Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hi


#1

Goede avond

Mijn naam is Nikki, ik ben 32 jaar en mama van 2 schatjes. Ik ben al een aantal jaren depressief. Ik heb absoluut mijn goeie momenten. Maar de laatste tijd lijkt het als of de slechte momenten alleen nog maar donkerder en donkerder worden. Eerste diepte punt, maar toen nooit de erkenning gegeven die het verdiende, was op de middelbare school (1997-2001). Ik werd veel gepest en liep met momenten zelfs met een zakmes op zak rond. Heb dit godzijdank nooit gebruikt. Ik heb, achteraf gezien, toen nooit de steun gekregen die je verwacht van je ouders. Nee ik verwijt ze niks, echter was het fijn geweest als ze mij meer hadden gesteund. Als tiener had ik suïcidale gedachten. Ik heb deze altijd "netjes" weggestopt en gedaan alsof ze er niet waren. 
2e diepte punt kwam in 2009. Had mijn man niet ingegrepen zoals hij had gedaan, dan had ik nu niet hier mijn verhaal kunnen doen. We zijn nog steeds samen. Zoals hij mij er toen aan herinnerde: in voor en tegenspoed!
3e diepte punt kwam na de bevalling van onze oudste in 2010. Ik heb 3 maanden na de keizersnede, een maagbandje laten plaatsen. Tot op de dag van vandaag spijt van die timing. 
4e diepte punt is na de geboorte van onze 2e. Zij is afgelopen augustus geboren, nu goed en wel 5,5 maand oud. We krijgen met de beste wil, geen ritme er in. Bij haar niet, maar ook bij ons niet. Iedere avond is het schreeuwen, huilen en krijsen. En het lontje wordt iedere keer korter. Mijn man heeft er deze keer ook meer last van. Bij de oudste kon hij er beter mee omgaan.

Ik heb er met mijn man altijd goed over kunnen praten. Hij weet mij redelijk goed rustig te krijgen en dingen te laten relativeren. Maar deze keer durf ik niet. Ik durf de druk niet te veel bij hem te leggen. Want als hij wegvalt, heb ik niemand meer. Ik kan deze keer nergens ventileren, met niemand relativeren. 

Overigens, ben ik niet meer suïcidaal. Al spookt af en toe wel het idee door m'n hoofd om de auto tegen een lantaarnpaal aan te parkeren, zodat ik gewond in het ziekenhuis kom te liggen en ik een aantal dagen rust krijg. (Voor de goede orde, dit zal ik nooit doen als de kids bij mij in de auto zitten).

Ik weet dat hier niet echt duidelijke vragen in staan. Ik wilde vooral even ventileren. Hoop herkenning in andermans verhalen te vinden, erkenning te vinden van mijn situatie (door mijn negatieve zelfbeeld, ga ik er automatisch van uit dat mensen denken dat ik het verzin), maar ik hoop vooral een "luisterend oor" te vinden.

xxx
Antwoord

#2

Hoi Nikki,

Welkom! Ik ben Marjolein, moeder van een dochtertje. Ik ben 33 jaar. Ik ga momenteel door mijn derde episode. Heftig hè? En dan vooral met kinderen in je leven. 

Groetjes,
Marjolein
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Letitgo :   • __Nikki__
Antwoord

#3

(21-01-2018, 01:24)Letitgo schreef: Hoi Nikki,

Welkom! Ik ben Marjolein, moeder van een dochtertje. Ik ben 33 jaar. Ik ga momenteel door mijn derde episode. Heftig hè? En dan vooral met kinderen in je leven. 

Groetjes,
Marjolein

Ja vooral met kinderen in je leven. Voordat mijn oudste geboren was, kon ik nog wel eens een dagje somber zijn. Een dagje in de pyjama rondlopen en terug in bed gaan liggen. Dat gaat nu niet meer. Je kan geen off dagje meer hebben. Je moet doorgaan. Dat maakt het voor mij deze keer lastiger
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)