Hi,....
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen? Het begin, het nu...? Er gaat zoveel door me heen. Ik kan mijn gedachten niet stoppen. Het blijft maar malen. Ik denk voor een ander hoe er over gedacht wordt wat men ermee bedoeld. Het is zo negatief allemaal.....

Ik weet het niet meer? Stel ik me aan? Mag ik me zo voelen? Et zijn toch ergere dingen in het leven?

Just not enough

Hi,....
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen? Het begin, het nu...? Er gaat zoveel door me heen. Ik kan mijn gedachten niet stoppen. Het blijft maar malen. Ik denk voor een ander hoe er over gedacht wordt wat men ermee bedoeld. Het is zo negatief allemaal.....

Ik weet het niet meer? Stel ik me aan? Mag ik me zo voelen? Et zijn toch ergere dingen in het leven?

Just not enough

Hey, 

Lastig is dat hé, je verhaal zomaar opschrijven. Alles wat je schrijft is goed. Alles wat je kwijt wil, mag je hier kwijt! 

Je stelt je niet aan, je kunt er niks aan doen dat je je zo voelt. Je mag je zeker zo voelen! 

- Eline

Hey,

Fijn dat je reageert :-)

Dit is voor het eerst dat ik dit doe. Veel wat gelezen heb is zo herkenbaar. De gevoelens, de gedachten.

Ik weet het gewoon even niet meer. Ik denk niet dat ik hier ooit uit ga komen. Het is teveel.

Zoals de naam al zegt gewoon niet goed genoeg

Hey,

Fijn dat je reageert :-)

Dit is voor het eerst dat ik dit doe. Veel wat gelezen heb is zo herkenbaar. De gevoelens, de gedachten.

Ik weet het gewoon even niet meer. Ik denk niet dat ik hier ooit uit ga komen. Het is teveel.

Zoals de naam al zegt gewoon niet goed genoeg

Hey,

Voor mij is dit ook de eerste plek waar ik dit doe, en heb ook nog niks anders gedaan, hier voel ik me gehoord en heb ik wel fijn contact. 

Dat gevoel heb ik ook hoor. Dat het allemaal zo zal blijven, niks beter wordt. Maar toch weet ik ergens ook dat het anders kan, dat het beter zou kunnen worden. Hoe moeilijk ook, blijf proberen! 

Je mag me altijd een bericht sturen!

Hi,....
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen? Het begin, het nu...? Er gaat zoveel door me heen. Ik kan mijn gedachten niet stoppen. Het blijft maar malen. Ik denk voor een ander hoe er over gedacht wordt wat men ermee bedoeld. Het is zo negatief allemaal.....

Ik weet het niet meer? Stel ik me aan? Mag ik me zo voelen? Et zijn toch ergere dingen in het leven?

Just not enough

Hee,

Natuurlijk mag jij je zo voelen, niemand anders bepaalt dit. Elk gevoel mag er zijn, ook als het overweldigend is, en een enorme chaos. 
Ik herken het gedeelte van je gedachten die niet willen stoppen, wordt er zelf soms doodmoe van. Geen energie, geen zin om op te staan, alles is moeilijk.. 

Maar weet dat je niet alleen bent, en dat je hier altijd kunt delen wat je wilt mocht je omhoog zitten.
Of gewoon even van je af willen schrijven. Er zijn ergere dingen in het leven, ik begrijp je gedachtegang, maar probeer niet in die gradaties te denken. Jij mag je zo voelen, ongeacht er nou ergere dingen zijn in het leven of niet! Dit is ook onderdeel van het leven.

Ik vind het knap dat je dit toch maar even deelt hier!

Ik krijg vaak te horen schrijf het van je af......maar waar begin ik....?

Toen het slecht ging in mijn relatie en ik toch bewust koos voor een tweede kind. Want dat wou ik niet hij. En nee niks stiekem doen gewoon gezegd ik wil nog een kind. Ik wou et altijd twee van 1 vader. Wat er dan ook zou gebeuren ze zouden het samen kunnen delen en gemeen hebben.

Tijdens mijn tweede zwangerschap werd mijn vader ernstig ziek. Hij overleed in 1997 januari. 48 jaar was hij. Mijn kleinste had in april geboren moeten worden maar door alle toestanden kwam hij een maand te vroeg. Als ik iets bizar vond dan was het wel mijn vader begraven en leven in mij voelen. 7 weken nadat mijn vader begraven was ben ik bevallen van een zoontje. Ik had al een dochter. Ze schelen 22 maanden. Ik had een extra echo laten maken zodat ik mijn vader nog kon laten weten wat ik zou krijgen. Een meisje ..... 99% zeker. Het werd die ene procent een jongen. Shit mijn vader....... 

Zware tijden het jaar erop 1998 mei pleegt de vader van mijn kinderen zelfmoord. 10 mei op moederdag.... we waren net uit elkaar. Geen tijd om te rouwen druk druk druk kleine kinderen en alles door.

Vallen en opstaan.... en doorgaan.

Maart 2014 mijn schoonzus overlijdt, 44 jaar, aan dezelfde vreselijke ziekte....de maanden ervoor van alles met haar gedaan. Ik heb nog steeds onze apjes. Ik heb haar met mijn dochter samen "klaar" gemaakt voor de opbaring. Opmaken en aangekleed. Door deze slopende maanden en het zo vreselijk bewust meemaken van het verloop van de ziekte val ik uiteindelijk toch in een depressie en een heftige ook. Wat is de wereld dan zwart. Ik ontwikkel een heftige kankerfobie en denk elke dag aan mijn dood. Met opstaan, in slaap vallen en zelfs met dromen of liever gezegd nachtmerries. Ik slik nu al een paar jaar antidepressiva en denk ook dat ik er niet meer vanaf kom. In april dit jaar overlijdt mijn stiefvader.....zelfde ziekte. Hij kiest uiteindelijk voor euthenasie. Ik was daarbij. Deels voor mijn moeder en deels voor mijn stiefvader. Hoe ik me daar nu over voel kan ik nog niet zeggen. Ik heb dit nog geblocked denk ik. Ik durf niet toe te geven.

Sorry als ik jullie lastig val met een klein deel van mijn leven. Ik weet zelf niet niet wat er allemaal mee moet....

En ben vreselijk instabiel op dit moment. Ik kan niks doorbreken meer. Het lukt me niet

Ik krijg vaak te horen schrijf het van je af......maar waar begin ik....?

Toen het slecht ging in mijn relatie en ik toch bewust koos voor een tweede kind. Want dat wou ik niet hij. En nee niks stiekem doen gewoon gezegd ik wil nog een kind. Ik wou et altijd twee van 1 vader. Wat er dan ook zou gebeuren ze zouden het samen kunnen delen en gemeen hebben.

Tijdens mijn tweede zwangerschap werd mijn vader ernstig ziek. Hij overleed in 1997 januari. 48 jaar was hij. Mijn kleinste had in april geboren moeten worden maar door alle toestanden kwam hij een maand te vroeg. Als ik iets bizar vond dan was het wel mijn vader begraven en leven in mij voelen. 7 weken nadat mijn vader begraven was ben ik bevallen van een zoontje. Ik had al een dochter. Ze schelen 22 maanden. Ik had een extra echo laten maken zodat ik mijn vader nog kon laten weten wat ik zou krijgen. Een meisje ..... 99% zeker. Het werd die ene procent een jongen. Shit mijn vader....... 

Zware tijden het jaar erop 1998 mei pleegt de vader van mijn kinderen zelfmoord. 10 mei op moederdag.... we waren net uit elkaar. Geen tijd om te rouwen druk druk druk kleine kinderen en alles door.

Vallen en opstaan.... en doorgaan.

Maart 2014 mijn schoonzus overlijdt, 44 jaar, aan dezelfde vreselijke ziekte....de maanden ervoor van alles met haar gedaan. Ik heb nog steeds onze apjes. Ik heb haar met mijn dochter samen "klaar" gemaakt voor de opbaring. Opmaken en aangekleed. Door deze slopende maanden en het zo vreselijk bewust meemaken van het verloop van de ziekte val ik uiteindelijk toch in een depressie en een heftige ook. Wat is de wereld dan zwart. Ik ontwikkel een heftige kankerfobie en denk elke dag aan mijn dood. Met opstaan, in slaap vallen en zelfs met dromen of liever gezegd nachtmerries. Ik slik nu al een paar jaar antidepressiva en denk ook dat ik er niet meer vanaf kom. In april dit jaar overlijdt mijn stiefvader.....zelfde ziekte. Hij kiest uiteindelijk voor euthenasie. Ik was daarbij. Deels voor mijn moeder en deels voor mijn stiefvader. Hoe ik me daar nu over voel kan ik nog niet zeggen. Ik heb dit nog geblocked denk ik. Ik durf niet toe te geven.

Sorry als ik jullie lastig val met een klein deel van mijn leven. Ik weet zelf niet niet wat er allemaal mee moet....

En ben vreselijk instabiel op dit moment. Ik kan niks doorbreken meer. Het lukt me niet

Hey, 

Je valt ons er echt niet mee lastig! Ik vind het juist goed dat je je verhaal deelt! 
Het klinkt inderdaad als een hele lastige tijd... En begrijp/herken het wel! 

Ik ben zelf een stuk jonger, maar bij ons zijn ook wel dat soort dingen gebeurd in de familie. Bij ons zijn nu geen mensen meer die echt verbonden met elkaar zijn, dus ik heb naast mijn nicht (en ouders) niemand meer. 

Het instabiel zijn herken ik ook goed! Heb ik ook...

Hey, 

Je valt ons er echt niet mee lastig! Ik vind het juist goed dat je je verhaal deelt! 
Het klinkt inderdaad als een hele lastige tijd... En begrijp/herken het wel! 

Ik ben zelf een stuk jonger, maar bij ons zijn ook wel dat soort dingen gebeurd in de familie. Bij ons zijn nu geen mensen meer die echt verbonden met elkaar zijn, dus ik heb naast mijn nicht (en ouders) niemand meer. 

Het instabiel zijn herken ik ook goed! Heb ik ook...

Hoe oud ben je, als ik vragen mag? Hoe bedoel je echt verbonden? Is de familie uit elkaar gevallen? Als je de vragen vervelend vind moet je het zeggen hoor. Ik vroeg me gewoon af wat je daarmee bedoeld :-)

Hoe oud ben je, als ik vragen mag? Hoe bedoel je echt verbonden? Is de familie uit elkaar gevallen? Als je de vragen vervelend vind moet je het zeggen hoor. Ik vroeg me gewoon af wat je daarmee bedoeld :-)

Ik ben 19, ondertussen bijna 20. 
Ja, de familie is uit elkaar gevallen, niemand heeft nog contact met elkaar. Ik met mijn nicht nog. En verder eigenlijk niet. Ik heb nog wel familie in Slovenië, maar al heel lang niet meer gezien.

ik heb mijn familie al 10 jaar niet meer gezien