Hoi iedereen,
Mag ik hier even m'n hart luchten?
Ik weet niet meer wat te doen... 
Mijn man is al jaren depressief (ik schrik er zelf van dat het al meer dan 7 jaar is, van de 11 dat we samen zijn) hij is zo ontevreden en negatief over het leven, alsof hij naar iets op zoek is wat niet bestaat. 
Het jammere is dat hij zo'n fijn mens zou kunnen zijn, want diep vanbinnen is hij dat. En op goede dagen is hij echt een goeie kerel...
Maar ik heb nu, ook onder de aanhoudende vervelende dreiging van de hele pandemie, een inzinking...
Ik weet niet meer het geduld of de energie op te brengen om er te zijn voor hem.
Ik ken het belang van zelfzorg, en probeer m'n uiterste best, maar ik heb het gevoel dat al m'n reserves op zijn...
We zijn net gestart met relatie therapie (bovenop de verschillende therapieën die hij al volgt/gevolgd heeft) en daarin kwam al naar voren dat ik meer grenzen moet stellen om mezelf te beschermen; dat ik hem niet te veel mag bepamperen en gerust mag zeggen wat ik voel en denk, zonder schrik te moeten hebben om hem te kwetsen of hem dieper in de put te duwen. Want door hem te willen beschermen, schaad ik mezelf...
We leven ook even apart nu, al zo'n week of 4, omdat ik gewoon verstikte in de ruimte waar ook hij zich bevond. Hij was super bezorgd toen ik instortte en samen besloten we even afstand te nemen. We zien of horen mekaar wel elke dag, en kunnen wel met mekaar praten. Ruzie maken we gelukkig niet.
Ik ben zo bezorgd om hem en wil dat hij zich beter voelt.
Maar nu zo te crashen besef ik dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten.
Ik heb zo ongelooflijk veel verdriet! :-( 
Het doet zo'n pijn...
Ik heb weken geslapen en niks energie gehad.
Ik huilde non-stop.
Nu begint de energie stilletjes aan terug te komen, en het lijkt tijd om hem terug naar huis te laten komen... 
Maar het voelt niet goed...
Ik hou heel veel van hem, maar het is net alsof er iets kapot is nu. En ik weet niet of het te repareren is...
Ik ben een doorzetter en ik ben een trouw en volgzaam persoon en het ligt in mijn karakter om mijn relatie niet op te geven, maar ik weet niet of ik nog kracht heb... 
Zelfs al zou hij op mirakuleuze wijze ineens positiever in het leven staan... Hoe weet ik of ik nog een kwalitatieve toekomst kan hebben?
Ik ben net 41 geworden, we hebben geen kinderen.
Soms denk ik, het is nog niet te laat om opnieuw te beginnen...
Maar dan denk ik, dit verdient hij niet. Ik verdien dit niet, hoe is het in godsnaam zo ver gekomen dat er zoveel pijn en verdriet is over iets waarover ik altijd zoveel vertrouwen heb gehad? Want wij waren een powerkoppel, zo'n koppel waar iedereen naar opkeek... 
Het lijkt slechts een verre mooi droom...
Ik weet dat het gras niet groener aan de overkant is... Maar soms twijfel ik eraan... Ik droom van een beter leven, ik weet alleen niet wat ik moet doen om dat te hebben...
Ik ben niet veeleisend... Gewoon, met een lach kunnen opstaan en er ook mee gaan slapen, dat lijkt me zo'n mooi perspectief...

Fijne dag allen, een welgemeende knuffel aan wie er nood aan heeft en heel erg bedankt om m'n (lange) verhaal te willen lezen.

Hallo Pilouleke,

Welkom op dit forum.
Al meer dan 7 jaar schrijf je. Hoe heb je het in vredesnaam zo lang volgehouden. Sorry misschien wat kort door de bocht als ex depressieve klant.
Maar ik meen het wel, het lijkt me loodzwaar om zo lang met iemand die depressief is in één huis te wonen. Het is dan meer dan logisch dat je reserves op zijn.
Ik vind het heel sterk van jullie twee dat jullie wat afstand hebben genomen. Je schrijft dat je nu na vier weken weer een beetje energie gaat voelen en lijkt het tijd om hem weer naar huis te laten komen. Met de manier waarop je deze zin formuleert, lijk je zelf het antwoord te geven.
Nu je langzaam aan wat energie terug krijgt is het moment aangebroken dat je tijd neemt om goed voor jezelf te zorgen, alles eens "rustig" op een rijtje te zetten en om verder te herstellen. Althans dat is mijn kijk op het geheel, met de informatie die je hier deelt. Misschien wil je over je twijfels en begrijpelijke wensen, gedachten over jouw toekomst eens met een professional spreken. Even iemand die er helemaal voor jou is. Dat is het eerste wat bij mij op komt als ik je bericht lees. Hoor het graag.

Groet, Bert

Ik heb je verhaal gelezen en wens je veel kracht. Zorg goed voor jezelf en neem de ruimte om na te denken over wat je echt wil voor jezelf. 

Hey, ik herken mezelf zo erg in jou verhaal. Al zijn het bij mij geen 7 jaar maar bijna 3. Er is bij ons alleen geen mogelijkheid (zo zegt mijn man) om appart te leven, hij heeft geen alternatief of vrienden die hem willen opvangen. En zo blijf je 24/7 met je gedachtes en emoties in die cirkel heel vermoeiend. 
Ik wil hem de mogelijkheid geven om aan zichzelf te werken met een dak boven zijn hoofd, maar ik heb hetzelfde als jij hebt... de uiteindelijk vraag: "En dan?"

Het is al een redelijk oud topic, hoe gaat het nu met je? Ik ben erg benieuwd (mss meer nieuwgierig) hoe je dit allemaal hebt overwonnen en heb je jezelf teruggevonden?

Groetjes