Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het leven is geen Hollywood sprookje


#1

Hallo,

Ik heb al een tijd lang liefdesverdriet icm depressie. Door de depressie duurt het ook langer of ben ik juist depressief door dit verdriet. Ik vind t lastig. Wel weet ik dat dit liefdesverdriet in de weg zit om aan mezelf en de depressie te werken. Van de week kwam ik er achter dat ze me geblokkeerd had op whatsapp terwijl ik al een tijd niks meer gestuurd had en dat raakte me weer waardoor ik er op dit moment weer helemaal over zit te piekeren. Ik dacht laat ik mijn verhaal hier eens delen. Hopelijk dat het oplucht.

Ik was eind 2019 hersteld van alle gebeurtenissen van een vorige relatie. Mijn vorige vriendin was namelijk zwanger van mij toen ik het uitmaakte. Toen ik dat hoorde wilde ik er voor gaan, maar zij besloot toch voor een abortus. Ik heb daar een tijd voor nodig gehad om dit te verwerken. Maar toen ik dit eenmaal had gedaan kwam er een nieuwe collega in mijn leven waar ik opslag verliefd op werd.

Ik noem haar even T. In mijn verhaal. Na T. Een aantal gesproken te hebben vond ik haar er niet alleen heel leuk uitzien maar klikte het ook heel goed. Maar ze had al een vriend en dat leek mij toch niet zo’n goed idee. Maar we kregen steeds meer contact en ik voelde me prettig bij haar. Ze nodigde me een keer uit bij haar thuis en ontmoette ik ook haar vriend. Ik weet nog dat ik tegen m’n vrienden zei: vraagt ze me mee naar binnen na een leuke middag zit dr vriend op de bank.

Eenmaal dat de coronapandemie was ingeslagen nodigde ik haar vaak uit om even een wandeling te maken we woonde tenslotte toch dichtbij elkaar. Het ging eigenlijk maar weinig over het werk en konden uren praatte over van alles en nog wat. Het afspreken en appen werd steeds intenser en ik werd steeds verliefder. Ik weet nog dat ik vorig jaar rond deze tijd me geen raad wist met die gevoelens en wat ik er mee moest. Ik wilde haar en niets anders. Ik zag het ook als een Hollywood sprookje. Zo moet het nou eenmaal gaan blijkbaar. Zij hoort niet bij hem ze hoort bij mij. Ik wist niet hoe ik het moest aanpakken en was onzeker, ik dronk veel en voelde me rot als het weekend of avond was als ik niet met haar in contact stond. Ik moest wat doen. Ik nodigde haar uit voor koffie en legde het maar gewoon op tafel: ik ben verliefd op je. En jahoor zij ook op mij… dat had ik niet verwacht. Ze moest even bij zichzelf te raden gaan of ze voor dit gevoel haar huidige vriend wel wilde verlaten. We hebben nog weken om elkaar heen gedanst en gepraat maar ze verliest haar vriend niet. Maar we gingen verder met elkaar, we gingen nu zoenen tijdens het afspreken en het ging steeds verder. En ineens stond ze voor m’n deur en zei: ik ga bij m weg en ik wil het met jou proberen. Ik was helemaal in de 7de hemel, zo moest het nou eenmaal gaan.

Maar dat weekend kwam ik ze samen hand in hand tegen in het dorp. Ik zakte door de grond, wat is dit… ik heb haar hier mee geconfronteerd en toen zei ze weer dat ze niet bij m weg kon. Ik had even contact vermijd. Maar na een week zaten we weer bij elkaar op de bank. En de affaire ging weer door. Totdat ze echt bij m weg was en weer bij me op de stoep stond. Nu gingen we er echt voor. Ze had een appartement gefixt en we gingen daten. Oh wat was ik blij. 

Maar na een paar weken brokkelde de verliefdheid bij haar al af. Ik wist niet wat er gebeurde. Wat deed ik verkeerd. Ik gaf aan dat ik er onzeker van werd. Maar er was niks dat ik kon doen om het tij te keren. Ik mocht niet helpen met haar nieuwe appartement en ze had geen tijd meer om af te spreken. En als we afspraken was het niet zo gezellig meer. Wel vierde we nog samen kerst. Ik raakte nog meer aan de drank en isoleerde me als ze er niet was en probeerde me beste zelf te zijn als ik bij haar was. Tot ik op een avond rond oud en nieuw haar auto zag staan bij haar ex. Ik was aan het shacken. Ze kon niet met mij afspreken maar ze is nu bij hem, wat is dit nu? Ik appte haar dat ik haar auto daar zag staan. Ze gaf aan dat ze even bij hem was eten en nu thuis was( met de taxi) en dat het gezellig was. Ik was hier zo van ontdaan en appte met slaap lekker we praten hier morgen wel over. In de ochtend appte ze me met: we kunnen hier maar beter mee stoppen. Ik heb haar proberen te bellen maar ze nam niet op. Mijn hele wereld stortte in elkaar. Ze heeft me die dag nog even gebeld en we hebben de week erop nog even gewandeld maar het zat er gewoon echt niet meer in…

Ik dacht ik geef haar even tijd en dan probeer ik het over een tijdje weer als ze wat meer gesetteld is en meer losgekomen is van haar ex. Die weken erop zag ik haar auto steeds vaker staan voor de deur bij dr ex. (Voordat jullie denken dat ik een stalker ben het is de route van mijn huis naar het station). Dat deed me heel erg veel pijn. Ik zakte steeds verder weg in de drank en in zelf medelijden. Ik had nergens meer zin in. Werken liet me steeds meer aan haar denken. Ik ben nog een keer bij haar langs geweest en een paar keer geappt maar het zat er echt niet meer in. Die open en eerlijke gesprekken die we ooit hadden waren verdwenen.

Eind april dit jaar was ik klaar met m’n zelfmedelijden en drank gebruik. Ik ging naar een kliniek om te stoppen. Tijdens die 2 weken kwamen er veel emoties vrij. Vooral over dit verhaal. Toen ik in juni weer een frisse start wilde maken op werk werd ik weer met haar geconfronteerd, ze woonde weer bij hem en met de klap op de vuurpijl ze is zwanger en gaan samen een huis kopen. Ik stortte helemaal in elkaar. Ik ben zo boos, verdrietig en snap niet waar ik dit aan verdiend heb.

Ik ben weer gestopt met werken, want de spanning werd me allemaal te veel. Bang om haar tegen te komen en ik weet niet hoe ik zou reageren. Ik moet er elke dag aan denken en het houd maar niet op.

Ik heb het vermoeden dat haar vriend ook van niks weet, ik hoop soms om ze samen tegen te komen zodat ik het kan zeggen wat het me doet waar hij bij is. Ik gun haar het geluk niet meer. Ik snap het niet en ik voel pijn.

Volgens mij is ze er nu ook wel achtergekomen dat ik ben uitgevallen op werk en dat dat komt door de pijn die ik heb van onze relatie. Soms denk ik dat het misschien verstandig is om toch nog een keer met haar in gesprek te gaan omdat het in m’n hoofd allemaal vee erger is dan in de werkelijkheid. Maar niks doen zoals nu gaat het maar niet van over….

Het is een lang stuk zo te zien, maar het is er bij mij even uit, hoop dat iemand het leest en erop reageert.

Gr D.
Antwoord

#2

Wat n rot situatie D. 
Goed dat je dat eens hebt opgeschreven . Zowel drankprobleem als liefdespijn kunnen een flinke rol hebben in depressie. 
Rouwen en praten , schrijven ,  verwerken , dat is het enige wat je echt kan doen.  Zoek steun. 

Stetkte!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Duton
Antwoord

#3

Ik dacht dat het zou opluchten om het op te schrijven, maar het tegenovergestelde is waar. Na het opschrijven zat ik vol met emoties. Boosheid, verdriet, verliefdheid en alles wat ik niet kan benoemen. Er stond dus 1 biertje in m’n koelkast omdat vrienden van mij die niet hadden opgedronken/ mee genomen hadden. Ik kon niet meer tegen al die emotie en pakte dat ene biertje. Voordat ik het wist stond ik in de supermarkt om er nog 12 te halen en een fles wijn. Weet je wat nog het ergste is het was nog fijn ook. Heerlijk in de achtertuin met de zon in m’n bakkes en heerlijke muziek. Ik had een vriend geappt en verteld dat ik weer was begonnen met drinken. Hij vroeg nog: moet ik langs komen, ja natuurlijk moet je langskomen dat is de hele reden dat ik het vertel maar ik zei; nee is goed, is morgen wel weer voorbij.

Toen het bier op was ben ik naar de kroeg gelopen, kwam een bekende tegen en was gewoon een hele gezellige avond. Ik ga binnenkort met hem varen..

Ook de kater vannochtend was lekker. Je lichaam is zo aan t vechten dat je hoofd geen tijd heeft om na te denken. Toen ik me iets beter ben gaan voelen ben ik toch maar aan die wijn begonnen. En nu voel ik me weer lekker, maar onder het dronken gevoel voel ik dat het niet goed is. Daarom dat ik dit nu deel.

Gr D.
Antwoord

#4

Hoi D.

Het lijkt me een k-situatie waar je nu inzit...  Ik snap je emotie en ja soms is het zoeken waar je er #@! mee heen moet. Misschien is voor nu wijn even een oplossing...  Het is misschien geen goede lange-termijn oplossing maar het is een oplossing...
Hopelijk heb je wel ook iets van therapie o.i.d. waarbij er iemand kan meedenken om manieren te bedenken om met al je gevoel om te gaan. (boosheid kan bv. ook een bokslesje zijn)  Je bent een man en kan me zo voorstellen dat verdriet uiten nogal  'not done' is onder mannen dus geen idee hoe je dat kunt oplossen. Ik ben een vrouw en het is in ieder geval meer geaccepteerd als ik regelmatig een potje ga lopen janken, ik kan het namelijk ook nog op m'n hormonen gooien.  Ergens op een plekje waar weinig mensen komen en alles eruit schreeuwen, 
zou ook ff tijdelijk kunnen opluchten. 
En anders is er ergens die zwelgplek toch? 
Dan maar even verzwelgen...

Liefs J
Antwoord

#5

D, 

Als je een terugvalt hebt,  neem even contact op met de kliniek. Daar zijn ze voor. Het is geen schande! Het gebeurt nou eenmaal , kan bij herstel horen . 

Sterkte !
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
28-07-2021, 12:15
Laatste bericht: MaryO
21-05-2018, 00:18
Laatste bericht: JackyW



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)