Sinds ruim een jaar heb ik een relatie. 

Het was echt heerlijk toen we elkaar net leerde kennen, verliefd en ik dacht echt dat dit HEM was na een paar mislukte relaties. Het matchte zo goed en we hebben in het afgelopen jaar dan ook vrijwel geen ruzies gehad en dergelijke (ja één keer) :rolleyes: we waren een team.

Voordat ik mijn vriend leerde kennen was ik op zoek naar een eigen huisje vanuit het ouderlijk huis, maar toen ik vriend had ontmoet bleek dat hij net een huis had gekocht. Ik vond het onzin om dan zelf ook nog in een huis te investeren als we toch samen waren.

Zijn huis moest helemaal tot de grond af worden. "gestript". Vrijwel niets was meer bruikbaar, alleen de constructie van het huis zelf. Heel oud maar met het juiste vakwerk om te toveren tot een paleisje. Dat was ook de reden dat ie het kon kopen, want alle andere huizen waren vrijwel onbetaalbaar. Laat mijn vriend nou net heel handig zijn, hij zou dat wel fixen.

Samen de spullen uigezocht, de vloer, keuken etc. We hadden er echt zin in ondanks dat het een mega klus voor hem zou zijn. In de tussentijd nog een weekje op vakantie samen.. ik scharrelde allemaal leuke meubeltjes via marktplaats op en kocht een nieuwe bank, in totaal zo'n 4000 euro. Wat ik totaal niet erg vond want we gingen een leuke toekomst tegemoet en omdat hij het niet breed had, vond ik toch dat we het gezellig moesten maken in het huis waar ik uiteindelijk ook zou komen wonen.

Tot een aantal weken geleden. Ik merkte de verschillen in zijn gedrag natuurlijk al en ik zei ook steeds tegen hem; kijk uit dat je niet overspannen wordt etc. Hij kwam thuis van zijn werk en ging tot laat door in het huis om te klussen. Dag in, dag uit. Zijn vakantiedagen volledig op aan klussen, wij deden vrijwel niks meer samen maar dat was prima omdat ik wist dat het voor een goed doel was. 

Er kwamen een aantal (financiele) tegenslagen, geld geleend bij ouders, kwamen wat dingen terug uit het verleden (overleden dierbare), niet naar zijn zin op zijn werk.. en ondertussen draait de verbouwing gewoon door. Want na bijna een jaar in een rotzooi ben je daar wel klaar mee. 


Maar een paar paar weken geleden kwam het punt dat het niet meer ging. Hij is op de bank gaan zitten, heeft zich ziek gemeld en is er niet meer vanaf gekomen. Hij is 2 keer naar de huisarts geweest (op aandringen van mij) waarvan de huisarts hem de eerste keer heeft weggestuurd met het verhaal "kom maar weer als je denkt dat het erger wordt" en de tweede keer heeft de huisarts hem doorverwezen naar een ggz ondersteuner. (Hij heeft een psycholoog nodig!!) dus daar heeft ie aankomende week een afspraak mee. Ik ben blij dat hij stappen onderneemt, dat vind ik heel goed van hem en dat zeg ik hem ook. 

Vorig jaar, net voordat ik hem leerde kennen is hij ook 2 weken thuis geweest door overspannen klachten m.b.t. vervelende gebeurtenissen. Daar is hij wel weer uit gekomen (ik denk door onze ontmoeting) en ik moet zeggen dat ik er vrij weinig van heb gemerkt toendertijd.

Maar nu, ik trek het slechter dan ik had verwacht. Elke dag ligt er een brok sacherijn op de bank wat niks uitvoert. De man die ik kende, waar ik verliefd op ben, die zie ik gewoon niet meer. Ik moet elke avond alleen naar bed, omdat hij tot de vroege uurtjes achter de playstation zit, hij vreet zich vol met junkfood (en dat terwijl mijn vriend altijd vrij ijdel was en echt om zijn lichaam gaf) zijn hele vibe verstikt mij gewoon. Hij gaat niet meer mee naar mijn ouders, verjaardagen, hij zegt dat ik dan maar moet zeggen dat ie griep heeft. (behalve die van ZIJN familie, daar gaat ie wel naartoe).

Hij raakt me vrijwel niet meer aan, ja als ik toenadering zoek; wat ook steeds moeilijker wordt voor mij. Ik probeer dingen wel positief te benaderen hoor, en zei gisteren:

 "zo je hebt nu twee weken op de bank gezeten, nu is het tijd om een lijstje te gaan maken van de dingen die gedaan moeten worden en dan kan je ze een voor een afstrepen, want je kan niet nog 2 weken niks doen zonder routine en binnen op de bank zitten terwijl het huis nog een grote bende is" 

Dat ging ook met tegenzin. Terwijl ik hier ook zit, in een huis met overal troep, gereedschap, geen normaal licht etc. Wij geprobeerd te praten, ik een ugly cry; praten en janken tegelijkertijd. Dat ik er onzeker van wordt of het niet aan mij ligt, dat ik niet weet wat ik nog meer kan doen behalve werken, koken, schoonmaken terwijl hij hele dagen niks doet. Zegt ie vervolgens; ga anders naar je ouders doordeweeks dan ben je hier ontlast. Waarop ik zeg; zie je wel dat je van me af wil etc.

Maar dat is het niet. Hij zegt zich schuldig te voelen tegenover mij, maar waarom zie ik dat dan niet in zijn acties? Ik besluit om te blijven, want als ik hem niet zie doordeweeks dan maak ik me helemaal zorgen.

Ik begrijp dat dit verhaal misschien heel egoistisch overkomt, zo van ikke ikke ikke, maar ik moet mijn gevoel ook kwijt kunnen want ik heb het gevoel dat ik soms lichtelijk gek begin te worden. Van mijn droomman is hij veranderd in iemand die ik gewoon niet WIL kennen. Tel daarbij op dat we pas een jaar samen zijn en de eerste jaren eigenlijk koek en ei zouden moeten zijn, van elkaar genieten, leuke dingen doen. Inplaats daarvan wonen we pas NET samen en kook ik nu zijn potje eten, was ik zijn vuile onderbroeken en krijg ik er vrijwel niks meer voor terug terwijl deze tijd juist leuk hoort te zijn. Ik kreeg gisteren een opmerking van mijn zusje: Goh, je lijkt zijn moeder wel. En ik moet ondertussen thuis aanhoren dat hij zegt dat hij niet persé dood wil, maar dat hij wel graag een ongeluk zou willen krijgen omdat dat makkelijker zou zijn..

Laatst waren we op de markt, waar veel gekleurde mensen lopen. Ik dacht ff lekker er tussenuit samen, boodschapjes doen.. doet hij de raarste uitspraken zoals "ze moeten hier een bom op gooien etc al die kutbuitenlanders hier in NL" ik ben daar echt niet van gediend en ik ben bang dat mijn gevoel voor hem onder andere door dit soort dingen gaat verdwijnen want ik knap er echt op af! Ook al moet ik het misschien aan zijn depressie wijten!?

Ik wil hem niet kwijt en ik probeer het echt niet persoonlijk te zien, maar ook ik heb liefde en affectie nodig, iemand die ook in mij investeerd. Hij zegt dat hij leeg is, niks meer voelt voor alles. Waaronder ik dus ook mezelf reken... Ik heb gezegt dat hij maar weer de huisarts moet bellen voor eventuele medicatie want zo gaat het ook niet langer.

Ik heb voor over 2 weken een weekendje weg geboekt in een huisje in de veluwe, een soort middle of nowhere gevoel. (Was ook echt niet goedkoop) In de hoop dat hij er een beetje van opknapt. Maar zo niet, dan zal ik ook toch ergens aan mezelf moeten gaan denken..

Ik ben 24 jaar. Ik wil graag huisje, boompje, beestje. Ga ik mijn jonge jaren verspillen aan iets wat misschien nooit meer gelijmd kan worden? Ik hou van mijn vriend, echt, maar soms denk ik wel eens waar heb ik dit aan verdiend. Ik heb altijd veel geinvesteerd in relaties en uiteindelijk gingen vreemd, was ik niet goed genoeg en nu is mijn vriend depressief en ben ik weer de scherven aan het oprapen.

Wanneer is het eens mijn tijd...

Wow wat heftig :/. Ik heb wel iets soortgelijks meegemaakt met mijn laatste ex-vriendin, we waren een jaar samen. Toen was ik ontzettend instabiel ik kon de beste kerel zijn maar ook de meest gigantische klootzak.

We haalden elkaar onbewust naar beneden. Wat resulteerde dat het na een jaar uitging. Achteraf gezien is het wel beter zo voor haar en ik. Zij is nu getrouwd en krijgt haar tweede kind wat ik op facebook zag.
Ik wil hiermee niet zeggen dat het bij jou ook zo zal gaan lopen, maar laat het alsjeblieft niet zo escaleren als bij mij.

Hallo D1994,

Welkom op het forum.

Er schrijven hier een paar partners van depressieven, zie ook het topic 'Depressie en Relatie.'
Wat ik erover kan zeggen is: denk aan jezelf. Dat is niet egoïstisch, maar realistisch. Je kunt weinig voor je partner betekenen als jij er aan onderdoor gaat.
Sowieso kun je weinig meer doen dan proberen begrip te hebben voor het feit dat hij ziek is. Hij zal zelf moeten werken aan herstel, liefst met professionele hulp en zeker niet onder druk.

sterkte,
Ray

Jeetje wat heftig zo allemaal zeg.. 

Ik begrijp wel dat het je een beetje teveel wordt, maar praten jullie daar wel genoeg over? 
Want een relatie ga je met zijn tweeën aan, dus er moet van 2 kanten wat worden ingebracht, anders gaan de verhoudingen al gauw scheef. En soms kom je dan vast te zitten in een uitzichtloze situatie. 

Ik hoop dat je vriend wat heeft aan de psycholoog straks, die zal hem ook wel aan het denken zetten. 
Maar voor nu kan ik alleen zeggen, denk inderdaad ook even aan jezelf.. anders raak jij jezelf ook kwijt, en dan ben je nog verder van huis! 
Probeer een beetje balans te vinden, en open te blijven. 

Ik wens je sterkte, dit is lastig, maar hou moed!!