Dag lotgenoten, 

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen maar ik zou wel graag willen weten hoe andere omgaan met hun depressie en verwardheid. 

Ik zal me eerst even voorstellen. ik ben 34 jaar woon alleen en heb een pleegdochter van 14 om de week bij mij wonen. Heb een relatie maar ik durf haar niet dichtbij te laten komen omdat mijn hart is iets te vaak gesloopt is denk ik. Ik heb een baan als chef die ik niet meer aan kan nadat ik in een zware depressie terecht ben gekomen. Voelde eigenlijk als het enige waar ik nog goed in was, nu dat ook niet meer lukt komt het hard aan. 

Mijn jeugd was niet echt super, me ouders gingen uit elkaar toen ik net geboren was en als ze bij elkaar waren in een kamer was het ruzie en vechten, dit heeft er voor gezorgd denk ik dat ik niet tegen situaties kan waar mensen ruzie maken of hun stem verheffen, dan vlucht ik het liefst.
Ik ben op de basisschool en middelbareschool veel gepest om mijn uiterlijk, ik was erg dun en heb flaporen. Dit heeft er voor gezorgd dat ik niet veel eigenwaarde heb en erg onzeker ben.

Ik heb voor mijn gevoel echt moeten vechten om er wat van te maken in mijn leven en dat was me uiteindelijk ook aardig gelukt, ik ging steeds meer geloven in mijzelf. Ik was gelukkig getrouwd, ging sporten en had eindelijk zelfvertrouwen. Tot 9 jaar geleden mijn nichtje uit huis werd geplaatst. Ik heb toen met mijn exvrouw de zorg op mij genomen, ik kon dat meisje niet laten zitten, ik weet immers hoe het is wat die kleine meid heeft meegemaakt. Mijn huwelijk is daar mede door mijn familie toen door kapot gegaan. Drie jaar geleden gescheiden, ik besloot toen dat alle spullen voor mijn exvrouw waren het was immers de schuld van mij en mijn familie, ik zou me wel redden. Dat lukte ook wel aardig ik had een huisje en wat geld bij elkaar gesprokkeld voor spulletjes. Ik kreeg een nieuwe functie op mijn werk, ik was echt goed bezig. 

Toen ontmoette ik de mooiste vrouw van mijn leven, ze had net een kind gekregen en de vader liet niks van zich horen ( dat dacht ik tenminste).
Ik was zo blind verliefd, alles klopte aan haar en ik wist dat ik voor haar baby een vader wilde zijn. Dit was het voor mij, dat gevoel van ons gezin het klopte allemaal. Ik trok al snel bij haar in het was echt een rollercoaster. Door een domme situatie moest ik al snel mijn huis opzeggen, ik had het onderverhuurd aan een vriend en had bijna politie voor de deur staan, dus ik heb hem er uitgezet en heel snel de huur opgezegd voordat ik straks een gigantische boete zou krijgen.

Snel daarna ging alles mis, nadat ik haar dochter erkende. Ze liet regelmatig vallen dat als ik haar kind erkende ik officieel de vader was, ik was echt gek op dit kind het had mijn hart veroverd. Ik liep in de nacht met haar als ze ziek was, verschoonde haar, ging naar het consultatiebureau alles wat een vader hoort doen, het voelde echt als mijn dochter. Haar glimlach was het mooiste wat ik ooit had ervaren in mijn leven. De dag dat ik haar dochter erkende moest voor mij een hele mooie dag worden, ik had de grootste knuffel gekocht voor die kleine en een flesje champagne voor ons. Ze ging afstandelijk doen en ik wist niet waarom, niks was meer goed, ze wilde me niet aanraken en alles wat ik deed was fout of kreeg ik een opmerking. Ik raakte hierdoor echt zwaar door de war het was alsof ik in een nachtmerrie was beland maar ik had echt alles voor haar liefde over, af en toe gaf ze dat ook een klein beetje een daar haalde ik hoop uit. 

Ik werd zo depressief, ik probeerde echt alles om haar gelukkig te maken maar dat werkte alleen maar averechts, ik ben toen zo door de war geraakt in die relatie, ik kon niet meer helder denken, ik had maanden lang zo'n heftige spanning. Op een gegeven moment liep ik in de nacht steeds langs het spoor en wilde er gewoon een einde aan maken, ik wist dat ik het niet trok om weer overnieuw te beginnen. Om een lang verhaal kort te maken, is het uiteindelijk zo heftig geworden dat ik besloot om echt voor de trein te gaan liggen. Ik ben toen gevonden door een hardloper het was pas net licht, hij heeft toen de politie gebeld en mij geholpen en zo ben ik bij hulpverlening terechtgekomen.

Eigenlijk is mijn leven sindsdien echt een hel. Ik had echt letterlijk niks meer alleen nog kleren een tv en een xbox, ik sliep 7 maanden lang op een matras bij een oude vriend op zolder. verschillende therapie gehad en deeltijdopname.
Uiteindelijk besloten om weer de samenleving in te gaan zonder therapie en medicijnen en te gaan werken omdat ik weer het gevoel wou hebben dat ik functioneerde en dat was wat ik nog kon dacht ik tenminste. Het blijkt gewoon dat ik geen stress meer aankan, alles is eng en kreeg paniekaanvallen. Inpricipe ben ik eigenlijk al vervangen op mijn werk, ik loop er een beetje als een lulletje bij, er is nergens een functie beschikbaar die beter bij mijn situatie past en ik heb idee dat ze me een beetje aan het wegduwen zijn zodat ik wel ontslag neem uit mijzelf. 

Ik ben echt alweer maanden bezig met zelfmoord en sta nu op een wachtlijst om traumatherapie in te gaan maar het hoeft gewoon echt niet van mij meer. Ik ben zwaar afgevallen en er worden vaak grappen gemaakte over mijn dunne benen, het voelt weer als vroeger. Vandaag gechat met iemand van 113 maar het voelde zelfs alsof die niet eens weet wat ze met me aanmoet. Maandag maar ggz bellen of ik eerder terecht kan. 

Ik heb voor mijzelf echt besloten dat ik niet verder wil en daar ben ik heel zeker van, nu alleen de vraag hoe ga ik het waardig doen en hoe kan je normaal afscheid nemen van je pleegdochter en vriendin.

Dit is een beetje het verhaal in een notendop.

Groetjes Thijs

Hallo Thijs,

Wat een verhaal man.

Allereerst een hartelijk welkom op dit forum.

Ik kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. Je eigenwaarde en zelfvertrouwen zitten
diep in de kelder. Angst en paniek zijn dan bijna altijd dicht bij.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt maar ben vandaag stabiel.
Een jaar of vijf geleden was ook ik suïcidaal, ik liep ook langs dat spoor en had de stoptijden van de treinen
op ons station al uitgezocht op internet. Man wat zat ik diep.

En nu overweeg jij dus zelfdoding. Jij schrijft dat het voelt als dat de medewerker ook niet wist wat ze met je aan moest.
Op welke vragen had je dan graag antwoord gewild? Of welke woorden had je dan graag willen lezen?

Groet,  Bert

Hallo Thijs,

Wat een verhaal man.

Allereerst een hartelijk welkom op dit forum.

Ik kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. Je eigenwaarde en zelfvertrouwen zitten
diep in de kelder. Angst en paniek zijn dan bijna altijd dicht bij.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt maar ben vandaag stabiel.
Een jaar of vijf geleden was ook ik suïcidaal, ik liep ook langs dat spoor en had de stoptijden van de treinen
op ons station al uitgezocht op internet. Man wat zat ik diep.

En nu overweeg jij dus zelfdoding. Jij schrijft dat het voelt als dat de medewerker ook niet wist wat ze met je aan moest.
Op welke vragen had je dan graag antwoord gewild? Of welke woorden had je dan graag willen lezen?

Groet,  Bert

Hoi Bert,

Bedankt voor je reactie.

Vervelend om te horen van je verleden, mag ik vragen hoe het komt dat je weer stabiel bent geworden?

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik precies wou horen van de hulpverlener het is net alsof je hoopt op dat ene stukje houvast, dat kleine lichtpuntje.

Begrijp me niet verkeerd het is fijn dat er hulpverlening is maar ik ben bang dat ik weer dezelfde dingen te horen krijg en ik heb er gewoon echt de kracht niet meer voor. 

Groetjes Mathijs

Hallo Mathijs,

Dat je op dit moment weinig kracht voelt begrijp ik natuurlijk. Depressie is slopend. Ook het gevoel dat wat je ook onderneemt
het bijna altijd mis loopt. Dan verdwijnt ook je hoop.

Ja dan jouw vraag "hoe ben je weer stabiel geworden".
Ik heb drie jaar geleden voor het in mijn leven zelf hulp gevraagd.
Naast mijn depressies was ik ook een alcoholist geworden. Mijn jeugd, het pesten, verkeerde keuzes in mijn relaties, we hebben wel wat overeenkomsten. Door dit alles is mijn persoonlijkheid nogal krampachtig tot stand gekomen en gebleven.
Ik vond mezelf van weinig waarde, stond erg verkrampt in het leven, vond het heel belangrijk wat anderen van mij vonden en van mij wilde en leefde daar naar.
Daar bovenop was ik ook leugenachtig vond ik zelf.
Maar goed dus hulp gevraagd, eerst het ziekenhuis in, volgens detox en zes weken intern verblijf. Dat is een heel verhaal wat ik je vandaag
wil besparen. Eenmaal in dagbehandeling voor verslaving heb ik mij na twee weken met voor bedachte rade ziek gemeld en ben weer gaan drinken om het enorme rotgevoel een beetje te dempen. Die maandag erop weer gewoon naar DB gegaan in de groep en mijn drinken verzwegen. Zelfs er voor gezorgd dat mijn urine die dag schoon zou zijn, net op tijd gestopt met drinken.

Die hele week heb ik mooi weer gespeeld, terwijl er allerlei emoties om de voorrang streden. Angst dat het ontdekt zou worden, boosheid op mijzelf, schaamte ook en een intens verdriet. Een korte heftige crisis in mijzelf niet zichtbaar voor de buitenwereld. Aan het eind van die week is het alcoholprobleem gekanteld naar een enorme woede maar ook wilskracht.
Uiteindelijk heb ik het thuis keihard uitgeschreeuwd "Nooit meer!!!"
" Nooit meer zal ik dat onzekere, sombere en leugenachtige mannetje zijn!!!!".
De dag daarop heb ik het de groep gemeld. Stoppen met drinken werd een bijzaak, was geen onderwerp meer voor me.
Die avond heb ik het besluit genomen eerlijk te worden, vooral naar mijzelf. Het was de eerste avond dat ik heb besloten
serieus te gaan leren leven. Dat was 2 1/2 jaar geleden en ik ben er ook nu iedere dag nog mee bezig.

Geeft dat een beetje antwoord op jouw vraag?

Groet,  Bert

Jeetje wat een verhaal inderdaad. Zijn er geen andere opties om te proberen voordat je voor de definitieve weg van zelfdoding gaat? Waarom ben je gestopt met anti-depressiva? Kom je ook op het forum van 113? Misschien kun je het verhaal NO MORE eens lezen. 

Het klinkt alsof je de boel toch aardig bij elkaar hebt weten te pakken en een eigen plek hebt. Ik probeer op momenten dat ik het niet meer zie zitten als het lukt na te denken over de alternatieven die ik nog kan proberen i.p.v. er een einde aan maken. Wat geeft ruimte en geluk? Zie jij die nog? Doodgaan kan altijd nog denk ik dan maar...

Traumaverwerking is gewoon een rotproces, ikzelf vond EMDR een fijne, milde methode (ook pestverleden). Ook de Mindfullnes- en daarna compassietraining hebben me veel goed gedaan. Omdat mijn leven zwaar en moeizaam bleef nadat ik met antidepressiva was gestopt (ik denk zo'n 2 jaar zonder) heb ik besloten dat ik liever met een antidepressiva een leven wilde leiden dat ontspannener was.

Van jou ook een heftig verhaal Bert, wat een stappen heb je gezet zeg.

Hallo Mathijs,

Dat je op dit moment weinig kracht voelt begrijp ik natuurlijk. Depressie is slopend. Ook het gevoel dat wat je ook onderneemt
het bijna altijd mis loopt. Dan verdwijnt ook je hoop.

Ja dan jouw vraag "hoe ben je weer stabiel geworden".
Ik heb drie jaar geleden voor het in mijn leven zelf hulp gevraagd.
Naast mijn depressies was ik ook een alcoholist geworden. Mijn jeugd, het pesten, verkeerde keuzes in mijn relaties, we hebben wel wat overeenkomsten. Door dit alles is mijn persoonlijkheid nogal krampachtig tot stand gekomen en gebleven.
Ik vond mezelf van weinig waarde, stond erg verkrampt in het leven, vond het heel belangrijk wat anderen van mij vonden en van mij wilde en leefde daar naar.
Daar bovenop was ik ook leugenachtig vond ik zelf.
Maar goed dus hulp gevraagd, eerst het ziekenhuis in, volgens detox en zes weken intern verblijf. Dat is een heel verhaal wat ik je vandaag
wil besparen. Eenmaal in dagbehandeling voor verslaving heb ik mij na twee weken met voor bedachte rade ziek gemeld en ben weer gaan drinken om het enorme rotgevoel een beetje te dempen. Die maandag erop weer gewoon naar DB gegaan in de groep en mijn drinken verzwegen. Zelfs er voor gezorgd dat mijn urine die dag schoon zou zijn, net op tijd gestopt met drinken.

Die hele week heb ik mooi weer gespeeld, terwijl er allerlei emoties om de voorrang streden. Angst dat het ontdekt zou worden, boosheid op mijzelf, schaamte ook en een intens verdriet. Een korte heftige crisis in mijzelf niet zichtbaar voor de buitenwereld. Aan het eind van die week is het alcoholprobleem gekanteld naar een enorme woede maar ook wilskracht.
Uiteindelijk heb ik het thuis keihard uitgeschreeuwd "Nooit meer!!!"
" Nooit meer zal ik dat onzekere, sombere en leugenachtige mannetje zijn!!!!".
De dag daarop heb ik het de groep gemeld. Stoppen met drinken werd een bijzaak, was geen onderwerp meer voor me.
Die avond heb ik het besluit genomen eerlijk te worden, vooral naar mijzelf. Het was de eerste avond dat ik heb besloten
serieus te gaan leren leven. Dat was 2 1/2 jaar geleden en ik ben er ook nu iedere dag nog mee bezig.

Geeft dat een beetje antwoord op jouw vraag?

Groet,  Bert

Hoi Bert, 

Bedankt voor je antwoord, 

Heftig man, wel heel knap van je. 
Dat moment wat je beschrijft met "nooit meer", ik heb dat gevoel zovaak gehad in het afgelopen jaar.
Echt het gevoel verder dan dit kan ik niet zakken en dat gaf me dan kracht. Het is zo vaak misgegaan daarna dat ik die spark niet meer echt kan opwekken ofzo, ik wil het ik gewoon ook niet meer lijkt het wel. 

Klinkt misschien raar maar een gedachte waar ik kracht uithaal is het idee dat ik eruit kan stappen zeg maar het maakt me rustiger, wetende dat de chaos in mijn hoofd dan weg is. Ik zou zo graag op een rustige manier afscheid willen nemen dat me nabestaanden het begrijpen en ook waardig afscheid kunnen nemen van mij. 

Groetjes Thijs

---

Jeetje wat een verhaal inderdaad. Zijn er geen andere opties om te proberen voordat je voor de definitieve weg van zelfdoding gaat? Waarom ben je gestopt met anti-depressiva? Kom je ook op het forum van 113? Misschien kun je het verhaal NO MORE eens lezen. 

Het klinkt alsof je de boel toch aardig bij elkaar hebt weten te pakken en een eigen plek hebt. Ik probeer op momenten dat ik het niet meer zie zitten als het lukt na te denken over de alternatieven die ik nog kan proberen i.p.v. er een einde aan maken. Wat geeft ruimte en geluk? Zie jij die nog? Doodgaan kan altijd nog denk ik dan maar...

Traumaverwerking is gewoon een rotproces, ikzelf vond EMDR een fijne, milde methode (ook pestverleden). Ook de Mindfullnes- en daarna compassietraining hebben me veel goed gedaan. Omdat mijn leven zwaar en moeizaam bleef nadat ik met antidepressiva was gestopt (ik denk zo'n 2 jaar zonder) heb ik besloten dat ik liever met een antidepressiva een leven wilde leiden dat ontspannener was.

Van jou ook een heftig verhaal Bert, wat een stappen heb je gezet zeg.

Hoi Fran,

Dankjewel wel voor je reactie, 

Er zijn opties daarom ga ik morgen ook weer het  ggz bellen maar ik zie het gewoon zo niet zitten. 
Ik ga morgen mijn werk bellen en situatie maar proberen uit te leggen, ze zien me alweer aankomen. 

Ik ben gestopt met antidepressiva nadat ik totaal geen gevoel of emoties meer had, we moesten sporten tijdens therapie en ik brak mijn pink met volleybal, ik had het eerst niet door en toen zag ik dat mijn pink schreef stond, het boeide me echt helemaal niks, het was meer een conclusie " oh mijn pink staat schreef". Ik had toen ook het gevoel ik wil weer normaal in het leven staan. 

Ik ga iets heel raars zeggen nu wat een soort grapje is voor me, ik haalde uit de afgelopen maanden nog een beetje plezier uit formule 1 en dan zeg ik soms tegen mijzelf stel dat je nu gaat en Max Verstappen volgende jaar wereldkampioen word dan mis je dat gewoon of als ik nu ga zie ik nooit het laatste seizoen van Game of thrones. Dan moet ik altijd toch een beetje lachen en zeg tegen mijzelf zonde omdat te missen. 

Wat ik heb begrepen bij mijn intake in december is dat de psycholoog ook dacht aan EMDR dat krijg ik als het goed is volgende week te horen. Zelf zit ik zelf nog een beetje te denken aan opname misschien als ik weg ben van alles dat ik met hulp me leven en gedachtes toch op een rijtje krijg maar zo als in de andere post beschreven ik ben het vechten zat. 

Groetjes Thijs