Hallo Appeltje,

Je schrijft:
Er lijken wat hardnekkige automatismen in mijn gedachtes/gedrag te zitten die wellicht te maken hebben met een combinatie tussen persoonlijkheid/opvoeding/omgeving. Ik heb hier heel lang niet naar willen kijken. En ben meteen na een episode hup weer verder gegaan alsof er niks is gebeurt tot de volgende episode zich weer aandrong.
Dit is nu precies wat ik herken en zelf heb doorgemaakt. Met één verschil het feit dat ik mij in mijn jeugd onveilig heb gevoeld heb ik pas 7 jaar leden ontdekt, ik ben nu 68 jaar. Mijn ouders hebben me niets ernstigs aangedaan, het is meer wat ze hebben nagelaten. In ons gezin was het niet mogelijk gevoelens te bespreken of emoties te uiten. Ook werd ik niet op een positieve manier ondersteund. Ik dacht eerst, zo gaan die dingen nu eenmaal, niets bijzonders, een normale opvoeding. Tegenwoordig noemt men dit emotionele verwaarlozing. Dus 7 jaar geleden heb ik samenhang ontdekt tussen mijn jeugd, de gevolgen voor mij als volwassene en het ontstaan van depressies. Toen pas kon ik echt met mijzelf aan de slag.

Verder ben ik het helemaal eens met wat je schrijft over diagnoses. Toen bij mij de diagnose depressie werd vastgesteld, was ik eerst opgelucht, zo van ik mankeer iets. Maar al snel ontdekte ik dat een diagnose in feite een rijtje symptomen zijn, waar ik in de dagelijkse praktijk niets mee kon. Het zegt ook niets over de persoon die de diagnose krijgt. Bovendien stelt men al snel een diagnose omdat de zorgverzekering anders niet vergoed. Kortom ik ben niet zo'n fan van diagnoses.

Je schrijft:
Maar ik weet uit eerdere ervaringen dat het niet werkt en dat ik dingen onder ogen zal moeten komen. Het geeft me ergens een onbehaaglijk gevoel maar ook een klein stukje hoop.
Voor mij was het ontdekken van die samenhang al snel een grote opluchting. Het daarna mijzelf grondig onder de loep te nemen en ander gedrag gaan ontwikkelen was een pittig, maar voor het eerst een waardevol proces. Daarvoor draaide ik maar in een visuele cirkel rond, waardoor depressie zich herhaalde.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Appeltje,

Je schrijft:
Er lijken wat hardnekkige automatismen in mijn gedachtes/gedrag te zitten die wellicht te maken hebben met een combinatie tussen persoonlijkheid/opvoeding/omgeving. Ik heb hier heel lang niet naar willen kijken. En ben meteen na een episode hup weer verder gegaan alsof er niks is gebeurt tot de volgende episode zich weer aandrong.
Dit is nu precies wat ik herken en zelf heb doorgemaakt. Met één verschil het feit dat ik mij in mijn jeugd onveilig heb gevoeld heb ik pas 7 jaar leden ontdekt, ik ben nu 68 jaar. Mijn ouders hebben me niets ernstigs aangedaan, het is meer wat ze hebben nagelaten. In ons gezin was het niet mogelijk gevoelens te bespreken of emoties te uiten. Ook werd ik niet op een positieve manier ondersteund. Ik dacht eerst, zo gaan die dingen nu eenmaal, niets bijzonders, een normale opvoeding. Tegenwoordig noemt men dit emotionele verwaarlozing. Dus 7 jaar geleden heb ik samenhang ontdekt tussen mijn jeugd, de gevolgen voor mij als volwassene en het ontstaan van depressies. Toen pas kon ik echt met mijzelf aan de slag.

Verder ben ik het helemaal eens met wat je schrijft over diagnoses. Toen bij mij de diagnose depressie werd vastgesteld, was ik eerst opgelucht, zo van ik mankeer iets. Maar al snel ontdekte ik dat een diagnose in feite een rijtje symptomen zijn, waar ik in de dagelijkse praktijk niets mee kon. Het zegt ook niets over de persoon die de diagnose krijgt. Bovendien stelt men al snel een diagnose omdat de zorgverzekering anders niet vergoed. Kortom ik ben niet zo'n fan van diagnoses.

Je schrijft:
Maar ik weet uit eerdere ervaringen dat het niet werkt en dat ik dingen onder ogen zal moeten komen. Het geeft me ergens een onbehaaglijk gevoel maar ook een klein stukje hoop.
Voor mij was het ontdekken van die samenhang al snel een grote opluchting. Het daarna mijzelf grondig onder de loep te nemen en ander gedrag gaan ontwikkelen was een pittig, maar voor het eerst een waardevol proces. Daarvoor draaide ik maar in een visuele cirkel rond, waardoor depressie zich herhaalde.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Bert,

Het lijkt me heftig om na zoveel tijd erachter te komen dat er dingen in de opvoeding speelde die er voor jou geen goed aan hebben gedaan. En inderdaad je eigen opvoeding is wat je kent en dus voor jou ook de norm. En het kan lastig zijn om kritisch te kijken naar je eigen ouders. Daar struggle ik ook een beetje mee, aangezien ik weet dat ze het beste met me voor hebben gehad en hebben gedaan wat zij dachten dat goed was. Echter fijn voor jou dat je eindelijk tot wat inzichten bent gekomen en vanuit daar stappen hebt gemaakt om met de depressie om te gaan en het tot stand komen ervan beter kan begrijpen.

Fijn om te lezen dat je een goede ervaring hebt gehad in het onderzoeken van het tot stand komen van. Ik hoop hierdoor ook wat meer duidelijkheid te verkrijgen en handvatten hoe er mee om te gaan.
Ik hou je op de hoogte.

Groet, 
Appeltje

Hallo Appeltje,

Dat heftige viel erg mee moet ik zeggen, het was eerder een opluchting en het gaf mij handvatten om er mee aan de slag te gaan.
Ik verwijt mijn ouders trouwens niets, zij leefden in die tijd en met hun eigen problemen.
Het lijkt me erg moeilijk te leven met een stuk verwijt naar je ouders en het verleden, daar heb je zelf het meest last van denk ik zo.
Uiteindelijk is die duidelijkheid er dus gekomen en die handvatten hebben er toe geleid dat ik als mens echt veranderd ben. Dus niet alleen leren hoe met depressie om te gaan, maar ik ben na flink in mijzelf investeren een betere versie van mijzelf geworden.
Hoor het graag.

Groet, Bert