Hallo, ik heb me vandaag aangemeld op dit forum aangezien ik mij erg eenzaam voel en stuit op ongebrip vanuit mijn omgeving. Mijn omgeving is er wel voor mij maar heeft geen idee hoe ik mij voel omdat ze zich er niet in kunnen verplaatsen aangezien ze dit zelf gelukkig nog nooit ervaren hebben.

Ik werk al 8 jaar in de gehandicaptenzorg en er is de laatste 4 jaar heel veel voor mij veranderd. Ik ben verhuist naar het midden van het land om samen te wonen met mijn vriend. Eerst gehuurd en nu sinds een jaar wonen wij samen in een koopwoning. Ik ben het soort persoon dat erg introvert is gesteld op privacy. Natuurlijk vind ik het ook fijn om af en toe onder de mensen te zijn en samen activiteiten te ondernemen. Ik ben zeer prikkelgevoelig, mijn filter is een zeef met grote gaten. Alles komt hard binnen en ik ben constant bezig met het pijlen van de ander. Ook heb ik grotendeels vanuit mijn opvoeding meegekregen altijd in dienst te zijn van de ander en daardoor mezelf soms weg te cijferen. Hierdoor lijk ik soms mijn eigen signalen en behoeftes niet goed op te pikken waardoor ik uiteindelijk over een grens heen ga. Vanaf mijn 17e (ben nu 26) ben ik 5 keer depressief geweest. Het komt bij mij hard en krachtig. Ik kan dan niet meer functioneren op het werk/privéleven en heb een grote neiging tot mezelf isoleren. Dit grotendeels i.v.m. schaamte en schuld gevoelens, een gevoel van falen, hevige somberheid en toch het idee hebben dat de structuur van de dag volgen geen enkele verbetering inzet.

Na 8 jaar heb ik sinds kort sowieso de keuze gemaakt te stoppen in de gehandicaptenzorg. Ik werk op een groep met cliënten die een zeer ernstig verstandelijke beperking hebben. Het is de hele dag ontzetten veel geluid en veel energie en liefde geven. Maar na een werkdag ben ik gesloopt. Er is geen vooruitgang het loopt tot een dood spoor. Terwijl het veel energie kost en mij eigenlijk geen energie geeft.
Ik ben nu bij een loopbaanbegeleider om te kijken welke sterke kanten ik bezit en welk beroep nu wel echt bij mij zal passen. Mijn depressie brengt daarbij veel roet in het eten. Ik kan geen keuzes maken, zelfs bij de vraag wat ik vanavond wil eten krijg ik kortsluiting. 
Ik heb een mail gestuurd naar mijn team met daarin de uitleg wat er aan de hand is, een oefening voor mij om open te zijn en mij niet te schamen over waarom ik thuis zit. 

Wat ik nu merk en wat telkens lijkt terug te komen is dat ik het moeilijk blijf vinden om te accepteren dat ik ziek ben. Ik lijk nog steeds in gevecht. De balans vinden is ook zo moeilijk. Ik probeer structuur te houden in mijn dag, boodschappen te doen en het huis netjes te houden. Echter het boodschappen doen brengt ontzettend veel stress met zich mee, ik wordt er een beetje angstig van. Ik probeer er alles aan te doen om niet toe te geven aan de zwarte wolk in mijn hoofd. Echter dat gebeurt soms wel net als vandaag. Ik ben om 12 uur pas uit bed gekomen en vervolgens op de bank gaan zitten alles lijkt zwaar en het liefste doe ik nu de hele dag niets. Soms vraag ik me ook af waarom ik het wel doe, ik krijg er niet veel voor terug alleen in de eerste instantie vaak stress. Maar ik weet dat mezelf terug trekken en niets doen het alleen maar erger maken. Hebben jullie ook moeite met het zoeken naar de juiste balans ?

Vorig weekend had mijn vriend die eigenlijk vaak het tegenovergesteld is van mij het idee om een klein groepje mensen uit te nodigen bij ons waar ik me bij op mijn gemak voel. Ik ben hier mee ingestemd maar waarschijnlijk ook weer omdat ik niet goed kon voelen of dat ik dat wel echt wilde. Dit is helemaal fout gegaan. Ik voelde me ontzettend alleen in een gezelschap waar mensen, lachen, praten over leuke dingen, werk. Ik ben weg gegaan, naar zolder en heb daar een huilbui gehad. Vervolgens was ik nog verdrietige omdat mijn vriend niet bij me kwam kijken en ik me eigenlijk op dat moment niet prettig voelde in mijn eigen huis alleen de zolder. Het is dus duidelijk dat ik dat niet meer ga doen. Onder veel mensen zijn is soms al een uitdaging als ik mij oké voel laat staan nu. 

Ik heb nooit eerder een depressie gehad terwijl ik met iemand in een relatie zit. Ik vind dit erg lastig. Ik heb me vooral in het begin heel erg afgesloten van mijn vriend en hulp gezocht (praten) met anderen vrienden en familie. Dit omdat ik soms op onbegrip stuit, maar ook omdat ik niet een te zware last op hem wil leggen. Dit heeft averechts gewerkt, hij heeft zich uitgesproken over hij alleen hij zich soms erg alleen voelt in het contact met mij omdat ik me afsluit. Ik probeer nu meer mezelf te laten zien. Uit te leggen wat ik voel en mijn emoties te laten zien. Dit blijft lastig omdat ik als automatisch altijd bezig blijf met hoe hij zich voelt en ik hem niet mee wil nemen in mijn donkere wolk. Ik vraag me af hoe anderen hier mee omgaan naar hun partner toe ?

Ik ga morgen trouwens naar de POH om samen te kijken naar een gepaste behandeling bij een psycholoog/ggz. Ik zitten dingen in mijn persoonlijkheid verstopt die de nodige aandacht vragen. 

Bedankt voor het lezen 

---

Hallo, ik heb me vandaag aangemeld op dit forum aangezien ik mij erg eenzaam voel en stuit op ongebrip vanuit mijn omgeving. Mijn omgeving is er wel voor mij maar heeft geen idee hoe ik mij voel omdat ze zich er niet in kunnen verplaatsen aangezien ze dit zelf gelukkig nog nooit ervaren hebben.

Ik werk al 8 jaar in de gehandicaptenzorg en er is de laatste 4 jaar heel veel voor mij veranderd. Ik ben verhuist naar het midden van het land om samen te wonen met mijn vriend. Eerst gehuurd en nu sinds een jaar wonen wij samen in een koopwoning. Ik ben het soort persoon dat erg introvert is gesteld op privacy. Natuurlijk vind ik het ook fijn om af en toe onder de mensen te zijn en samen activiteiten te ondernemen. Ik ben zeer prikkelgevoelig, mijn filter is een zeef met grote gaten. Alles komt hard binnen en ik ben constant bezig met het pijlen van de ander. Ook heb ik grotendeels vanuit mijn opvoeding meegekregen altijd in dienst te zijn van de ander en daardoor mezelf soms weg te cijferen. Hierdoor lijk ik soms mijn eigen signalen en behoeftes niet goed op te pikken waardoor ik uiteindelijk over een grens heen ga. Vanaf mijn 17e (ben nu 26) ben ik 5 keer depressief geweest. Het komt bij mij hard en krachtig. Ik kan dan niet meer functioneren op het werk/privéleven en heb een grote neiging tot mezelf isoleren. Dit grotendeels i.v.m. schaamte en schuld gevoelens, een gevoel van falen, hevige somberheid en toch het idee hebben dat de structuur van de dag volgen geen enkele verbetering inzet.

Na 8 jaar heb ik sinds kort sowieso de keuze gemaakt te stoppen in de gehandicaptenzorg. Ik werk op een groep met cliënten die een zeer ernstig verstandelijke beperking hebben. Het is de hele dag ontzetten veel geluid en veel energie en liefde geven. Maar na een werkdag ben ik gesloopt. Er is geen vooruitgang het loopt tot een dood spoor. Terwijl het veel energie kost en mij eigenlijk geen energie geeft.
Ik ben nu bij een loopbaanbegeleider om te kijken welke sterke kanten ik bezit en welk beroep nu wel echt bij mij zal passen. Mijn depressie brengt daarbij veel roet in het eten. Ik kan geen keuzes maken, zelfs bij de vraag wat ik vanavond wil eten krijg ik kortsluiting. 
Ik heb een mail gestuurd naar mijn team met daarin de uitleg wat er aan de hand is, een oefening voor mij om open te zijn en mij niet te schamen over waarom ik thuis zit. 

Wat ik nu merk en wat telkens lijkt terug te komen is dat ik het moeilijk blijf vinden om te accepteren dat ik ziek ben. Ik lijk nog steeds in gevecht. De balans vinden is ook zo moeilijk. Ik probeer structuur te houden in mijn dag, boodschappen te doen en het huis netjes te houden. Echter het boodschappen doen brengt ontzettend veel stress met zich mee, ik wordt er een beetje angstig van. Ik probeer er alles aan te doen om niet toe te geven aan de zwarte wolk in mijn hoofd. Echter dat gebeurt soms wel net als vandaag. Ik ben om 12 uur pas uit bed gekomen en vervolgens op de bank gaan zitten alles lijkt zwaar en het liefste doe ik nu de hele dag niets. Soms vraag ik me ook af waarom ik het wel doe, ik krijg er niet veel voor terug alleen in de eerste instantie vaak stress. Maar ik weet dat mezelf terug trekken en niets doen het alleen maar erger maken. Hebben jullie ook moeite met het zoeken naar de juiste balans ?

Vorig weekend had mijn vriend die eigenlijk vaak het tegenovergesteld is van mij het idee om een klein groepje mensen uit te nodigen bij ons waar ik me bij op mijn gemak voel. Ik ben hier mee ingestemd maar waarschijnlijk ook weer omdat ik niet goed kon voelen of dat ik dat wel echt wilde. Dit is helemaal fout gegaan. Ik voelde me ontzettend alleen in een gezelschap waar mensen, lachen, praten over leuke dingen, werk. Ik ben weg gegaan, naar zolder en heb daar een huilbui gehad. Vervolgens was ik nog verdrietige omdat mijn vriend niet bij me kwam kijken en ik me eigenlijk op dat moment niet prettig voelde in mijn eigen huis alleen de zolder. Het is dus duidelijk dat ik dat niet meer ga doen. Onder veel mensen zijn is soms al een uitdaging als ik mij oké voel laat staan nu. 

Ik heb nooit eerder een depressie gehad terwijl ik met iemand in een relatie zit. Ik vind dit erg lastig. Ik heb me vooral in het begin heel erg afgesloten van mijn vriend en hulp gezocht (praten) met anderen vrienden en familie. Dit omdat ik soms op onbegrip stuit, maar ook omdat ik niet een te zware last op hem wil leggen. Dit heeft averechts gewerkt, hij heeft zich uitgesproken over hij alleen hij zich soms erg alleen voelt in het contact met mij omdat ik me afsluit. Ik probeer nu meer mezelf te laten zien. Uit te leggen wat ik voel en mijn emoties te laten zien. Dit blijft lastig omdat ik als automatisch altijd bezig blijf met hoe hij zich voelt en ik hem niet mee wil nemen in mijn donkere wolk. Ik vraag me af hoe anderen hier mee omgaan naar hun partner toe ?

Ik ga morgen trouwens naar de POH om samen te kijken naar een gepaste behandeling bij een psycholoog/ggz. Er zitten dingen in mijn persoonlijkheid verstopt die de nodige aandacht vragen. 

Bedankt voor het lezen 

welkom op het forum 

knap dat je de keuze hebt gemaakt om te stoppen met je werk en dat je naar de poh gaat 

liefs J

Hallo Appeltje12,

Welkom hier! Dapper dat je je verhaal zo deelt.

Ik vraag me af hoe anderen hier mee omgaan naar hun partner toe ?


Mijn partner is depressief en ze dacht mij ook te beschermen door er niet met mij over te praten. Het gevolg was dat ze zich terug trok thuis en het met een online vriend besprak. Dit werd een emotionele affaire. Ik voelde me eenzaam in onze relatie maar wou haar daar niet mee belasten.
Zo hielden we elkaar het handje boven het hoofd terwijl we uit elkaar groeide.

Onze relatie is waarschijnlijk niet meer te redden omdat wij niet goed communiceerden. Dus dit is de enige tip die ik kan geven.

Blijf praten met elkaar!
Wil je weten hoe hij zich voelt? vraag het hem.
En laat hem zijn eigen grenzen aangeven.

Hallo Appeltje12,

Welkom hier! Dapper dat je je verhaal zo deelt.

Ik vraag me af hoe anderen hier mee omgaan naar hun partner toe ?


Mijn partner is depressief en ze dacht mij ook te beschermen door er niet met mij over te praten. Het gevolg was dat ze zich terug trok thuis en het met een online vriend besprak. Dit werd een emotionele affaire. Ik voelde me eenzaam in onze relatie maar wou haar daar niet mee belasten.
Zo hielden we elkaar het handje boven het hoofd terwijl we uit elkaar groeide.

Onze relatie is waarschijnlijk niet meer te redden omdat wij niet goed communiceerden. Dus dit is de enige tip die ik kan geven.

Blijf praten met elkaar!
Wil je weten hoe hij zich voelt? vraag het hem.
En laat hem zijn eigen grenzen aangeven.

 
Wauw ik kan me voorstellen dat dit moeilijk geweest moet zijn voor jou en dat jij je met momenten erg machteloos hebt gevoeld. 

Ik herken het wel je zet een soort van masker bij elkaar op waardoor je als het ware allebei op eieren gaat lopen om de ander niet te belasten, terwijl dit alleen maar averechts werkt.

Ik zal je tip ter harte nemen. Dankjewel

Hallo Appeltje, 



Wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt bij de POH. En ik snap je gevoel dat het moeilijk is te accepteren dat je werk niet ( meer) lukt. 
Wat betreft balans zoeken, nou dat is een proces waar ik nog steeds mee bezig ben dus daar heb ik geen pasklare tips voor. Communiceren en uitproberen, dat is wat ik kan zeggen. 
Als een huis vol vrienden voor jou juist teveel is, zeg dan dat je weet dat het lief bedoeld is en je waardeerd dat mensen iets willen doen maar dat het voor jou niet helpend is. 


Succes!

Hallo Appeltje,

Ik ben benieuwd hoe het gesprek met de POH is verlopen.
Ik herken veel in jouw verhaal.

Groet, Bert

Hoi Appeltje, 

Knap geschreven dit zeg!   , ik herken veel.  
Keuzes maken, kortsluiting,  wegkruipen, niet goed aanvoelen . Niet direct communiceren.  Jezelf verbergen. 
Ik ben alleen niet  persé introvert geloof ik, (of ik heb me wat extraversie  aangeleerd, dat kan ook )
Maar lawaaiige gezelschappen trek ik ook niet lang , en ook was werken een uitputtingsslag voor mij . 

Mischien weet je ook niet wat je nou "leuk' vind, goed in bent, energiegevend is,  sterke kanten, en lijk je geen innerlijk kompas te hebben,  dus lukt zelfsturing ook moeilijk , want geen richting word gegeven , omdat je die info niet krijgt bij jezelf. 
 En dan zit je daar,  in een loopbaantraject, wat juist op die zaken drijft.  

En vooral keuzes maken ( op basis van wat ook? )  en met kortsluiting , een ramp!  
Hoe depressiever hoe lastiger  allemaal . 

Mijn leven lijkt  soms wel een soort spoorzoekspel, waarbij je jezelf moet leren lezen vanuit verzamelde aanwijzingen. En dit in een wereld die heel anders lijkt te functioneren en die me daarin kan overweldigen en waar ik me maar toe moet zien te verhouden, waarin mezelf niet meer kan voelen en dan maar wat in word meegesleurd .   
(voor mij dan hè) 

Bij mij is er een duidelijke link met opgroeien,  opvoeding .

Welkom hier, 
Mabel

Hallo appeltje ook ik herken veel van jouw  verhaal. Ik kan me goed realiseren dat jouw job in de gehandicaptenzorg heel zwaar was , het is inderdaad veel geven en ten dienste staan van , als je je al niet goed voelt is dat heel zwaar denk ik. Fijn dat je bij een loopbaanbegeleider bent om alles uit te zoeken. Zal het lukken om nog verder te gaan werken? Ikzelf heb die strijd in het verleden moeten opgeven en het heeft heel lang geduurd eer ik dat kon accepteren. Maar nu heb ik het een plaats gegeven en ik zorg voor structuur in mijn dagdagelijkse leven , zoals jij mijn huishouden en de boodschappen. Die geven me ook veel stress en angst net zoals jij. Ik ben net zoals jij heel gevoelig aan prikkels van buitenaf en in een groep mensen voel ik me helemaal niet goed. Ook herken ik het steeds willen aanpassen aan anderen en mezelf wegcijferen , ik ben het eigenlijk beu om zo te zijn. Ik lees dat je je moest terugtrekken op zolder en er niet steeds begrip is dat is moeilijk voor jou. Naar mijn partner toe vind ik het ook moeilijk , als ik stemmingswisselingen heb vraagt ie steeds wat is er? Terwijl dat het een steeds weerkerend fenomeen is. Ik heb ondervonden dat mensen die niet met hetzelfde worstelen het toch niet begrijpen. Ikzelf voel me het beste alleen in mijn flat dan kom ik volledig tot rust. En die rust neem ik nu geregeld om niet over mijn grenzen te gaan. Ik hoop dat je de gepaste hulp krijgt van een psycholoog. Vele groetjes cyranno

Hallo Appeltje,

Ik ben benieuwd hoe het gesprek met de POH is verlopen.
Ik herken veel in jouw verhaal.

Groet, Bert

Hallo Bert,

Goed maar confronterend. Aangezien deze periodes telkens terug komen wil ze mij graag verwijzen naar de gespecialiseerde ggz, ze had het over schematherapie. Er lijken wat hardnekkige automatismen in mijn gedachtes/gedrag te zitten die wellicht te maken hebben met een combinatie tussen persoonlijkheid/opvoeding/omgeving. Ik heb hier heel lang niet naar willen kijken. En ben meteen na een episode hup weer verder gegaan alsof er niks is gebeurt tot de volgende episode zich weer aandrong. Bij mijn vorige behandeling "jaren geleden" is een dwangmatige persoonlijkheid stoornis geconstateerd. Ik vind het woord stoornis erg zwaar klinken en zou mezelf niet iemand noemen met een stoornis. Er zitten veel herkenbare punten bij, naar naar mijn idee niet genoeg om aan de diagnose te voldoen. Dus toen zij begon over diagnostiek merkte ik veel weerstand. Ook omdat er toendertijd naar verschillende dingen onderzoek is gedaan en ik gelukkig zelf nog sterk genoeg was niet zomaar alles aan te nemen. Diagnoses kunnen erg helpend zijn in het verschaffen van inzicht en een stukje acceptatie, maar het kan ook erg kwetsbaar zijn. Je bent het niet, je hebt het. Ik zou eerst goed naar de persoon kijken en waar deze last van heeft en vanuit die objectiviteit iemand hulp aanbieden. 

Maar ik probeer open te staan voor hulp al vind ik het lastig want ik wil eigenlijk gewoon weer beter voelen en weer verder gaan. Maar goed dat willen we allemaal Maar ik weet uit eerdere ervaringen dat het niet werkt en dat ik dingen onder ogen zal moeten komen. Het geeft me ergens een onbehaaglijk gevoel maar ook een klein stukje hoop.

Wat ik vooral lastig vind is het niet weten wanneer de donkere wolk beetje bij beetje gaat verdwijnen. Iedere dag voelt als gevecht.

Bedankt voor je interesse, als je de behoefte voelt deel je verhaal gerust.

---

Hoi Appeltje, 

Knap geschreven dit zeg!   , ik herken bijna alles.  
Keuzes maken, kortsluiting,  wegkruipen, niet goed aanvoelen . Niet direct communiceren.  Jezelf verbergen. 
Ik ben alleen niet  persé introvert geloof ik.  
Maar lawaaiige gezelschappen trek ik ook niet lang , en ook was werken een uitputtingsslag voor mij . 

En vooral keuzes maken  en met kortsluiting , een ramp!  Hoe depressiever hoe erger allemaal . 

Welkom hier, 
Mabel

Het is echt een vicieuze cirkel lijkt wel! Wanneer je dingen probeert en keuzes wil maken zorgt de depressie ervoor dat het bijna onmogelijk is. En anders om zorgt de depressie ervoor dat je hier ook (bijna) niet toe komt.

Ook het oprecht niet kunnen aanvoelen wat je wil en wat de juiste keuze volgens jou is. Gewoon omdat het volgens je gedachte en gevoel toch allemaal niet uitmaakt.

In hele kleine stapjes zegmaar. Iedere keuze is er eentje die je hoe klein het ook mag zijn verder kan helpen.

Appeltje, 

Kortsluiting ook heel herkenbaar hier, soms met boodschappen doen, beslissen wat je gaat eten maar ook al s'ochtends bij wat je gaat aankleden ofzo. 
Op dit moment gaat het best oké bij mij maar ik ken ook periodes dat ALLES teveel moeite is en alles bergen energie kost. 

Lijkt me fijn voor je dat het balletje is gaan rollen met hulpverlening, al kan ik me voorstellen dat je er ook tegenop ziet...

Succes!