Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het gaat niet goed met me.


#1

Beste forumleden,

Het is moeilijk.  Dit bericht typen is moeilijk.  Alles wordt steeds moeilijker.
Al een lange tijd probeert mijn man me duidelijk te maken dat ik hulp moet zoeken voor mezelf.  Dat het niet goed met me gaat.
Ikzelf kon inderdaad beamen dat het met onze omstandigheden niet erg goed gaat (financieel, veel ruzie, moeilijke baby,...) maar dat er een probleem is met mezelf,...  dat kon ik tot voor kort niet toegeven. Boos werd ik ervan, telkens hij het woord depressie in de mond nam.  
'Hoe wil je nu dat ik er positief en gelukkig bijloop, zie je dan niet hoeveel problemen we hebben.'  

Momenteel ben ik op een punt gekomen dat ik voel dat mijn lichaam en geest het aan het begeven zijn.  Ik krijg paniekaanvallen, denk voortdurend dat ik ga sterven.  Ik heb het gevoel dat ik mezelf, mijn leven en mijn lichaam niet meer kan dragen.  Ik wil wel doordoen, er is namelijk nog zo veel te doen, maar ik slaag er maar amper in om de dagdagelijkse klusjes rond te krijgen.  
Ik wil slapen, maar kan geen rust vinden.
Ik wil de draad van mijn leven oppikken en dingen doen, maar het komt er gewoon niet van.
Ik wil genieten, maar verval telkens weer in huilen.
Ik wil weer leven, maar heb het gevoel dat een gelukkig leven niet meer voor mij is weggelegd.

Kortom, ik kan niet meer leven met mezelf en dat gevoel bekruipt me steeds vaker op een zeer beangstigende manier.  
Soms, heel soms komt er nog eens een goed gevoel binnen, als een flits, een verre herinnering.  Een gevoel dat snel weer verdwijnt, maar me eraan herinnert dat er een periode is geweest waarin ik het leven op een andere manier beleefde, voelde, waarnam.

Ik wil weer rechtstaan, en mijn eerste stappen zetten naar genezing.  Ik voel en weet dat mijn eerste en waarschijnlijk belangrijkste stap het erkennen van mijn probleem was.
Zover ben ik eindelijk, want ik heb me veel te lang en veel te diep laten zakken.

Hopelijk is dit forum een extra duw in de goede richting.
Antwoord

#2

Hallo Mistix, allereerst welkom op dit forum! De eerste stap heb je nu inderdaad gezet. Door dit bericht op het forum te plaatsen, erken je dat er een probleem is waar iets aan gedaan moet worden. Naar mijn gevoel vind je het moeilijk om je man daarvan te overtuigen. Misschien is het makkelijker om eerst naar de huisarts te gaan. Dan kan de diagnose gesteld worden (of niet), en een eventuele behandeling in gang gezet worden. Als de diagnose gesteld is, lijkt het me niet dat je man er nog aan zal twijfelen. Verder vind je hier op het forum genoeg mensen waarbij je herkenning en steun zult vinden. Succes!
Antwoord

#3

(29-05-2017, 15:18)Positiva schreef: Hallo Mistix, allereerst welkom op dit forum! De eerste stap heb je nu inderdaad gezet. Door dit bericht op het forum te plaatsen, erken je dat er een probleem is waar iets aan gedaan moet worden. Naar mijn gevoel vind je het moeilijk om je man daarvan te overtuigen. Misschien is het makkelijker om eerst naar de huisarts te gaan. Dan kan de diagnose gesteld worden (of niet), en een eventuele behandeling in gang gezet worden. Als de diagnose gesteld is, lijkt het me niet dat je man er nog aan zal twijfelen. Verder vind je hier op het forum genoeg mensen waarbij je herkenning en steun zult vinden. Succes!

Dank je wel Positiva,

Mijn man is er al lang van overtuigd dat ik te kampen heb met een depressie.  Het heeft heel lang geduurd tot ikzelf het kon inzien (daar was een totale instorting voor nodig).  Mijn man is op dit moment heel erg opgelucht dat er eindelijk naar een oplossing gewerkt kan worden.  
Momenteel is dat met Zybrine (omdat ik bang ben van medicatie, ook de Zybrine trouwens, maar minder) en gesprek.
Antwoord

#4

Sorry, ik zie nu dat ik het niet goed gelezen heb. Het was eigenlijk andersom: hij moest jou overtuigen. Wat ik wel herken. Mijn partner (die depressief was/is) neemt het woord depressie nu nog steeds niet zelf in de mond. "Hij heeft het gewoon moeilijk vanwege gebeurtenissen uit het verleden". Dat krijgt hij blijkbaar makkelijker uit zijn mond. Op het moment dat hij uit het diepste dal van zijn eerste depressie was, heb ik gezegd dat hij wel hulp moest zoeken voor zijn "problemen". Vervolgens heeft hij de diagnose PTSS gekregen. Maar ook over die diagnose praat hij nooit. Behalve met mij. Maar goed, zolang er inderdaad aan gewerkt wordt, hoor je mij niet klagen!
Antwoord

#5

Hi Mistix,

het is voor velen een lange weg naar erkennen en herkennen dat dit een depressie is. Wie heeft er nou ooit  begrepen wat een depressie is, voordat je het hebt? Ik niet in ieder geval hoor. Duurde ook maanden voordat ik besefte: wauw.... ik ben inderdaad knijter depressief. En dan sta je pas aan het begin en moet je zoeken naar de juiste weg voor hulpverlening. Ik hoop dat een beetje contact hier je kan helpen en dat je je er doorheen zal weten te slaan.
Je bent in ieder geval niet alleen,
het is niet jou schuld,
het is niet altijd makkelijk op te lossen maar er is veel aan te doen,
het kan vreselijk zwaar zijn maar je overleeft het
en er is licht aan het einde van de duisternis die nu alles omhult.

Heb je al iets van een stap gezet richting hulpverlening?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#6

Dank je Liz,

De herkenning sloeg hier inderdaad in als een bom.
Altijd maar rennen, lopen, blijven draaien.  Het daarmee steeds moeilijker hebben, maar doordoen, doordoen en doordoen.  Terwijl anderen om je heen staan te roepen.  Hé stop eens, je bent jezelf niet meer!
Ik had het helemaal niet door.  Gelukkig was ik niet, maar ik wou en kon niet horen dat er met mij een probleem was.  Ik moest doordoen en liep daarbij over alles en iedereen heen, vooral over mezelf!
Tot op een dag, na enkele slaaploze nachten, het licht uitging.  Volledig in paniek, mezelf en het leven plots niet meer kunnen dragen.  Het was gedaan, op, ik was leeg en de kracht om nog recht te staan en mezelf weer op hollen te zetten was volledig verdwenen.  Bang, intens bang werd ik ervan.  

Nu, met de herkenning en het toegeven van mijn probleem, merkte ik dat er enorm veel liefde naar me toe komt.  Zo veel mensen die je al een hele tijd willen omarmen, die ik lang heb weggeduwd en die dat nu eindelijk weer mogen.  Het komt nog niet binnen, het gevoel van liefde, maar ik zie het wel.  En ik hoop dat ik er snel weer bovenop kom, dat mijn gevoel terug komt.  Dat ik weer blij kan zijn met een knuffel, weer kan genieten van de mensen om me heen.  

Op dit moment neem ik Zibrine (hoge dosis sint-janskruid) en ik heb een intake gesprek binnen twee weken met een therapeut. 
Ik probeer om niet te veel zelfmedelijden op te wekken.  Ik probeer om de depressie niet te bevechten.  Op dit moment laat ik ze gewoon aanwezig zijn en probeer ik er mijn lessen uit te trekken.  
Ik probeer het negatieve om te buigen naar iets positief en ik geloof dat ik na deze ervaring sterker en meer mezelf zal zijn dan ooit daarvoor.

Ik hoop voor jou Liz en alle anderen hier, dat het licht weer snel mag gaan schijnen.
Antwoord

#7

Hey,

Even laten weten dat ik je verhaal gelezen heb en in hetzelfde schuitje zit.

Heel lang ontkend, maar voel me echt depressief. Ben 26 weken zwanger en na veel wikken en wegen  (en verzekering van specialisten dat het echt ok was) trek ik het nu niet meer en ga ik wel antidepressiva gebruiken. Eerst maar eens er bovenop komen (duurt ongeveer 6 weken), daarna proberen om dosis zo laag mogelijk te houden. Het is niet anders! 

Sterkte, er zijn er velen!! Als je wist wat er allemaal achter de voordeur afspeelt bij andere mensen, zouden we ons waarschijnlijk al stuk minder alleen voelen. (Ik ga even van mezelf uit. Voel me nu echt even een mislukt product Sad )
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-06-2017, 14:04 door Mistix.)

(02-06-2017, 10:14)Momtobe schreef: Hey,

Even laten weten dat ik je verhaal gelezen heb en in hetzelfde schuitje zit.

Heel lang ontkend, maar voel me echt depressief. Ben 26 weken zwanger en na veel wikken en wegen  (en verzekering van specialisten dat het echt ok was) trek ik het nu niet meer en ga ik wel antidepressiva gebruiken. Eerst maar eens er bovenop komen (duurt ongeveer 6 weken), daarna proberen om dosis zo laag mogelijk te houden. Het is niet anders! 

Sterkte, er zijn er velen!! Als je wist wat er allemaal achter de voordeur afspeelt bij andere mensen, zouden we ons waarschijnlijk al stuk minder alleen voelen. (Ik ga even van mezelf uit. Voel me nu echt even een mislukt product Sad )

Dag Momtobe,

Bij mij is het ook begonnen tijdens de zwangerschap.  Ik kon er niet van genieten en moest mezelf letterlijk voortslepen.  Ik ging ervan uit dat dat gevoel na de bevalling als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Niet dus.  Alsof het niet nog erger kon kreeg ik daarbovenop nog eens een huilbaby eerste klas.  Wakker stond gelijk aan huilen, slapen deed hij enkel in een wandelende draagzak.  Ik heb het uiterste uit mezelf moeten halen.  Instorten, rechtkrabbelen, hopeloos zorgen voor, instorten,... maar blijven doordoen.  Hulp kon ik niet aanvaarden.  Ik wou voor mijn klein huilertje zorgen, ik wou een gelukkige baby en daar wou ik helemaal zelf voor zorgen.  Ik kon hem niet uit handen geven.  
De roze wolk waar ik zo naar uitkeek is er nooit geweest.  Ik maakte me enkel maar zorgen en leefde van doemscenario naar doemscenario. Ik was geobsedeerd door zijn ontwikkeling en er elke keer van overtuigd dat er iets ernstig mis was met hem, dat mijn leven nooit meer goed kon worden, dat ik de grootste vergissing van mijn leven had gemaakt,...  De verwondering, het genieten van dat nieuwe leven was op geen enkel moment aanwezig. 
Nu, mijn kleintje is ondertussen een peuter van 15 maanden.  Hij is stilletjes aan beginnen kalmeren toen er na bijna een jaar koemelkallergie werd vastgesteld.  Hij is een bijdehand, vrolijk (soms ook boos, wat normaal is) en ontdekkend ventje dat ik op elk moment in het oog moet houden, maar van de doembeelden klopt niets.  

Doe jezelf dit niet aan!  Laat je helpen en stap uit dat schuitje, ook al lukt dat niet van de ene dag op de andere.  
Met of zonder medicijnen, dat is iets wat je volledig zelf moet kiezen.  Maar laat je helpen, neem rust en tijd voor jezelf.  Laat je ook helpen door mensen rondom jou.  Leg hen uit wat er aan de hand is en vraag hun hulp en steun, ook als het kindje uiteindelijk geboren is.  Zorg voor jezelf en laat ook voor jou zorgen.  Je verdient het!  Je hebt het nodig!  Weet dat jij ook altijd klaarstaat voor anderen wanneer dit nodig is en vergeet niet dat anderen dat ook voor jou willen doen.  Helpen doet mensen deugd, dat is toch ook bij jou zo?   Dus schaam je niet!  Aanvaard dat je gevoel nu is zoals het is, dat het niet abnormaal is.  Wees eerlijk voor jezelf en je omgeving en je bent op de goede weg.

Dit is wat ik je kan meegeven als moeder die 9 + 15 maanden te lang gewacht en genegeerd heeft.  
Een warme knuffel voor jou en je baby!

En Momtobe,

Je mag me ALTIJD een berichtje sturen, hier of in PB.
Ik weet wat je doormaakt.  
Je bent inderdaad niet alleen.   Heart
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
30-07-2023, 12:57
Laatste bericht: Floyd
11-02-2022, 15:26
Laatste bericht: Nick
12-12-2021, 15:38
Laatste bericht: Soleil
27-12-2019, 18:44
Laatste bericht: Mark1234
  Ik kan niet meer Started by anoniem3
3 Replies - 1,568 Views
03-11-2019, 13:07
Laatste bericht: Shalin
02-03-2019, 18:46
Laatste bericht: Bert
24-11-2018, 00:32
Laatste bericht: Zip
01-07-2018, 10:53
Laatste bericht: Bert
18-06-2018, 23:44
Laatste bericht: mouna
  Niet nieuw, wel anders Started by rubyalice13
7 Replies - 3,958 Views
03-05-2018, 08:48
Laatste bericht: rubyalice13



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)