Ik ben vandaag niet naar school gegaan, en ben vergeten de hond uit te laten. Toen m'n ma thuiskwam begon ze te schreeuwen en schelden op mij en mijn zus. Het ging zo goed, deze week. Naar school geweest, vrolijk, en opeens gooi ik het allemaal weer weg. Op dit punt ben ik overtuigd dat ik altijd teleurstel, hoeveel stappen ik dan ook vooruit zet het gaat toch weer achteruit. Ik ben niet actief suicidaal, maar er zijn ideaties. Natuurlijk zou mijn familie verdrietig zijn, maar vast ook opgelucht. Dat het klaar is. Geen gezeik rondom school, niet per dag vooruit of achteruit. Het heeft dan een einde voor ons allemaal. Ik weet dat zij het niet zo zien maar dat is het enigste wat me troost geeft. Nu ga ik uit schuldgevoel wel weer naar school maar er komt een moment dat ik het weer opgeef. Weer een dag thuisblijf, en daarmee weer mijn moeder zo gefrustreerd maak dat ze me uitscheld omdat ze niks anders kan doen. IK voel me zo verwend, zo'n lui stuk vreten dat alleen maar een last is.

Wat rot dat je je zo voelt Goose.
Ik herken het gevoel van teleurstellen. Anderen teleurstellen, mezelf teleurstellen, je best doen om het goed te doen en dat het dan toch niet lukt.
Kun je een beetje proberen praten met je moeder?
Dat het niet je bedoeling was haar teleur te stellen en dat je het verdrietig vind dat ze zo boos word soms.
Is de hond een beetje een maatje voor je of helpt het soms om even te wandelen?  Het lijkt me dat je niet met opzet vergeten bent het diertje uit te laten.