Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dal


#1

Het is zo zwaar, laatste tijd weer steeds zo'n vreselijk naar gevoel. Wat is dat, waarom komt het steeds terug en lijken dan alle tips en trucs ineens niet meer te helpen?
Bij afleiding is het even een beetje op de achtergrond, maar het komt steeds terug en brengt mij uiteindelijk tot stilstand. 
Er is bij mij altijd iets geweest wat mij tegenhield om er een einde aan te maken. Waarom ga ik nog door? Waarom is het beter te bestaan dan er niet te zijn. Maar ik kan het niet, dus ik ga door.

Ik voel mij alsof ik het leven niet aan kan. Ik begrijp niet hoe het werkt. Ik voel mij niet veilig of geliefd bij mensen. Ik heb altijd een achterdocht of vind ze uiteindelijk egoïstisch of onaardig. 

Nee ik voel mij niet altijd zo naar, dit gaat ook weer voorbij, er zijn ook momenten van kunnen genieten.
Maar deze momenten, tijden, periodes zijn loeizwaar en brengen zoveel moeilijkheden en beperkingen met zich mee. 
Puntje bij paaltje sta ik er alleen voor. Niemand die mij op tijd bij de hand neemt en mij erdoor heen sleept door mij mee naar buiten te trekken en aan het bewegen te zetten. Ik moet het alleen doen en dat lukt nu even niet. Misschien vind ik morgen opnieuw de kracht.

Jullie weten het en begrijpen het, dat geeft een beetje troost en ik voel mij minder alleen.

Waar zijn de echte verhalen van hoop en herstel? Mensen die echt zijn opgeknapt en niet een beetje of voor tijdelijk..

Antwoord

#2

Lieve Jorin,

Wat rot dat je je zo naar voelt. Dat kennen we allemaal wel . En dan willen alle tips, trucs en strategieën ook niet werken. Want die werken vaak niet als je te naar bent en je ze hard nodig hebt.
Maar bedenk wel dat het niet altijd zo naar blijft, het gaat ook wel weer eens beter. 
Soms is er een reden, maar dat hoeft eigenlijk niet. 
Je staat er niet alleen voor, wij zijn er ook nog hier. Al weet ik uit ervaring dat het wel zo kan voelen.

Tja, de echte hoop en herstel verhalen , dat zijn toch vooral verhalen van mensen die ermee hebben leren leven. 
Ik ken eigenlijk niemand die ooit echt depressievrij, met een stabiele eigenwaarde,  zelfvertrouwen, en vertrouwen in anderen het leven door kon en een positief wereldbeeld heeft bereikt.  De kwetsbaarheid blijft.
Ik sluit het ook niet uit... maar krijg het idee dat dit voorbehouden is aan degenen die er nooit mee van doen hebben gehad , die goed in elkaar zitten en in hun jonge jaren ook gekregen hebben wat nodig is om zo te kunnen worden.

Overal lees je dat depressie e.d goed te behandelen is, daarmee word met name bedoeld dat er voldoende behandelingen zijn vrees ik. 
Met herstel word in de psychiatrie geen permanente  genezing bedoeld. 
Het is wel zuur, dat zeker.

Maar hou vol, er kan ook maar zo morgen n betere dag zijn, of overmorgen, volgende week.  Zorg dat je niet onnodig lijdt, gun je zelf rust en ruimte om de rotperiodes door te komen , als je er toch niets tegen kunt doen is het zoals t is.


Veel liefs, Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Jorin
Antwoord

#3

(24-05-2020, 20:14)Jorin schreef: Het is zo zwaar, laatste tijd weer steeds zo'n vreselijk naar gevoel. Wat is dat, waarom komt het steeds terug en lijken dan alle tips en trucs ineens niet meer te helpen?
Bij afleiding is het even een beetje op de achtergrond, maar het komt steeds terug en brengt mij uiteindelijk tot stilstand. 
Er is bij mij altijd iets geweest wat mij tegenhield om er een einde aan te maken. Waarom ga ik nog door? Waarom is het beter te bestaan dan er niet te zijn. Maar ik kan het niet, dus ik ga door.

Ik voel mij alsof ik het leven niet aan kan. Ik begrijp niet hoe het werkt. Ik voel mij niet veilig of geliefd bij mensen. Ik heb altijd een achterdocht of vind ze uiteindelijk egoïstisch of onaardig. 

Nee ik voel mij niet altijd zo naar, dit gaat ook weer voorbij, er zijn ook momenten van kunnen genieten.
Maar deze momenten, tijden, periodes zijn loeizwaar en brengen zoveel moeilijkheden en beperkingen met zich mee. 
Puntje bij paaltje sta ik er alleen voor. Niemand die mij op tijd bij de hand neemt en mij erdoor heen sleept door mij mee naar buiten te trekken en aan het bewegen te zetten. Ik moet het alleen doen en dat lukt nu even niet. Misschien vind ik morgen opnieuw de kracht.

Jullie weten het en begrijpen het, dat geeft een beetje troost en ik voel mij minder alleen.

Waar zijn de echte verhalen van hoop en herstel? Mensen die echt zijn opgeknapt en niet een beetje of voor tijdelijk..

Hoi Jorin,

Ik wou dat ik je iets positiefs kon vertellen maar ik zit in hetzelfde dal. Ik vraag me af voor wie ik er eigenlijk nog ben en zoveel moeite doe om er iets van te maken. Voor mezelf, zou het antwoord moeten zijn, pas dan kun je voor anderen iets betekenen, toch? Maar momenteel voel ik geen enkele aandrang om voor mezelf te vechten.

Ik voel me net als jij niet altijd zo, soms is het wat lichter. Maar altijd hangt die dreigende donkere wolk ergens in de buurt.

Ben je recent erg teleurgesteld in mensen waardoor je je nu zo voelt? Bij mij hakt onaangenaam gedrag van anderen er ook altijd in. Als ik daar niets van kan leren, probeer ik het af te doen als iets wat bij die ander ligt, niet bij mij. Maar het blijft teleurstellend.

Laten we hopen dat het morgen weer wat zonniger is.

Lieve groet
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#4

Lieve Jorin,

Dit heb je erg duidelijk en mooi beschreven. Kan mij er helemaal in vinden, kan ook moeilijk met mezelf omgaan en vind ook lastig een weg om door bepaalde gevoelens heen te slaan.
Wat je zegt over mensen ervaar ik ook zo, als iemand mij aardig vind dan geloof ik het niet, en als iemand een compliment geeft al helemaal niet. Wat zijn we toch eigenwijs eigenlijk he.

Het heeft allemaal met een bepaalde mindset te maken, die niet om wilt switchen of dit soort momenten. En dat trainen en onder de radar krijgen bij jezelf, zal een levensles zijn. Dat is het althans wel van mij.
De meeste mensen zeggen tegen mij dat ik er geen aandacht aan moet geven aan dit gevoel, maar hoe dan? Het knaagt, kraakt en trekt aan mij en ik ben zo uit balans en voel mij dan angstig. Hoe kun je dat negeren, dat is niet mogelijk in mijn geval. Ook ik ben hier een draai aan proberen te maken, wat een goeie zoektocht is.

Wou hier graag op reageren omdat ik vind dat je een sterk persoon bent. Dat zie je wellicht zelf niet, maar neem het maar van iemand aan die daar oog voor heeft. Dit heb je mooi verwoord, je kunt je goed uiten en neem dat als kracht.

Liefs van Shalin  Heart

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Shalin :   • Jorin
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-05-2020, 17:50 door Jorin.)

Hoi Mabel, Alais en Shalin,

Bedankt voor jullie uitgebreide en lieve reacties! 
Het gaat gelukkig ietsje beter weer. Tegen alle gevoelens en gedachten in blijkt dingen doen/werken en contact toch het beste effect te hebben.
In de ochtenden moet ik mijzelf echt overtuigen en dat duurt soms even dus dan kom ik traag op gang, maar merk dat gister en vandaag mijn stemming uiteindelijk beter wordt als ik toch iets heb gedaan.

Het liefst verstop ik mijzelf en vermijd ik elk contact, klinkt vast bekend. Dus het is wel hard werken op het moment, maar gelukkig loont het wel.

Alais, of ik recent teleurgesteld ben in mensen? Hmm ben wel gevoelig op dat gebied en omgang  met mensen houdt mij vaak wel bezig.
Nu ik er nog eens goed over nadenk, zou je wel eens gelijk kunnen hebben.

Shalin, ik geloof ook dat andere mensen eveneens nare gevoelens hebben en dan ondanks dat gewoon doorgaan. Op een of andere manier is dat voor ons toch niet zo gemakkelijk. Wellicht is het appels met peren vergelijken, moeilijk na te gaan of die mensen hetzelfde voelen. Iedereen heeft ook een verschillende pijngrens, deels kun je dat misschien trainen maar heeft ook met aanleg te maken.
Mindfulness kan wel helpen met leren gedachten en gevoelens er te laten zijn, zonder er iets mee te doen.

Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)