Ja... maar als het precies de man is met wie je wilt daten is het wel pijnlijk. 

Als ik in feite zeg: Ik vind je leuk, ik wil bij je zijn, ik wil tijd voor je vrij maken, ik wil je beter leren kennen. 

En hij zegt (in andere bewoordingen): je bent een stom wijf en je bent te heftig met alles en ook al ben je al onderweg, je gaat maar weer terug. En ik ben laatst bij je thuis geweest maar wat mij betreft hoeven we elkaar verder niet meer te zien. 

Dat doet pijn. 

Maar... wat het denk ik ook is, ik leerde hem kennen al in 2006 toen ik heel erg kwetsbaar was. Opname net achter de rug, moeilijk weer onder de mensen te komen. Destijds was hij mijn held. 
(en er zijn dus een aantal jaren verstreken waarin we elkaar niet zagen en toen in 2016 opnieuw) 

Ik merk dat ik nog steeds terug grijp naar dat gevoel van 2006, toen ik zo wankel was en hij zo sterk leek. En die situatie is al lang niet meer zo. Sterker nog, hij is nu nog erg jong voor zijn leeftijd (33 maar nog steeds school aan het afmaken). Dus ik moet eigenlijk 'toen' en 'nu' apart  zien. 

Desondanks waren zijn woorden in 2016 erg pijnlijk...

Dat lijkt me inderdaad heel erg akelig om mee te maken. Zo wie zo nooit leuk, maar helemaal erg moeilijk omdat je dan zoveel gevoelens hebt voor iemand.

Ja weet je, in het begin was het een vriend en in die tijd heb ik gewoon best veel over mezelf verteld. En dat heeft hij later tegen me gebruikt. 

Anyway... 

Vanmiddag mijn coach weer gesproken. Een heel lang gesprek dat me zeker heeft opgelucht. Ben ook weer wat dichter bij mezelf gekomen en besef ook dat ik er helemaal niks aan heb om weer contact met die ex te hebben. 

Mijn coach heeft goed door hoe mijn laatste manager in elkaar zit en daar hebben we het heel lang over gehad. Hoe ik door haar ook eigenlijk geen vertrouwen meer had dat ik ooit nog aan het werk zou komen. Dat ik bijna had besloten het bij vrijwilligerswerk te houden. Coach snapt dat ik nog worstel met de nasleep. 

En grappig genoeg lijkt manager een beetje op die ex. Of hij op haar. Ook zo iemand die altijd mensen loopt te manipuleren en telkens wat anders zegt. Het soort mensen dat ik iig nu niet meer om me heen wil hebben.

Wat gebeurt er veel. 

Ik had de woorden van degene die mij goed kende, dat ik NIET leuk ben, soort van geaccepteerd. OK ik ben niet leuk als je eenmaal dichtbij geweest bent. En ik hoopte dat ooit iemand dat voor lief zou nemen. 

En nu ben ik dus toch wel leuk. Het voelt heel anders. Voor diegene is het te laat nu, maar voor mij is het gevoelsmatig wel een verschil. 

Gisteren zo'n lang gesprek met coach. Ik voel dat ik gekleineerd ben, vooral ook in de eerste maanden van mijn nieuwe werk. Alsof ze mij een gunst verleenden dat ik daar mocht zijn en dat ze zelfs 3 euro per uur voor mij betaalden en mijn reiskostenvergoeding. Als een soort dagopvang, omdat ik anders thuis misschien niks te doen had. 

En overigens ken ik mooie plekken waar het zo werkt en het is prachtig dat dat bestaat. Maar voor mij, op een werkplek waar de lat hoog lag en waar mijn collega's WEL betaald kregen, was het zuur. 

Langzaam moet het zelfvertrouwen terugkomen. Er toont iemand interesse voor een vriendschap. We zijn dinsdag wat gaan drinken en ik ga zaterdag naar een concert van haar (ze is muzikante). Ze heeft dezelfde naam als de vriendin die misbruik van me maakte. Maar het zou deze keer toch wel goed gaan? 

Vandaag een dagje niks gepland. Ik voel behoefte om te gaan opruimen. Het moet niet... maar het zou toch prettig zijn als er weer wat weg kan, naar de kringloop. Ruimte in huis!

Ik heb een mail gestuurd naar mijn oude manager of ze eindelijk mijn foto van de site wil halen en dat heeft ze nu zowaar gedaan. 

Verder komt vanuit het UWV het verzoek om me beter te melden, omdat het anders een hele ingewikkelde toestand gaat worden. Op zich niet zo'n probleem (want ik houd wel de Wajong en ga ook weer opbouwen werken) maar het is wel raar dat de oude coach zei dat dit na twee jaar zou komen, en dat het nu na 1 jaar komt. 

Er zit veel boosheid bij mij en dat komt er nu even uit nu iemand om geld loopt te zeuren (ze verkoop spullen, of eigenlijk: rommel) terwijl mijn geld op is. Ik heb laatst 1 x iets van haar gekocht en dacht dat het dan daarmee klaar was. Maar nu ziet zij een reden om telkens weer bij mij te komen zeuren over die rommel die ze verkoopt en dat is het laatste waar ik op zit te wachten. Vind het onbeschoft ook. 

Vandaag een rustig dagje thuis. Hoewel rustig, met de mailtjes etc is het dus niet rustig.

Oh jee ik stond even op de weegschaal... Ik ga richting 95 kg nu. Ben nog nooit zo zwaar geweest. 

Door de medicatie lukt het me telkens niet om af te vallen. Lange tijd lukte het me in ieder geval nog om NIET aan te komen. Hoewel ik dan toch 2 a 3 kg per jaar aankwam. Maar nu gaat het aankomen toch sneller. 

Ik ga in ieder geval zondag kijken bij een sportclub. Afgelopen maandag heb ik bij de kringloop al wat nieuwe shirts gekocht voor ze zomer. Ze zijn leuk... maar het zou nog leuker zijn als ik mijn oude shirts gewoon weer aan kon. 

De afgelopen weken waren zo rommelig en instabiel. Ik kan mezelf bijna niet kwalijk nemen dat er wat kilo's bij geslopen zijn. Maar leuk is anders! Binnen onze zelfhulpgroep is het ook wel een thema. Sommigen zijn overgestapt op medicatie waar ze niet zo van aankwamen. Anderen zijn nog aan het worstelen met de kilo's. In ieder geval snappen we wel dat je probleem niet 100% opgelost is als je pillen krijgt waarvan je ineens 20 a 30 kg zwaarder bent. Zelf was ik voor mijn medicijnen 70 kg. 

Misschien kan ik zo nog even een rondje fietsen, voor ik mijn afspraak heb. Gewoon meteen beginnen, niets uitstellen

Hartstikke goed Feline! Ik ben dan wel niet depressief, maar heb hetzelfde probleem! Heb vanmorgen wel de ramen gewassen.. Telt dat ook mee als sporten?

Ik vind van wel! 

Jeetje wat een lange dag gisteren. s Middags een soort netwerkdag en s avonds naar het theater in een andere stad. Eigenlijk was het een vergissing dat ik het theater op dezelfde dag gepland had als de netwerkdag. Maarja als je dan de kaartjes al hebt dan laat je het maar zo 

Het was een theaterconcert en ik was samen met iemand van wie ik weet dat hij heel erg druk is. Dat maakt ook dat ik nu extra moe ben. Het is ook geen vriend, meer een bekende. Toont ook eigenlijk geen belangstelling, praat voornamelijk over zichzelf. Ik wist dat hij deze muziek leuk vond daarom had ik juist hem mee gevraagd maar het is soms ook een opgave met hem. 
Nouja dat is gisteren dan weer bevestigd, dat het nooit helemaal tweerichtingsverkeer wordt in dit contact. 

Ben heel moe nu. Vandaag maar ff niks doen.

Soms weet ik niet meer of ik dingen al geschreven had. Laatst had ik een herbeleving van mijn opname in de psychiatrie. Nare herinneringen die ik niet los kon laten. Het leek of de tijd niet voorbij ging die nacht. En vreselijke diarree, daarna. Alsof mijn lichaam alles eruit wilde werken. 

De dag erna meteen GGZ gebeld, afgesproken dat ik wat extra medicatie mocht nemen en prikkels zou vermijden. 

Vandaag had ik een afspraak met de SPV en ik had gehoopt dat we er over door zouden gaan. Maar het werd een raar gesprek. Het electronisch patientendossier deed het niet en uit zijn hoofd herinnerde de SPV zich niks van twee weken geleden. Ik heb alles nog een keer verteld... maarja daar kom ik natuurlijk niet voor. 

Die herbeleving is wel genoteerd maar eigenlijk bleef het daarbij. Het werd afgedaan als: Dat zal wel niet nog eens gebeuren. 

Ik heb nu mijn jobcoach (die aardig veel weet van psychologie) gemaild. Ik wil de opname verwerken, ik wil niet alleen maar 'hopen dat het niet nog eens gebeurd'. Natuurlijk gaat het nog eens gebeuren. 

Ik schrijf dit vooral om mijn ei kwijt te kunnen. Maar als mensen er iets in herkennen en ook iets hebben moeten verwerken via therapie, dan ben ik daar wel benieuwd naar.

Hallo Feline,

Over die herbeleving rond een eerdere opname heb je inderdaad verteld.
Even dat extra pilletje er in en prikkels vermijden voelt mij aan als rekken en er blijven. Het biedt
natuurlijk geen oplossing, zoals je zelf ook schrijft.
En de SPV-er. Bizar dat hij zich een gesprek van twee weken geleden niet kan herinneren. Daar zou ik serieus
van balen. Hoezo betrokkenheid.
Heb je al een idee hoe dit wil gaan verwerken?

Groetjes,  Bert