Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline


#41

Hallo Feline,

Natuurlijk is dat moeilijk, zeker als het maanden duurt.
Bovendien stond jezelf ook onder een flinke druk.

Het gebeurt mij ook dat ik soms iemand ontmoet die suïcidaal is. Volgens de laatste richtlijnen is het verstandig om iemand uit te nodigen hier over te praten. Ikzelf vraag dan door, heb je concrete plannen, hoe zien die er dan precies uit, enz. Ook om in te schatten of er hulp moet worden ingeroepen. Dat zijn natuurlijk altijd intensieve pittige gesprekken, waarvan ik altijd even van moet bij komen.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#42
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-03-2018, 13:41 door Feline.)

Dank je voor je reactie Bert. Wat goed dat je het gesprek aan gaat in zo'n geval. 

Deze persoon woonde ook nog eens zo'n 100 km bij mij vandaan. In het begin was ik wat meer bereikbaar, maar toen er eenmaal professionele hulp was ingeschakeld met bijbehorende noodnummers, vond ik eigenlijk dat hij/zij (ik wil het niet te herkenbaar maken) daar gebruik van moest maken. Bovendien woonde de familie wel dichtbij en was dus meer in de gelegenheid iets te doen op de betreffende momenten. 

Je voorziet wel dat de eerste maanden op t werk intensief gaan worden, maar niet dat dit er dan ook nog bij komt. Ik was eerlijk gezegd opgelucht toen ik op TV hoorde dat zelfs voor professionals dit de moeilijkste gesprekken zijn. (En dus zelfs als je de ander niet persoonlijk kent)
Antwoord

#43

Later realiseerde ik me dat het al eerder gebeurd was, zoiets. Met iemand anders. 

Tijdens mijn opname (2005) was het lastig aansluiting te vinden met andere mensen. Je wordt dan zomaar vrienden met een alcoholverslaafde man van 58. Dat was een tijdje mijn beste vriend daar... maar dat heeft wel een beetje aan dat er niet op alle vlakken aansluiting was. Ik was 22 en die man was wel erg in de war. 
Daarna kwam er een meisje van 18 en zij werd mijn vriendin. Alleen verdween ze af en toe uit beeld want dan had ze weer een suicidepoging gedaan en moest ze tijdelijk naar een andere afdeling. 

Waarom vertel ik dit? 
De laatste dagen realiseer ik me dat mijn opname (net name de weken op de crisisafdeling) wel heel ingrijpend is geweest. Dat is niets nieuws, maar nu ik met mijn coach ook naar mijn verleden kijk, vraag ik me af of we er niet nog 'iets mee moeten'. 
Een paar jaar terug was GGZ bezig om ondersteuning te bieden aan mensen voor wie de crisisafdeling óf het werken op de crisisafdeling traumatisch was geweest. Mijn toenmalige SPV-er begon er toen zelf over, of mijn opname ook traumatisch was. Maar het kwam denk ik een beetje uit de lucht vallen en ik zat ook in een periode dat ik meer met het heden bezig was en niet meer zo erg met 'toen'. Ik ben toen eerlijk geweest dat het wel heel naar was, maar dat ik er geen nachtmerries of flash-backs aan over heb gehouden. Toen hebben we samen geconcludeerd dat het geen trauma was en dat er geen psycholoog nodig was. 

Nu weer een paar jaar later denk ik: Misschien is het toch heftig genoeg om er nog iets mee te doen. Ik heb op dit moment wel de tijd... het is niet zo dat ik bij wijze van spreken van 9 tot 10 naar de psycholoog kan en dan om 10.30 op kantoor moet zijn. Ik kan de hele dag bijkomen van een sessie, misschien zelfs de hele week. 

Ik denk er nog een week over na en misschien kaart ik het aan bij de (nieuwe) jobcoach. 

Weet niet precies waardoor ik er weer mee bezig ben. Een droom die ik had, denk ik. Misschien het programma van Beau van Erven Dorens. Of het gesprek dat ik met de coach had tijdens het wandelen, op een bankje dat (onbewust) maar een paar honderd meter bij de crisisopvang vandaan was. 

De opname was ook heel verwarrend. Het voelde als een straf, een hele zware straf, terwijl ik niks strafbaars had gedaan. 

Ik wilde het gewoon even kwijt hier, in dit topic. Zo tegen middernacht. Ik verwacht van jullie geen oplossingen, ik denk dat ik het met mijn coach bespreek of met mijn GGZ-groep. Ik wilde het alleen even opschrijven.
Antwoord

#44

Gesprek met coach is pas woensdag 28 en gelukkig ben ik momenteel niet zo met de opname (herinneringen) bezig. Zondag was het even heel aanwezig. 

Ik moet de woningbouw eigenlijk bellen voor wat klusjes. Iemand vertelde me laatst al dat echt niet alles brandschoon hoeft te zijn voor zulke klusjesmannen. Is natuurlijk ook zo... want ik kan het wel eeuwig uitstellen omdat ik ze eigenlijk in een spic en span huis wil ontvangen met heerlijke koffie blabla. Eigenlijk houd ik helemaal niet van klusjesmannen in huis, die ik niet ken. Maarja. 
Morgen nog maar even 1 dag nemen om badkamer en slaapkamer een beetje te fatsoeneren (ze hoeven nou ook weer niet tussen de vieze was te staan) en dan bellen. Het blijft in de lucht hangen nu. En F had gelijk, het maakt die mannen echt niet uit als je voegen geel zijn. 

Ik woon alleen en daar hoort dus ook bij dat ik zelf de verwarmingsmonteur/ meterkastman/ klusjesman ontvang ook al vind ik dat soms best spannend, vreemde mensen in huis. In dec was ik wel trots dat ik best down was maar toch de afspraak met de meterkastman heb laten doorgaan. Heb nu een hele slimme meter ;-)
Antwoord

#45

Enige plek die eigenlijk belangrijk is, is de plek waar hij moet werken. Is het een optie om de boel met bleekspray in te spuiten. Half uurtje intrekken en afspoelen? Ik zou verder alle troep op een hoop vegen ergens of in een bak/la doen. Gegroepeerd lijkt al minder erg. Succes!
Antwoord

#46

Dank je. De badkamer is schoon inmiddels, ik had dat vanmorgen gedaan :Smile

Ik merk dat er weer hoop is. Eerlijk gezegd ging het vorige week een beetje mis, in mijn hoofd. Vond alles zo uitzichtloos en zinloos en had even niet veel zin meer in het leven. Ik schrok er zelf een beetje van. 
Tussen alle pieken en dalen van de laatste tijd, had ik telkens nog wel zin. En dat leek vorige week even weg, misschien ook door het vake ziek zijn (griep) en dat het dit keer toch echt een naar virusje was. Mijn jobcoach zei wel dat dat vlakke gevoel ook bij de griep hoorde. 

Anyway ik heb weer wat zin in de dingen. Had van mijn ouders al heel lief een mand bloemen gekregen voor op het balkon (waarvan ik bij het krijgen ook dacht: Zonde van hun geld, ik geniet er toch niet van). Paar planten zijn ook aan vervanging toe dus binnenkort maar even naar het tuincentrum. De financiële zorgen zijn minder momenteel, een paar planten kan iig gewoon. 

Heb ik weer in in van alles, zin in het voorjaar. 

Helaas de laatste nachten niet super geslapen dus ik hoop dat ik komende nacht als een roosje slaap.
Antwoord

#47

(21-03-2018, 23:31)Feline schreef: Dank je. De badkamer is schoon inmiddels, ik had dat vanmorgen gedaan :Smile

Ik merk dat er weer hoop is. Eerlijk gezegd ging het vorige week een beetje mis, in mijn hoofd. Vond alles zo uitzichtloos en zinloos en had even niet veel zin meer in het leven. Ik schrok er zelf een beetje van. 
Tussen alle pieken en dalen van de laatste tijd, had ik telkens nog wel zin. En dat leek vorige week even weg, misschien ook door het vake ziek zijn (griep) en dat het dit keer toch echt een naar virusje was. Mijn jobcoach zei wel dat dat vlakke gevoel ook bij de griep hoorde. 

Anyway ik heb weer wat zin in de dingen. Had van mijn ouders al heel lief een mand bloemen gekregen voor op het balkon (waarvan ik bij het krijgen ook dacht: Zonde van hun geld, ik geniet er toch niet van). Paar planten zijn ook aan vervanging toe dus binnenkort maar even naar het tuincentrum. De financiële zorgen zijn minder momenteel, een paar planten kan iig gewoon. 

Heb ik weer in in van alles, zin in het voorjaar. 

Helaas de laatste nachten niet super geslapen dus ik hoop dat ik komende nacht als een roosje slaap.

Smile .....als een roosje slaap. Kennelijk kun je bloemen en planten toch wel waarderen.
Antwoord

#48

(22-03-2018, 09:48)Number 2766 schreef: Smile .....als een roosje slaap. Kennelijk kun je bloemen en planten toch wel waarderen.

??
Antwoord

#49

Heb best lekker geslapen, als een roosje idd Wink

Wel tussendoor even wakker geweest en extra nachtmedicatie genomen. Daarna weer geslapen.
Antwoord

#50

Wow wat een fijne dag :Smile

Vanmorgen een mail terug van een vriendin die wat verder weg woont. Een jaar geleden verwaterde het contact een beetje. Beiden veel aan ons hoofd en dan die afstand... ook beiden geen budget om zomaar af en toe elkaars kant op te komen of iets af te spreken in het midden. 
Ik dacht dat het misschien gewoon over was. Maar nu zo'n prettig en oprecht contact... ze had inderdaad veel aan haar hoofd gehad en het was niks persoonlijks. 

Nou toen ging ik naar de stad vanmiddag. En bij de drogist vroeg een jonge verkoopster of ze me kon helpen en het was zo'n lieve meid. Ik heb heel lang met haar staan praten. Het ging over iets voor mijn haar, maar toen ook over haar eigen kapsels en weet ik veel wat... ze was gewoon heel lief. En dat vond ik prettig. Ik realiseerde me ook, toen ik nog werkte, zou ik nooit zo lang in 1 winkel zijn gebleven. Dan moest alles snel en gehaast en zonder aandacht. 
Ik zei al, ik denk dat ik wel vaker in de winkel ga komen. Deed ik al maar toen sprak ik niet echt met personeel. 

En toen vanavond. Ik had begin deze week een theatervoorstelling op het oog en wist dat een kennis van mij ook van dat genre houdt. Zodoende weer eens contact gezocht. Dus deze week regelmatig aan t praten via de facebookchat. Ik vertelde hem dat ik een beetje 'last' had van een man met wie ik wel eens vriendschappelijk afsprak maar die steeds vervelender werd. Net die periode dat ik ziek thuis kwam te zitten (vorig voorjaar) en dat diegene 1 x bij het uitgaan ook heel lomp heeft gedaan. Pietje, de chatvriend, kent Klaasje, de vervelende vriend. Althans hij weet wie het is maar hij wil geen contact meer met Klaasje juist omdat die soms heel naar kan doen. Het verhaal is een beetje lang voor hier en het is ook het zoveelste verhaal, dat weet ik. Maar ik heb erg open gestaan voor zulke mensen, een periode. 
Het was een opluchting om er met Pietje over te praten nu. Het is allemaal maar half doorgedrongen in de tijd dat ik ziek was want er was zo veel op dat moment. 

Het was een fijn gesprek met Pietje over meerdere dingen. Hij heeft ook mijn ouders wel eens ontmoet en was heel belangstellend. 

Wat een mooie dag. Het lukt me om af en toe mijn gedachten te resetten en aan positieve dingen te denken. Dat zou me eerst, in de tijd van die enorme lichamelijke en geestelijke vermoeidheid niet gelukt zijn. Ik bedoel het is niet zomaar een kwestie van knop om. Maar nu het langzaam beter gaat, lukt het wel.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,009 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,697 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)