Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



Vind dat helemaal geen slecht idee Feline,  zo een obstakel kan helpen de regelmaat er uit te halen, omdat het ongemak ervoor kan zorgen dat je toch nog bijstuurd. Maar als t n keer niet lukt, accepteer dat en ga  vervolgens door met het beoogde!  Stap voor stap , niet teveel druk en  geleidelijk  aan ! 

Groet!
Antwoord


Dank je. Ik kan de Lorazepam in de berging leggen. Of één in huis neerleggen en de rest in de berging. 

Weer zo'n bang gevoel voor het slapen gaan. Ik slaap de meeste nachten niet echt lekker, word vaak wakker etc. Afgelopen nacht had ik raar gedroomd over X. Ik was bij mijn ouders, ik was nog wat jonger. X sliep stiekem bij mij, maar toen kwam mijn moeder en ze zei dat ze het maar goed moest vinden, als ik wilde dat hij bij mij sliep. En toen was ik douchen en toen ik terugkwam was X spoorloos verdwenen, nergens meer te bekennen. 
Het is een combinatie van de ervaringen met verschillende mannen denk ik.... ik heb allerlei verhalen door elkaar gehaald. 

Soms lijkt het of ik bepaalde dingen uit het echte leven ook gedroomd heb. Het ging opeens zoveel slechter en toen die gesprekken met de psychiater... 

Misschien voelt alles ook wat onwerkelijk omdat het niet zo'n zonnige zomer is. Alsof we zo de herfst in rollen.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-08-2021, 09:17 door Mabel.)

Hoi Feline , 

Ik heb niet angst voor de nacht . Ik vind het n fijn uitzicht  als ik  van mezelf ben verlist voor n aantal uur. Maar juist dat snachts of depressive  veel te vroeg wakker worden met angstige spanning , en dan tegen de dag aanlijken die je weer doormoet .


Slechte nachtrust helpt ook niet  on het leven of beter gezegd jezelf en je stemming  wat beter aan te kunnen. 

Groetjes
Antwoord


Nee dat helpt totaal niet. Ik dacht steeds dat ik de Seroquel kon afbouwen terwijl ik Lorazepam kon blijven slikken. Omdat ik in de periode met alleen Lorazepam heel slank was en vanaf het begin van de Seroquel niet meer. Dat leek me een goed argument, aangezien de arts gewichtstoename wel serieus neemt. Maar hij vertelde e.e.a. over Lorazepam en er zijn nu zelfs geluiden dat je eerder dement kan worden als je langdurig Lorazepam slikt. Dus eigenlijk moet die er ook gewoon af. 

Van Seroquel worden mijn lijf en hoofd heel raar. Akelig. Als ik ermee in slaap val is het prima maar als ik niet kan slapen of snel weer wakker word, is het akelig. Ik weet er geen beter woord voor. Met Lorazepam erbij val ik meestal wel in slaap. Maar die moet er dus ook af... 

Ik heb vele jaren geslapen met alleen Seroquel en geen Lorazepam. Maar op een gegeven moment kwam die er weer bij als ´zo nodig´ en ik vond hem elke avond nodig. 

IK vond net een schoenendoos met wat dagboekjes van toen ik rond de 20 was. Ik wist wel dat ik ze had, ik dacht alleen dat ik begonnen was met af en toe een paar zinnetjes, met name als ik thuis kwam van het uitgaan. En dat het laatste schriftje vol stond met kreten van: Ik wil dood, ik kan het leven niet aan, ik wil dood. De laatste heb ik ook maar weggegooid zodra ik uit die depressie was. Ik wist eigenlijk niet meer dat ik ook schrifjes had met goed lopende verhalen, dat ik pagina's lang van me af geschreven heb. Het is grappig, zo'n inkijkje in mijn oude leven. 

Ik was erg bezig met één man die mij had afgewezen. Ik heb elke keer geschreven als ik hem weer zag, als hij niets zei, als hij wel wat zei, etc. Wel jammer dat ik het zo van die ene man liet afhangen, verder waren het best leuke jaren. (Overigens veel later alsnog een keer met die ene man gezoend maar toen werd het alsnog geen relatie omdat hij meteen weer iemand anders had). 
Ik kan duidelijk zien dat ik erg bezig was met mensen en mensen analyseren. IK zie dat ik een rijk sociaal leven had, zelfs met lijstjes van mensen die ik aardig vond en mensen die ik minder aardig vond (nu ken ik niet eens meer zo veel mensen om aardig of niet aardig te vinden  Big Grin) Ik zie wel dat mijn humeur erg schommelde. Momenten dat ik alles leuk vond en op een wolk zat. En als er dan iets gebeurde wat minder leuk was, vond ik meteen de hele wereld niet meer leuk. Ik weet dat een vriendin van mij ook zo 'schommelde' en dat het meestal met een man te maken had of met een slecht cijfer. En er waren er meer met stemmingswisselingen maar het kwam ook door de alcohol denk ik en het onregelmatige leven en weinig slapen. In ieder geval leek het voor mij normaal toen. Ik had ook periodes dat ik maar de helft van mijn rooster volgde om te kunnen bijtanken. Ook dat vond ik toen nog een soort normaal maar ik zie nu wel dat mijn energie al erg schommelde toen. 

Grappig, er staan dingen in die ik min of meer vergeten ben. Na de opname kreeg ik zo'n compleet ander leven. Een soort reset. 

Je kunt niet weten hoe het was gegaan als het anders was gegaan. Tussen mijn ouderlijk huis en de stad van mijn vrienden zat 2,5 uur reistijd. Ik heb ze zo ontzettend gemist en een deel van mijn klachten komt/kwam zeker voort uit het verlies van mijn sociale leven. 

En die diagnose bestaat eigenlijk niet in de DSM. 'Mevrouw heeft een enorm verdriet omdat ze zo ver bij haar vrienden vandaan zit' dat is geen diagnose. Ik heb nog wel geprobeerd om opnieuw daar te gaan wonen. Ik heb toen een heel leuke zomer gehad (2006, de zomer na mijn opname) maar toen het herfst was en iedereen weer aan de studie ging, viel ik in een gat. Ik was nog wel aan een taalcursus begonnen maar daar hebben ze me maar 1 keer zien verschijnen. Ik rolde zo een nieuwe depressie in.
Antwoord


Feline, 

Het is ook om verdrietig van te worden toch. Als je jong hebt en hoop hebt, en gewoon leeft , tussen vrienden en er komt bij jou een kink in de kabel . En iedereen gaat verder, maar bij jou verloopt het anders . En dan is het 15 jaar later.   Dat is 'gewoon'  en 'niet dsm'   spijtig en verdrietig.  
Zo ervaar ik het tenminste.

Groet .
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-08-2021, 00:34 door Feline.)

Ja dat is het zeker. Dank je wel. En dan is het nog fijner om er gewoon om te kunnen huilen dan om zoveel pillen te slikken dat je niet meer bij het verdriet kunt.

We zijn nog lang bevriend gebleven. Want in 2005 ging bij mij alles mis en ik ben nog tot 2012 met die vrienden omgegaan. Zij studeerden toen nog allemaal in dezelfde stad en ik ging vaak langs. Het afstuderen werd altijd uitgebreid gevierd en daar ben ik allemaal bij geweest. Alleen op een gegeven moment gingen zij ook weer verhuizen naar andere plaatsen en het is me niet meer gelukt om al die losse mensen te blijven zien. En ook niet 1 of 2.
Het afstuderen ging dus wel, het promoveren ook nog, de meeste bruiloften zijn ook gelukt, huizen kijken ook.... maar vanaf dat de geboortekaartjes kwamen kon ik het niet meer opbrengen. Ik heb zoveel geboorte-felicitatiekaartjes in huis die ik nooit geschreven en nooit gestuurd heb. Waarom ik elke keer eentje kocht terwijl ik ook nog een stapel had liggen weet ik niet... maar zo is het gegaan.

En als je niets laat horen op het moment dat er een kindje wordt geboren dan is dat niet zo best voor de vriendschap. Maar ik kon het niet meer opbrengen, bij elke nieuwe stap van iedereen weer te staan juichen.

Ondertussen had ik hier in de stad ook nieuwe dingen om te doen, wat ook een vreemde spagaat gaf. Want aan de ene kant zocht ik hier geen nieuwe vrienden, want ik had nog vrienden. Aan de andere kant wil je ook wat mensen kennen die in de buurt wonen.

Ik ben zo verschrikkelijk eenzaam geweest maar dat ziet GGZ vaak ook niet. Dat het de eenzaamheid is die je down maakt. En ik ga bijna nooit meer uit, maar die ene keer dat ik dan toch in een cafe zit, en het wordt laat.. dan mis ik mijn vrienden van toen nog meer. Dan denk ik: Wat voor grap zou Jeroen nu maken, wat zou Dirk nu zeggen? Het wrange is dat er nog wel groepjes zijn die elkaar nog wel zien en dat zie ik dan op Facebook. Ik ben gewoon buiten de boot gevallen toen ik de contacten niet meer volhield. Ik neem ook niemand iets kwalijk op dat gebied. Het is mooi dat we het nog heel lang WEL volgehouden hebben maar het werd mij te veel. Ik denk ook niet dat ze boos zijn want ik heb ze nog op Facebook.

Het was destijds zo makkelijk om mensen te leren kennen een ik vind het nu zo veel lastiger. We hadden daar ook veel gedeelde interesses bij de studie. En ik schommelde toen ook in mijn stemming maar nog niet ZO erg. Als ik nu mijn agenda's terug zie van toen, zie ik dat ik veel meer kon doen in een week. Ik had ook niet van die dagen dat ik zo enorm moe was, wat ik nu wel heb. Dat ik mijn hoofd nauwelijks van mijn kussen kan tillen en meerdere dagen binnen blijf. Dat had ik toen niet. Ik heb het wonen met huisgenoten ook altijd wel prettig gevonden.

Meestal komt een depressie niet zomaar uit het niets maar is het ook verdriet om bovenstaande dingen. Een paar weken geleden werd het getriggerd toen mijn ouders bij broer, schoonzus en neefje langs gingen. Alles is zo volgens het boekje bij die mensen. En ik verwachtte ergens dat ze gingen vertellen dat het tweede kindje op komst is (dat is vooralsnog niet zo). Maar zo'n broer waar alles volgens het boekje gaat en zij die een soort ideale schoondochter is die altijd met leuke cadeautjes aankomt etc etc. Ik denk als ik verder gezond was geweest dat ik ook dan nog niet zo braaf en keurig zou leven als die twee. Alleen dan voel ik me nog meer mislukt.

Vandaag naar theater geweest en dat was leuk maar dan vind ik het vooral jammer dat ik zelf niets meer met theater of zang doe. Want dat heb ik ook met veel plezier gedaan.
Maar.... dat kan natuurlijk gewoon weer. Het kon een tijdje niet omdat ik een opleiding deed die veel tijd kostte. En toen kwam Corona... maar in principe kan ik me gewoon weer ergens aansluiten. Alleen even kijken of ik het kan betalen.

Ik weet niet of ik over bovenstaande ooit gehuild heb. Ten eerste is er niet een gelegenheid waarvan je weet 'dit is de laatste keer'. Alleen op een gegeven moment merk je dat je ze al een jaar niet meer gezien hebt en ook niet weet wanneer dan weer wel en er komen ook geen uitnodigingen meer en je nodigt zelf ook niemand uit... en ook dan denk je dat het misschien weer komt.

We hadden altijd zo'n soort zomerfeest, daar ben ik ook nog lang naartoe geweest. Maar de laatste keer zag ik maar weinig bekenden en toen besloot ik wel dat dat de laatste keer was. Ik denk 2011. Maar toen had ik in 2012 wel een mega dip in de week dat altijd dat zomerfeest was, dat ik opeens een lege week had. Ik had toen nog niet zo lang Seroquel maar toen heb ik daar flink bij gedronken en dat pakte ook niet helemaal goed uit. Het was de eerste en laatste keer dat ik gehallucineerd heb en ik vond het op dat moment nog grappig ook. (wel GGZ gebeld die nacht)

Alleen op dat moment kon ik niet goed aangeven wat er nou was. Nu zie ik wel dat het een reactie was omdat ik al 11 jaar dat zomerfeest vierde en toen opeens alleen thuis zat op die datum.

Ach zo zullen mijn depressies wel vaker voortkomen uit eenzaamheid, weggestopt verdriet en angst. Maar dat staat allemaal niet in DSM.
Antwoord


Hoi Feline 

ik her ken mij wel in de eenzaamheid ik heb ook minder vrienden als toen ik ziek werd in 2011 toen ik was opgenomen is maar een paar keer een vriend langs geweest meer niet ik zat daar maar alleen en ik vond dat andere mensen het erger hadden dan mij ik ik niet op de opname hoorde maar ja achteraf gezien hoorde ik daar wel kreeg niks geregeld in die tijd 

huilen lukt mij wel eens bij de behandelaar maar thuis niet ik zou het wel eens willen lekker janken 

liefs en knuffel J
Antwoord


Ik zat overigens bij een studentenvereniging. Daar ken ik die vrienden van, die ik zo mis. Het was wel een leuke vereniging, je moest eigenlijk niks en het was ook gewoon mannen en vrouwen door elkaar. Niet van die disputen waar de vrouwen bij de vrouwen zaten en de mannen bij de mannen. Nouja die waren er wel maar het meeste was gemengd. En je was niet verplicht erbij te gaan (ik zat niet bij een dispuut). 

Anyway... ik ben nog heel lang lid gebleven. Kon het niet over mijn hart verkrijgen om op te zeggen. De oud-leden krijgen als ze willen nog een krantje en op een gegeven moment durfde ik eigenlijk niet op te zeggen omdat ze dan in dat krantje konden zien dat ik na 15 jaar nog niet opgezegd had. (dat was in onze tijd een beetje sneu, die mensen die nooit opzegden)
Alleen... als er een lid overlijdt heb je verenigingsrouw en dan gaan ze een aantal dagen dicht met vlag halfstok etc. Dus ik heb regelmatig gedacht: Als ik doodga dan moeten zij verenigingsrouw houden alleen dan weten ze helemaal niet voor wie. 

Nouja uiteindelijk een jaar gelden maar opgezegd. Gevraagd of ze dat niet wilden publiceren en gelukkig werd dat heel serieus genomen. 

En ik maak me veel te druk natuurlijk maar voor mij was het een heel emotionele stap. Alsof ik daarmee alles definitief maakte.
Antwoord


(23-08-2021, 13:19)misterj schreef: Hoi Feline 

ik her ken mij wel in de eenzaamheid ik heb ook minder vrienden als toen ik ziek werd in 2011 toen ik was opgenomen is maar een paar keer een vriend langs geweest meer niet ik zat daar maar alleen en ik vond dat andere mensen het erger hadden dan mij ik ik niet op de opname hoorde maar ja achteraf gezien hoorde ik daar wel kreeg niks geregeld in die tijd 

huilen lukt mij wel eens bij de behandelaar maar thuis niet ik zou het wel eens willen lekker janken 

liefs en knuffel J
Ik had deze post niet gezien, vermoedelijk hebben we tegelijk geschreven. 

Ik heb ook jaren gehad dat ik niet bij mijn verdriet kon. Ik was ook bang dat als ik eenmaal zou gaan huilen, het nooit meer zou stoppen. Daardoor ging het een beetje op slot. 

Niemand wordt voor niks opgenomen en het gaat er niet om wie de meeste problemen heeft. Wel fijn denk ik dat er een vriend langs kwam?
Antwoord


Ik ben met iemand van Tinder in gesprek. Het lijkt een heel ongecompliceerd persoon en dat is heel wat anders dan X. 

Alleen heb ik het idee dat ik ergens iets verkeerds zei of in ieder geval iets wat niet lekker overkwam bij hem. Het was een grapje maar misschien raakte ik een gevoelige snaar. Dat vind ik vervelend. Ik zal het morgen nog eens vragen, of ik hem wellicht beledigd heb terwijl ik het niet zo bedoeld heb. 

Dat is het lastige van Whatsapp dan weer.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,007 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,687 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)