Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



hoi Feline 

wat fijn van je moeder nu ben blij voor jou Smile

en tja mijn vader was ook nooit thuis en moeder had het druk met zich zelf ach ja 

ik hoop dat het langzaam wat beter met je gaat dat gun ik jou wel 

liefs J
Antwoord


Dank je Mister. Een gezin met vier kinderen was eigenlijk teveel voor ze. Dat heeft moeder ook wel eens gezegd. Vier kinderen plus groot koophuis dat ze ook nog verbouwd hebben. Er is altijd wel iets stuk of de schilder moet komen of weet ik veel, het was nooit klaar. 
Grote tuin (hele grote tuin) waar ze niet veel mee deden. Dus dat werd een soort oerwoud. 

Mijn vader zijn werk was niet zo leuk meer maar door de financiële verplichtingen kon hij niet iets anders gaan doen, dat risico kon hij niet nemen. Wel ging hij er een studie bij doen (om mogelijk ooit te kunnen overstappen) dus toen was hij nog meer druk/weg. Moeder parttime aan het werk naast het gezin. Een lieve tante paste op dus dat was wel fijn. En zo lang alles liep, liep het. Maar een depressieve dochter konden ze niet zo goed handelen. We wisten eerst natuurlijk ook niet wat het was en hoe lang het zou duren. 

Vandaag: Ik ging schrijven wat de aanleiding zo'n beetje geweest kon zijn van de laatste dip. 
Het begon met een verhaal over mondkapjes die af mochten en dat verschillende vrienden opeens zichzelf uitnodigden 'want het kon weer' en dat ik zelf ook vond dat ik iets in te halen had. Maar al schrijvende kwam ik ook bij twee rotgesprekken met de psychiater, op Zoom, die mij zeker dwars gezeten hebben al die tijd. Dus als we dan morgen de verdieping in gaan met mijn behandeling, hoort dat er ook bij vind ik. Ik kan wel een vriend die op de koffie wilde komen de schuld geven, maar dat is echt een druppeltje op een hele gloeiende plaat geweest. 

Overigens heeft mijn moeder op haar 50e te horen gekregen dat ze niet meer kon werken. Namelijk haar knieën waren versleten. Nou ken ik ook iemand in een rolstoel met een flitsende carriere... dat terzijde, maar mijn moeder ging toen alleen maar harder solliciteren. Ze heeft tot haar 65e gewerkt. Daarna ging het echt niet meer wegens slechthorendheid. Maar ze begrijpt dat het nogal wat is als er wordt gezegd dat je niet meer kunt werken en al helemaal als dat een mededeling is over Zoom. 

Ik was gisteren even bij het tuincentrum en daar werken lijkt me ook leuk. Heb ik ook gedaan toen ik 17/18 was en ik zou het weer leuk vinden. Het is niet mijn vakgebied maar wel een goed plan B. 

Wat me ook depri heeft gemaakt was mijn verjaardag. Ik vierde het niet, ik vond ook dat er niks te vieren was. Ik werd 39 en zei steeds, volgend jaar is een mooi rond getal voor een feest. 
Op mijn verjaardag zelf hoopte ik hartgrondig dat ik de 40 niet zou halen. Het gaat nu beter. Maar wat vond ik die datum vreselijk.
Antwoord


Vanmiddag met een vriendin gebeld. Ze is uit mijn GGZ-zelfhulpgroep. Ik heb er lang aan vastgehouden dat ik buiten de groep om geen contact wilde met die mensen. Bang dat het toch gecompliceerd zou worden en wellicht zou eindigen in wanhopige telefoontjes van mensen die op het punt stonden om voor de trein te springen. Dat soort dingen. 

Het is allemaal wat veranderd met de komst van twee 'nieuwe' mensen in de groep. Zij houden van actie, halen depressieve groepsgenoten op met de auto en vragen of ze iets voor je kunnen doen... en dat menen ze. 

Anyway ik had gisteren iemand geappt of ik haar iets mocht vragen over een GGZ-behandelgroep waar ze in heeft gezeten. Ja dat vond ze prima en we hebben vanmiddag lang gebeld. Ik ben er enorm van opgeknapt... hardop te kunnen praten tegen iemand. Al mijn schrijven en appen is toch anders dan je stem gebruiken... 

In de groep doet zij alsof het altijd wel goed gaat maar aan de telefoon was ze veel eerlijker. Dat vond ik fijn hoor. Eerst had ik een heel verhaal over mezelf en toen vroeg ik hoe het met haar ging. Ik dacht, ze zegt altijd dat het goed gaat. Maar er kwam een heel verhaal dat het helemaal niet zo goed gaat. Ben blij dat ze me vertrouwde. En het voelde gelukkig niet zo zwaar als waar ik steeds bang voor was. Ze vraagt me niet haar problemen op te lossen. Ze wilde het alleen even kwijt.
Antwoord


Nou ja, problemen oplossen voor anderen kan eigenlijk ook niet hoewel veel van ons wel vaak die neiging hebben denk ik. Of die verwachting meen je te voelen. 
Je kunt mensen wel  praktisch helpen of in gesprek gaan om dingen vanuit een ander perspectief te kijken maar uiteindelijk is het de ander die zelf de keus heeft wat ermee te doen of niet.   Zo ben ik het gaan zien.
Het klinkt heel hard (en dat is het soms ook, en soms ook heel moeilijk om te doen) maar ik ben nu aan het proberen het "zorgen" voor anderen of problemen oplossen een beetje bij anderen zelf te laten en probeer zelf ook mijn dingen mijn verantwoordelijkheid te laten zijn. Als mensen mij vragen om ergens mee te helpen dan ben ik wel bereid om te zien wat ik zou kunnen doen. Andersom ga ik er ook niet vanuit dan mensen mij altijd kunnen/willen helpen en kunnen mij zoiezo niet "redden". Als ik bv. voor de trein zou springen is dat mijn keus op dat moment. 


Of ben ik er dan nu te bot in?
Antwoord


Dank je Joy. Ik vind je totaal niet bot hoor. Hier gaat helpen soms over en weer. Ik schilder een muur bij mijn broer en hij rijdt een keer met me naar de milieustraat. Of ik kijk zijn scriptie na en een andere keer doet hij weer iets voor mij. 

Maar helpen omdat de ander het moeilijk heeft... je moet oppassen dat het je niet teveel energie kost. En ik vind het heel belangrijk wat de ander ermee doet. Sommige mensen daar blijf je energie in pompen en die gaan alleen maar meer vragen. 

Bij de vriendin van gisteren heb ik wel gezegd: Trudy je moet nu hulp regelen bij je financiën en je mag dat ook niet meer voor je uit schuiven. Ze zit namelijk helemaal aan de grond, al een tijdje. Dan ga ik niet iets voor haar regelen daarin (en ook geen geld geven) maar ik kan wel halverwege de week vragen of ze nu actie ondernomen heeft. 

Iemand anders uit onze GGZ-groep kan steeds niet komen omdat hij te depressief is. Ik vind het vervelend voor hem maar als mensen aanbieden een rondje met m te lopen belt ie af. Ik weet dat er een dag kan komen dat hij er een einde aan maakt.... maar dan is dat maar zo. Daar ben ik best hard in geworden omdat ik nu een paar keer meegemaakt heb dat iemand een poging deed. En een heel goede vriendin zei altijd dat ze een poging overwoog en daar kreeg ze van alles mee voor elkaar bij iedereen (Kun je vanmiddag komen, ik ben zo suicidaal vandaag) 

Bij sommige mensen is het water naar de zee dragen. Hier op het forum vind ik overigens dat we wel heel veel aan elkaars advies hebben en er vaak ook wel wat mee doen. Maar je hebt ook geen telefoonnummers van elkaar om te bellen als je 'rete suïcidaal' bent. Je kunt de mensen niet echt lastig vallen hier.
Antwoord


Hoi beiden, 

Nee , je kan andermans problemen niet oplossen, Net zo min als je die van jezelf eventjes kan oplossen , anders schreven we hier niet tenslotte en liepen we niet bij de ggz. 

Naar gelang  hoe diep je  zit, waar heb je dan behoefte aan ?  

Meestal niet aan iemand die zegt hoe  het even moet worden aangepakt en daar vervolgens n goed/ fout op plakt maar aan iemand die contact kan maken met waar een ander op dat moment is. 

Bij mij werkt t zo : 
als je daar aan voorbijgaat komt de rest ook niet aan. Ik voel me dan al niet begrepen, en de rest van het wat te doen verhaal  komt ook niet aan , want je begrijpt me dus niet ,  ik zit nog  gevangen in mijn angst, schaamte, onmacht of wat dan ook.  Dan voel ik me daar al in afgewezen, want dat 'mag' niet terwijl het er al is .   En gaat de deur dicht: afwijzing, niet veilig.  
Vervolgens wil de ander dan soms ook dat ik acties ga ondernemen , wat dan dus niet gaat gebeuren   en volgt het volgende oordeel en afwijzing en krijg ook nog de boodschap : je wil niet geholpen worden. Je wil je probleem niet actief oplossen, (je stelt me teleur) . 
Nu kan ik me daar weer rot over voelen.

Nou neem ik aan dat ik geen enorme uitzondering ben op het menselijk emotioneel palet. 

Hoe zit dat bij jullie? 

Groet!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-08-2021, 00:12 door Feline.)

Het is bij mij echt heel verschillend. 

Ooit was er een vrouw (de dominee in het dorp van mijn ouders) die op de stoep kon staan met haar hond en zei: We gaan nu wandelen. 

Ik woonde toen weer bij mijn ouders (na een aantal jaar op mezelf maar wegens de psychische klachten weer even terug op t dorp). Ik kon haar wel vermoorden soms... want mijn ouders vonden ook dat ik maar mee moest wandelen dus  dan liep ik daar... en dan zei ze 'mooi is het hier he' en ik zag het echt niet. En dat voelt nog kutter, als je weet dat een ander iets mooi vindt maar je voelt er zelf niets bij. 
Deze mevrouw had een zus die bipolair was dus ze wist zeker wel waar het over ging en ook wat wel en niet werkte. En ze had ook iets in de psychiatrie gedaan maar uiteindelijk was ze dus theologie gaan studeren en het was eigenlijk best een leuk mens. Ze zag ook dat het helemaal niet goed ging. Ik zat altijd op de bank op een bepaalde plek want dan zat ik uit het zicht voor de mensen op de weg (daar stond een boompje in de tuin) en dat was mijn leven. 

Op een gegeven moment kwam ze op de koffie bij mijn moeder, en dus bij mij. Toen kregen we een aanvaring want zij begreep iets niet precies en zei iets belerends en de tranen stroomden over mijn wangen. En ik dacht: Ga weg, ik woon hier. 

Toen zei ze: Vrijdag om 10 uur zet ik koffie bij mij thuis. Je bent welkom maar je mag zelf weten of je komt. 
En toen ben ik gegaan. En ze had koffie gezet maar ze had niet verwacht dat ik zou komen. En toen ben ik daar elke week geweest, best lange tijd. 

Dat was iemand die toch een goede snaar raakte. Maar er zijn anderen geweest die de plank mis sloegen. En veel mensen komen al niet zo dichtbij eigenlijk en ze staan zeker niet zomaar op de stoep en bovendien heb ik nu mijn eigen huis en kan ik besluiten gewoon niet open te doen. Dus in zoverre ben ik niet zo goed te helpen denk ik  Big Grin

Het is een goede vraag. Als iemand vraagt 'kan ik iets voor je doen?' dan vind ik dat wel fijn. Tenminste als het gemeend is. 
Iemand die zegt, je mag altijd bellen, vind ik ook fijn. Want sommigen hebben een hele telefoon vol met mensen die ze altijd mogen bellen... maar ik heb dat niet. Omdat die mensen ook allemaal hun grenzen hebben en niet altijd gebeld kunnen worden. Maar nu is er één die ik altijd mag bellen... en dat is me veel waard. 

Het is eigenlijk heel breed wat je vraagt. Soms is het heel fijn als iemand je mee naar buiten neemt, zonder dat je hoeft te praten. Alleen de meeste mensen snappen dat niet en willen wel praten. Hoe het met je gaat, en andere moeilijke dingen. 
Het is ook prettig als iemand zich niet opdringt en ook niet moeilijk doet over een afzegging of dat je maar kort wilt afspreken. 

En er is ook nog zoiets als betutteling. Ik heb tegen die vriendin gezegd dat ze haar contactpersoon moet bellen die over haar financiën gaat. Want dit speelt al heel lang, ze kan geen boodschappen meer doen en ze heeft al heel lang een contactpersoon maar ze belt niet. 
Tja dan kan ik met pannen soep aankomen of met een pakket boodschappen maar daar gaat het niet om, er moet gewoon iets gebeuren. Niemand hoeft honger te lijden in NL en zij ook niet maar ze moet zelf bellen. Maar haar ken ik al lang en ik voel dan wel aan wat ik wel of niet kan zeggen. 

Ze zei ook dat ze een naaiklusje heeft en het komt er maar niet van. Dus ik zei: Volgende keer als ik je zie dan doe je dat leuke jurkje aan, je gaat m maar repareren. 

Dat jurkje is natuurlijk een geintje en daar ga ik het verder niet meer over hebben. Die financiën daar zal ik wel naar vragen of dat gelukt is. 

Het is per persoon en per situatie verschillend denk ik. En wat is hulp... met de een wandelen is ontspanning en met de ander wandelen is vermoeiend. Ik heb vroeger een buurvrouw gehad en daar mocht ik op woensdagavond 'zitten' en die ging mijn voeten masseren. Zij was bekend met depressies. Ze ging niet vragen hoe het ging, we keken samen GTST en de herhaling van Idols. En als ik naar huis ging voelde ik me nog net zo kut als daarvoor maar voelde ik wel dat ik er even uit was geweest. 

En ik denk dat ik dat de laatste jaren het meeste mis. Iemand waar je gewoon kunt 'zitten'. De herhaling van een slappe quiz kijken, thee drinken en verder niks. Maar dat vraagt niemand, of ik kom 'zitten'.

En nog even iets anders. Vandaag heel lang gesprek met de psychiater. Het stond al gepland voordat ik twee weken geleden zo'n enorme dip had. 

Het komt er eigenlijk nog steeds op neer dat hij betrokken wil worden bij alles en dat hij ook vindt dat ik soms niet zo volledig geweest ben. Ik heb gezegd dat ik niet alles kwijt kan met een uur in het half jaar (wat eigenlijk drie kwartier is) maar ook dat ik ons gesprek van vorig jaar oktober zo rot vond dat ik sindsdien de gesprekken als een soort verplicht nummer zie en die drie kwartier wel uit zit. 

Toen is wel e.e.a. uitgesproken. Alsof we toch een soort oké moesten zijn voordat ik weer weg zou gaan. 

En nu ben ik thuis en denk ik: Ik weet niet of ik hier nou zo blij mee ben. Want nu is het volgende gesprek weer eind november. Het heeft denk ik ook te maken met dat je iemand dan dichtbij laat komen en vervolgens gaat de deur weer dicht voor een half jaar. Dat kon ik vanmiddag niet zo verwoorden eigenlijk. 

Hij is mijn arts. Hij is geen vriend, ik hoef niet alles te delen, ik hoef niet te bellen als het minder gaat... ik hoef niet alles te overleggen. Ik weet niet zo goed wat ik hier nou van vind. 

Het heeft ook iets pleasends. Mijn vorige arts zou het een worst wezen, om 17 uur was hij klaar en ging hij andere dingen doen. Ik kon zeker bellen als er iets was maar hij ging nooit pushen dat ik meer moest delen of meer moest vertellen. Hij checkte of je richting manie ging, of je richting depressie ging, en zo nee, dan was het goed. Dan bemoeide hij zich er verder niet mee, tenzij je dat vroeg. 

Niks geen gezeur dat ik meer moest delen of dat hij het idee had dat me iets dwars zat of dat ik misschien drie jaar geleden iets niet verteld had. 

En terwijl we het juist gehad hebben over grenzen bewaren.... denk ik.... dit gaat eigenlijk ook mijn grens over. Van mij hoeft een arts zich niet zo diep met mijn leven te bemoeien. En we hoeven niet oké te zijn voor ik de deur uit ga. Hij doet zijn werk, levert een dienst en ik neem die dienst af. 

Mijn vorige arts zei, voordat hij vertrok: Piet (mijn arts heet Piet) ontfermt zich over zijn cliënten als een soort vader. Dat doe ik niet. 
Ik zou geloof ik liever mijn oude arts terug hebben en dat het niet zo ingewikkeld zou zijn. 

Je weet ook niet wat oorzaak en gevolg is, maar in de periode met mijn oude arts ging het heel redelijk met me. Toen had ik een compleet ander behandelteam, het was voor de reorganisatie. Toen de reorganisatie kwam heb ik een tijdje in een soort vacuüm gezeten dat mijn oude behandelaars al weg waren maar ik nog geen nieuwe had. En toen ik die eindelijk had was het al soort 'te laat' en was ik al op randje van depressie. Toen hoogde de nieuwe psychiater de Lithium op en kreeg ik zo erg diarree dat ik aan huis gekluisterd was. En vanaf daar ging het mis... het was een soort valse start en het voelt nog steeds alsof de psychiater een soort onrustige factor in mijn leven is. 

Overigens mijn moeder was mee. Dat is ook iets wat de psychiater graag wil... en ze was nu mee... en opeens vindt iedereen het vanzelfsprekend dat ze de volgende keer ook mee gaat en ik heb er niet eens bij nagedacht. Maar ook dat is zoiets... ik deed dit gewoon zelf tot nu toe en hoezo moet ik nu iedere keer iemand meenemen? 

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik aan mijn fiets heb hangen. Ik had bij de psycholoog aangegeven dat ik graag een andere arts wilde, gewoon een wat rustiger persoon met wat meer afstand. Met niet steeds extra pillen. 

Want het scheelde weinig of ik had weer nieuwe pillen gekregen. En op dat punt wilde ik bijna naar mijn moeder kijken van: Zeg jij hier nou eens wat van. Toch zelf maar het gesprek verder gevoerd. Ik moet er echt een nachtje over slapen allemaal.

Pff wat een verhaal is het geworden. Ik denk als ik ergens gewoon een euro in een muur kon gooien en dan kwamen mijn medicijnen er uit, dan zou ik dat doen. 

Al dat gepraat.... ik krijg er een moe hoofd van. 

Ik weet nog dat ik in 2006, toen ik nog niet zo lang bij GGZ was, dacht: Kan ik het niet gewoon opzeggen? Gewoon bellen dat je niet meer komt. 
Dat lijkt me nog steeds wel wat.
Antwoord


ik kom je een knuffel brengen Feline meer lukt niet
Antwoord


(16-08-2021, 23:29)Feline schreef:
Pff wat een verhaal is het geworden. Ik denk als ik ergens gewoon een euro in een muur kon gooien en dan kwamen mijn medicijnen er uit, dan zou ik dat doen. 

Al dat gepraat.... ik krijg er een moe hoofd van. 

Ik weet nog dat ik in 2006, toen ik nog niet zo lang bij GGZ was, dacht: Kan ik het niet gewoon opzeggen? Gewoon bellen dat je niet meer komt. 
Dat lijkt me nog steeds wel wat.


Tuurlijk kun je bellen en zeggen dat je niet meer komt, je bent niet verplicht immers. 
Maar of het dan beter gaat....  
Mijn nieuwe psychologe zei me laatst dat ze het wel moedig van me vond dat ik ondanks alle vervelende/negatieve ervaringen in GGZ wel nog steeds aan wou gaan om toch nog te komen therapieën.
Daar had ik even over nagedacht en zei, nou GGZ is eigenlijk nu een beetje de rol van m'n ouders vroeger geworden;  ze maken (soms grote) fouten, doen niet altijd het juiste maar een kind van 5 moet nu eenmaal toch met ouders verder. 
En nu kan ik dus wel een dikke vinger opsteken naar GGZ maar ik weet dat ik vroeg of laat toch weer daar terecht kom, dus blijf ik toch proberen om op een andere manier met ze in gesprek te gaan. Tot ik wel het idee heb dat ik gehoord/begrepen word.

Wat betreft de grenzen aangeven wat je schreef,  ik zou dat ook gewoon tegen die arts zeggen. Aangeven dat dat voor jou voelt alsof hij over grenzen gaat.
Antwoord


Dank je wel. 

Helaas slik ik nu nog medicatie die door een psychiater moet worden voorgeschreven. Als je ooit bijv nog 1 medicijn slikt kun je ook bij de huisarts in behandeling gaan. Maar met wat ik nu allemaal heb, zal een huisarts denk ik ook aangeven dat ik een psychiater nodig heb. 

Ik ben aan het afbouwen... eindelijk... 

Ik ben er nog wel over aan het nadenken. Bijv dat werk... daar vindt hij dan iets van. Maar hij kan helemaal niet in het UWV dossier kijken, is nooit op mijn (oude) werk geweest, heeft mijn leidinggevende niet gesproken etc etc. Dan vind ik eigenlijk dat hij er ook niet zoveel over kan zeggen. Bij het laatste werk zeggen ze nu zelf dat er van alles mis ging in die tijd (mijn oude baas had een borrel op en ging zijn hart uitstorten een paar weken terug) en ik heb het toch een jaar volgehouden. Reden dat ik wegging was dat ik meer tijd voor mijn opleiding nodig had en dat niet meer kon combineren. 

Het is natuurlijk zoeken naar een soort middenweg. Want ik wil medicatie afbouwen maar in plaats daarvan ben ik alleen maar meer gaan slikken de afgelopen tijd. En dan is het wel goed om in gesprek te gaan en te kijken waarom ik die verdoving opzoek. 
Mijn moeder redeneert heel simpel: Ik doe niet veel en word daardoor niet moe. En dat is misschien idd wat aan de hand is. Daar hoef je geen jaren voor gestudeerd te hebben. 

Als ik alleen thuis ben kijk ik soms uit naar het moment dat het bedtijd is, ik de pillen slik en richting dromenland ga. En dat is dus het ding... ik moet iets doen zodat ik me thuis niet zo alleen en zo ellendig voel dat ik blij ben dat het om 22 uur pillentijd is.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,000 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,684 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)