Nou het waaide wel erg hard maar wederom zijn alle bomen blijven staan. 

Weer een dag waarop ik het moeilijk vind om een soort connectie te voelen met de wereld. 

Mijn ouders hadden me meegenomen voor een stuk rijden met de auto. Ik vond het eerste stuk wel fijn door een paar plaatsen waar ik nog nooit geweest was. Maar dan terugrijden naar de gewone wereld dat voelt weer heel leeg. 

Wat me ook opvalt is dat sommige mensen in het dorp altijd veel contacten hebben gehouden en de familie veel spreken. Ik ben niet in het dorp blijven wonen en ik spreek mijn broers ook steeds minder. En bijv ooms en tantes zie ik ook steeds minder. 

Het dringt eigenlijk nu een beetje door dat het als los zand een beetje verdwenen is. 

Mijn ouders zien hun broers en zussen nog wel. En mijn ooms en tantes hun kinderen en kleinkinderen ook. Maar niemand viert de verjaardag meer voor ‘allemaal’. Iedereen heeft nu een eigen kring. 

Dit is overigens niet een post voor tips van ‘ga gewoon eens bij ze langs’. Zit gewoon beetje hardop te denken.

---

X vroeg hoe het gaat op app. En opeens vind ik het zo jammer dat hij niet een beetje rustiger en stabieler is. Opeens vind ik het jammer dat we niet meer onze nachten samen hebben. 

Ook omdat ik nu vanuit mijn eigen down zijn, zijn acties en fratsen wat beter begrijp. 

En waar ik dacht dat ik me beter zou voelen als ik niet meer zo afhankelijk was van zijn schema, is dat wel een tijdje zo geweest maar nu voel ik me weer depressief zoals het ook was voor ik m kende dus het is niet de oplossing geweest voor alles…. 

Sommige momenten zijn echt wel fijn geweest. En het is gewoon jammer dat het niet iemand is waar je wat meer op kunt bouwen. Voor het eerst in weken komen er weer tranen.

Ik moest even heel erg huilen, eerst over X en daarna eigenlijk over alles. Het is haast jammer dat de huilbui niet even goed doorzette. Ik heb na X niet echt verdrietig kunnen zijn omdat het allemaal om hem draaide. Hij had een kutleven, blabla. 

Het rare met X is dat eigenlijk alles wat je zoekt in een man er in zit..... alleen zit er teveel shit bij. 

Zo lief en zorgzaam en luisterend oor en gestructureerd enzo is heel fijn aan de ene kant. Het slapen bij hem ook (waarmee ik echt het slapen bedoel, ogen dicht, samen wakker worden). De laatste nacht was echt teder omdat ik al gezegd had dat ik voor het laatst kwam en we waren nog één keer lief voor elkaar. Daarna heb ik ook diep geslapen. Dat lukte vaak ook niet. 

Vandaag op de app een gesprek of ik al nieuwe dates had gehad en op zich maakte dat voor mezelf wel e.e.a. duidelijk. Dat ik vooral iemand wil hebben om s avonds mee te kunnen praten en s ochtends weer. Dat ik daar meer op zoek naar ben dan naar seks. 
En dat ik deze week ook wel inzie dat ik de kinderwens beter uit mijn hoofd kan zetten want ik ben gewoon niet stabiel en evenwichtig genoeg om in deze tijd kinderen op te voeden. Misschien vroeger toen de man voor het inkomen zorgde en alle buren voor elkaar zorgden en de mensen niet gingen scheiden dat het anders was geweest. 

En als ik een kind krijg dat ook dit heeft wat ik heb, moet ik er ook nog 40 jaar voor zorgen ipv van dat ie met 18 zichzelf redt. 

Anyway het is jammer dat de huilbui die begon over X niet helemaal doorzette. Want ik dacht even aan de fijne momenten. Ik vond zijn huis ook prettig, met mooi uitzicht en altijd netjes en ruim. Vanuit de slaapkamer een heel groot raam dat uitkeek op de polder. En in de slaapkamer was hij lief, ik kan niet anders zeggen. Bij de TV vaak nog wat afstandelijk maar als we eenmaal in bed waren was hij lief. Konden we uren praten over zinnige of onzinnige dingen. 

Maar ook vandaag... het ging over wat ik zoek qua man (nouja niks op het moment) en wat hij dan zoekt als vrouw en toen heb ik wel gezegd dat die vrouw waarschijnlijk het prettig vindt als hij wat tijd maakt. En dat het voor haar niet leuk is als ze gaan daten en hij wil maar eens in de drie weken. Nou toen kwam weer het verhaal over zijn ex en blabla. En ik vroeg wat hij dan zoekt op Tinder als hij geen relatie meer wil. Kwam er op uit dat hij bevestiging wil via Tinder dat hij niet lelijk is, maar dat iedereen hem wel lelijk vindt. (hij is ook niet erg goed in foto's maken)
Dus ik weer zeggen dat ik hem niet lelijk vindt en de oude riedel begon weer en toen wist ik dus weer waarom ik er toen ook niks mee kon al die tijd. 

Toch hoop ik dat er wat gaat schuiven in mijn gevoel zodat ik verdrietig kan worden in plaats van gevoelloos. 

Verder nog wat geneuzeld over omvallende bomen waar ik nu een obsessie voor heb dus hij weet wel dat het echt even niet goed gaat. 

Ik weet niet of ik het goed kan uitleggen. Als je veel dingen mist bij een man dan kan dat ook niet komen. Iemand die lui en ongeïnteresseerd is ofzo. Het is kut als het er allemaal wel in zit maar hij zichzelf de hele tijd naar beneden haalt. En van mij 100 x hetzelfde wil horen en dan nog is het niet genoeg. 

En waar ik vanavond heel even mijn eigen verdriet kon voelen ging het daarna weer om hem. Want hij is zielig en lelijk en niemand wil hem.

Feline,  

Mischien is meer als je je heel ellendig voelt , in de depresiviteit beland, dat je zoekt naar iets wat nog als veilig, warm en nabij voelde , troost.  De herinnering aan dat gevoel. 
Tot weer blijkt dat dat niet zo  is en dan voelt het nog pijnlijker , dat hetgeen waar je naar verlangt en zo voelde er niet is , of mischien wel helemaal niet eens ongecompliceerd  bestond. Ik formuleer het mischien niet handig.  
Ik kan soms echt pijn in mn ziel voelen , iets met n emotioneel geheugen en verlangen/ pijn naar iets  van  vroeger ( buiten wat er werkelijk allemaal ook  is gebeurd) . En me vervolgens vreselijk miskend daar in voelen. 

Kan me kortom voorstellen dat je zo weer in  het X verhaal beland , van uit een zoeken naar troost en veiligzijn.  


Sterkte  en liefs!

Dank je. Je zegt het wel raak. 

Het is op momenten wel fijn geweest. Eigenlijk de momenten dat het duidelijk was. 
Als ik eenmaal daar was, dan wist ik dat ik kon blijven, dat hij in bed 100% er voor mij was, luisterend en lichamelijk. Ik wist dat ik de nacht daar zou zijn, hij naast me zou slapen, we samen op zouden staan en dan ontbijten. 

Hoe het daarna zou gaan was altijd weer een vaag gebied. Had hij wel tijd, had hij geen tijd, ging hij het verzetten. Kwamen weer die berichtjes dat hij een kutleven had en weer over zijn ex en zat ie weer dronken in de kroeg. Het was onvoorspelbaar, hij vroeg vaak hoe mijn dag was op de app en soms was er echte interesse maar soms ging het al snel weer over zijn kutleven. 

Als ik de avonden en nachten dat we samen waren kon uitknippen en aan elkaar plakken dan was het allemaal best fijn. 

Maar tussendoor mij niet willen zien, wel appen, dat was allemaal niet leuk. Hij wil geen relatie maar hij wil ook niet alleen zijn en dat maakt de hele situatie natuurlijk onmogelijk. Het is niet zo dat het puur seks was. Uren en uren heeft hij naar me geluisterd, soms kwamen zomaar tranen om van alles en dan had hij echt alle tijd en aandacht. 

Dat ik er nog vrij lang in ben blijven hangen heeft ook met Corona te maken, er was nou eenmaal niet veel te doen en het was ook niet verstandig om zomaar wat rond te kijken qua mannen. In maart heb ik er voor het laatst geslapen. Af en toe nog geappt, drie keer nog wat gewandeld of op terras gezeten. Alleen die drie keer kon ik zeggen dat het best goed ging allemaal. 

Maar nu de laatste weken... heb zo'n moeite alleen te zijn. En dan is het zo jammer dat er niet een soort X is maar dan zonder dat rare gedoe. Dat hij was hoe hij was als ik daar zat. Niet al dat rare er omheen. 

Ik heb meer andersom meegemaakt dat als mannen je eenmaal 'gescoord' hebben er niet zoveel aandacht meer is en ze vooral lichamelijk gericht zijn. 

Ik weet niet of ik het goed kan uitleggen. Dat gedoe van mij wel willen zien, niet willen zien, dat was heel apart. Ik denk overigens niet dat hij er andere vrouwen op na hield, denk niet dat dat de reden was. Maar ook dat weet ik natuurlijk niet zeker.

Feline , 

Deze man is gecompliceerd en zelf ws erg gemankeerd,   maar heeft op momenten toch iets fijns geboden.  Alleen van die momenten kan je geen consistent geheel maken . Dat is spijtig, daar kan  geen relatie uit ontstaan.

Voor jou is het zaak nu goed depressie door te komen. Mocht de herinnering helpend zijn , dan is dat oké, maar mischien is het eerder verdrietig omdat het je iets laat voelen wat niet is. Maar je mag ook verdrietig zijn . Het is alleen dat die depressie je daarheen leid en je dat weer laat voelen.  

Ik vind dat zelf nogal lastig en zit daar ook niet om verlegen, ik weet ook niet wat je er aan zou kunnen doen.  Bij mij constateer ik maar gewoon dat het zo gaat. 


Liefs.

Dank je Mabel. Ik vind het fijn dat je zo mee kijkt zonder meteen over hem te oordelen. 

Inderdaad je kunt niet iets opbouwen met iemand die zo grillig is. Eigenlijk kon hij wel mijn ‘problematische’ kant benoemen. 

Maar als hij over zichzelf begon dat hij lelijk was en niemand hem wilde hebben, kon hij daarin enorm zuigen. Wat ik ook zei, het was nooit goed. 
Ik heb zelfs wel eens gedacht om met hem te gaan winkelen want wat leukere kleding zou al een boel schelen maar dat zou alleen maar meer reden zijn om zielig te doen. 

Misschien was dat het moeilijke, ik kon geven en geven en geven maar hij zei dan geen dankjewel. Hij ging maar door dat hij beter alleen kon blijven en geen relatie kon zoeken terwijl ik op dat moment naast m op de bank zat en kennelijk niet telde. 

Maar het is ook zo dat ik niet echt een relatie gewild heb, omdat hij zo raar met zijn werk omging. Altijd onrust zaaien en het zo draaien dat ze hem bijna wilden ontslaan alleen dat kon niet. En daar kon hij dan zelf enorm om lachen. Ik zou het niet prettig vinden zo’n vent die de hele tijd speelt met zijn baan. Vorige baan had ie ook nog een rechtszaak van.

Maar als iemand je een knuffel geeft op je slechtste momenten dan ben je toch tijdelijk blij met zo iemand.

Maar als iemand je een knuffel geeft op je slechtste momenten dan ben je toch tijdelijk blij met zo iemand.

dat laatste dat is het dan ben je blij ik snap dat heel goed 

ik vind het jammer dat het zo gelopen is maar je miss is het beter zo Feline 

liefs en knuffel J

Ach feline, 

Kan me voorstellen dat er  een fijn en veilig gevoel was op die momenten , en dat dat nu als n gemis voelt, dat je daar nergens voor terecht kunt, terwijl je dat hard nodig hebt : troost  mogen ontvangen als je belabberd er aan toe bent ,  dat dat ook er mag zijn als deel van jou. 

Liefs ! Een dikke virtuele knuffel hierbij.

Dank jullie wel. Het klopt helemaal wat jullie zeggen. 

Ik denk dat het ook moeilijk is als je geeft en geeft en de ander neemt het niet aan. 
Stel dat ik op mijn kleine neefje pas en ik doe de hele dag mijn best maar hij blijft boos en verdrietig. Dat put je uit. Je hoopt dat als je iets geeft, de ander daar van op knapt. 

X zei steeds dat hij lelijk was. En nou moet ik toegeven dat ik ook niet op zijn uiterlijk gevallen ben. Hij is klein, kaal, stevig... maar hij had (op zijn goede momenten) echt wel een leuke kop en ik vond oprecht dat hij mooie bruine ogen had. Dus ik heb regelmatig gezegd dat hij mooie ogen had. Hij had ook een trui die turquoise was en mooi was bij zijn huid en ogen... dat zei ik ook maar wilde hij ook niet van me aannemen. 
Hij was overigens heel goed verzorgd altijd, heel hygiënisch ingesteld. En in bed heb ik zijn lichaam ook aandacht gegeven. Niet om in detail te treden maar het was niet dat we snel het licht uit deden en een eind uit elkaar gingen liggen. 

Maar het was niet genoeg. Want de keer erna begon hij weer dat hij lelijk was en dat niemand hem wilde. 

Anyway... even iets heel anders. Ik heb me een tijd geleden aangemeld bij een groep voor open water zwemmen. Ik ben een keer mee geweest maar ik vond het allemaal te vroeg en te ver en te veel gedoe etc. 

Afgelopen zondag was ik zo kwaad op mezelf dat ik onder de koude douche ben gaan staan, heel lang. En gek genoeg werd ik niet echt koud. 
Het ging vorige week echt even niet goed en mijn ouders zijn er ook een beetje klaar mee met hoe ik mij gedragen heb. Het lijkt nu alsof ik die hele week gedroomd heb... maar het was geen beste week. Laat ik het daar op houden. 

Nou heeft mijn vader baat bij koud douchen (ivm de Parkinson) en je hoort er wel meer over en ik dacht: Ik kan in ieder geval elke dag een koude douche nemen dat is in ieder geval IETS. Ik heb vaak ook helemaal geen zin in de warme douche als ik depressief ben. Sowieso niet om mezelf schoon te houden. 

Vandaag ben ik ook gaan zwemmen in het meer met een vrouw van de groep. En gek genoeg heeft ze heel weinig gevraagd aan me maar begon ik toch te praten over mijn depressies en dat het allemaal niet opschiet en dat mijn ouders er ook klaar mee zijn. Zij gaf aan dat ze tien jaar depressief is geweest en de laatste jaren door sport en zwemmen zich weer goed voelt. Vaak als mensen zo beginnen wordt het een zwaar gesprek maar dat werd het helemaal niet. En ze leek me echt te begrijpen en toen bij dat meer voelde ik ook mijn eigen emotie wat beter. 
Het is een begin... ik zal vaker gaan zwemmen daar. Vorige week en in het weekend wilde ik echt dood. Maarja dat gaat niet zomaar. 

Terugkijkend heb ik ook niet goed gegeten al heel lang. Niet regelmatig, niet gevarieerd. Ik kon het gewoon niet bedenken. Totaal geen structuur en dan voel ik me ook schuldig omdat de boodschappen dan vaak duurder zijn dan wanneer je het goed plant. 

Ik wil nog iets schrijven maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik maak daar even een aparte post van.

---

Ok dit gaat over het bedrijf waar ik gewerkt heb in 2018/2019, in totaal een jaar. 

Het was opgezet door een vriend van mij (ik verzin even wat namen) Hendrik. Zijn vriend Ron kwam erbij en nog een bekende Karin en toen nog een vage bekende Tim. Met zijn vieren. 

Ik wist dat Hendrik het al heel lang wilde en ik geloofde in zijn idee. Ik dacht dat het wel goed zat allemaal met de organisatie. En terwijl ik er werkte, merkte ik wel dat ze heel verschillend waren maar ik dacht dat ze als personen goed door één deur konden. 

Tim was een apart verhaal. Zag er goed uit en naar mijn idee hebben we elkaar altijd wel leuk gevonden, werkten fijn samen ook al was hij verder niet echt makkelijk. We bleven ook een soort afstandelijk want waren toch collega's... ik had steeds het idee van hij is wat onhandig maar er zit een goed hart in. 

IK heb er een jaar gewerkt. En ik merkte wel strubbelingen maar ik heb geen idee gehad hoe erg het was. Of hoe erg het na zomer 2019 geworden is (toen ik al weg was). 

Op een borrel laatst (want ik zie ze nog wel) klapte Ron uit de school dat het totaal onwerkbaar was geworden tussen hem en Tim. En wat Tim allemaal gedaan had voor debiele acties. Bijv toen ze een nieuw pand kregen heeft Tim de sleutel van het oude pand achter gehouden en dat nog voor eigen gebruik gebruikt. En nog veel meer rare dingen. 

Verder blijkt Tim een jaar een relatie gehad te hebben met ene Inge. En ik zag Inge juist als iemand waar ik leuk mee kon praten dus waarom ze nooit iets gezegd heeft over die relatie vind ik apart. Als je iemand ziet als een soort vriendin maar ze vertelt je niet dat ze een relatie heeft, dan is de vriendschap toch wat fake. Ik herinner me bijv nog dat ze die kerst zei niets te gaan doen en alleen thuis te gaan zitten, zulke verhalen. 

Er is een rechtzaak geweest, Tim en Karin hebben enorm veel geld geëist van Hendrik en Ron. 

En ik voel me een sukkel. Dat ik daar tussen heb gezeten en gedacht heb dat het wel koek en ei was. Ik wist wel dat niet alles goed liep maar ik heb niet geweten dat het ZO erg was geworden. En ik voel me ook een soort van sukkel dat ik vrolijk elke dag daar rondgelopen heb en gezegd dat ik het allemaal zo'n leuke organisatie vond. 

Wel is er iemand bij gekomen, Frits, die wél oprecht goede bedoelingen had en ik geloof niet dat hij mij voor de gek heeft gehouden ofzo. 

Ron zei zelf op die borrel dat het verhaal natuurlijk vier kanten heeft en dat de anderen ongetwijfeld met een ander verhaal zouden komen. 

Toch raakte het me wel toen ik dit een paar weken geleden hoorde. Omdat eigenlijk elke organisatie waar ik kom, dit soort rare fratsen heeft. En omdat die mensen toch niet zo lief en aardig bleken als ik dacht. Dat ik in een soort sicke organisatie als een blij ei heb rondgelopen. Natuurlijk voelde ik wel iets aan maar nu Ron uit de school klapte vielen er pas stukken op hun plek. 

Ik snap ook niet hoe je eerst vrienden kunt zijn en dan ik weet niet hoeveel duizend euro gaat eisen. Dat de wereld zo werkt en dat zij zo zijn. 

Ik weet niet of hier een touw aan vast te knopen is voor jullie maar ik realiseerde me dat ik ook sinds die borrel wat van slag ben. Dat ik me wat belazerd voel ofzo. Ook al zie ik wel dat het pas echt erg werd nadat ik weg was... ik had dit niet van die mensen verwacht.

Wat goed Feline, 

Dat je ondanks dat je je zo rot voelt , bent gaan zwemmen, in open water en nog een bemoedigend contact opdeed ook nog zomaar.  
Mischien vind je de Wim Hof methode wel iets? 
Je kan altijd iets proberen. 

Dat verhaal over dat bedrijf , tja , je kan je een beetje belazerd en niet serieus genomen voelen omdat niemand je betrok bij wat werkelijk speelde, maar als ik het zo lees, mag je eigenlijk wel blij mee zijn, wat n gedoe. Laat maar gaan...


Liefs!