Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



ik krijg de dikgedrukte letters niet weg.

Vandaag even de stad in geweest met vrienden die hier in de buurt op vakantie waren. Wel gezellig maar ik kon er tegelijk niet echt van genieten. 

Wel even gepraat over de psychose van 2005 en de therapie die ik nu heb. Maar er blijft iets vast zitten, dat ik niet bang of boos of verdrietig of wat dan ook word erbij. 

In ieder geval even eruit geweest. Nu weer niet zo goed idee wat ik kan doen vanavond. Boeken, series of tv vind ik op het moment niet zo boeiend. 
Antwoord


hoi Feline 

hoe gaat he nu met jou 
en met die dik gerukte letters kan gebeuren 

ik herken het wel niet weten van je moet voelen :Sad

liefs J
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 04-08-2021, 19:32 door Feline.)

Tot een week of drie, vier terug merkten mensen op dat er iets van mij af gevallen leek. Dat ik er zo veel beter uit zag etc. 

En zelf dacht ik al, zou er niet ergens een rem moeten zitten? Waar kan ik remmen of iets langzamer gaan? Wat kan ik afzeggen zonder dat ik iemand beledig? De presentatie van een project van iemand? Een wandeling met iemand die ik al een half jaar niet gezien heb? 

En toen kwam toch de klap weer. Zo moe, zo ellendig. 

Het is zo moeilijk om gewone dagelijkse dingen te doen. Ik zou mezelf gewoon willen kunnen uitgummen van de wereld. Of dat er een eiland bestaat waar depressie etc. niet bestaat en dat 'wij' (van het forum) daar dan met zijn allen gaan wonen. En dan doen we niemand verdriet verder (denenen familie of vrienden hebben) want we zijn gewoon op ons eiland en niet helemaal weg. 

Het is altijd makkelijker om een ander de schuld te geven. Maar ik heb zoveel lieve mensen om me heen dat ik niet echt mensen de schuld kan geven. 

Ik snap gewoon niet zo goed waarom de één elke dag op staat met energie en dat diegene 'als vanzelf' van alles kan doen. En waarom ik niet vanzelf gezegend ben met een berg energie. Of gewoon een klein bergje.

Soms zie ik wel een soort nut van de depressies maar eigenlijk op dit moment zie ik niet zoveel nut en weet ik ook niet zo goed wie ik als schuldige aan kan wijzen ofzo. Want ik ben soms ook wel boos op de psychiater maar die maakt mij natuurlijk ook niet expres depressief. 

Ik kan me voorstellen als je 'verantwoordelijkheden' hebt in de vorm van kinderen of zelfs maar huisdieren, dat je je wat nuttiger voelt. Ik heb nu eerder het gevoel dat ik besta omdat anderen anders verdrietig worden. Maar zo futloos als ik me nu voel, heeft ook niemand er iets aan. 

Ik post alvast even want net leek mijn hele verhaal weg te springen...

Eigenlijk ben ik heel veel jaren boos geweest op van alles en nog wat. Op familie, op GGZ, op de wereld. 

Vandaag zei ik dat ik me nog schuldig voel over de dingen die ik in 2005 gedaan heb, voornamelijk tegen mijn familie. Maar mijn moeder zei dat dat niet hoefde, dat het zo duidelijk was dat ik niet mezelf was. Op dat moment dus. En dat zij zich ook schuldig hebben gevoeld omdat ze de situatie niet op tijd hebben in geschat. 

Maarja dan hoef ik eigenlijk niet meer boos te zijn en dan ben ik vooral leeg, nu. 

Opeens is er eigenlijk niet meer een verhaal van schuld oid. 

Ik had dat ook met vriendinnen... heel lang heel boos geweest (vriendinnen die ik de laatste tien jaar heb leren kennen) en nu denk ik: Wat was er ook alweer? 

Nu denk ik.... iedereen is altijd best lief geweest, ondanks alles.... en weet ik ook niet zo goed meer waarom ik boos was.
Antwoord


Herkenbaar hoor Feline , 

Hierbij een dikke virtuele knuffel, en heel veel liefs !
Antwoord


hoi Feline 

ook van mij een knuffel 

er zit herkenning in jouw verhaal 

liefs J
Antwoord


Dank je wel. De laatste dagen wil ik - op de meeste momenten - liefst gewoon dood neervallen. 

Hoewel mensen in mijn omgeving lief voor me zijn, dat zeker. 

Maar dan denk ik bijv aan een zwak kuikentje uit het nest dat opgegeten wordt door een groot dier en dat is heel normaal. Als je in de natuur een dagje 'geen zin hebt' dan ga je er al gauw aan, denk ik. Of je laat je mee voeren met de grote zee. Ik denk dat alleen dieren in gevangenschap geen 'escape' hebben, die moeten gewoon door. 

Raar eigenlijk dat je als mens niet kunt zeggen: Vanaf hier bevalt het me eigenlijk niet meer zo. Of nouja er zijn manieren, maar het ding is dat anderen je dan menen te moeten komen redden. 

Ik heb er ook weer medicatie bij. Begonnen met eentje maar vannacht alweer opgehoogd tot de max dosering en dan steeds hopen dat er een wonder zou gebeuren in de zin bijv een verkwikkende slaap waaruit ik helemaal blij wakker zou worden. Wat niet gebeurde. Het leek of mijn moeder in de kamer zat en ik wist dat ze er niet zat en dat hardop praten raar zou zijn en ik denk dat ik alleen af en toe geprobeerd heb of mijn stem het nog deed. 
Gelukkig was er niet echt iemand in de kamer want het was vast raar. 

De hele ochtend het gevoel bijna om te vallen En nu net na een grapje over mijn psychose is dat gevoel ook weer weg. 

Bij de opname kwam namelijk ter sprake waarom ik blauwe plekken had. (Ik ben echt niet mishandeld oid onderweg). Ik heb alleen nooit hardop durven zeggen dat ik vluchteling was in een groot bos en daardoor kruip door sluip door allerlei plekken langs moest. Dat is voor een vluchteling niet raar namelijk maar voor de mensen in het ziekenhuis misschien wel. 

Soms hoop ik ook dat er een natuurramp komt. Dat we met zijn allen tegelijk overal van af zijn. Gewoon mijn regio, gewoon een avond dat de mensen die zich kunnen redden, zich kunnen redden en dat de rest gewoon uitgegumd kan worden.
Antwoord


Nou  Feline, 

Ik zou op het moment ook heel graag ter plekke dood neervallen of uitgegumd worden. Natuurramp ook goed. Een grote explosie vanuit de kern der aarde en ploep , alles  weg. 

Helaas ... uitliggen maar weer. 

Groet!
Antwoord


hoi Feline 

ik zou ook zo willen neervallen ik begrijp je heel goed 

liefs J
Antwoord


Herkenning in je vorige berichtjes Feline.
En dat doet pijn. Pijn voor mij, pijn omdat ik lees dat jij en ook andere mensen er zijn met soortgelijks leed. 
Je boosheid herken ik ook, zo'n 10 jaar terug vooral een tijd op ouders. En nu vooral op GGZ en hulpverlening. En ook op mezelf, omdat ik kennelijk heel vaak niet weet hoe met het leven om te gaan en vaak mezelf in de weg zit. (terwijl ik op zich realistisch gezien weinig meer te klagen heb, dak boven m'n hoofd en te eten in huis, geen stressvolle baan meer, geen "foute" relaties of fysiek geweld meer)
Ik vind dat ik wel best goed kan relativeren (m'n ouders hebben nu eenmaal ook hun eigen rugzakje en hulpverlening dat zijn ook maar mensen die fouten kunnen maken)  maar dat kan het verdriet er niet door weggummen, dat blijft altijd op de achtergrond hoe hard ik er ook al om heb gehuild. 

Als je nog meer virituele knuffels kan verdragen dan van mij ook nog eentje erbij! 
Maken we een virituele "grouphug" ervan Smile

Liefs Joy
Antwoord


Lief van je Joy! Ja natuurlijk nog een knuffel erbij, graag zelfs. Fijn dat je het begrijpt maar ook weer niet. 

Ik vraag me echt wel eens af, de laatste dagen, of mensen vroeger bijv gewoon konden verdwijnen als ze zich zo voelden. Dat je in de winterse kou vluchtte in de weilanden en ergens in de koude sloot sprong en dan was je weg. 

En ik had bijv laatst dat programma gezien van mensen die euthanasie wilden plegen, met Patrick Lodiers. Even de naam kwijt. Maar dat lijkt me ook nog best heel wat als je dan eerst nog aan acht van die programma's moet meewerken bijv. 

Ik had mijn ouders een overzichtje laten zien van de medicatie en zij snappen niet zo goed het hele idee bij de Seroquel. Aangezien dat je Dopamine minder werkzaam maakt. (Als ik het zo goed zeg)
En eigenlijk snap ik dat ook niet helemaal. En dan doet het ook wel pijn dat mijn vader (die een soort kunstmatige Dopamine krijgt ivm de Parkinson) nu veel actiever is dan ik, op een dag. Een paar jaar geleden wilde hij nog geen medicijnen en deed hij niet zo veel. Maar hij is nu heel veel plantjes aan het kweken en dingen aan het maken voor mijn neefje en even op de fiets dit en even op de fiets dat. 

En ik.... ik zie het nut niet in van al die plantjes. Er zijn jaren geweest dat ik het zag hoor... maar wat moet je met die plantjes. Je geeft ze water en dan gaan ze groeien of je vergeet ze water te geven en dan gaan ze dood. Of de slakken eten ze op en dan was je werk voor niks. En met een heleboel geluk heeft hij straks tomaten maar hij lust eigenlijk geen tomaten. 

Maar ik bedoel.... wat is er aan? 

Ik vond foto's maken leuk vier weken terug. Maar waarom eigenlijk? 

Mijn moeder zei eerlijk dat ze mijn activiteit wel achteruit vindt gaan als je het over bijv 10 jaar bekijkt. Niet om vervelend te doen maar ze gunt me gewoon een leven dat meer is dan dit. 

IK heb zelf altijd wel het gevoel gehad dat dopamine een 'dingetje' is en dat ik uit mezelf niet makkelijk op gang kom. Mijn moeder keek daar vroeger anders tegenaan bij mij. IK had heel actieve vriendinnen en had dan wel een soort plichtsgevoel dat ik mee moest. Als het destijds aan mij had gelegen waren al die avondjes uit en tienervakanties en vriendenavonden er waarschijnlijk nooit gekomen want van mij hoefde het allemaal niet zo nodig maar ik wilde ook niet meemaken dat 'iedereen' ging en ik dan thuis bleef. 

Ik heb nu een briefje voor de psychiater gemaakt of we misschien het verhaal eens kunnen bekijken vanuit Dopamine-oogpunt. Want als ik altijd al moeite heb gehad om in beweging te komen, of een medicijn dat averechts werkt met dopamine het niet nog veel erger maakt. 

Want ook de periodes dat het 'goed' gaat komt er niet zo veel uit mijn handen op een dag. En al helemaal niet vroeg. 

Ik zei ook dat ik wel net als mijn moeder zou willen hebben dat mijn dag zou beginnen met 'zin'. In plaats van: Kan ik niet blijven liggen vandaag? 
Toen wij klein waren had ze dat ook niet, dat ze ging zitten te zitten omdat het allemaal geen zin zou hebben, zij gaat wel dingen doen elke dag. 

In haar beleving had ik dat vroeger ook wel maar is het wel veel minder geworden en zeker de laatste paar jaar.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,012 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,700 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 417 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)