Het voelt een beetje alsof ik al mijn energie heb weggegeven de laatste week. Of weken. Misschien is het met een nacht goed slapen wel over, maar vandaag voelt het heel raar. 

Mijn middelste broer appt zojuist dat hij weer gaat verhuizen. Een jaar geleden heb ik in zijn huidige huis geklust. Dat was toen een beetje mijn houvast in Corona-tijd. Het was heel mooi geworden uiteindelijk. Voelt wel gek dat hij daar weer uit gaat. Omdat ik me door het klussen daar wel thuis voelde. 

Gisteravond kon ik niet slapen en was ik opeens beetje gefascineerd door iemand van vroeger. Nouja van 12 jaar geleden ofzo. Heb veel zitten kijken op haar FB. Ook wel apart.

Ik begin iets op te knappen. Ben ook wat verbrand vanmiddag en toen nog een uur terug fietsen en ik had misschien te weinig gedronken. Dus misschien was dat het, dat ik me daarom opeens niet goed voelde.

Nog steeds, of alweer, een vervreemd gevoel. Ik kan het niet zo goed plaatsen. 

Gistermiddag ben ik ook nog iemand tegen gekomen waar ik vorig jaar vrijwilligerswerk mee gedaan heb maar wat heel raar gelopen is. Zij nam uiteindelijk een houding van: Ik ben de baas dus iedereen doet wat ik zeg. 
Is het sinds ik haar gistermiddag weer zag dat ik me zo raar voel? Ik ben toen nog een paar keer daar thuis geweest. Ik vraag me nu af of zij iets triggert dat ik me daarom sinds gistermiddag raar voel.

wie weet Feline 

ik kom je een knuffel brengen ik hoop dat het weer wat met je gaat

Mwah, ik vind nergens meer wat aan opeens. Sinds dinsdag of gisteren. Het leek een aantal weken of deze buien weg waren, sinds het zo goed ging bij de psycholoog. 

Twee weken geleden had ik X gezien (paar uur op terras en afgesloten met een knuffel) en die liet gisteren weten dat hij al een week 'doodziek' is. Mijn reactie was of hij dat niet wat eerder had kunnen vertellen want misschien had hij het virus die middag al (dat was op vrijdag). Nee dat kon niet volgens hem en waarom deed ik nou weer zo moeilijk blabla. 
Ik kan er ook geen wijs uit worden of hij van de ene op de andere seconde 'doodziek' was of dat er wellicht een paar dagen met vage klachten aan vooraf gegaan zijn. 

Ik had vandaag even gekeken voor Coronatest maar dat is weer op die locatie van 10 km fietsen en ik geloof niet dat ik dat gered zou hebben vandaag. Morgen kan ik misschien naar mijn ouders fietsen en dan de elektrische fiets gebruiken voor het laatste stuk. Ergens heb ik liever dat het Corona is in plaats van 'psychisch'. Ik ben dus al 1 x gevaccineerd. Ik hoest een beetje en verder een soort algehele malaise zoals we dat hier noemen. 

IK had ook iemand op de app die na twee keer vaccineren alsnog Corona kreeg. Ik vind het weinig hoopgevend.

Vanmiddag een Coronatest gedaan. IK hoop eigenlijk dat het positief is want dan heb ik een verklaring waarom ik me zo raar voel. Toen ik thuis kwam ben ik in slaap gevallen. 

Meestal vind ik het wel leuk om series te kijken maar daar vind ik nu ook niks aan.

Het was geen Corona. 

Het lijkt wel of er een metertje kapot is bij mij. Waarom was ik de afgelopen weken zo enthousiast over van alles en nog wat en zo actief op social media etc? En ben ik nu weer zo verschrikkelijk moe? 

De psycholoog van GGZ is op vakantie maar ik heb maandag wel een afspraak bij mijn hypnotherapeute. Misschien wil ik nog eens teruggaan naar het moment van de eerste manie. Eigenlijk ook de enige... Het begon begin juni 2005 en ik ben in augustus opgenomen. 

Ik ben eigenlijk niet zo vaak meer in gedachten teruggegaan naar die tijd. Er gebeurde veel en ik kan niet meer alles precies op volgorde plaatsen. Het kwam er op neer dat ik vanuit de depressie eigenlijk zo de manie in rolde. IK weet nog dat ik bij mijn ouders aan het schilderen was en dat dat veel wrijving gaf want het was een vertrek waar iedereen steeds langs moest. Ik heb als hulpjuf meegelopen bij de vierdaagse van mijn broertje zijn school (dat was eigenlijk het eerste wat ik weer deed toen het weer goed ging). Ik heb mijn agenda nog van die tijd. 
Ik heb met oom en tante geschilderd bij opa en oma. Dat vond ik leuke dagen. Ik ging naar Utrecht om iets te regelen maar kwam er een Aziatische vrouw tegen in wie ik mijn soulmate zag. We zijn een paar dagen samen opgetrokken en zo werd ik ook kind aan huis bij haar rare buurman. Tijdens een manie vind je dat allemaal heel normaal, dat je overal opeens vrienden hebt. 
Ik was regelmatig in mijn woonplaats-voor-Utrecht, wat dus ook inhoudt dat ik heel vaak niet bij mijn ouders was. Ik zie nu dat dat een gekke omslag geweest moet zijn. Maanden zat ik depressief op de bank en opeens was ik de hele tijd overal en nergens. IK herinner me een avond stappen bij iemand die ik nauwelijks kende en dat ik daar ook maar meteen geslapen had. En toen op de fiets naar mijn oom en tante, waar ik verder bijna nooit kom, maar dat leek toen ook logisch. Ik herinner me dat ik op social media nogal los ging en dat anderen wel lieten merken dat het een beetje te gek werd. 
IK ben een keer tijdens het schilderen weggelopen naar mijn tante. En ik weet nog dat mijn oom en tante met destijds 1 kindje hier kwamen BBQ en en dat we spelletjes hebben gedaan. En dat ik daarna een heel verslag op social media zette wat men ook wat opmerkelijk vond. 

Ergens hoop ik dat er bij de hypnotherapie een schuifje omgezet kan worden ofzo. Dat je teruggaat naar die manie en zegt: Hier is een knopje, hier ging het mis, dit zetten we weer even goed. 

En dat ik dan in het hier en nu gewoon af en toe de boel de boel kan laten, zonder dat ik nog tot laat series wil kijken of op social media wil zitten oid. Gewoon alles een tandje rustiger. 

IK heb me altijd wel geschaamd voor die manie. Ik voel me er nu ook wel een beetje verdrietig over. Want ik wilde echt niet overal gedoe creëren maar mijn lijf en hoofd gingen zoveel harder dan de rest van de wereld.

Feline, 

Mischien is de aard van je md mild cyclothyme ? Dat je nu - als vanzelf-  weer wat depressiever word? 
Daar hoeven geen redenen aan ten grondslag te liggen , dat het het beloop is op zichzelf . 

Zou dat het geval kunnen zijn mischien? 

Dat zoiets moeilijk te verteren is lijkt me heel begrijpelijk .  
Maar mischien hoef je er dan niet zo over te piekeren , dat dat n beetje scheelt. 
 Dat het nou eenmaal n stom ziektebeeld is, dat jij  daar geen schuld aan hebt,  maar ongevraagd maar mee hebt te dealen. 

Ik hoop dat ik nu niet iets heel  verkeerds zeg. 

Liefs.

Dank je Mabel. Er zit wel wat in, wat je zegt. 

Ik merk dat ik ook wel wat verdrietig word nu. Het zou zo fijn zijn als ik niet in die overenthousiaste toestand kwam en daarna ook niet in zo´n gat. Ik heb bijv een vriend toegezegd een tekst te maken voor zijn website maar ik ben nu niet in staat iets goeds op papier te zetten. En daar baal ik dan weer van. Want op een ander moment is dat helemaal niet zo veel werk. 

Het zou wel kunnen dat ik vorige week maandag een virusje van mijn neefje heb opgepikt, die was wat verkouden. En dat daarmee mijn stemming ook ineens ingestort is. Ik heb vandaag ook zo´n raar zwaar gevoel in mijn armen en benen dat niet zozeer hoort bij mijn stemming.

Ach Feline, 

Het is zoals t is . Neem rust  .Die text kan later ook wel . En anders niet.
Kijk het maar even aan, maar wees daarbij  vooral lief voor jezelf.  

Liefs,   Mabel