Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



Ok, dank je wel. Zal s kijken ! 

Roos schrijft inderdaad leuk. 

Groetjes Mabel
Antwoord


Vandaag met broer en neefje gaan wandelen daar in de buurt. Erg leuke dag. De dinsdagen voor de EMDR zijn dagen waarop ik het lastig vind iets te bedenken wat ik kan doen. Mezelf overladen met series (zoals de dagen er soms uit zien) lijkt me op één of andere manier niet goed, ik denk dat mijn hoofd zich toch in zekere zin moet voorbereiden. Vorige week dinsdag zat ik op terras met die man met die ziekenhuisverhalen. Vandaag dus door het bos gelopen.

En op één of andere manier kan ik opeens zo erg naar mijn bed verlangen als ik ergens ben. Niet zozeer uit vermoeidheid, maar als mijn veilige haven.

Terug in mijn woonplaats kwam ik mijn 'collega' van vrijwilligerswerk tegen met haar man. Ze gaf aan dat ze zich zorgen maakte, de ene keer ben ik heel actief en de andere keer hoort ze zo weinig. En ik heb me al een paar keer ziek gemeld voor dingen omdat ik dan net EMDR had gehad of vanwege andere dingen weer 'ingestort' was. Ze zei (heel lief) dat ik gewoon kan vragen of ze het even over wil nemen indien nodig.
Ik vind het heel lief... want het schiet idd alle kanten op. En ik wil eigenlijk niet dat mensen dat door hebben en zich zorgen maken... maar dat doen mensen natuurlijk wel soms.

Ik wil eigenlijk niet dat het opvalt als ik ergens een tijdje niet ben. Zoals het ook bij koor soms een tijd niet lukte om te gaan.

Verder heb ik een oranje bril mee gekregen van de psychiater (te leen) maar ik denk dat ik even een topic open om ervaringen uit te wisselen daarmee. Ik geloof best dat het me kan helpen... maar ik zie me nog niet op een verjaardag oid zitten met dat ding op mijn kop. Heb al even gekeken voor brillen met dezelfde werking maar zonder knaloranje uiterlijk. (wie het fenomeen niet kent... het heeft verder niks met het naderende EK te maken)
Antwoord


Tegen de mevrouw van het vrijwilligerswerk zou ik willen zeggen wat ik altijd zeg als mensen zich zorgen maken. Namelijk dat ik altijd bij mijn ouders terecht kan.

Maar tegelijk voelt dat helemaal niet als steun. Ik kan er inderdaad heen maar dan word ik meegenomen in hun wereld van zieke familieleden, kwakkelende buren, herinneringen aan vroeger. En als ik dan mijn best doe wat opener te zijn over mijn leven, komt er tussen neus en lip een opmerking dat ik niet gepland was, wat dan een grapje moet zijn. En als ik dat geen grapje vind dan wordt het een 'ding'.

Ik weet het niet, het voelt opeens niet als steun. Een beetje als een moeras van de dingen waar mijn moeder mee zit. Dan zijn het haar knieën, dan is het haar rug. En linksom of rechtsom is het altijd mijn vaders schuld als ze ergens last van heeft. Ik vind mijn vader tegenwoordig veel opgeruimder, terwijl hij juist een binnenvetter is. Meer in het hier en nu. Hij leest de krant, rommelt wat buiten, vult puzzeltjes in. Ik kan het niet zo goed uitleggen, alsof de mensen van vrijwilligerswerk nu een beter beeld hebben van 'hoe het gaat' dan mijn ouders.

En eigenlijk is het heel mooi dat die mensen, die ik nog nauwelijks ken, zich kennelijk om mij bekommeren. Tegelijk was dat juist niet de bedoeling, wil ik af en toe een tijdje van de aardbodem kunnen verdwijnen zonder dat het mensen opvalt.
Antwoord


Morgen bij EMDR is het stuk 'Duitsland' aan de beurt. Ik ben er opeens heel bang voor. En hoe minder Seroquel en Lorazepam ik neem, hoe beter de EMDR werkt. Ik heb nog niks genomen.

Ik heb al eens een herbeleving gehad. Dat was tijdens een groepsreis. We waren bij een kerk en die deed mij denken aan de kerk in Duitsland. Eerst ging het nog wel maar later op terras raakte ik helemaal overstuur. De reisleidster vroeg mij later die middag of ik wel eens had overwogen naar een psycholoog te gaan. Ik vertelde dat ik toen al vijf jaar bij GGZ liep. Ik realiseerde me toen alleen nog niet zo goed dat het wel behandeling was maar geen therapie. En er is bij mezelf toen ook niet echt iets gaan dagen dat misschien traumatherapie een optie was.

Ik weet nog wel dat ik toen het middagonderdeel heb overgeslagen, in het hotel in bad ben geweest en een lorazepam had genomen. En dat de reisleidster verbaasd was dat ik in zo'n korte tijd zo enorm opgeknapt was. Ik zei dat ik even een pilletje had genomen. Ze zei dat dat wel heel goed werkt voor mij dan, dat pilletje Big Grin 

Ik heb er toen niets mee gedaan maar heb wel altijd een bepaalde angst gehouden dat in het buitenland 'iets' me weer zou overvallen. Ik ga ook niet zo vaak op vakantie. En zoals ik vast al eens verteld heb, heb ik eens een heftige herbeleving gehad toen ik een date had. (niet X) Dat was heftig en ik werd lichamelijk heel ziek. De date wist het ook allemaal niet zo goed en vroeg of ik liever naar huis wilde. Ik dacht alleen dat hij me ging brengen... maar hij deed alleen de poort open zodat ik er met mijn fiets uit kon. Heb ik in die toestand nog bijna een uur moeten fietsen... maar was toch enorm blij dat ik thuis was uiteindelijk. Het fietsen bracht me wel weer terug in het heden.

Dat is het enge als je trauma's mee draagt, je weet nooit wanneer het weer de kop op steekt.
Antwoord


(08-06-2021, 20:14)Feline schreef: Tegen de mevrouw van het vrijwilligerswerk zou ik willen zeggen wat ik altijd zeg als mensen zich zorgen maken. Namelijk dat ik altijd bij mijn ouders terecht kan.

Maar tegelijk voelt dat helemaal niet als steun. Ik kan er inderdaad heen maar dan word ik meegenomen in hun wereld van zieke familieleden, kwakkelende buren, herinneringen aan vroeger. En als ik dan mijn best doe wat opener te zijn over mijn leven, komt er tussen neus en lip een opmerking dat ik niet gepland was, wat dan een grapje moet zijn. En als ik dat geen grapje vind dan wordt het een 'ding'.

Ik weet het niet, het voelt opeens niet als steun. Een beetje als een moeras van de dingen waar mijn moeder mee zit. Dan zijn het haar knieën, dan is het haar rug. En linksom of rechtsom is het altijd mijn vaders schuld als ze ergens last van heeft. Ik vind mijn vader tegenwoordig veel opgeruimder, terwijl hij juist een binnenvetter is. Meer in het hier en nu. Hij leest de krant, rommelt wat buiten, vult puzzeltjes in. Ik kan het niet zo goed uitleggen, alsof de mensen van vrijwilligerswerk nu een beter beeld hebben van 'hoe het gaat' dan mijn ouders.

En eigenlijk is het heel mooi dat die mensen, die ik nog nauwelijks ken, zich kennelijk om mij bekommeren. Tegelijk was dat juist niet de bedoeling, wil ik af en toe een tijdje van de aardbodem kunnen verdwijnen zonder dat het mensen opvalt.
Hoi Feline, 

Bij ouders terecht kunnen die zich niet in je belevingswereld kunnen verplaatsen en daar ook amper moeite voor doen omdat ze zich er ook niet bewust van zijn blijkbaar  , daar kan je enkel fysiek terecht ,  daar heb je niets aan. 
Het is gewoon telkens hetzelfde programma wat voor je neus word afgedraaid. Moerasmoeders zuigen je enkel hun moeras is.  Als je zelf oke bent is dat nog te doen , dan kun je nog  een boterham eten en het programma aanschouwen , want er is nou eenmaal geen andere uitzending. Maar heb je iets nodig of ben je stuk , dan moet je er niet wezen . 
Wat dat betreft snap ik heel goed dat x een bepaalde rol vervult,  al zitten er haken en ogen aan . Steun en betrokkenheid liggen niet voor het oprapen . 

Liefs van Mabel
Antwoord


Nee klopt ik kan niemand bedenken die zo tot steun is als X, hierin. Hij is wel iemand die dat ook weer kan overdrijven, naar anderen toe. In onze dating-periode moest hij regelmatig naar mensen toe om ze te troosten bij liefdesverdriet en andere dingen... hij voelt zich goed als hij op die manier iets voor een ander kan doen. Ik heb m sinds half maart (einde daten) twee keer gezien en dan praten we veel. Niks lichamelijks meer. Dit is toch wel heel prettig, hij heeft destijds natuurlijk geen rol gespeeld in het hele 2005-verhaal dus voor hem is het minder beladen dan voor familie.

Ik wilde nog verder schrijven maar ik voel me beetje raar. Ik heb een oké nacht gehad, met minder medicatie toch redelijk geslapen. Maar mijn darmen zijn opeens helemaal van slag. Ik denk dat het de spanningen zijn voor vanmiddag. Het is ook prettiger dat ik nu last heb, dan bijv vlak voor ik naar GGZ ga. Maar opeens voelt mijn hele lichaam een beetje belabberd.
Antwoord


We hebben een groepsapp met 'het gezin', dus ouders, broers zonder aanhang. Er worden nu allemaal foto's gepost van de kippen die mijn ouders sinds kort hebben.

Maar toen mijn vader gevallen was in december kwam dat niet op de groepsapp. Tante gevallen en in ziekenhuis, komt niet op de groepsapp. Nu appt moeder weer drie kippenfoto's maar dan appt ze mij apart dat ze nog een bijeenkomst heeft van haar oude werk, als afscheid voor haar pensioen.

Het is een vreemd patroon. Want we hebben met zijn allen wel degelijk bij haar pensioen stilgestaan met een cadeau etc. Ik zal vanavond wel in de groepsapp vragen hoe het geweest is. Het lastige is, je kunt niet uitgaan van geen bericht goed bericht. Want als vader valt en we horen niks, dan is dat best apart.

Het lastige bij moeder is dat ze vaak iets wil zeggen door iets totaal anders te zeggen.' Dan wil ze bijv mijn schoonzus iets duidelijk maken maar dan zegt ze niet wat ze bedoelt maar iets met een hele omweg 'want schoonzus moet niet zus denken' en 'schoonzus moet niet zo denken' en 'als ze dit zegt dan gaat ze dat doen en dat is niet de bedoeling'.
Of 'ja ik vind dit en dat maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen 'schoonzus' want ik wil me er niet mee bemoeien (maar dan wel de hele tijd tegen mij zeggen wat ze allemaal vindt).

Nouja ik weet het ook allemaal niet, je doet het toch nooit goed.
Antwoord


Hoi Feline 

het lukt mij weer om te antwoorden ik lees wel mee

fijn dat x luistert ik wouw dat ik ook iemand had die kon luisteren die paar mensen die ik kan daar ga ik niet diep mee 

tja ouders kan ik niet over meepraten heb er geen contact meer mee lijkt mij wel lastig dat ze wel kippenfoto's sturen maar niet als er wat gebeurt 

ik wens je strekte dadelijk met EMDR 

liefs en knuffel J
Antwoord


Dank je wel. 

Het was een heel prettig gesprek. Ik zal een andere keer meer er over schrijven. 

Eigenlijk hebben de opname en mijn boosheid daarover, andere emoties wat afgedekt. In de dagen voor de opname is er veel gebeurd en mijn psycholoog ging daar heel goed op in. Waar eigenlijk altijd alles samengevat is als 'psychose' en er nooit is verder is gepraat over alles van die dagen. Het is met de familie ook heel ingewikkeld geweest. 

Eigenlijk ben ik gewend dat bij GGZ veel gepraat wordt maar niet zoveel gezegd wordt. Veel standaardadviezen. 

Het aparte is dat deze psycholoog in een TBS-kliniek werkt en nu de opleiding volgt tot ambulant psycholoog. Je zou denken dat hij alles wel een keer gehoord en gezien heeft en wellicht wat afgestompt zou zijn. Maar dat is helemaal niet zo. 

Andere keer meer, ik ben nu moe.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-06-2021, 23:36 door Feline.)

Nou X is wel heel kortaf op app. Hij heeft het druk en veel meer zegt ie niet. 


Het vervelende is wel dat een soort weggestopt verhaal nu weer een verhaal wordt met een verhaallijn en oorzaken en gevolgen. En er is een moment dat mijn familie mij had kunnen helpen, eigenlijk voordat het mis ging. En dat hebben ze niet gedaan. Psych vroeg of ik ze dat nog eens zou kunnen vragen, waarom ze op dat moment anders besloten hebben. Maar ik denk niet dat ik dat ga vragen. Mijn vader is inmiddels ziek en met mijn moeder kun je zulke dingen niet echt bespreken geloof ik. 
Alleen nu vanavond gaat het wel knagen. 

Ik vroeg me eigenlijk hardop iets af wat ik me al vaak afgevraagd heb. Sorry dat het zo vaag blijft maar het is te pijnlijk om zo op te schrijven voor mij. Een keuze van familie die ik achteraf niet begrepen heb. En daaruit voortvloeiend kwam een andere vraag... en daar heb ik nooit zo heel goed over nagedacht, maar ze hadden best anders kunnen besluiten. En nu pas zie ik dat er zoveel andere mogelijkheden waren. 

Psych zei dat ze zichzelf misschien ook die vraag wel gesteld hebben achteraf. 

Misschien kan ik het ook wel vragen, ik weet het niet. Hoe je iemand die beginnend psychotisch is nog zo kunt 'alleen laten' zeg maar. Vorige keer ging het er over dat ik bij de opname graag wilde slapen maar niet kon/niet mocht. Maar een paar dagen eerder was ik al op het punt dat ik zo graag even wilde slapen en dat het niet kon. Misschien zijn ze gewoon niet zo slim, ofzo. 

Sorry dat dit zo vaag is. Ik heb eigenlijk bij dat gedeelte niet meer stilgestaan. Dat daar nog een moment was dat het anders had gekund.

En nu vraag ik me ook af hoe het mogelijk is dat we na dat alles weer met zijn allen in één huis zijn gaan wonen. Ja ik raakte mijn woning kwijt... Ik heb denk ik wel een flink stuk van mezelf moeten inleveren om weer in het gezin te passen. 

En nu denk ik dat deze therapie misschien niet zozeer verzoenend gaat werken voor het gezin. Misschien dat ik er zelf wel van groei maar dat er wel meer afstand gaat ontstaan.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 168,984 Views
Gisteren, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,648 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 555 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,301 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
3 gast(en)