Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-06-2021, 17:59 door Mabel.)

Tjemig , 

Hij zal het inderdaad een gezellig gesprek hebben gevonden en zn hele ziekenhuisverleden kwijt hebben gekund . 
Maar ik kan me goed voorstellen hoe jij er dan ben zit voor ontvanger te spelen.  Ontzettend vermoeiend ,  wegwezen.. 
Liefst

(31-05-2021, 23:12)Bert schreef: Hallo dames,

Wel eens gedacht aan een respijt voorziening? Is geen grap.
Hier in het Gooi zit er in Naarden een. Daar kan je tot 14 dagen logeren en 



Hoi Bert, 

Hoe werkt dit. Is het landelijk of voor de regio . Zijn er lijsten op internet? Is hrt n netwerk?  Heb s iets in Alkmnaar benadert, kreeg nooit reactie

Groet Mabel
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-06-2021, 19:25 door Feline.)

Ja... ik zie het bij mijn ouders ook. Dan zien ze hun broers of zussen weer en gaan ze heel lang bijpraten over nieuwe knieën, nieuwe heupen, hoorapparaten, etc. Ik snap het wel, als je die leeftijd hebt. Je wilt dan ook ervaringen horen van anderen en dat is ook nuttig. Alleen... ik ben 38. Ik heb de keus of ik nu al naar dat soort gezemel wil luisteren of niet.

En dan vind ik het ook nog iets anders of iemand na alle medische shit echt zijn best doet om er weer wat van te maken, of er in blijft hangen. Of eigenlijk gaat het daar niet eens om.... het feit dat je zo lang daarover praat tegen iemand die je nauwelijks kent zonder dat er een moment komt van: Oh sorry ik praat alleen maar over lichamelijk ongemak.

Op een gegeven moment moest ik dus echt even weg ivm mijn darmen. En ik zei nog iets als: Ach de wc's zijn gelukkig weer open.
Maar zelfs toen kwam er nog een verhaal over hoe bij hem s ochtends Nr2 gegaan was.

Ach... ik heb een keuze. Ik kan kiezen om wat dingen op te zoeken waar ik energie van krijg, of dit soort gezemel. Alleen vandaag blijf ik verder maar thuis. Ik lijk wel lek, elk moment kunnen tranen komen. Alles bij elkaar denk ik. Zelfs de mevrouw van UWV maakt me aan het huilen dat er kennelijk zoveel mogelijk is terwijl GGZ zoveel uit mijn hoofd heeft willen praten.

En ik voel me zo ontzettend machteloos. Ik ben het zo NIET eens met het systeem maar ik kan niks doen. Ook al die jongeren op die wachtlijsten. Ik vind het zo erg... maar ik kan het systeem niet veranderen. Ik ben heel blij met de gesprekken hier, de afgelopen dagen, maar het maakt de werkelijkheid nog duidelijker.

Ik ken het woord respijtzorg ook als een soort vakantie voor mantelzorgers. Dat een professional tijdelijk de zorg overneemt en de mantelzorger wat tot rust kan komen. Misschien is de informatie wel wat verwarrend als de term op meerdere manieren gebruikt wordt. Dat wat Bert postte vind ik wel een mooi initiatief.
Antwoord


Hier kun je er wat meer over terug vinden.

https://www.ggzcentraal.nl/locatie/mauri...orziening/

Groet, Bert
Antwoord


Ik zit met mijn hoofd eigenlijk meer in 2005 dan in het nu. Hopelijk kan ik het na morgen weer wat loslaten.

Er valt natuurlijk helemaal niets te verdienen aan iemand die je op een rustig kamertje in een bed laat slapen. Het is de bedoeling dat mensen aan de pillen gaan.

Het idee van vroeger, een tijdje weg uit de maatschappij, op een landgoed of in de duinen, en dan keken ze het een tijdje aan. Je werd niet meteen aan de antipsychotica gezet. Ik vraag me opeens af wat het 'schrikeffect' is, van een eerste opname, voor een mens. Je komt in een wereld waar je je geen voorstelling van had kunnen maken. Je moet 'meedoen', maar voor wie? Met wat?
En dan komen de antipsychotica. Na een paar weken herken je jezelf niet meer in de spiegel. Tja kom er dan nog maar eens uit en krijg dan nog maar eens je oude ik terug.

Bovendien reageert de wereld óók anders op je als je zo verandert door je medicatie.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-06-2021, 23:04 door Mabel.)

(01-06-2021, 19:57)Bert schreef: Hier kun je er wat meer over terug vinden.

https://www.ggzcentraal.nl/locatie/mauri...orziening/

Groet, Bert

Ik lees het Bert,  dit is voor die regiio.  Ik zit in gelderland . Is er ook iets daar ergens? Of zijn er ook  landelijke respijthuizen? 

Liefs, Mabel

Feline, 

Het is ook waardeloos . Mij zat er in het begin al n stagaire me aan te lullen dat hbo voor mij niet haalbaar was wellicht . T kind was zelf nog niet eens  afgestudeert . Inmiddels heb ik er bijna 2 hbo opzitten met een in 3 jaar erdoorheen geragd met diploma onder zware omstandigheden. 
En ik ben echt geen wonder. (Al ging ik veel later alsnog naar de klote, maar dat terzijde ) 

En die antipsychotica voorschriften van toen blijken inmiddels niet meer te gelden. Dus steek je licht op. Laat je niet meer intimideren. 
Lees Boevinks verhaal. Die was namenlijk ook 'afgeschreven'. Je bent de enige niet die eerst gepakt word door ziekte en daarna genaaid door de  ggz. 
Het is ziek, en maakt me woedend. 
Liefs.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-06-2021, 23:50 door Feline.)

https://www.kloosterhuissen.nl/

Deze werd ook nog aangeraden bij mij in de groep. Ik heb niet gelezen in hoeverre het religieus is.

(01-06-2021, 22:51)Mabel schreef:
Feline, 

Het is ook waardeloos . Mij zat er in het begin al n stagaire me aan te lullen dat hbo voor mij niet haalbaar was wellicht . T kind was zelf nog niet eens  afgestudeert . Inmiddels heb ik er bijna 2 hbo opzitten met een in 3 jaar erdoorheen geragd met diploma onder zware omstandigheden. 
En ik ben echt geen wonder. (Al ging ik veel later alsnog naar de klote, maar dat terzijde ) 

En die antipsychotica voorschriften van toen blijken inmiddels niet meer te gelden. Dus steek je licht op. Laat je niet meer intimideren. 
Lees Boevinks verhaal. Die was namenlijk ook 'afgeschreven'. Je bent de enige niet die eerst gepakt word door ziekte en daarna genaaid door de  ggz. 
Het is ziek, en maakt me woedend. 
Liefs.

Ja mij ook. Toen ik er zat al hoor. Ik stak vanaf dag 1 al niet onder stoelen of banken dat ik het bizar vond dat ik geen minuut naar buiten mocht. En dat hele systeem van vroeg op terwijl je nog zoveel slaap in te halen hebt. Die therapeuten leken wel kleuterleidsters. Ik denk wel dat ik over de medepatienten respectvol ben gebleven. Het was nog best lastig om te melden dat die kamergenote me s nachts uit de slaap hield. Je bent een soort bondgenoten... maar ik trok het echt niet meer.

IK ben gewoon zo gebroken daar. Wat voor mij ook lastig was: In de regio waar ik werd opgenomen woonde de gemiddelde 23-jarige nog bij paps en mams en werkte op zaterdag achter de kassa. Maar ik had vier jaar op mezelf gewoond en het laatste halfjaar voor ik ziek werd ook best op niveau gewerkt, ik was geen schoolmeisje meer. Ook al zag ik er voor hun misschien zo uit. Ik was die streek ook gewoon ontgroeid in die jaren.

Ik denk als je me op een gezonde dag ergens neerzet en je sluit me op dat ik óók gek word. Ik krijg al de kriebels als de zon schijnt en ik kan niet naar buiten omdat ik moet werken. Het was echt van dat perfecte strandweer toen ze me daar binnen zetten. Van die dagen dat je denkt: het kan de laatste mooie week wel zijn, we nemen het ervan. Overigens is het die zomer nog heel lang mooi weer gebleven. De behoefte om er van te genieten was sneller weg dan het weer zelf...

Voor mij was de periode na de opname nog erger. Het schooljaar was weer begonnen, mijn woning was ik kwijt en iedereen had gewoon zijn leven alleen ik had geen idee hoe ik de dagen door moest komen. Wilde alleen nog maar dood. En dat was eigenlijk nog het allervreemdst. Toen ik vol levenslust zat, moest ik daar blijven. Toen alle zin om te leven weg was, kon ik 'naar huis'. Ik had alleen geen huis.

Er was wel dagbehandeling hoor maar zo weinig begrip voor alles wat er in een jaar veranderd was voor mij. Het was misschien prettig geweest als er toch nog iets van een zelfstandige woonruimte geregeld was, of begeleid wonen ofzo. Dat ik terug moest naar het gezin was natuurlijk voor niemand handig.

Maar die vechtlust zoals ik die nog had in de eerste dagen van de opname, een soort behoefte om te ontsnappen, die heb ik later in mijn leven nooit meer gevoeld. Alsof ik me daar gewonnen heb gegeven, zoiets.

Ik ben benieuwd naar het verhaal dat jij noemt. Heb laatst op Youtube ook filmpjes gezien van mensen die meteen bij opname te horen kregen dat ze niet meer konden studeren of promoveren of whatever. Terwijl juist die solistische dingen soms makkelijker zijn dan een drukke baan in een team.

Maar de farmaceutische industrie heeft zo'n enorme vinger in de pap. Ik denk niet dat je ooit nog terug kunt naar een 'zuiver' mensenlievend systeem.

Ik heb dus buiten GGZ om hypnotherapie. Ik vraag me ook wel eens af of we iets kunnen doen van teruggaan naar een moment, en dan denken dat je die pil NIET neemt. Of dat je raam van je kamer wel open kan en je erdoor naar buiten gaat. Dat is niet de vorm waarin we nu werken... maar ik ben benieuwd of dat zou kunnen. Die eerste lorazepam was heerlijk. Stel nou dat ie vies was?

De Zyprexa wilde ik meteen al niet. Ik stopte m in mijn wang of ik stak later mijn vinger in mijn keel. Ik voelde dat het iets heftigs was en dat ik er niet mee ingestemd had. Toch ben ik ze op een gegeven moment wel gaan doorslikken...

Overigens waren er vanuit de kerk mensen waar je een gesprek mee kon hebben en dat vond ik wél prettige gesprekken. Ik denk dat die mensen ook geen verantwoordelijkheden hadden richting de behandeling. Een goed gesprek van mens tot mens en dat stond los van de rest.

Maar verder... ik heb me nooit zo dood van binnen gevoeld als dat najaar. Ik kon ook niet huilen ofzo. Gewoon niks.

En ik weet ook niet... je kunt traumabehandeling toepassen maar als ik het nou nog steeds onterecht vind en een kutsysteem? Ik weet niet of de emotie er echt af zal gaan eigenlijk.
Antwoord


Feline, 
het is ook krom , als je voor je ggz trauma word traumabehandeld bij dezelfde instelling als je het hebt opgelopen. Ik weet niet of dat zo is  overigens. 
Het klinkt alsof je  tijdens die opname bent overleden en er n stoffelijk overschot bij de familie werd afgelevert. 

In de psychiatrie gaat bijna alle inzet naar psychosepatienten, vanwege de overlast en ontregelingen voor de maatschappij , van depresieven die dood willen  heeft in principe niemand last.  
Die lijden wel achter de voordeur immers in isolatie.  En dat mag gewoon , niemand die er last van heeft. ( Mischien nog familie of zo) 
Het is uiteraard  niet de bedoeling dat er suicidepogingen op openbare plekken worden ondernomen , dat ontregelt het maatschappelijk leven weer en dan word er weer ingegrepen.  
Ik bedoel maar te zeggen dat dit alles ook helemaal niet gaat om hulp aan individuen . 
Een kwestie van in het gareel houden , de wereld van de werkenden en economie moet doorgaan .

(Zelf ben ik ergens in de jaren 70 al ergens overleden en dat deed ik zo goed dat niemand het heeft gemerkt. Zonder psychiatrie. Toch ook knap)   

Ik weet ook dat antypsychotica een mens in een lege huls kunnen veranderen . Buiten die afgrijselijke ervaring ter plekke.  Ik ken clienten die depressief zijn als bijwerking,  dat erger vonden dan de psychose en daar bij n ander type antipsychotica geen last van hebben. 

En dan bedoel ik niet persé die pammen ( tenzij je die hele dagen door slikt- dan zul  je je zelf ook niet meer voelen) 

Liefs van Mabel
Antwoord


Hoi Mabel en Feline,

Ik vind De Halte in Eindhoven. Het is mij onduidelijk of deze nog bestaat.

Groet, Bert
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-06-2021, 14:52 door Feline.)

Dank je Bert.

Wat rot Mabel dat het voelt alsof je al zo lang terug de levendigheid bent kwijtgeraakt. Ik hoop dat je het toch weer kunt vinden, ergens. Dat het toch nog in het puntje van je grote teen een beetje blijkt te zitten en het weer terug kan groeien, zoiets. Ik weet ook niet hoe, hoor...

Ik was vanmorgen bij de zelfhulpgroep. Iemand daar (overigens een heel normaal persoon, lieve vrouw) vertelde dat ze wél heel blij was geweest met de creatieve therapie. We kwamen er min of meer op uit dat ik wel mijn eigen strijd moet strijden nu, maar stoppen met het systeem willen veranderen of boos worden over hoe andere mensen worden behandeld etc.
Het is nu gewoon... ik denk alleen maar daar aan. Alsof er nergens anders ruimte voor is nu, een berg waar ik nog niet overheen of omheen kan.

Ik weet ook niet zo goed hoe anderen dat doen, 'de dagen doorkomen'. Ik heb een tante van 80+ die net een nieuwe heup heeft, en kennelijk heeft zij dan toch nog zin om te revalideren en alles. En boeken te lezen. En ik denk... hoe dan? Ik zou geloof ik in bed blijven.

Ik was door de afspraak vanmorgen in de buurt van mijn ouders. Zij hebben nu kippen en ik ben maar even langs gegaan om ze te bekijken. Het is dubbel, het ouderlijk huis was altijd een fijne plek om bij mooi weer heen te gaan. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed waar ik anders heen kan met mooi weer, waar het niet te druk is. Maar dan blijft de situatie ook hoe die is. Ik het kind, zij de ouders. Ik ben nog geen 1,5 uur geweest maar er is alweer zoveel over vroeger gezegd. Het kost ook veel energie om mij in hun wereld te bevinden.
Bij de groep waren we vandaag met mensen die allemaal erg actief zijn op het moment en daar krijg ik een heel andere energie van. Alles was ook in het hier en nu. Ik kan dat natuurlijk ook niet veranderen, bij mijn ouders. Zij denken gewoon elke dag aan vroeger.

Het zou fijn zijn om iemand te kennen met een fijne tuin, om eens 'aan te waaien'. Waar je niet zozeer bezoek bent maar gewoon beiden een boekje kunt lezen, zoiets.

Nouja eerst de EMDR van vanmiddag maar eens. Het is om 16.00 uur. Dus ik het het grootste deel van deze dag er al op zitten.

Ik heb vanochtend meer verteld over mijn strijdbare kant denk ik, in de kliniek. Hoe ik nog zocht naar ramen die open konden om weer naar buiten te gaan. Het is fijn om weer even contact te voelen met die kant van mijzelf.

Ik hoop dat we iets kunnen doen met het feit dat er prikkels op prikkels op prikkels kwamen na eerst mijn periode 'buiten' zonder slaap en toen alles in de kliniek waar ik aan moest wennen. Dat ik het hopelijk alsnog kan verwerken.
Antwoord


Het ging heel goed.

Aan het eind nog een extra mooie ervaring. Het gebouw waar ik mijn gesprekken heb, is hetzelfde gebouw als waar het eerste gesprek met crisisdienst ooit was en waar besloten is tot opname. Ik heb me er altijd heel klein gevoeld in een groot systeem. Het is wel mooi gerenoveerd enzo, maar het gevoel bleef.

Toen we klaar waren met gesprek, was het na vijven en was er bijna niemand meer. Ook niet beneden en ook niet bij receptie. Even kon ik de ruimte voelen, mijzelf weer een volledig mens voelen daar op die plek in plaats van een patient. Er stond een rek met kaarten en ik heb even de kaarten bekeken en er één gepakt.

Ik zal misschien wat minder schrijven, word nu al wat slaperig.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 168,992 Views
Gisteren, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,668 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 555 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,301 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
3 gast(en)