Begrijpelijk. .

Ern paar extra handen en auto zijn ook handig . Maar niet met dit soort gedoe erbij . Flauw is dat er altijd weer een vervelend prijskaartje aan hangt . Gewoon helpen om te helpen , zit er vaak  niet meer in .
Moeilijk, moeilijk. Een goede buur waarmee je over en wat zo eens wat doet zonder gezeik,  gezucht en gedoe is dan goud waard.  

Ik vraag wel eens gewoon mensen  op straat om te helpen als ik iets moet versjouwen van uit auto naar huis en eigenlijk werkt dat plekke beter dan al het gezeik om íemand erbij te vragen uit je netwerk. 
Groet!

Ha crosspost. 

Ik heb geen auto... dus dat soort dingen zijn al wat lastiger. En toen ik laatst Truus en Klaas ontmoette... of eigenlijk eerst Truus en daarna Klaas, die wel vrienden zijn maar geen stel, allebei in de buurt wonen, allebei een auto... toen dacht ik: Oh wat zou dat toch handig zijn als je vrienden hebt die eens iets zwaars kunnen vervoeren. Het maakt het allemaal net ietsje makkelijker. 
Mijn broers willen ook best dingen doen maar dat is toch meer een geschuif met de agenda's. En ik wil vooral niet dat ik straks een soort blok aan het been word omdat ze ouders ook al vaak moeten helpen. 

Ouders hebben samen één auto dus er moet eerst overlegd worden. En op tijdstippen dat mijn vader 'goed' is (dat zijn medicijnen werken) dan gaan ze liever samen iets doen. En op andere tijdstippen kan hij het niet echt beloven. En hij ziet overal apen en beren met of het wel past en of hij niet vergeet te tanken etc etc. En mijn moeder weet niet van tevoren of ze last heeft van haar knieën.

En bij sommige mensen die ik ken is de puzzel alleen maar groter want kinderen naar de opvang, terug van de opvang, autostoeltjes er in en er uit.... En zo vaak heb ik het niet eens nodig. Net dat ene ritje naar de stort of van de bouwmarkt naar huis.

Ik had overigens een telefoongesprek met UWV vanmiddag en zij was zo ontzettend positief en ruimdenkend. Eigenlijk alles waarvan de afgelopen jaren mensen geschreeuwd hebben dat het niet kan, is bij haar mogelijk. 

Ik ben geloof ik uit pure opluchting in slaap gevallen zonder kunst- en vliegwerk of alcohol of pillen. Word net weer wakker. 

Wat een verschil of mensen er vanuit gaan dat alles wat tot nu toe niet soepel gegaan is, betekent dat het helemaal niks meer kan worden. Of dat ze juist overal nog mogelijkheden ziet. Ik heb haar een groot compliment gegeven daarvoor. Ik heb bij UWV nooit zo'n positief iemand gehad. Ik had een keer iemand die ik 'niet zo heel negatief' vond en daar was ik al dolblij mee 

Hoi Feline,

Reageer nog even op een ouder bericht. Ik heb met de crisisdienst ook geen goede ervaringen, niet schofterig, maar zonder compassie en zonder bruikbare adviezen. Je mag even snotteren en dan hup weer naar huis met je ellende. Na drie keer heb ik het wel gehad. Het is van de gekke dat iemand je daar min of meer dwingt iets toe te geven dat gewoon niet waar is.

In feite denk ik dat opname op een crisisdienst of wat dan ook nodig is voor mezelf, niet wenselijk, maar noodzakelijk, al sinds begin vorig jaar omdat er maar geen hulp komt. Ik zie mezelf afglijden en als gevolg daarvan ben ik in een verslavingskliniek opgenomen geweest. Dat ging goed tot ik weer alleen thuis zat, nog steeds zonder adequate hulp. Ik ben inmiddels mijn huisarts aan het stalken, die zwijgt in alle talen.

Psychosenet is een fijne site. Ik heb er gisteren maar eens een vraag neergelegd. Of een onderbehandelde depressie kan leiden tot een psychotische depressie. En zo ja, waar je dan terecht kan als je huisarts het af laat weten.

Wat fijn dat je een goed gesprek had bij UWV. Het is dus wel mogelijk. Hoop dat er iets goeds uitkomt voor je.

Liefs,
Alais

Dank je wel Alais.

Het voelt soms ook dubbel. Er zijn mensen die maanden, jaren, wachten op hulp en het niet krijgen.

Ik kwam vanuit niets in één keer op de gesloten afdeling en ik wilde het niet eens. Misschien komt het doordat ik enige tijd vermist en onbereikbaar in het buitenland was, dat ik toen in een heel ernstige categorie viel.

Zij vonden mij een gevaar voor mezelf, kennelijk. En nog steeds denk ik, had me even laten slapen. Had me éérst even laten slapen en had daarna dat intakegesprek gevoerd.

Maar alle verhalen van mensen die geen hulp krijgen terwijl ze het wel willen, dat is ook schrijnend. Ik zie of lees vaak dat men eerst een precieze diagnose wil hebben. Terwijl ik denk, er is een mens 'in nood'. Help diegene. Soms hoeft een mens volgens mij helemaal geen diagnose maar wil gewoon een tijdje gehoord en gezien worden, wil zijn verhaal kwijt. Een warm bad, een paar goede maaltijden. Even weg van thuis.

Een vriendin van me gaat soms naar een klooster. Daar vindt ze iets wat ze bij de GGZ niet vindt. Terwijl ze heel tevreden is over haar behandeling bij GGZ. Althans, de huidige behandeling. Ze heeft vreselijke opnames gehad.

Ik vind het hele systeem heel erg raar eigenlijk. Ook hoe ze mij bij GGZ proberen uit mijn hoofd te praten om te gaan werken. Dat is toch omgekeerde wereld? Ik snap zeker dat het soms fijner is om die druk niet meer te hebben. Maar ik héb al zoveel jaar de tijd genomen om weer een eigen ritme te vinden etc. En dan zou ik het niet meer moeten proberen omdat de rekensom te ingewikkeld wordt als ik het probeer en het lukt niet?
Zeg je dat ook tegen een kind op zwemles? Probeer het maar niet want straks lukt het niet en dan ben je nat geworden voor niks (of heeft dit er niks mee te maken?)

Ik vind het een hele rare wereld. Ik betaal mijn hypnotherapeute zelf maar de spaarpot raakt wel leeg. Tegelijk schiet dat wel lekker op zonder behandelplannen, protocollen en weet ik veel wat. Geen secretariaat, geen reorganisaties.

Ik denk dat we niet meer terug kunnen naar iets klooster-achtigs. Het bestaat dus, maar dat moet je dan weer zelf betalen.

Eigenlijk bij het principe dat een moe mens niet mag rusten, ben je mij al kwijt. Helemaal kwijt.

Hi Feline,

Terwijl ik denk, er is een mens 'in nood'. Help diegene.

Zo is het precies. Heb vanavond weer contact gehad met de crisisdienst, daar heb ik een abonnement. Deze keer wel iemand met compassie maar komt ook niet verder dan, ga maar even Netflix kijken.

Ik zou ook heel graag rust hebben, een time out, gehoord worden, zorg, even niet alleen overal voor staan, tijd om op te laden.

Ik vind je associatie met een kind dat zwemles krijgt niet gek en vind het positief dat je de wil hebt om te werken. Ik denk dat werk heel veel zingeving brengt. Kan niet beoordelen waarom de ggz vindt dat je dat beter niet kunt doen. Misschien te veel druk inderdaad? Maar het zou fijn zijn als je dat kunnen uitleggen op een manier dat jij dat kunt begrijpen en accepteren.

Een klooster lijkt me wel fijn, jammer dat je daarvoor ook weer moet betalen.

Lieve groet,
Alais

---

Hoi Feline , 

Om welk klooster gaat het en wat moet er daar wel en niet? Kijk ik ga niet meebidden of zo en ben zeker  niet op zoek  naar god of zo   , maar kan wel wat rust , ruimte en zorg gebruiken denk ik.
Groetjes!

Hallo dames,

Wel eens gedacht aan een respijt voorziening? Is geen grap.
Hier in het Gooi zit er in Naarden een. Daar kan je tot 14 dagen logeren en wordt gerund door ervaringsdeskundigen.

Groet, Bert

Bert, ik zat er vandaag aan te denken, mijn moeder heeft zoiets eens opgenoemd. Maar ik was een beetje bang om te googlen, bang dat het niet meer zou bestaan, niet vergoed zou worden etc.

Mabel, ik stuur je even een privébericht, ivm de privacy van die vriendin. Met de naam van het klooster.

---

Ik vind die respijthuizen wel iets heel moois. Ik zie dat sommige huizen bedoeld zijn voor mensen uit een bepaalde regio. Hier in de regio zijn ze wel bezig met iets maar ik zie niet of het al van de grond komt

Ik heb het ook altijd zo erg gevonden dat ik zo midden in de stad zat, midden in alle drukte. Een afdeling van een gewoon ziekenhuis dus enorm veel prikkels. Bekenden in het restaurant, oud-klasgenoten die de verpleging in gegaan waren... iedereen kwam ik tegen. Het is niet zo'n grote stad.

De plek waar ik was bestaat niet meer en ik heb nooit nagevraagd of opgezocht waar je dán heen zou kunnen als het een keer niet gaat. Ik heb begrepen dat ze er alles aan doen om de mensen thuis te behandelen. Maar het idee van opname is geloof ik dat het thuis niet gaat. (En met wat ik nu schrijf bedoel ik de depressieve kant, als je thuis alleen niet meer weet hoe je de dagen moet doorkomen). Ik kan als het thuis niet gaat naar mijn ouders, maar zo doorbreken we die cirkel niet. En zelfs als je een relatie of gezin hebt kan ik me voorstellen dat het fijn is een plek te hebben waar je heen kunt als het thuis niet lukt. (Dat zien we ook in de zelfhulpgroep, daar zijn we open in).
Maar dan dus niet de gesloten crisisafdeling.

---

En nu komt er een gevoel van de dingen die ik wél prettig heb gevonden. Dat je zo in je pyjama je bed uit kon lopen en dat er dan twee mensen zaten die de hele nacht wakker waren, waar je mee kon praten. Ze hadden alle tijd.
En er was geen oordeel, tenminste niet in die nachten. Waar ik met familieleden altijd uit kom op dingen die men wel goed of niet goed doet, schuldgevoel, emotie... boos zijn kon niet echt bij ons in huis 'want ze hadden zo hun best gedaan'. Die verpleging was totaal ongevoelig voor wat voor uitspatting dan ook. Trokken het zichzelf niet aan. En dat vond ik wel fijn.

Alsof er in die nachten ruimte ontstond, waar ik lang beklemming had ervaren.

Ik kende de nacht ook van feesten. Van dronken worden. Daar zat een soort avontuur in en ook iets zieligs, een zoektocht. De rust niet kunnen vinden.

Ik vond het heel fijn dat je even je bed uit kon lopen, even praten en dan weer terug in bed.

Gisterenochtend dus GGZ-hardlopen, s middags telefonisch gesprek UWV. Morgenochtend zelfhulpgroep en s middags EMDR bij GGZ. Vandaag zo'n dagje er tussen waarin ik eigenlijk allemaal nuttige dingen had willen doen. Maar ik had ook met die klaas afgesproken (die mij dus een aardige klusjesman leek en voor af en toe een kop koffie). Zodat ik ook even een gesprekje had ergens op de dag. 

Vanmorgen afgesproken voor koffie. Ik kon zeer slecht mijn bed uit komen. Aardige man, Klaas, maar duidelijk al in de generatie dat je gaat vertellen wat je allemaal mankeert en naar welke arts je toen ging en toen weer naar een andere arts en toen ook nog een TIA. En hij heeft echt heel veel van die ziekenhuisdingen verteld. En ik zag de hele tijd mijn bed voor me, ik wilde zo graag in mijn bed liggen. 

Op het laatst wilden we de rekening vragen en opeens werd ik niet zo lekker, last van mijn darmen, toch nog maar even naar het toilet voor ik op de fiets zou stappen. Gelukkig wel meerdere toiletten dus ik kon de tijd nemen. We hadden betaald... ik ging op de fiets zitten... en dacht hoe kun je nou drie uur een gesprek hebben en dat de ander nog steeds helemaal niets van je weet. En opeens dacht ik aan X, tegen wie ik soms dingen zat te vertellen die ik helemaal niet wilde vertellen... en het leek of ik opeens lek was. Tranen, snot.... Ik zat nog op de fiets, wist ook dat Klaas in principe dezelfde kant op moest en mij nog achterop zou kunnen komen.. ik wist dat ik nog de buurman kon tegenkomen bij mijn huis (wat ook gebeurde).... ik moest zo huilen. 

Denk toch het vooruitzicht van de EMDR. Dat ellendige gevoel van de opname... dat je familie je daar heen brengt en je daar achterlaat... ik had zo'n herinneringsSMS op mijn telefoon voor de afspraak morgen en ik weet niet of dat nou het moment was dat ik niet lekker werd.... 

En al die verhalen over kapotte knieën en zijn hart en plaspillen en toen weer pillen voor meer vocht... en ook niet ergens van: Oh ik zit al twee uur over ziekenhuizen te praten. Ik had ook helemaal niet de power om zelf nog iets te vertellen... wat een ellende zeg. Misschien juist omdat ik steeds stiller werd kwam er steeds meer informatie. En hij had ook medisch gezien een heel heftig jaar gehad en dan ook nog weinig bezoek ivm Corona. Maar ik ben helemaal koud nu... 

Denk dat er van binnen van alles aan het gebeuren is. Blij dat ik weer thuis ben. Ik heb gewoon even geen ruimte voor nieuwe ontmoetingen en dat geeft verder niet. 

Ik vond het vorige keer echt wel een gezellige vent. Dit was niet helemaal het moment denk ik...

Ik denk dat ik Klaas toch niet zo'n gezellige man vind. Hij kan er natuurlijk niets aan doen dat ik zo gevoelig ben voor de energie van een ander.... maar het was allemaal zo leeg. 

Verhalen over uit eten gaan. Vakanties in verre landen en dat ie er dan eigenlijk ook niks aan vindt. Verhalen over vakanties waar het eigenlijk gaat over hoeveel hij uiteindelijk afgedongen heeft op iets. Iemand die heel erg voor zichzelf leeft. 
Ik denk dat dat ook een beetje zijn probleem is. Want hij ziet er goed uit voor zijn leeftijd, heeft dates aan de lopende band maar kennelijk missen die vrouwen ook wat warmte. (Ik had gisteren al laten weten dat ik dit niet als een date zag). 

En zoals me vaker is opgevallen, sommige mensen denken een basis voor een vriendschap te zien 'want je werkt niet'. Zo van, als je allebei niet werkt, heb je allebei tijd om af te spreken en dat is dan een vruchtbare bodem voor 'iets'. 

Er is hier in de stad een wandelclub waarmee ik een paar keer heb gelopen. Maar ik vond de sfeer erg bedrukt. Ik kreeg zelf vaak de vraag of ik wilde afvallen. Kennelijk is daar het idee niet dat een mens wil lopen om van de natuur te genieten, kennelijk ga je lopen als je jezelf te dik vind. (en zo dik ben ik niet hoor...) Vorige keer had ik met Klaartje op terras afgesproken en had zij Klaas dus ook uitgenodigd. Toen vertelde ik dat ik me bij de wandelgroep niet zo thuis had gevoeld omdat die mensen het allemaal zo moeilijk hadden. Oh zo had Klaas dat nooit ervaren. Maar ik zie nu dat hij daar gewoon goed tussen past. Hele tijd praten over ziekenhuisverhalen en dan is de ochtend weer voorbij. 

Ach het is een beetje trial and error met mensen ontmoeten. Dan maar geen klus-Klaas.