Ik had wat extra Lorazepam gekregen en ben nu heerlijk rustig. Ik wou dat ik dit ook zonder medicatie zou kunnen bereiken. Als de EMDR aan slaat. Zonder extra medicatie dus. 

Ik zou wel een soort planning willen maken met de psych. Want EMDR op de dag van de zelfhulpgroep vind ik niet zo handig (hoewel we dat nu wel zo gepland hebben) maar EMDR op woensdag en dan op donderdag onze maandelijkse vergadering van vrijwilligerswerk is ook niet prettig, hij vond ook dat ik dat niet moet doen. Dan kunnen we beter vooraf een plannen maken want hij kan alleen op woensdag en dan vallen er al twee woensdagen per maand af. En hij heeft ook wel eens een dag dat hij al vol zit. 

Ik zie er vreselijk tegenop dus dan is het wel prettig als er enigszins vaart in zit 

Ik heb even geen focus voor de andere topics.

Fijn dat de lorazepam voor nu helpt. 
En vooruit plannen met de EMDR klinkt wel slim.

Herkenbaar dat je niet zoveel oog hebt voor andere topics hoor. Ik lees ze vaak wel maar reageren is even lastig. Komt wel weer hoop ik

Sterkte, groetjes freya

Dank je wel Freya. 

Ik vind het zo lang duren. Het gesprek waarin we de herinneringen aan de opname ophaalden was half april. Om te kijken waar de pijnpunten lagen en of het een trauma was. Maar we zijn nu ruim 5 weken verder en de daadwerkelijke behandeling is nog niet gestart En al die tijd zit die opname in mijn hoofd. 

Vooral de dagen dat ik zo graag wilde slapen, ik had nog zoveel in te halen. Maar ze propten me vol met pillen en ik moest maar rechtop blijven zitten en meedoen. Bellen mocht niet, internetten niet en alles ging mis. 

Ik snap het nog steeds niet. Die verpleging weet toch dat bepaalde pillen versuffend werken. Waarom geef je die dan aan iemand die toch al zo moe is. 

Ik weet niet of ik het letterlijk schreef maar mijn psycholoog denkt dat daar mijn natuurlijke systeem in de war is geraakt. 

Er was een programma op TV, Kamp van Koningsbrugge. Die mensen moesten ook nachtenlang wakker blijven maar dat was een spel, die konden eruit stappen. En toen het klaar was mochten ze naar huis om te slapen. Niks geen mandala's kleuren. Niks geen liedjes zingen. Die mensen mochten gewoon uitrusten. 

Mijn moeder heeft lang in de zorg gewerkt en zegt dat het ritme van de mensen moet worden aangepast aan de pillen. Ze kunnen niet heel vroeg naar bed want dan hebben ze de pillen nog niet gehad. En ze kunnen ook niet uitslapen want dan missen ze de eerste ronde pillen. Moet je nagaan, hebben die mensen een heel leven achter de rug en mogen ze niet eens vroeg naar bed of wat langer blijven slapen.

Nou Feline,  

Je slaat de spijker op zn kop. Dat is gewoon n  misselijkmakend en ziek systeem.
De hele  maatschappij is echter vooral ingericht  voor gezonde , blije  en  jongere mensen , voor de rest is t wat minder, tenzij je geld hebt, dan kun je voor jezelf nog s wat regelen. 

Die algehele dwingelandij  is nog erger dan de ziekte zelf.  Niet alleen rondom opname  maar ook vanuit je eigen omgeving.   Ik moest onder de mensen zijn en moest gezellig mee naar de kroeg.  Ik moest gezellig zijn. Ik kon dat uiteraard niet , en dan was er weer afkeur. Ook was ik daarna nog n stuk beroerder et aan toe . Maar dat zagen ze niet want dan was ik al weer achter de voordeur geschoven.  

Totaal niet gek dat je je dan gaat isoleren als ziek mens .  Het is bittere noodzaak.  
En dan heb je nog al die ziektewet, arbo, uwv shit waar je je zieke  hoofd bij moet houden .   

Alsof je niet gewoon eens stuk mág zijn en uitzieken.   Met rouw hoor ik dezelfde verhalen.
Je mag geen verdriet hebben en je kut voelen.  Kapot zijn, ziekte  is ongewenst gedrag geworden. 

Mijn advies aan instellingen  , leg mensen in een bed in een volkomen rustige voorspelbare betrouwbare veilige omgeving, niet al te klinisch als mogelijk  ,  kom om de paar uur eens kijken of er iets nodig is .Wees zorgzaam, nabij  en vriendelijk , meer niet . Zorg voor gezonde aanwezigheid , eten  en zo min mogelijk pillen . 
En laat ze zoveel slapen en rusten als nodig. 

Als ze eenmaal eens beginnen op te staan , zou je eens wat activiteiten kúnnen aanbieden, uitnodigen  tot . Verwelkomen zelfs.  
Das toch echt heel wat anders dan n zieke met geweld n kleurplaat door zn strot  te duwen op n bepaald tijdstip omdat dat nou eenmaal dient te gebeuren omdat het personeel zich daar 'helpend' bij voelt.  Wie heeft die onzin bedacht?
Of de hele tijd cognitieve gedragspraat. Ziekzijn valt niet weg of om  te praten.   Daar knapt geen mens van op.  Accepteer die ziekte eerst eens gewoon . 
Later kan er altijd nog van alles.

Tegenwoordig  vraag ik aan ze of ze er zelf
 behoefte aan zouden hebben als ze met koorts en een lelijke griep liggen. Soms begint er dan s ergens iets te dagen . 

Groet Mabel!

Mooi gezegd Mabel ik kan het niet beter 

of als je wat verkeerd doet zo als ik toen beland je in de separeer voor 24 uur 

Hoi Feline 

hoe gaat het nu met jou ?

liefs en knuffel J

Je post raakt me heel erg diep Mabel. 

Ik denk dat het marteling genoemd kan worden, mensen op zo'n manier uit de slaap houden.  

Ik kan nu niet eens opschrijven hoe het allemaal gegaan is. Ga er vanuit dat ik van vrijdag op zaterdag niet geslapen had, in een Europees land. Op zaterdag de trein in. Lang verhaal (heel) kort was ik op zondag in Keulen. Ik dacht dat ik niet meer kon pinnen want had zondagochtend al gepind en s middags gestrand in Keulen. Nog steeds niet geslapen. Er waren nog NL jonge dames die mij wilden begeleiden tot de goede trein zodat ik naar huis kon maar ik raakte ze kwijt op het station. Op het plein daar werd het rumoerig. Ik keek of ik mensen zat die er betrouwbaar uit zagen. 

Shit ik kan niet verder schrijven nu. Die mensen hebben me niks misdaan by the way maar er was een voetbalwedstrijd en vervolgens braken er rellen uit. Ik mocht logeren bij die gasten maar ook daar.... niet geslapen. 

Die maandag psychotisch door de stad gelopen. Op mijn blote voeten, vrij extreem. Overigens had ik mijn mobiele telefoon weg gedaan want wist dat ik dan traceerbaar was voor 'de vijand'. Me die maandagavond vrijwillig laten oppakken door politie, daar in de cel een bedje gekregen en een paar uurtjes geslapen. Het was niet echt een afgeloten cel, maar wel een houten bank zonder matras, met alleen een deken. Ik kreeg drinken van ze en lekkere broodjes. 

Een paar uur later stonden vader en broer op het bureau om mij op te halen. Uurtje of 3 in de auto, niet geslapen. Ik kwam in het ouderlijk huis en mocht daar even dochten. Tante was er ook om de boel wat op te vangen. Dat was dinsdagochtend. 

Toen 'ergens heen' met vader en tante nadat ze de huisarts gebeld hadden. Dat was de crisisdienst en daar heb ik nog heel lang moeten praten. Toen naar de opnamelocatie, weer moeten praten. 

Uiteindeijk... hoera... een bed. Wat zal het geweest zijn, uurtje of 12 s middags? Voor het avondeten werd ik wakker gemaakt en voorgesteld aan de groep. Vanaf daar moest ik meedraaien met het programma. 

Ik heb één nacht alleen geslapen denk ik. Vervolgens kreeg ik een psychotische kamergenote die mij in de nacht wakker hield. Totdat we er s ochtends uit gehaald werden, de pillen, het ontbijt, de kleurplaten... 

Mabel je raakt me echt ontzettend met wat je schrijft. 

Laatst zag ik een serie (Zweeds over een restaurant) en de mensen daar mogen, als het even niet gaat, naar een mooi wit ziekenhuis waar de ramen open kunnen. Ze mogen naar buiten en bezoek ontvangen. 

Misschien zou ik dit willen meenemen naar mijn psychiater en/of psycholoog. 

Ik heb gisteren weer zo ontzettend gehuild. Eerst in een kussensloop en dan met een dekbed over mijn hoofd, ik wil niet dat de buurman er last van heeft, zijn slaapkamer is naast de mijne. Ik weet niet of mijn hoofd ooit weer rustig wordt.

---

Ik weet dat op militaire trainingen en missies ook kan gebeuren dat mensen door te lang slaapgebrek psychische verschijnselen krijgen. 

Maarja die moeten vechten voor volk en vaderland. Die brengen een offer. Hoewel in de eerste selectie blijkt of mensen er goed of minder goed tegen kunnen, die onthouding van slaap. 

De een moet wakker blijven voor volk en vaderland. De ander voor een kleurplaat.

---

En ik kan 1000 x huilen omdat mensen het niet begrijpen. Maar iemand die het wel begrijpt.... dat geeft een nog dieper verdriet. Het is fijn, voor nu, om te kunnen huilen.

---

Ik moet denken aan van die tv-programma's van vroeger. Dan ging er iemand in een winkeltje of achter een gordijn.... en kwam er weer uit in een verkleedpak. Zo voelt het. Er ging een onbeschadigde jonge vrouw naar binnen (ok ik schijn er niet uit te hebben gezien op die blote voeten) en en kwam een grijs wezen uit dat alle levenslust verloren had. Plus Zyprexa-kilo's. Die eerste is nooit meer teruggekomen helaas.

---

Tijdens de psychose, in Duitsland, heb ik al mijn keuzes zelf gemaakt. Niemand zal de keuzes die ik gemaakt heb, begrijpen. 

Maar de prioriteit was slapen. Toen ik op het plein kwam en merkte dat de sfeer grimmig was, heb ik gekozen om weg te gaan. Wie weet waar ik anders in terecht gekomen was. (Op internet is te vinden welke wedstrijd het was, hoe laat en tegen wie, ik heb dat niet verzonnen). Ik besloot met twee jongens mee te gaan en zij hebben geprobeerd mij alsnog op de trein te zetten. Dit lukte niet, we konden het niet vinden. Ik raak sowieso altijd in de war op stations maar het zou ook kunnen dat dat sinds die dag ontstaan is. 

De jongens keken voetbal in een cafétje en ik mocht mee. Ik had op dat moment mijn portemonnee en telefoon nog bij me. Maar was in de verderstelling dat je in die tijd 1 x per dag in het buitenland geld kon opnemen en dat had ik s ochtends al gedaan. Ik ging er vanuit dat ik geen hotelovernachting oid meer zou kunnen regelen. Nog drie uur in de trein zitten kon ik niet meer.... ik wilde zo graag ergens liggen en slapen. 

Uiteindelijk met één van die jongens mee naar zijn flat. Ik mocht er douchen. De douches hadden geen deuren en hij bleef buiten staan zodat ik een moment voor mezelf had. Ik denk dat hij eten voor me gehaald heeft. s Nachts wilde hij op de bank slapen, maar ik wilde dat hij in bed kwam. Ik was zo bang ondertussen. De flat keek uit over de stad. Ik denk dat er vuurwerk werd afgestoken in het centrum, ivm de voetbal. Maar in mijn hoofd was de oorlog beginnen en waren 'ze' naar mij op zoek. 


We hadden seks omdat ik dat graag wilde. Slapen lukte al lang niet meer en ik hoopte dat de nacht zo sneller voorbij ging. 

Misschien even tot hier. Misschien neem ik dit mee naar GGZ. Ik was trots dat ik mezelf niet in gevaar had gebracht. Ik ben weggegaan van de rellen, ik ben niet in een parkje gaan liggen slapen, ik ben wakker gebleven zolang ik me niet veilig voelde. Zodra ik me liet oppakken door de politie, maandagavond, voelde ik me veilig. Zij hebben nog lang telefoontjes gepleegd over wie ik kon zijn en waar vandaan (ik had geen spullen meer bij me). Toen ik daar eenmaal mocht liggen op het bankje, viel ik meteen in slaap. 

Drie uur later werd ik opgehaald door vader en broer en de rest heb ik hierboven geschreven. Niets had ik meer over mezelf te zeggen.

Hoi Lieve Feline 

jou verhaal raakt mij 

toen ik op de gesloten zat lag ik met 4 man op een kamer dat is ook niet fijn net zoals jij met een kamergenote 

ik denk aan jou ik kan niet meer schrijven omdat ik mij niet goed voel 


veel liefs J

Lieve J wat erg dat jij ook dergelijke ervaringen hebt. En kennelijk zo velen hier. 

Ik mocht vaak alleen op een tweepersoonskamer slapen, maar dat hield wel in dat er ieder moment een kamergenoot bij kon komen, ook minden in de nacht. 

Geeft niets als je nu niet kunt schrijven. 

Ik heb nog wel een artikeltje gevonden. Dit gaat over één nacht. EEN NACHT. Geen vier voor de opname en dan nog de slaaponthouding die er allemaal na kwam. 

https://www.ggznieuws.nl/slaaptekort-kan...men-geven/

In de kliniek mocht ik niet over mijn verhaal praten, niet wat er de laatste vier dagen voor de opname gebeurd was. Ik herinner me dat de buren/vrienden van mijn ouders op bezoek kwamen en vroegen: Wat is er nou precies gebeurd? Het was in een weekend, het zal na een halve of anderhalve week geweest zijn. Zij waren de eersten die er naar vroegen. 

We konden in een apart kamertje zitten, dat was tof. Normaal zat het bezoek gewoon in de grote huiskamer, vaak ook met ander bezoek. Of je ging naar het ziekenhuisrestaurant wat achteraf gezien natuurlijk veel te druk was en waar je vaak ook wel wat bekenden tegen kwam. 

Buur en buur hebben naar het hele verhaal geluisterd, van kop tot staart. De dingen met mannen heb ik weg gelaten. Zij hebben me niets misdaan, zijn juist goed voor me geweest maar ik wilde niet dat die stukken bij mijn ouders terecht kwamen. Dat was de eerste keer dat iemand luisterde. Ik denk dat er ook een soort christelijk werker was waar ik na een tijdje mee mocht praten en die ook luisterde. 

Verder maatschappelijk werk. Ik mocht daar niet heen van de verpleging, hoe veel er ook te regelen was. (Later nadat ik bij maatschappelijk werk geweest was moest ik inderdaad alles tegelijk regelen, alleen op mijn fietsje door de stad. Het contrast was groot). 
We konden even van de afdeling af als we naar de gymzalen liepen, en toen ben ik naar maatschappelijk werk gegaan voor een eerste afspraak. Eigenlijk stiekem en die kerel van gym sprak me er later op aan. Maatschappelijk werk luisterde WEL naar mijn verhaal, van A tot Z. En zij zag in dat er dingen geregeld moesten worden. Als je op een dag wordt opgenomen en niet verschijnt waar men je verwacht, dan moet iemand daar wel achteraan gaan. 

Bij maatschappelijk werk mocht ik dus wel mijn verhaal doen maar dat is tegelijk de enige binnen GGZ geweest, als we de geestelijk raadsvrouw niet mee telden. Gelukkig zag zij ook dat de dingen die ik moest regelen, geen wanen of spoken waren. Het waren gewoon regeldingen zoals je in Nederland nou eenmaal een boel regeldingen hebt als volwassene. 

Ik vind het raar dat je niet mag praten over wat er gebeurd is in de dagen voordat je in de kliniek komt. Ze hebben mijn ouders wel wat dingen gevraagd maar die waren er helemaal niet bij geweest in Duitsland en de andere landen. Ik heb het ze ook niet verteld maar ik kan me ook geen moment herinneren dat zij er waren en dat er geen bezoek van andere mensen bij zat en/of dat we in het ziekenhuis zaten. Er was niet eens gelegenheid het ze te vertellen. 

Dus ik mocht er niet over praten, mocht ook niet bijslapen en tegelijk werd ik overspoeld met het dagelijkse leven in de kliniek met alle mandala's, knip en plakwerkjes en de andere mensen die ongelukkigerwijs ook die zomer op die plek terecht gekomen waren.

Ik overweeg nu om mijn teksten af te drukken en zowel aan de psycholoog als de psychiater te geven. Ik wil het niet digitaal mailen want dan heb je geen idee aan wie zoiets doorgestuurd wordt. 

Jarenlang was het een grote brei van herinneringen waar ik niet aan wilde denken. Bij de gesprekken met de mevrouw van de kerk, werd wel duidelijk dat het 'niet kunnen bijslapen' en meteen worden opgenomen in een dagprogramma wel de kern waren. 

En nu realiseer ik me dat het ook wetenschappelijk bewezen is dat mensen bewust wakker houden, kan zorgen voor psychotische verschijnselen.

Toevoeging: Ik bedoel eigenlijk de teksten van gisteren en vandaag, specifiek over de opname en de dagen eraan vooraf. Omdat ik daar nu traumabehandeling voor heb.