Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-05-2021, 23:41 door Feline.)

Dank je wel. Misschien is waarheid inderdaad iets anders, meer rationeel.

Mijn oma, de moeder van mijn vader, reageerde niet zo positief op de verloving. 'Jakkes', zei ze, volgens het verhaal van mijn moeder. Nou vind ik dat ook wel weer erg hoor, mijn vader heeft toch als volwassen man besloten de verloving aan te gaan. Toen was er nog geen zwangerschap overigens. Kennelijk was mijn oma bepaald niet blij met mijn moeder. De bijbehorende opa overigens wel. Ik heb oma nooit gekend, ze is overleden toen ik een half jaar was. Niet bewust gekend dus.

Ik heb altijd begrepen dat zij een heel lieve vrouw was. Ze was denk ik al heel ziek ten tijde van de 'jakkes' uitspraak. Misschien zag ze wel dat moeder met haar karakter heel veel van mijn vader zou vragen. Het lijkt soms alsof hij het nooit goed kan doen. Hoe veel hij ook doet, het is altijd te weinig.

Ik heb een tante die de 80 gepasseerd is en die nu aan haar heup geopereerd is. Ik zou haar nog wel wat dingen kunnen vragen zonder dat zij dat weer aan mijn moeder vertelt. Want het is ergens toch ook van de zotten dat er allemaal mensen zijn waar ik gewoon contact mee kan zoeken en dat ik dat niet doe, omdat het niet hoort. (overigens met die heup bedoel ik, komende tijd ligt ze in verpleeghuis en dan kan ik wel eens op bezoek gaan)

Ik denk echt dat ik als kind me heb willen afsluiten van haar energie, dat was alles. En dat is meteen wel een ding als je de hele dag samen bent. Maar op school ging het best goed, ook het spelen bij andere kinderen thuis. Zo'n moeilijk kind was ik helemaal niet.

De projectie is alleen zo vervelend. Dat bij dingen die goed gaan, toch een kritische noot van moeder komt.

Zo werkte ik eens bij een theater, ik heb dat anderhalf jaar gedaan. Het was wel een soort serieuze baan (althans mijn collega's kregen gewoon salaris, ik natuurlijk niet want ze hadden iets bedacht waardoor ik lekker in de Wajong kon blijven). Hard gewerkt, heel hard gewerkt en uiteindelijk voorstelling in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Mijn ouders kwamen ook... maar die vonden het niks.
En in plaats van dan toch positief te doen dat ik het best leuk voor elkaar had daar en dat ik goed overeind was gebleven in alle stress... hebben ze de hele voorstelling dood gezwegen achteraf.

Ook herinner ik me dat ik in mijn eerste jaar van mijn studie zat, op kamers, het ging eigenlijk heel goed dat eerste jaar. En dat ik eens vertelde dat het zo goed ging met de huisgenoten. En dat moeder dan vroeg: Vinden ze JOU eigenlijk wel leuk?
(terwijl ik denk, als je het met zijn allen gezellig hebt, dan komt dat van alle kanten. Dan is het heus niet zo dat ze mij eigenlijk heel stom vinden maar allemaal doen alsof ze me niet stom vinden)

Altijd iets negatiefs zoeken. Mooie jurk maar je buik is te dik. Leuk dat mijn broer een relatie heeft maar jammer dat ze zo dik is. Het kan er allemaal zo venijnig uit komen. Ook al het commentaar op hoe broer en schoonzus met hun zoontje omgaan.

Ik ken ook vrouwen die dat helemaal niet hebben, dat venijnige.
Antwoord


Ik snap wat je bedoelt .

Ik herken het bij mezelf ook wel dat venijn zo ongeveer.
.  Denk dat het n gevolg is van de negativiteit waarmee ik ben opgegroeid . Zelf heb ik ook zoiets van leuk voor iedereen, maar voor mij is het niet weggelegd , ik kan er gewoon niet bij,  dat doet pijn ,  en ik kan t niet opbrengen   om het allemaal ook nog s te bekrachtigen. 
Het word de bril waardoor je kijkt   ondat je jezelf niet ok/goed genoeg voelt zie/zoek je wat er elders niet goed is , omdat je anders helemaal je er vreselijk bekaaid er af voel komen. 

Nou tja, zo werkt t dan bij mij , maar ik ben uiteraard je moeder niet hè .

Ik heb ook helemaal niets met die gelukkige succesvolle mensen om die reden , ik herken daar helemaal niets in van mezelf .  Ik heb daarbij ook nog een allergie  met hen  die schone schijn graag  ophouden.  

Wellicht dat ik daardoor ook de voorkeur kreeg om te werken met de groepen waar het niet goed mee ging. ( jeugdhulpverlening, daklozen, verslavingszorg) .  Daar voelde ik me n stuk meer op mn gemak. Ook kon ik dan denken , ik doe het nog niet eens zo slecht voor n ellendig persoon,  want mn cliënten  doen t slechter.  Kon ik er nog wat eigenwaarde aan ontlenen . 
Heeft dus eigenlijk niets te maken met het willen helpen van mensen,  (alhoewel ik dat toch wel deed, en daar kon je in maatschappelijke zin dan weer wat aan ontlenen). 

Want wat ik dan weer wel kon , en een studiegenoot met een gezond zelbeeld niet tot haar grote ergernis , was begrijpen waarom deze mensen geen gezond gedrag  vertoonden en -  eigen konden maken  - terwijl ze wel op de gezonde normen werden afgerekend ( cliënt neemt geen verantwoordelijkheid blabla) .
Je voelt het wel als je zelf beschadigd bent . Maar dat wil nog niet zeggen dat je er dan iets aan verhelpt. 

Nou ja , word het weer n heel verhaal. Gaat helemaal niet meer over je moeder.  

Ik laat t maar staan.
Mischien zet het je aan het denken over wat je moeder/oiders zou kunnen bezielen dat ze het gedrag vertonen wat ze vertonen en welke invloed dat heeft op jou, en je gedrag.

Groetjes!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-05-2021, 21:41 door Feline.)

In zekere zin ben ik ook wel 'verrijkt' door de opname. Het inzicht dat iedereen op zijn bek kan gaan. En hard.

Het was daar duidelijk zichtbaar dat ik uit een warmer nest kwam, een grote familie, genoeg geld om van te leven. Het had slechter met me kunnen aflopen, zeker in de tijd dat ik zeer veel alcohol dronk.

Ik denk dat mensen die aan de zijkant van de maatschappij zitten (daklozen, verslaafden) het zelf ook prettiger vinden geholpen te worden door iemand bij wie niet alles van een leien dakje gegaan is. Dat voelt meer gelijkwaardig denk ik.

Vandaag gewandeld met een vriend die ik ken vanuit mijn GGZ-groep. Nu hij daar uit is, spreken we nog eens per maand af, ongeveer. Hij vroeg zich af of het niet prettig zou zijn als mijn moeder zelf wat hulp had, psychisch gezien. Nou.... dat zou heel fijn zijn. Maar ik zei dat ook niet het uitgangspunt moet zijn dat zij ergens komt met: 'Mijn dochter is ziek en daarom wil ik daarover praten' .
Ik moet er toch ook niet aan denken dat we tot haar dood in van die moeizame situaties gaan komen. Misschien leeft ze nog wel 30 jaar. En dat haar moeder een lastige vrouw was, dat is een feit, dat ontkent niemand. En in die zij heeft zij voor ons supergoed gezorgd. Maar in mijn ogen wel met een soort harde buitenkant, waarbij niemand mocht weten hoe het echt ging. En wat misschien een dochter sneller door heeft dan een zoon.

Ook denk ik, omdat haar vader wel een normale man was (hardwerkende lieve man was het) dat het voor haar makkelijker is een moeder-zoon relatie te onderhouden dan moeder-dochter. Het zal misschien tegen alle LHBTIQAS+ regels in gaan, maar in de spiritualiteit wordt anders gekeken naar de lijn moeder-dochter dan naar die van moeder-zoon.

Als ik niet langs ga vindt ze ook niet leuk. Maar als zij vindt dat ze op eieren moet lopen als ik er ben, dan lijkt me dat ook niet zo'n succes.

Ok en dan het leuke voor vandaag: Ik had een foto  gemaakt en stukje geschreven voor vrijwilligerswerk. Nu heeft de wethouder het op zijn FB geplaatst en dat vind ik gewoon een heel leuk compliment :-)

Je kunt ook niet opnieuw beginnen ofzo. 

Je kunt niet als volwassen mensen doen alsof je elkaar nog nooit gezien hebt en dan kijken wat de beste manier is om met elkaar om te gaan. Nee... zij was al volwassen toen ik kwam. En toen was ik volledig afhankelijk van haar maar ik zat ook steeds in haar 'gevoelsbeleving'. We waren helemaal aan elkaar overgeleverd. Zij moest thuis blijven voor mij, en ik kon nergens anders heen dan thuis. Toen ik klein was. 

Ik denk dat er een andere energie is als er meer broertjes of zusjes zijn. Dan ben je niet zo met zijn tweeën. 

Als zij een spons was, met daarin alle emoties die zij had rondom haar eigen ouders, haar zussen, haar (verse) schoonfamilie. Dan werd ik nat van haar water. En ik was nog leeg, blanco, ik zoog alles op. 

Misschien kon zijn voor bezoek nog doen alsof alles goed ging. Misschien zelfs voor mijn vader, omdat die toch 40 uur per week van huis was. Maar voor een kind dat er 24/7 is, lukt dat niet. Die voelt veel meer.
Antwoord


Vanmiddag naar de hypnotherapeut. 

Ik weet niet hoe we dit weer goed moeten krijgen, met mijn moeder. Bang dat we in een soort situatie komen dat we alleen nog zwijgen en mooi weer spelen. 
Het is niet makkelijk om dingen te bespreken want zodra ze er verdrietig van wordt, wil ze het gesprek niet verder voeren. 

Ik zou het denk ik fijn vinden als ze voor zichzelf in therapie zou gaan en dat ik dan af en toe kan aanschuiven. Het contact op een laag pitje zetten is ook lastig want we moeten nog voor mijn vader zorgen...
Antwoord


Ja, 

Het is echt heel vervelend met een ouder die - ongewild wellicht  hoor, niet met kwade opzet - de boel  'energetisch"  vervuilt en dat ongeremd uitdraagt en overdraagt.   ( kan ff geen betere omschrijving geven).  Het is nog vervelender als jij dan 'schuld' krijgt toegeschoven omdat je zo 'moeilijk' zou wezen omdat  je niet klakkeloos absorbeert. 

Maar hoe stop je zoiets?  
Ik heb al mn moed bij elkaar geschraapt en getracht het bespreekbaar te maken en uit te leggen.  Mijn moeder was niet 'ontvankelijk' voor de  boodschap  zal ik maar zeggen.  
 Nu is er geen contact,  en dat is ook heel raar. 
En met het 'meespelen " doe je jezelf geweld aan.
Hoe dan wel?  
Erg lastig dit, - wie het weet mag het zeggen. 

Maar dit terzijde wat ontzettend mooi dat jouw stuk op de wethouders facebook staat! 
Ik zou bijna zeggen , zorg dat je ergens een column  krijgt oid . (Orienteer je  eens op een beroep als tekstschrijver?)   

Liefs!
Antwoord


Ja dat is mijn beroep! Daar vertel ik een andere keer meer over.

De sessie was goed maar ik zit nu in mijn eentje in een winkelcentrum op een bankje. Weet eigenlijk niet waarom. 

Therapeute benoemde dat ik de vertrouwenspersoon ben van moeder (ongewild) en opeens drukt dat zo zwaar op me. Weet ook niet waar ik zin in heb qua eten of drinken. Heb patatje gehad en ik zit hier maar...
Antwoord


Ik ben weer thuis. Echt heel moe opeens. 

Wat rot Mabel dat je het niet hebt kunnen bespreken. Het is ook de generatie denk ik. Zo lang hun mond gehouden en dan zitten ze op slot, ofzo. Mijn moeder kan wel praten maar dan alleen hoe zij het ziet want zo is het. 

Pien (zo noemde ik mijn therapeute als eens geloof ik) nam ook de rol van de kerk mee in het verhaal. Dat als je in verwachting was, je eigenlijk nergens je twijfels kon uitspreken want dat was 'de goden verzoeken'. Pien had het idee dat moeder haar twijfels/pijn helemaal voor zichzelf gehouden heeft. Maar een kind kan die energie al voelen. 
En ik herinner me een uitspraak van laatst. Toen moeder bij haar beste vriendin op kraamvisite ging, was moeder al zwanger maar nog niet de drie maanden gepasseerd. Ze heeft toen niets verteld over de zwangerschap en daar had de vriendin later nog eens verbazing over uitgesproken. Dat bevestigt wel dat de eerste maanden alleen vader en moeder het wisten en dat er waarschijnlijk geen plek was waar moeder met haar twijfels of angst terecht kon. 

We hebben het over 1981. Ik denk dat er een ongelooflijk verschil geweest is in hoe liberaal het op sommige plekken in het land er al aan toe ging en hoe ouderwets nog op andere plekken. 

Pien benoemde dat ik tegelijk een soort vertrouwenspersoon ben als een zorgenkind en dat dat elkaar ook in de greep houdt. Ik zou echt willen dat mijn moeder een hobby oppakte waar ze mensen ontmoet. Een leuk koor ofzo.
Antwoord


(27-05-2021, 18:07)Mabel schreef: Het is echt heel vervelend met een ouder die - ongewild wellicht  hoor, niet met kwade opzet - de boel  'energetisch"  vervuilt en dat ongeremd uitdraagt en overdraagt.   ( kan ff geen betere omschrijving geven).

Je zegt het heel duidelijk.

Paar jaar terug had ik haptotherapie en moest ik als huiswerk situaties noteren dat iemands gedrag niet paste bij het gevoel. Ik herinner me nog dat ik naast iemand van koor kwam te staan en dat ik voelde dat we eigenlijk niet naast elkaar wilden staan maar dat het overging op verplicht geklets. Dat soort situaties.

Bij mij moeder voel ik bijna altijd verschillende 'lagen'. Dat er een gevoel is maar dat haar gedrag iets anders doet. Ik heb ook het idee dat ze veel dingen doet om gezien of gehoord te worden. Bijv je zit ergens en dan wil ze even daar iets pakken. Of ik voel bijv een zwaar gevoel bij haar maar ze staat te zingen en te fluiten (ook niet mooi overigens). Ik weet niet of anderen dat ook zo waarnemen. Mijn broers, schoonzussen, mijn tantes... Misschien voelen die dat helemaal niet, zien ze gewoon een vrouw die staat te fluiten.

Ik zou haar door elkaar willen rammelen. Dat ze fluit als ze blij is en huilt als ze verdrietig is. En dat ze zich aansluit bij een leuke club voor vrouwen van haar leeftijd, dat ze daar een beetje haar verhaal kwijt kan.

Ik zei in de sessie ook dat ze het waarschijnlijk prettig vond als ik er was, als aanwezigheid. Maar dat ik niet teveel aandacht moest vragen. Ook vertelt ze de buitenwereld het liefst over mij alsof ik een soort heilige ben. Ik heb bijv een nichtje en die zorgt nog wel eens voor onrust in de familie. En dan is het altijd: Dat zou jij nooooooooooooit doen. Ik ben zo blij dat jij dat nooit zou doen!

En dan is het moeilijk om toch eens de regels aan je laars te lappen want dan is mama zo teleurgesteld en verdrietig...
Antwoord


Hoi Feline,  

Dat zou  in 1981 allemaal eigenlijk al bijna niet meer nodig hoeven te zijn geweest , maar ik kan me ook nog herinneren,  dat sex , voorplanting , relaties vanuit de kerk etc nog flink beladen waren .Wellicht bij jonge mensen in een grote stad minder. 

Mijn moeders mond zat niet op slot, maar wat er dan uit kwam kun je in het desbetreffende topic lezen. 

Wat leuk dat je tekstschrijver van beroep bent. Lees je ook veel? 

Groetjes!
Antwoord


Ach ik zie dat ik een heel stuk gemist heb voor het begon te rommelen daar. Morgen weer een dag...

Wat zou het toch mooi zijn als de dingen wél uitgepraat konden worden tussen ouders en kinderen.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 168,999 Views
Gisteren, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,684 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)