Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-05-2021, 22:07 door Feline.)

Nee idd. En eigenlijk vind ik het allebei niet prettig. Ik vind het thuis maken niet prettig. Het zou helpen als ik alles zelf kon intypen, maar ik schrijf het ouderswets met pen op papier en moet er dan alsnog naast zitten als ze het gaan invoeren. ALS ze het gaan invoeren... want we hebben er niets mee gedaan. En nu is het dus weg... jammerdebammer.

Het is niet dat ik het nut van een signaleringsplan niet in zie. Maar ik heb dat in 2006 al voor het eerst gemaakt en daarna nog zeker bij elke nieuwe SPV-er een keer en het zit gewoon wel in mijn hoofd en in mijn systeem nu. In 2006 was het één A4-tje en dan kon je het nog eens laten zien aan familie of desnoods aan een jobcoach of werkgever.
Nu zijn het 5 pagina's met allemaal vakken vol tekst... ik zie zelf niet eens meer wat ik er mee kan, laat staan dat ik het zou meenemen naar een 'derde'.

Bovendien verschilt het zo per moment. Het plan dat er nu in staat is van 2017 en gericht op een werksituatie. Die ik zelf geschreven had daar was alles van werk, koor, scoiaal leven etc uit gehaald en was een soort overleven-tijdens-pandemie editie geworden. En nu is dat allemaal gelukkig alweer een beetje anders.

Ik heb meer hulpverleners gehad die heel langzaam typten. En dan ook lang nadachten over hoe iets te formuleren. Dan ben je uren met zo'n plan bezig, letterlijk. En tegen de tijd dat het klaar is moet ie weer ge-update worden.

Als je een soort administratieve duizendpoot zou hebben zou je denk ik in een uur wel een behandelplan én signaleringsplan kunnen maken. Gewoon iemand die even knipt en plakt en het meteen afmaakt. Maar langzaam begint door te dringen dat die mensen gewoon per uur betaald worden en dat het voor hunzelf allemaal niet zoveel uitmaakt. Denk als ze per afgemaakt document betaald kregen dat het allemaal wel wat sneller zou gaan... Dodgy

Ik wilde nog iets schrijven. Gisteren sprak ik iemand die een scheiding achter de rug heeft. Het valt haar op dat ze samen met haar man, als stel, voor van alles uitgenodigd werd. Maar als vrouw alleen ervaart ze dat niet. Dan gaat een bevriend stel niet 1 persoon uitnodigen voor een avondje.

Ik ben altijd vrijgezel maar ze slaat eigenlijk wel de spijker op de kop. Ik maak ook nooit mee dat mensen zeggen: Kom lekker de zaterdagavond hier. (alleen mijn ouders). Ik vind het heel jammer dat ik de mensen van mijn oude vrijwilligerswerk in mijn oude dorp niet meer spreek. Maar niemand vraagt me eens voor een avondje gezellig. En de paar keer dat ik hun gevraagd heb waren ze uiterst verbaasd en konden ze niet. (Allemaal getrouwde mensen)
En ik heb er nog twee die ik op WA wel eens spreek maar ook altijd vanuit mij en nooit een uitnodiging om eens wat af te spreken. Hangt nu ook met Corona samen... maar ik weet niet of het anders wel zou komen.

Misschien moet ik maar eens stoppen met appen en kijken of er dan ooit nog wat komt.

Ik begin langzaam te accepteren dat sommige dingen over zijn. En misschien is er eigenlijk al meer over dan ik zelf wil inzien...
Antwoord


He, dat is een pijnlijke conclusie! 
Omgaan met stellen is idd lastig . Het is n voor elkaar en met elkaar systeem .  
Ze hebben een compleet andere contactbehoefte. 
Dat is niet bij alle stellen zo , afhankelijk van de presentatie. 
Ik ben er in het verleden ( en nog wel eens) strontziek van geworden. 
Ik zag er ook nog  goed uit, dus  voelden die vrouwen zich soms ook nog bedreigd,  zat je daar weer mee. En blijkbaar was stel zijn prioriteit 1, er was een tijd in mn leven dat iedereen om me heen stel was.  

Er komen steeds meer mensen die solo zijn met andere contactbehoeften. Dus er is hoop op gelijke verbinding!

Ik heb ook een allergie voor de term ' single' , 
je bent geen linkerschoen waarvan een rechterschoen mist,  ik ga voor solo ,   compleet met jezelf.
Of 'alleenstaand', een term waar je instant zielig en eenzaam van gaat voelen brrr.. 

Groet!
Antwoord


Hoi Feline


ik heb niet zoveel vrienden als je weet maar ik ben al zo lang alleen toen ik niet bij de ggz kwam nodigde mij mensen ook iet uit terwijl ik veel vrijwilligerswerk deed en als ik geen actie ondernam kwam er niks kwam van mij uit toen ik werd opgenomen hoorde ik van niemand meer iets behalve van 2 vrienden die koester ik nu 

ik ben denk ik nier gemaakt voor een relatie  Sad 

ik snap dat je het plan verscheurd hebt 

veel liefs en knuffel van J
Antwoord


Dank jullie wel.

Mister, fijn dat twee vrienden in ieder geval wél kwamen.

Ja brrr alleenstaand... ben je alleen?... brrr.

Ik heb best een bord voor mijn kop. In mijn studententijd was je 'vrienden' en dat waren gewoon allemaal losse mensen. Soms had iemand een relatie, soms ging dat weer uit. Op een gegeven moment is men misschien wel gaan denken in termen van 'stellen'. Maar ook nog steeds wel in losse mensen denk ik... groepen die gewoon vrienden bleven of daar nou partners bij kwamen of niet.

Hier (en dat is een andere locatie dan waar ik mijn studenten-vrienden had) denkt men wel in 'stellen'. Ik heb daar nooit zo aan mee willen doen, ik vind het zelf prima om bij een stel langs te gaan en denk ook niet in 'mannenpraat' of 'vrouwenpraat'. Maar wellicht.... al die vele vele avonden dat ik alleen thuis ben... misschien was ik 'als stel' wél wat makkelijker uitgenodigd voor een barbecue of spelletjesavond of whatever.

Ik keek op TV een programma over Dionne Stax. Zij heeft na een relatiebreuk een leuke/lieve huisgenote gevonden. Ik denk dat het voor mijn leven ook heel anders was geweest als ik een huis had kunnen delen met iemand. Maar mijn beide huizen waren daar niet voor geschikt, er was geen slaapkamer over. En ik kan wel leven met een huisgenoot, maar het moet wel iemand zijn die al eerder iemands huisgenoot geweest is. En dat is 'men' hier in de stad ook niet gewend. Ik heb eens een etage gedeeld met iemand die wel had samengewoond maar nooit met huisgenoten had gewoond. Dat was echt lastig.

Ach het is ook in dit huis niet aan de orde, het kan niet qua indeling. Maar mijn hele psychische gedoe komt voor een deel ook voort uit eenzaamheid. Alleen zijn. Ik vind 'alleen' geen fijne term als het gaat over wel of niet een relatie... maar het is wel van toepassing op mijn leven. Ik ben gewoon heel veel alleen thuis. En soms heb ik het nodig, maar soms lukt het ook gewoon niet om mensen om me heen te verzamelen om iets mee te doen.
Antwoord


Hoi Feline, 

Je verhaal zette een heleboel gedachtengangen bij me in werking.  Mn reactie aan jou schrijvende ging het veel kanten uit , maar vond ik het geen reactie meer.  Heb er een topic van gemaakt. 

Liefs, Mabel
Antwoord


Hoi Mabel,

Wat een goed idee! Ik heb werkelijk tot afgelopen maandag niet gedacht dat het dáár aan lag. Dat mensen gewoon liever een stel uitnodigen dan een 'vrouw alleen'.

Ik wil steeds op je andere topic nog reageren maar probeerde ook om alle forumprikkels wat minder binnen te laten komen afgelopen week. Het is weer even balans zoeken.
Antwoord


Ik ben te moe om nu alles in het andere topic te lezen. Juist omdat ik het heel interessant vind hoe iedereen er in staat en hoe iedereen dit beleeft, wil ik het zorgvuldig lezen.

Bij mij hing het 'in de psychiatrie belanden' direct samen met het kwijtraken van een heleboel mensen. Maar ik heb nu ook even niet zoveel zin om terug te gaan naar die tijd, met mijn gedachten...

Het ligt niet zozeer aan de mensen maar aan het feit dat ik moest verhuizen. Ik raakte mijn woning kwijt en kwam daardoor weer bij familie te wonen.

En ik vraag me af hoeveel van mijn klachten is te wijten aan eenzaamheid. Ik heb het idee dat ik nu een beetje uit die eenzaamheid begin te klauteren... maar wat ben ik ongelooflijk veel alleen thuis geweest al 11 jaar. Ik kon altijd bij mijn ouders terecht, maar tegelijk kostte dat heel veel energie. Energie die ik niet kon besteden aan andere mensen. Bij mijn ouders is het een andere wereld. Met hun verhalen, hun kennissen, hun visie op hoe de wereld volgens hun werkt.

Ik heb een leuke dag gehad en kom thuis en alles hier ademt eenzaamheid en chaos. Alsof ook de winter nog in mijn huis hangt... alle kleur is weg. En die pillen zijn zo aanwezig... de psychiatrie is zo aanwezig hier in huis.

Ik heb een leuke dag gehad, ik heb meerdere leuke dagen gehad. En ik denk: Kan het zo blijven? Of is straks alles weer weg. Is deze beginnende vriendschap ook straks weer kapot, zoals dat altijd gaat? (een vrouw overigens, geen date ofzo)

Hopelijk kan en mag dit gewoon blijven. En ik gun iedereen hier een beetje positiviteit Heart
Antwoord


Ik ben op mijn vorige forum echt door het slijk gehaald, met alles wie ik ben en wat ik heb.

Het was overigens een besloten forum, kans dat jullie het kennen is heeeeeeeeeel klein. 

Ik ben zo blij dat dat hier niet gebeurt. Ik wil meer schrijven maar tegelijk in het hier en nu blijven. Het komt wel. En toch... nu ik nieuwe mensen ontmoet, die interesse in mijn tonen. Het is waarschijnlijk vergelijkbaar met een nieuwe relatie beginnen terwijl de pijn van de oude nog niet weg is (stel ik me zo voor). Ik herken het ook van een vrijwiligersbaan (die echt voor flink wat uren was met aardig wat verantwoordelijkheid) wat slecht afgelopen was en terwijl ik officieel nog niet weg was, was ik ergens anders begonnen. Dat was ook zo dubbel, ik had opeens nieuwe collega's terwijl de oude niet eens wisten dat ik weg was.

(Klinkt alsof ik het heel verkeerd heb aangepakt maar dat viel wel mee, de 'hoge baas' had er alle begrip voor dat ik wegging en ook op deze manier).

Dat gevoel. Vandaag ben ik alleen en dat is goed, voor nu. Alleen iets kopen in de stad.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-05-2021, 18:17 door Feline.)

Ik had bij ouders iets in de tuin gedaan. Was eigenlijk begonnen toen de Corona-maatregelen nog zo streng waren en hier in de buurt ook echt veel besmettingen waren, ergens februari/maart. Omdat ik me niet zo goed onder de mensen durfde te begeven met het idee evt ziek te worden. En ik in hun tuin iets te doen had en wel even buiten was.

Maar ik merk dat het ze niet interesseert. Het was wel 'mijn project' en ze hebben er niet om gevraagd, maar ze gaan ook niet uit zichzelf kijken hoe het er gaat en water geven oid. (Nu heeft het veel geregend maar voor deze natte periode was het een tijd heel droog). Ze appen nooit van: Er groeit iets.
Ik moet dan vragen of ze even willen kijken... nou dat doen ze dan met enige tegenzin en gek genoeg wil het ook niet groeien allemaal. Ik had er bordjes bij gezet met wat alles is maar vader had ook al een bordje kapot gemaaid met de grasmaaier. Ook niet even een nieuwe neergezet of opgeruimd of sorry gezegd, hij had het zelf niet eens door denk ik.

Het is met tuinieren... iemand moet het wel bijhouden. Ik heb wel willen spitten en onkruid verwijderen maar het zou zo fijn zijn als ze wel even een gieter water er overheen gooien als het droog is.

Ik heb een paar jaar niets in hun tuin gedaan. Maar ik houd van tuinieren en heb zelf geen tuin, ik miste het ook.

Er zit veel oud zeer, ofzo. Ik ben al zo vaak in die tuin begonnen maar zij doen dan niet zoveel. Vroeger was het een soort oerwoud omdat ze er niets aan deden. Waar mijn moeder dan weer over klaagde en vader allerlei smoezen had. En omdat ik het in huis regelmatig zat was begon ik dan weer in de tuin, maar ik kreeg geen medewerking. Terwijl zij toch de volwassenen waren. We hebben ook wel eens een week gepland dat we met zijn allen de rotzooi op zouden ruimen... in een week kun je een heel eind komen. Maar vader ging puntje bij paaltje liever werken en toen ik hem daar op aansprak vond hij dat ik beter mijn kamer kon gaan opruimen. Terwijl ik toen elders woonde (heel leuk en tijdelijk) en wel speciaal voor die week bij hun was.

Ik moet gewoon soms iets met mijn handen doen. Bij een evt volkstuintje ben ik bang dat ik het niet kan waarmaken... omdat ik eigenlijk niet dagelijks daarheen zou willen en die tuintjes nog best groot zijn om alleen te onderhouden. Ik heb nu een project in de stad waar ik vrijwillig kan helpen en dan kan ik die tuin misschien beter loslaten. Ik wilde ook bloemen zaaien omdat dat goed is voor de insecten. Maar het wil niet groeien... te koud ofzo... ik weet het niet.

Misschien moet ik er bij vertellen dat ouders sinds ze dit huis hebben (1988) veel dingen hebben laten liggen. Met name mijn jongste broer heeft uiteindelijk heel veel opgeknapt. Schuur opgeruimd, tuin van 1000 m2 weer netjes gemaakt, een kamer opgeknapt, bestrating gedaan. Middelste broer heeft ook eens de hele tuin onder handen genomen, bomen weggehaald etc. Ze nemen geen verantwoordelijkheid en dat is vervelend. De schuur is al lang weer een troep (wel iets minder erg dan eerst) En de tuin wordt ook steeds rommeliger. Het lijkt of vader het anders ziet... soms staat er zomaar ergens een plant midden op een stukje wat eigenlijk netjes was. En bovenstaande ook... er staan gewoon bordjes met wat ik waar gezaaid heb... hoe kun je het dan niet snappen?

Het valt me gewoon op dat als ik buiten het gezin iets doe, daar heel veel waardering voor komt. Bijv dat project waar ik dinsdag even gewerkt heb in de stad. Bij mijn ouders mis ik die waardering. Het lijkt of ze het altijd net anders gewild hebben. En wat je ook doet, er lijkt altijd meer werk bij te komen. Bijv dat ik best wat troep tegen kom in de tuin (volgens mij gooien de buren letterlijk wel eens iets over de schutting), dat allemaal weggooi in de groene/grijze/oranje bak en dat ik de volgende keer dan zo'n kapot gemaaid bordje tegen kom en er weer overal plastic ligt.

De laatste jaren bewust niets gedaan en me ook afgevraagd of ik me depressiever voelde omdat ik minder buiten was en niet in de tuin werkte. Nu dus weer een klein stukje gedaan. Maar ik voel nog meer dat ze geen zin hebben om er af en toe te kijken dan dat ze het leuk vinden.

Ach... ze hadden er ook niet om gevraagd. Het was mijn initiatief omdat ik met mijn ziel onder de arm liep met Corona. Ik kan maar beter accepteren dat het een leuke tijdsbesteding was maar dat het ook weer klaar is nu. De tuin is er niet slechter van geworden maar ook niet beter vrees ik.

Blech ik vind het echt vervelend. Alsof het deze week wat meer doordringt. Ze vragen namelijk niet om dingen, maar moeder zeurt er wel over. 'Dat de tuin zo'n rommeltje wordt', dat zij het allemaal niet kan met haar knieën, dat er allemaal hobbels en kuilen zitten op een bepaald stuk, dat de zolder zo'n troep is, dat ze het niet meer weet.

Dus het is ook weer niet zo dat broer of ik zonder aanleiding dingen gaat doen. Je hoopt ze te helpen maar ze houden het niet bij en alles wordt weer rommel.

Ik realiseer me wel dat ik er nog spullen heb staan die ik hierheen zou brengen en dat heb ik nog niet gedaan. Dat moet ik wel snel gaan doen. Ik wist niet waar ik het laten moest maar nu heb ik de berging opgeruimd en kan het daar staan. Kan ik het daarna verder uitzoeken en dan een plek geven of alsnog weg doen.

Sorry voor het hele verhaal. Het lucht mij op en ik verwacht niet dat mensen met veel adviezen gaan komen want ik weet het eigenlijk zelf ook wel.
Antwoord


Ik heb wel contact met X gehouden. Dat suicidale dat was op een gegeven moment weer over. Toen we nog aan het daten waren ging ie op een gegeven moment best lekker met werk en studie en sollicitaties. En hij was met een ander huis bezig (voor zichzelf overigens). Ik ben oprecht geinteresseerd in hoe dat verder gaat.

Verder is hij de enige die tijdens de EMDR vroeg hoe het ging en dan ook echt luisterde. Dat stuk heb ik het afgelopen jaar alleen met hem gedeeld en daarom zou het jammer zijn als ook dat contact weg is.

Maar soms vindt hij zichzelf enorm zielig en kan hij ongelooflijk zuigen op de app s avonds. Tijdje geleden was dat al zo en toen heb ik hem een flinke uitbrander gegeven en toen was het over. Ik heb hem daarna één keer gezien (een wandeling buiten, niks romantisch ofzo) en toen heb ik ook gezegd dat ik niet verplicht ben contact met hem te houden en als hij zo zeurt dat het dan klaar is.

Gisteren deed ie weer heel zielig over dat het daten niet lukt. Ik heb een tijdje neutrale antwoorden gegeven maar hij bleef zuigen. Ik heb een einde aan het gesprek gebreid. Vanmorgen gezegd dat ik het contact verbreek als hij nog één keer zo doet. (tussendoor is het een week of zes 'goed' gegaan dat ie nog wel eens vroeg hoe het ging en dat we dan een goed gesprek hadden).

Ik denk namelijk niet dat dit over gaat. En als hij zegt wat er is dan gaat het nog wel maar hij gaat enorm zitten zuigen. En dat zal niet over gaan. Het is jammer als er niemand meer meeleeft met de EMDR (in het echte leven zegmaar) maar dat is dan maar zo.

Er is een man 'in het echte leven' die soms signalen geeft dat hij mij misschien leuk vindt. Een heel bescheiden figuur dus je ziet het niet zo goed. Maar ik kan er niet voor open staan als X nog aan mijn been hangt. Zo voelt het echt. Zo'n kind dat op je been zit dat ondertussen veel te zwaar geworden is.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 168,993 Views
Gisteren, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,673 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 555 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,301 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)