Hoi Mabel,

ik zit nu op 200 tot 250 mg op een avond. En dan presteer ik het soms nog om wakker te blijven, maar dit is dan ook na jarenlange gewenning.

Ik vind het zo apart, sommigen reageren op 12,5 mg heel heftig. En ik ken via het hardlopen iemand, jonge vlotte meid. Iemand aan wie je totaal niet kunt zien dat ze in de psychiatrie loopt. En die had het over doseringen van 600 mg per dag verspreid over de dag en dan nog tig pillen. En dan loopt ze twee keer zo hard als ik met hardlopen, haha.

Wat jij omschrijft had ik met de Zyprexa. In 2005 was dat denk ik het eerste waar ze naar grepen. In een latere periode was dat Seroquel.
Echt.... HONGER.... niet normaal. En ook echt genieten van dat eten. Ik denk niet dat ze ooit iemand gehad hebben die zo ontzettend genoot van het ziekenhuiseten. Om een uur of kwart voor 11 bij therapie liep het water me al in de mond voor de maaltijd van 12.30 (warm eten was tussen de middag daar). Volgens mij at ik ook de restjes van de 'medebewoners' op, ik was onverzadigbaar. Rond 16 uur weer zo'n craving waarbij we in de gezamenlijke keuken ons op alle vindbare crackers stortten (er waren er meer met Zyprexa ;-) ) En s avonds laat nog eens.

Ik kwam iets van zes kilo aan in een paar weken. Vanaf dat ik 'naar huis' mocht heb ik het niet meer geslikt. Een beetje zo van 'ik heb niet om dit spul gevraagd' heb ik het gewoon niet meer ingenomen en bij de overgang naar een psychiater uit het ambulante team heeft er ook geen haar meer naar die Zyprexa gekraaid. Ik had nog niet echt besef van medicatie en hoe te bespreken of af te bouwen.

Overigens bij de Zyprexa genoot ik echt van het eten en dat heb ik bij Seroquel niet. De gewichtstoename was bij Zyprexa veel heftiger dan bij Seroquel... godzijdank.

Overigens wordt het nogal eens onderschat wat de gewichtstoename doet met mensen. Dat je opeens jezelf nauwelijks nog herkent in de spiegel, een hele nieuwe garderobe nodig hebt (terwijl je meestal rond een opname niet heel ruim bij kas zit), je niet meer lekker kunt bewegen, etc. Dan bedoel ik niet die 6 kg van mij maar mensen die meer dan 10 kg aankomen. Dat komt dan nog eens bij al je andere klachten. En soms ben je niet eens in staat om te winkelen.

---

Verder is er een wat oudere dame bij de hardloopgroep. Ik heb een klik met haar maar krijg ook altijd het gevoel 'je geeft een vinger en ze neemt je hele hand'. Bijv als ik één keer mijn nummer zou geven, dat ze wekelijks zou bellen, zo iemand. Of vaker. Misschien is het niet zo, maar dat gevoel krijg ik bij haar.

Vandaag na het lopen ging ons gesprek niet over hoe snel of hoe ver, maar over een beest wat we beiden onderweg gezien hadden in een wei met schapen. En het was geen schaap maar wat het dan was, wisten we beiden niet. De coach verwonderde zich erover dat we beiden onze hersens braken over dat beest, los van elkaar.

Later in het gesprek bleek dat ze 'ook' autisme heeft. Ik begin toch te wennen aan het idee dat het er wel is. Ik zal niet 100 % autistisch zijn en ook niet 100% bipolair maar het is er allebei. En het zal me rust geven als ik me bij bepaalde dingen kan neerleggen in plaats van steeds het gevoel te hebben 'dat ik aan mijn herstel moet werken'. En door het gesprek vanmorgen besefte ik ook dat ik netjes kan aangeven dat ze me bijv niet elke week hoeft te bellen, maar dat het toch fijn is om elkaars nr te hebben.

Ik maak nu steeds de grap dat je mij niet kunt vergelijken met een man met een treinenbaan op zolder. Maar ik kende vroeger drie mannen met een treinenbaan... en ik vond het fascinerend. Misschien wil ik het stiekem gewoon wel heel graag

Hoi Feline,  

Die verschillende reacties op doseringen kunnen verklaard worden door de afbraak in het lichaam . Bij mij verloopt het traag , dus is er snel teveel. Bij andere supersnel.  De hoeveelheden die mensen slikken in verhouding tot een functioneren hebben mij ook wel een vreselijk verbaasd. 

Treinbaan fascinatie: Dat is leuk om te lezen.  . ! 
Nou hup, marktplaats op , koop een treinbaan, bezoek n miniatuurmuseum, solliciteer bij de ns !
Niets mis met fascinaties hoor! 

Liefs, Mabel

hoi Feline 


ik ben ook leuk ik had vroeger ook een treinbaan   nee grapje ik ben mijn humor niet verloren 
koop er een zoals mabel zei hahah

liefs J

Gelukkig hebben we allemaal onze humor nog :-)

Mabel, dank je, dat zal inderdaad het verschil zijn. Ik ben ooit begonnen met 50 mg Seroquel voor de nacht. Toen had ik al een aantal maanden niet goed geslapen (Lorazepam en een sterk slaapmiddel hielpen niet meer). Wat ik toen merkte is dat ik regelmatig gewoon een paar uur wilde liggen overdag. Niet per se slapen... gewoon liggen. Toen merkte ik dus wel dat die dosering iets deed.

Bij die hardloopgroep-genote ben ik echt verbaasd. Ik zie werkelijk aan niets dat zij psychiatrisch patient is, er zit geen grammetje teveel op, ze lijkt s ochtends heel wakker en gezellig (inmiddels weet ik dat na het lopen het vlammetje ook wel weer uit gaat thuis) en ze loopt zonder veel moeite en kan ook nog praten tussendoor met groepsgenoten. Dat ik denk: Waar laat jij die zoveel honderd milligram Seroquel dan? Er is ook een verschil tussen een spiegel opbouwen of een dosering voor de nacht nemen, geloof ik.

Eerlijk gezegd ben ik wel een aantal keer goed ziek geweest van de Seroquel s nachts maar dat wil ik het liefst vergeten. Tot aan hallucineren toe, door een combinatie met alcohol. Het is ook meer dan eens voorgekomen dat ik ondanks de Seroquel niet in slaap viel en s ochtends rond openingstijd van de supermarkt een goede hoeveelheid alcohol haalde om toch even de ogen te kunnen sluiten. Ik ben er niet trots op en ik schrijf het ook voor het eerst hier.

Er is nog één (groot) trauma dat ik wil behandelen met EMDR en ik hoop dat daarna het slapen makkelijker gaat en dat de medicatie langzaam naar beneden kan. Het trauma is van vlak voor de opname, hoe ik met een psychose in het buitenland was.

De treintjes... we hadden een Lego-trein vroeger   En ik had best wat 'stiekeme' dingen die ik niet met mijn beste vriendinnetje deelde. Bijvoorbeeld dat ik een hele verzameling Lego had op een plek waar zij nooit keek. Zij had thuis geen Lego en for some reasons heb ik gewoon besloten mijn Lego geheim te houden. Ik denk dat ik dat stukje helemaal voor mezelf wilde. Het was één la onder mijn bed... alles was perfect in elkaar gezet, de dozen en beschrijvingen heb ik erbij bewaard. Dozen ook niet in elkaar gevouwen. Ik heb heel lang nog een soort tic gehad dat ik het per dag één keer moest aanraken allemaal en van elk item één dingetje moest verplaatsen. Het was eigenlijk meer een verzameling dan speelgoed.
Nu ik er aan terugdenk heb ik eigenlijk geen idee of ze nooit eens in die lades keek als ik even weg was. Een andere vriendin trok wel een keer zo'n lade open en was nogal verbaasd dat daar voor een vermogen aan Lego in lag, perfect in elkaar en eigenlijk niet bedoeld om mee te spelen. De andere lade was dan weer met sokken denk ik.

Nouja... niemand hoeft zich hier te schamen voor de treinenbaan in ieder geval ;-)

Een neef van mijn moeder was laatst overleden. Bij mijn ouders kwam de begrafenis van zijn vader, mijn oudoom ter sprake. En ik dacht: Ja daar was ik niet bij.
Later kon ik me heel wazig iets herinneren.... dat ik er misschien toch was.... dat het waarschijnlijk ergens 2005 geweest is en niet zo lang na de opname, dat ik er waarschijnlijk wel geweest ben maar niet echt als mezelf, zeg maar. Zo depressief en van de kaart.

Moeder en ik konden reproduceren dat het inderdaad in die tijd geweest moet zijn, ze wist nog hoe oud hij was geworden. En ik kan me vaag herinneren dat ik me er erg ongemakkelijk voelde, maar dat ik me in die tijd overal onprettig en ongemakkelijk voelde. Dat een begrafenis misschien zelfs beter te doen was dan andere activiteiten, omdat ik daar niets hoefde, alleen zitten. En omdat men 'gewoon' zou denken dat ik verdrietig was.

Ik zag die oudoom heel vaak, hij woonde in de buurt en kwam ook regelmatig langs. Raar dat je dan bijna vergeet hoe zijn overlijden gegaan is.

Maar ehm. . 

Als het hebben van wat overgewicht , n belabberde conditie en sochtends niet al fris  , een kenmerk zou moeten zijn  van psychiatrie , dan zou  het toch nog n flink stuk drukker zijn in de psychiatrie! 

Het ligt mijns inziens echt aan het metabolisme.  
Ik heb ook nogal de indruk dat seroquel  te pas en te onpas word ingezet , op de dementie afdelingen bijv.ook.  Om mensen  maar rustig  te houden, dat is voor het personeel beter te behappen . 
Nou ja, in de ggz uiteindelijk niet veel anders.

Bij mij was het destijds een prima tijdelijke oplossing . Dan was ik tenminste 8 uur lang buiten bewustzijn.  Ieder mens word gek of blijft gek zonder slaap. 

Ik vind t het n griezelig middel. Verbaast me ook niet dat je erbij gaat hallucineren,  vreemd gedrag vertonen en dat n combi met drank ook vreemd uitpakt. 

Groet!

Dank je Mabel. Iemand uit mijn zelfhulpgroep zei eens dat het een soort hype geweest is rond 2012, die Seroquel. En warempel.... allemaal zijn we er idd rond die tijd mee begonnen. Sommigen zijn al lang weer gestopt en slikken nu iets anders. Maar dat dat jaar echt bleek te kloppen was scary. Want ik weet ook nog dat mijn psychiater (de vorige) al vaak over Seroquel was begonnen en dat ik het pas 'durfde' toen ik al een maand of vier heel slecht sliep.

Dat voelde toen nog als een soort positieve stap: Hoera ik begin toch eindelijk aan Seroquel.

Vanmorgen zouden we zelfhulpgroep hebben van GGZ. Sta ik voor de deur.... gaat de deur niet open. Alle lichten uit, alles dicht... Ik ging nog de uitnodigingsmail checken maar daar stond echt dat het door zou gaan op die tijd en plaats. Ondertussen kwamen er meer groepsgenoten en allemaal los van elkaar wilden we elkaar wel graag spreken. Dat was wel grappig, je zou denken dat we allemaal blij waren dat het niet doorging maar het was echt andersom ;-)

Iemand van de groep nodigde ons gelukkig bij haar thuis uit. Ze zei dat het een troep was maar die toestand die het bij haar had, heet hier 'netjes'. Gewoon wat rommeltjes op tafel maar viel erg mee. Maarja... wel paar keer schakelen dus in korte tijd. En dan ben je zomaar bij iemand thuis waar je nog nooit geweest bent... we hebben wel even met elkaar de eettafel opgeruimd want daar lagen haar naaispullen allemaal. Het was weer een beetje veel voor mij op de ochtend.

Ik heb in de groep gegooid dat ik het lastig vind dat er nu overlap is met psychiater, psycholoog, SPV... dat je dan thuis het signaleringsplan maakt maar er niet aan toe komt het te bespreken en weer terug moet komen. Dat ik maandag GGZ-dag wil maken maar dat de psych alleen op woensdag kan... etc. Eén persoon spreekt alles tegen wat ik zeg... terwijl de rest van de groep best begrip had voor wat ik zei. Met die persoon ging het ook helemaal niet goed hoor... maar ik kon mijn verhaal niet goed doen. Het lijkt wel of zij de hele batterij aan hulpverlening allemaal als een soort vrienden beschouwd waar ze gezellig langs tuft door de week. Voor mij is dat niet zo. Elke gang naar het GGZ-gebouw is een opgave.

Inmiddels heb ik wel begrepen dat je altijd een vervolgafspraak moet hebben staan, maar dat je zelf kunt zeggen dat je die ergens over tig maanden wilt plannen en desnoods verzet je m dan weer. Dus dat die afspraak een formaliteit is maar als je er geen behoefte aan hebt kun je m heel ver weg plannen. En zo'n signaleringsplan daar zouden anderen zich echt niet druk om maken als dat niet af is. Terwijl dat bij mij al weken in mijn tas zit want huiswerk en straks vergeet ik t mee te nemen als de afspraak daar is.

Het was nuttig hoor maar mijn 'autisme' he... dan zit je opeen bij iemand thuis en die heeft 3 katten en 1 iemand is allergisch en help... Ik vond wel dat ze een heel fijn huis had en ik voelde me er echt prettig. Dat heb ik niet in alle huizen.

Hoi Felnie 

wat jammer dat het dicht is de ggz van mij is ook dicht anders had ik naar dagbesteding kunnen gaan 
wel fiijn dat je toch ff bij iemand terecht kon 

fijn dat het huis prettig voelde ik heb dat ook dat ik mij prettig moet voelen in een huis 

veel liefs J

Jammer dat jij er ook niet terecht kon Mister. Ik vond het vooral slordig dat we een uitnodiging hebben gekregen voor vandaag half 10 in het GGZ-gebouw. Heb ook namens de groep nog wel een mailtje gestuurd dat ik me hieraan stoorde.

Ja ze heeft een fijn huis. Wel hier en daar wat spullen van hobby's, maar in mijn ogen gewoon netjes en schoon allemaal. Terwijl ze ook kinderen heeft.

Ik denk dat de één veel makkelijker 'even dit' en 'even dat' doet terwijl het voor de ander meer een opgave is. Ze heeft ook katten maar die rook je ook helemaal niet. Het is goed te weten dat ze zo'n prettig huis heeft op een mooie plek. Ze heeft alles behalve een makkelijk leven maar gelukkig is haar huis een fijne basis. Dat zie je ook vaak anders bij mensen die het moeilijk hebben.

Feline, 
mischien kun je boeken, titels  PAAZ en Up eens  lezen . Behalve dat ze enorm leuk zijn geschreven gaat het over n jonge vrouw, die suicidaal word opgenomen en  die uiteindelijk ook bij n vorm van autisme uitkomt , na  een hele hoop gedoe. De bieb heeft ze wellicht ook!  
Echt herkenbaar en ook n plezier  om te lezen,  met humor! 

Groetjes!