Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



Vandaag maakte een oud-collega bekend dat hij een website had gemaakt. Precies zoals ik hem ken: Een heel simpele website, slechte foto's, veel taalfouten. En toch he... hij werkt met mensen en doet dat met zoveel passie. We hebben samen bij een theater gewerkt. We hielden allebei evenveel van mensen. Vooral de mensen die het allemaal niet zo makkelijk vinden. We hebben samen eens een workshop gegeven en dat was zo gaaf om te doen. 
Ik was af en aan verliefd op deze collega. Maar er waren anderen, bij hem en bij mij. En ik denk dat ik sommige signalen niet goed heb opgepikt. En dat het niet mogelijk was om samen te blijven werken als we wel zouden gaan daten. 

Ik ben niet leuk weggegaan daar. Hij werkt er nu, vijf jaar later, nog steeds. Ik was toen niet zo depressief. Ik had wel eens een dip. Sowieso ieder jaar januari. Dan was december zo druk geweest, te druk, en in januari stortte ik standaard in. Maar de rest van het jaar... ik deed de dingen met veel plezier. Het was in Amsterdam en ik plande alles zo, dat als ik toch in de stad was, ik s avonds vaak ook in Amsterdam bleef. Koor, theaterles, concerten. Financieel gezien had ik het toen net iets ruimer dan nu. Net dat verschil tussen wel of niet een concertkaartje kopen. 

Ik had toen 'de verrassing' nog niet gehad. De brief die ooit uit de lucht kwam vallen dat ik 1500 euro moest terugbetalen aan de belastingdienst. Sindsdien heb ik het idee dat er iedere dag weer iets dergelijks uit de lucht kan komen vallen. 

Nu kijk ik Matthijs gaat door en er treden verschillende muzikanten op en het doet me denken aan die tijd. Ik kom bijna nooit meer in Amsterdam maar ik ben zo ingedut in mijn huidige woonplaats. Ik mis dat artistieke, die mensen. Ik had niet per se weg gewild maar ik kon er ook niet blijven. 

Maar hoe het nu is... ook door Corona... al die dagen thuis alleen. Bah.
Antwoord


Ik had iets raars. Of bijzonders. Ik weet niet.

Zoals jullie misschien weten heb ik geen kinderen, terwijl ik als klein meisje mezelf altijd wel als moeder heb gezien. Misschien een rare zin, maar sinds de depressies en diagnose en opname heb ik mezelf een beetje als ongeschikt verklaard. En met mijn medicatie ook als een soort onvruchtbaar. Omdat met mijn huidige medicatie een kindje nooit gezond ter wereld kan komen.

Ok. En nu woon ik al bijna zes jaar in mijn huidige woning. En hier letterlijk voor de deur is een soort speeltuintje. Iets van vier of vijf toestellen. En kennelijk heb ik het hele kinderen-verhaal zo geblockt, dat ik dat speeltuintje nooit echt gezien heb. Ik weet dat het er is, maar ik vroeg me zojuist af of ik uit mijn hoofd kan zeggen wat voor toestellen er staan? Ik had geen idee. Terwijl ik er altijd langs fiets.

Opeens bedacht ik dat het voor mijn neefje best cool is dat hij een tante heeft met een speeltuin voor de deur. En toen ging ik pas kijken: Wat leuk, een schommel, een glijbaantje, een rekstok. Eigenlijk een superleuk plekje maar het is alsof ik met oogkleppen daar langs gereden ben 'omdat ik het toch nooit nodig zou hebben'.

Raar hoe je dingen niet kan zien. Net zoals ik over 'rommel'  heen kan stappen, elke dag, en geen idee heb waar dan precies die rommel uit bestaat. Nouja dat is misschien wat anders. 

Ik ga mijn huis snel kindvriendelijk maken. Hoewel ik nog niet weet waar ik die shitload aan medicatie kan opbergen zonder dat er kinderhandjes bij kunnen. Ik heb ook veel planten maar ik denk dat ik neefje wel kan leren dat hij daar niet aan mag trekken. En sneuvelt er één, dan is dat maar zo. Daar leert ie van Big Grin
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-03-2021, 18:11 door Freya25.)

Zes jaar is wel.lang Big Grin .
Maar herken het op zich wel, een blinde vlek voor iets hebben. Of er van overtuigd zijn dat iets nieuw is ( een bordje langs de weg ofzo) terwijl dat er volgens vriend al jaren staat....
Antwoord


Ja gek he.... ik had vrijdag ook zoiets raars. Ik was bij een winkel waar ik niet dagelijks kom en zou zweren dat ze er onlangs zelfscankassa's hadden geplaatst. En ik wilde naar de zelfscankassa..... staat daar weer een gewone kassa. Ben echt van verbazing een extra rondje door de winkel gelopen, me afvragend of het wel goed ging. Maar ik weet het eigenlijk wel zeker dus kennelijk is het een proef geweest en beviel het niet. Het is een winkelketen die normaal geen zelfscankassa's heeft.

Was vanmiddag bij ouders. Wel sneu hoor, moeder was vorige week ziek geworden, buikgriep. Achteraf blijkt dat ze dat via mijn baby-neefje heeft opgelopen. Maar ze was echt beroerd en het kwam er aan twee kanten uit en ze kon niet op tijd bij het toilet zijn. Dus toen was het bed vies maar ze konden het beiden niet verschonen op dat moment. Terwijl mijn moeder normaal heel erg van de hygiëne is, als ergens maar een spatje op zit moet het in de was. Ze kon nog net de vloer een beetje schoon dweilen (kennelijk zat het echt overal) maar is toen weer in dat vieze bed gaan liggen.

Ik vind dat wel naar. Kennelijk gaat dat zo als mensen ouder worden. Denk als je thuiszorg hebt dat die s ochtends wel even actie zouden ondernemen bij zoiets. Maar dat willen ze (nog) niet.
Antwoord


Hoi F, 

Is het n idee dat leven in Amserdam destijds voor ogen te houden en daar n beetje wat mogelijk in is van na streven?  
Dat je wat uit dat oudersgedoe etc komt? Minder eenzaamheid en eentonigheid ervaart? Beetje accentverschuiving nastreven . 
Mischien is is het nu een goede tijd de man vd website wel te benaderen/ daten?


Groetjes
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 29-03-2021, 17:41 door Feline.)


Dank je Mabel. Ik heb zaterdag meteen een berichtje achtergelaten bij zijn Facebook. Geen reactie op gehad verder.

Ja het gaat ook niet per se om Amsterdam. Maar dat artistieke, dat was zo leuk. Ik heb in mijn huidige woonplaats nog bij een koor gezeten, 2,5 jaar. Alleen dat was op vrijdagavond. Op een gegeven moment had ik zaterdagochtend school en toen ging het niet meer samen. Het koor was wel aardig... maar ook een beetje... braaf. Allemaal van die gezellige dames zeg maar, haha.
Vorig jaar maart heb ik hier een ander koor benaderd maar door Corona kon dat toen niet doorgaan. Afgelopen september toch een keer daar gaan kijken maar toen was het verschrikkelijk. Een sporthal met de deuren open en ducttape op de vloer met kruisen en strepen van waar je wel en niet mocht staan. Ze had het koor in groepjes van 10 gehakt en dan stond je met 10 van verspreid over de hele gymzaal dus een mega eind uit elkaar. Ik heb gezegd dat ik wel terug kom als het weer op een gezellige manier kan. Zij konden er niets aan doen maar het was niet iets wat ik voor mijn lol deed. Dus ik heb wel pogingen gedaan maar de tijd zit wel tegen.

Ik was bij GGZ. Zij ging op het whiteboard een schema maken van de mensen die ik om mij heen heb. Komt er toch op neer dat dat nu mijn familie is en nog een paar losse andere mensen. En mijn GGZ-groep. Het viel haar ook op dat ik maar één vrouw opnoemde en verder mannelijke vrienden. Dat klopt wel want ik heb me zo vergist in vrouwen.

Ze raadde me aan om toch de wandelvrienden weer eens te contacten. Die zie ik nu al heel lang niet ivm Corona en ik heb ook geen zin om te zoomen. Mijn hulpverleenster zei dat ik me misschien even daar overheen moet zetten, dat ik geen zin heb in Zoom. Omdat het toch beter is dan elkaar helemaal niet zien.

Bij het hardlopen was het gezellig vanmorgen. Wie weet rolt daar ook nog wel iets leuks vriendschappelijks uit maar ik ben ook voorzichtig. Vanmorgen was er iemand die vertelde over internationale festivals waar ze heen gaat, klonk echt heel leuk (buiten Coronatijd uiteraard). Dat is wel een leuke vrouw volgens mij.

Verder had X het gisteravond weer moeilijk en hij deed zo verschrikkelijk vervelend op app. Ik heb gezegd dat ik echt wel wat anders aan mijn hoofd had met ouders die in hun eigen kots en stront liggen en toen was het wel over.

Kwam er eigenlijk op neer dat hij bleef doorgaan dat zijn leven geen zin heeft etc etc etc en daar moet hij echt mee stoppen nu. Als hij er een eind aan wil maken moet hij dat doen maar hij moet mij niet aan mijn hoofd zeuren. Daarna heb ik eigenlijk best lekker geslapen.

Ik heb al eens een vriendschap helemaal beeindigd nadat ik de hele tijd in het gezeur zat dat ze zo suicidaal was. Als X niet oppast block ik hem ook.
Antwoord


Hoi Feline,

Weet niet of depressie besmettelijk is, misschien voor sommige wel...dat je er niet vrolijker van wordt op den duur zal ook per mens verschillen.

Ze zeggen wel alles waar je mee in aanraking komt raak je mee besmet, maar vaak kloppen zulke uitspraken maar gedeeltelijk.

Niemand in mijn omgeving is depressief geworden, maar merkte wel dat mijn vriendin er op den duur wel heel veel moeite mee kreeg om steeds hetzelfde aan te horen.

De verhalen die jij verteld over zelfmoord klinkt of is bijna emotionele chantage.

Weet niet hoe ik daar persoonlijk mee om zou gaan, maar dat is natuurlijk niet iets wat je makkelijk van je afschuift en je zwaar emotioneel belast.

Zou natuurlijk ook helpend kunnen zijn dat je zo iemand loslaat en die leert daar anders mee om te gaan.

Mijn vriendin ervoer het altijd als fijn om mij te ondersteunen ze was een soort aspirine voor me en ik was haar ook heel dankbaar altijd wat misschien meehielp voor haar.

Vind het goed hoe je bezig bent en naar je gevoel luistert en jezelf niet veel oplegt of verlangt.

Desireless
Antwoord


Dank je wel Desireless voor deze woorden.

Ik heb het al op verschillende manieren meegemaakt.

Een bekende, een soort leraar was dat, leeftijd van mijn ouders. Nooit ergens mee gedreigd maar op een dag lag hij dood in de tuin.
Een andere (vage) bekende, die steeds meer in haar eigen wereld raakte en er op een dag niet meer was. Waar ik overigens geen details van weet. En dat is ook niet aan mij... maar toch vraag je het je soms af... wat het hele verhaal is. (zij stond niet zo dichtbij)

Mijn vriendin in de kliniek. Af en toe was ze 'weg' en dan lag ze op intensive care. Als ze opgekrabbeld was was ze na een tijdje weer weg. Eerst intensive care, dan een zwaardere afdeling. Godzijdank heb ik haar later nog eens gezien en zag ze er goed uit. Maar dat was 8 jaar later pas, in de tussentijd heb ik het nooit geweten... heb zelfs nog gedacht dat ik haar op een idee had gebracht door iets wat ik per ongeluk zei.
Zij dreigde ook niet. Zei wel dat het soms door haar hoofd ging.

En wel meer mensen in die kliniek maar ik heb het niet allemaal onthouden.

Iemand die ik kende op een forum. Nooit in het echt gezien, nooit een naam of gezicht geweten. Ze ging euthanasie doen omdat niets meer hielp. Geheel in overleg met iedereen en daar schreef ze ook over want niet iedereen kon dat waarderen. Ze vroeg me of ik met haar wilde blijven schrijven tot het einde. Ze mocht alleen op het forum niet zeggen wanneer dat was, dat zou tegen de regels zijn. Ik heb dat beloofd en ik heb dat ook gedaan maar het was ook heel gek. Misschien niet het schrijven zelf, maar dat ze daarna helemaal weg was. Je hoopt misschien nog op een berichtje van de partner oid die vertelt over de uitvaart... ik weet niet... ik had van tevoren niet bedacht dat dat zo raar zou zijn.

Het ergste was Y. Zij was ook via een forum maar we waren elkaar wel gaan ontmoeten en waren ook Jut en Jul geworden. Op een gegeven moment viel het me op dat als zij wilde dat haar 'lover' of haar zus langs kwam, ze berichten ging sturen dat ze 'mega suicidaal' was en thuis was. Toen dacht ik.... daar ga ik niet aan beginnen dus ik ben nooit om die reden naar haar toe gegaan. Ik woonde daarvoor ook te ver.
Maar op een gegeven moment kon ze ook op bijv zaterdagochtend heel vroeg appen of we misschien de komende week iets leuks konden afspreken want dan had ze nog iets om naartoe te leven. Terwijl ze best ver weg woonde dus het was niet altijd makkelijk om iets te plannen. En ik wilde ook niet om die reden iets plannen, daar kwam zoveel druk op te liggen.
Ze heeft toen wel langzaam hulp gezocht en op het laatst had ze wel een pscycholoog. Maar de lover was aan uit aan uit aan en toen had ie ook geen huis meer en kwam een paar weken bij haar en maakte het alsnog uit. Toen appte ze of ik een pistool voor haar had (dat was haar humor). En ze ging naar de psycholoog maar ik merkte dat ze daar totaal de waarheid niet sprak en de hele lover achterwege liet in het verhaal. Om dan mij weer te gaan lastigvallen.

Ik denk dat het laatste was dat zij met kerst bij de familie was weggegaan om vervolgens mij weer continu te appen dat ze zo alleen was. Ik dacht... ga dan ook niet weg als je niet alleen wilt zijn. En ik had zelf best een fijne kerst. Bij broer thuis, de helft van de mensen kende ik niet maar vond het fijn om blije mensen om me heen te hebben.
Ergens rond de feestdagen ben ik gestopt met antwoorden. Ik ben vreselijk bang geweest dat ze zich iets aan zou doen en dat ik dan de schuld zou krijgen. Ik vond het al niet meer erg als ze dood zou gaan... als dat was wat ze wilde. Maar wel dat ze misschien nog ergens een brief zou hebben dat die ellendige Feline haar had laten zitten.

Ben heel verdrietig geweest om de vriendschap. Overigens was het al zo dat mijn werk en jobcoach er vanaf wisten omdat ik op de werkvloer er ook last van had en wel eens zichtbaar enorm geschrokken was van een berichtje. Ik leed er echt onder en mijn coach zei ook: Je kunt niet elke week met weer hetzelfde verhaal bij de manager komen, er moet wel iets veranderen.

Ik heb eigenlijk geen vriendinnen gemaakt meer daarna. Nouja één, via het wandelen. Zie haar niet zo vaak maar ze is wel lief.

En nu dus X. Het scheelt dat ik het hele verhaal al eens meegemaakt heb. Als hij dood wil dan moet hij gaan... Wat hij nu vooral doet is benadrukken dat ik alle kerels kan krijgen die ik wil want ik ben een vrouw. En hij kan niemand krijgen want klein, dik, kaal, buitenlands, bladiebla.
En het is zo oneerlijk want hij heeft relaties gehad, heel lang ook... en ik heb nog nooit een echte relatie gehad op een vakantieliefde na. En dan op grond van dat ik een 'normaal' vrouwelijk uiterlijk doen alsof mijn hele leven makkelijk is.

Terwijl hij weet dat het best eens voorgekomen is dat ik door mannen na de seks op straat ben gezet. Ja dan had ik niet de lekkerste types uitgezocht maar dat is hoe het kan gaan met daten.

Hij weet na gisteren dat hij niet meer zo tegen mij hoeft te praten. Als ie dood wil dan gaat ie maar dood. En dat meen ik, alles is een lijdensweg bij hem en als hij nu tegen iedereen doet zoals hij tegen mij doet dan is ie weer heel erg alleen straks.
Antwoord


Nou Feline, 

Hier zou ik ook strontsimpel van worden . Die man is n zuiger ! Wat wil ie nou eigenlijk? Dat jij weet dat ie zich slecht voelt? Laat ie hulp gaan zoeken ! 
Laat m met 113 gaan appen bijvoorbeeld, ipv met jou . 


Groet en sterkte!
Antwoord


Dank je wel.

In de zomer had hij ook al van die buien. Kon ie ook dronken vanuit de kroeg heel vervelend appen. Ik ben sowieso vrij wanhopig geweest denk ik dat ik hem bleef zien. In mei is een vroegere vriendin (die staat niet eens in bovenstaand lijstje) mij zwart gaan maken op internet en ik was even gebroken. Ik was zoveel alleen thuis geweest, ook al voor Corona (ik deed toen een studie met 1 dagdeel les, rest thuis studeren). Ik was zoveel alleen geweest, zag wel af en toe mensen maar verder hele weken alleen... en toen die 'vriendin' die mij volledig afkraakte 'en plein public'. Ben een beetje in zijn armen gevlucht ofzo.

En toen ik ook nog zijn negatieve bril overnam werd het ook lastiger om met andere mensen weer een klik te hebben.

Ik zat even op mijn balkon. De maan is prachtig trouwens. X kon ook iets vaderlijks hebben.

Vandaag maakte de SPV (van GGZ) een schema met familieleden etc en daar besefte ik dat het contact met vader nog maar dunnetjes is. Hij is er wel maar ook niet echt meer. Hij kan ons niet meer steunen. Ziet overal rampscenario's en als ik moet huilen doet hij niks en blijft gewoon bonnetjes uitzoeken of op zijn telefoon bezig. Ik huil bijna nooit bij mijn ouders... juist omdat de situaties er zo ontzettend onhandig door worden.

En misschien hebben anderen hier nooit een vader gehad. Of misschien was er bijvoorbeeld een oom of leraar die die rol kon vervullen. Maar als hij er fysiek nog is voelt het ook niet goed om een oom te gaan vragen voor dingen die je liever met je vader zou doen. En ik heb jongere broers maar dat is echt iets heel anders. Het gaat zo geleidelijk en misschien zocht ik daarom iemand als X. Die had wel een soort mannelijk probleemoplossend vermogen. Behalve dan zijn eigen problemen...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,011 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,699 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 417 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)