Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



(21-02-2021, 12:44)misterj schreef: Hoi Feline 

mijn moeder was erg dominant en zie mocht alles van gevoelens uiten en wij als kinderen niet in 2011 kon ik het niet meer aan toen werd ik opgenomen mijn vader is toen een keer langs geweest en maakte alleen maat verwijten toen was de maat voor mij vol en heb ik het contact verbroken is nu al 10 jaar geleden ik heb er vrede mee ik wil ze nooit meer zien 

fijn dat je wat geslapen hebt  Wink 

en de pillen heb ik ook vaker ander merk en dan meteen andere vorm 

geniet van deze mooie zondag Feline

Hoi Mister J.

Was bij mijn moeder ook zo dat ze vaak deed of zij het nog zwaarder had...en ik daar vooral schuldig aan was.
Als ik een probleem had maakte ze het nog erger voor me.
Heb ook op een gegeven moment het contact verbroken, was een paar keer flink misgegaan ervoor...en kreeg in de gaten dat ik vaak bij haar weg kwam en gelijk door kon naar mijn vriendin om mijn frustratie te uiten... voelde me nog steeds vooral zelf schuldig, maar kon het niet meer verdragen.
Gelijk daarna kreeg ze alzheimer, toen toch nog wat liefde getoond naar haar toe...ze was zo kwetsbaar ineens.

Desireless
Antwoord


(21-02-2021, 12:11)Feline schreef: Dank je wel
Desireless.

Als ik zie hoe raar mijn oma was, de moeder van mijn moeder, dan kan het bijna niet anders dan dat zoiets doorwerkt. Al heeft mijn moeder krampachtig geprobeerd haar gewoontes niet over te nemen.

Ik heb lang geslapen met mijn huidige medicatie maar weer niet meer echt hoe laat ik dan ben gaan slapen. 

Ik heb op dit forum lang niet geschreven
En toen ging het wel iets beter.

Moeilijk wat je schrijft over je jeugd. Fijn dat er iemand was die je opving maar toen was er al veel leed geschied denk ik.

Was bij mijn moeder ook het geval, haar moeder gaf vaak commentaar op haar en mijn moeder weer op mij.
Als je maar lang geslapen hebt...had je lichaam wel weer even nodig na de laatste dagen.
Antwoord


Blijkbaar n bekend verschijnsel !

Alles verzwijgen want anders deed je je moeder wat aan , of werd ze boos , overstuur , of vervulde ze haar moederrol door te zeggen dat je je niet 'zo naar moest maken' ' jezelf niet overstuur moest maken'  ongeacht de inhoud of wat er aan de hand was.  Tja wat heb je er aan? Nou, niet veel . 
Blijkbaar moet je zo iemand dan beschermen tegen allerlei onheil wat niet eens diegene zelf betreft ten koste van jezelf. 
En als er dan echt stront aan de knikker is en er ingegrepen moet worden als ouder krijg je het verwijt dat je had moeten praten. 
Zo onzinnig . 

Groet, Mabel
Antwoord


Dank jullie wel. Kort samengevat werden de dingen zo gedraaid dat het voor mijn moeder erger was dan voor mijzelf. Bijv zo´n jongetje dat in het ziekenhuis mij pijn deed.... elke keer in het verhaal is het voor mijn moeder zo erg dat dat jongetje vervelend was.

Ik heb lang en diep geslapen vannacht en weet niet eens meer zo goed dat ik dit gisteravond had geschreven. 

Ik vroeg vandaag nog even naar het ziekenhuis en moeder vroeg of ik dan wil opschrijven wat ik wil vragen. Ik vroeg of ze dat dan van tevoren wil hebben, maar dat hoefde niet. Ze zei dat mijn vader en zij er nog wel veel van weten maar dat het voor hun niet zo ingrijpend was want 'het moest gewoon gebeuren'.

En misschien is dat meteen het antwoord. 'Het moest gewoon gebeuren' (ik bedoel overigens de 1984-periode) en als dat de houding is van je ouders en de dokters en alle anderen... wat kun je dan als kind? Wat er dan precies moet gebeuren dat weet je niet, maar je voelt dat het sowieso gaat gebeuren. Of je nu hoog of laag springt.
En het is ook een soort degradatie van alles wat het is.

Dat mensen je open snijden en weer dicht naaien, dat je daarna niet meer kunt lopen.... ik denk dat ik als kind ook heb aangevoeld 'dat alles gewoon moest gebeuren' en daarom liet ik het ook maar gebeuren.

Ik heb overigens altijd begrepen uit de verhalen dat ik een soort andere taal was gaan spreken daar, die voor niemand meer te volgen was. Maar volgens mij moeder was het gewoon mijn taaltje als 2-jarige dat mijn ouders wel verstonden maar de rest van de mensen niet. Het was niet zo dat ik een switch maakte tussen twee talen (dat had ik wel eens ergens gelezen en ik dacht dat dat was wat bij mij ook gebeurd was). 

Ik heb het idee dat ik jullie tekort doe hier en daar door niet op alles te reageren, wat ik eigenlijk wel zou willen. Maar dat kan ik dan beter een keer overdag doen.

Er was een verhaal op TV, ik heb het afgelopen week wel voorbij zien komen in de roes van alle TV en filmpjes die ik aan had staan. En interview met een man. En vanmorgen vertelde mijn moeder dat ze dat interview gezien had.... en ik moest opeens zo verschrikkelijk huilen om dat verhaal. Waar ze bij was, dus dat was al heel wat. En nu denk ik weer aan dat verhaal en weer helemaal overstuur. En ik denk dat het goed is dat er tranen komen, ook al weet ik niet wat het precies met mij te maken heeft.
Antwoord


(22-02-2021, 00:08)Feline schreef: Dank jullie wel. Kort samengevat werden de dingen zo gedraaid dat het voor mijn moeder erger was dan voor mijzelf. Bijv zo´n jongetje dat in het ziekenhuis mij pijn deed.... elke keer in het verhaal is het voor mijn moeder zo erg dat dat jongetje vervelend was.

Ik heb lang en diep geslapen vannacht en weet niet eens meer zo goed dat ik dit gisteravond had geschreven. 

Ik vroeg vandaag nog even naar het ziekenhuis en moeder vroeg of ik dan wil opschrijven wat ik wil vragen. Ik vroeg of ze dat dan van tevoren wil hebben, maar dat hoefde niet. Ze zei dat mijn vader en zij er nog wel veel van weten maar dat het voor hun niet zo ingrijpend was want 'het moest gewoon gebeuren'.

En misschien is dat meteen het antwoord. 'Het moest gewoon gebeuren' (ik bedoel overigens de 1984-periode) en als dat de houding is van je ouders en de dokters en alle anderen... wat kun je dan als kind? Wat er dan precies moet gebeuren dat weet je niet, maar je voelt dat het sowieso gaat gebeuren. Of je nu hoog of laag springt.
En het is ook een soort degradatie van alles wat het is.

Dat mensen je open snijden en weer dicht naaien, dat je daarna niet meer kunt lopen.... ik denk dat ik als kind ook heb aangevoeld 'dat alles gewoon moest gebeuren' en daarom liet ik het ook maar gebeuren.

Ik heb overigens altijd begrepen uit de verhalen dat ik een soort andere taal was gaan spreken daar, die voor niemand meer te volgen was. Maar volgens mij moeder was het gewoon mijn taaltje als 2-jarige dat mijn ouders wel verstonden maar de rest van de mensen niet. Het was niet zo dat ik een switch maakte tussen twee talen (dat had ik wel eens ergens gelezen en ik dacht dat dat was wat bij mij ook gebeurd was). 

Ik heb het idee dat ik jullie tekort doe hier en daar door niet op alles te reageren, wat ik eigenlijk wel zou willen. Maar dat kan ik dan beter een keer overdag doen.

Er was een verhaal op TV, ik heb het afgelopen week wel voorbij zien komen in de roes van alle TV en filmpjes die ik aan had staan. En interview met een man. En vanmorgen vertelde mijn moeder dat ze dat interview gezien had.... en ik moest opeens zo verschrikkelijk huilen om dat verhaal. Waar ze bij was, dus dat was al heel wat. En nu denk ik weer aan dat verhaal en weer helemaal overstuur. En ik denk dat het goed is dat er tranen komen, ook al weet ik niet wat het precies met mij te maken heeft.
Hoi Feline,

Heb je nog heldere herinneringen aan die tijd in het ziekenhuis, verbaas me er soms over dat mensen zich dingen met die leeftijd kunnen herinneren.

Misschien als dingen heel traumatisch zijn dat het dan gedeeltelijk in het geheugen blijft staan, kan me zelf eigenlijk niks herinneren van voordat ik 5 of 6 jaar was.

Het lijkt me inderdaad  traumatisch zo'n ingrijpende operatie op zo'n leeftijd.

Je reageert altijd wel op reacties en als het niet lukt omdat je gewoon teveel aan jezelf hebt zullen anderen je dat alles behalve kwalijk nemen.

Reageren vervult ook een behoefte bij mezelf dus als mensen erop reageren is dat leuk, maar niet altijd nodig.

Tranen zijn de parelen van de ziel zei mijn vriendin altijd, mij lukt het zelden...fijn dat je dat hebt kunnen laten gaan in  bijzijn van je moeder.


Desireless
Antwoord


Dank je wel. 

Gisterenavond ook nog heel erg gehuild, weer om datzelfde verhaal. Het lukte me helaas niet om zonder seroquel te slapen dus heb toch wat genomen en nu vandaag lijk ik ook niet bij het verdriet te kunnen. 

Ik maak me nu al druk voor als mijn andere medicijn op is. 

Goede vragen over de herinnering aan het ziekenhuis. Ik denk dat ik er weinig bewuste herinneringen aan heb en dat het 'plaatje' eigenlijk bestaat uit hoe het later door anderen ingevuld is. Mijn vader heeft veel foto's gemaakt en moeder heeft hier een mooi album van gemaakt. (Overigens is dit al jaren uit beeld maar ik herinner het me nog wel) Verder was er een mooi plakboek met kaarten die mensen uit het dorp hadden gestuurd en ook dat boek keek ik als kind vaak door. Ik had best veel speelgoed en knuffels gekregen tijdens de opname en moeder en ik hadden het er wel over welke knuffels uit het ziekenhuis kwamen en wie die dan gegeven had. 
Het is denk ik onbewust een mooi verhaal geworden van een dapper meisje dat naar het ziekenhuis moest, allemaal cadeautjes kreeg van lieve mensen, van een operatie die goed afliep en toen mocht ze weer naar huis. 
De littekens werden thuis nog heel lang liefdevol verzorgd en als er weer een nieuw wondermiddeltje tegen littekens op de markt kwam werd ik ook daarmee elke avond ingesmeerd. (Ik heb zelf nooit problemen gehad met de littekens maar wellicht juist doordat het ziekenhuisverhaal onbedoeld een beetje een heldenverhaal was geworden). 

Later waren mijn ouders heel blij dat ik gewoon bleek te kunnen fietsen, zwemmen en schaatsen dus dat was weer een soort hoera-stemming rondom de heupen waardoor het voor mij iets positiefs leek. Immers zonder operatie had dat misschien allemaal niet gekund. 

Nu denk ik dat ik me het echte/realistische verhaal niet meer bewust herinner en dat er later een mooi nieuw verhaal overheen gekomen is. Maar misschien met de EMDR kan ik weer bij het echte verhaal komen, wat hopelijk in mijn onbewuste opgeslagen is. Want ook als er drie keer per week gezellig bezoek kwam met cadeautjes, zal de rest niet leuk of gezellig geweest zijn. 

Ik voel me raar en onbestemd vandaag. Woensdag kan ik weer naar EMDR en ik hoop toch zo dat er echt iets los komt. Zoals ik gisteren zo moest huilen om dat verhaal... en wat raar genoeg vandaag ook weer weg is...

Ik hoop dat mijn arts bereid is me iets voor te schrijven wat NIET seroquel is en dat stukje bij beetje de rust weer in mijn lijf komt. NIet om te blijven verdoven maar omdat ik niet zomaar allerlei medicijnen kan weglaten die ik al jaren slik.
Antwoord


Nee, zoiets moet met beleid gebeuren.  
Als medicatie ervoor zorgt dat je emdr niet goed kan doen , zal er iets aan gedaan verandert moeten worden,  anders slaat het de plank wel mis. 

Kan je nog beter oxazepam oid dergelijks hebben, voor rust, dat is na 8 uur uitgewerkt, valt  nog te plannen, maar wie weet waar de psych mee komt. 

Sterkte, Mabel
Antwoord


Arts neemt het nu wel serieus met de seroquel. Hij mailde en vroeg of ik ook onrustige benen kreeg en dat is idd wel zo maar ik heb nooit de link gelegd met de seroquel. Wel vaak een soort jeuk en dat ik met mijn ene been mijn andere been ga ‘krabben’ of bijv met mijn grote teen ‘krabben’. 

Wel eens dat ik me afvroeg waar die gewoonte vandaan kwam maar niet bedacht dat het met de seroquel is begonnen. 

Benieuwd welke andere optie hij gaat noemen.
Antwoord


De logeervriend heeft heel respectvol een verslagje geschreven van een nacht met mij na innemen van seroquel...

Zelf dacht ik nog dat de uren dat ik sliep, ik wel rustig sliep. Maar dat is dus niet zo en dat is misschien al 7 jaar niet zo. (Ik slaap vrijwel altijd alleen)

Wel ligt soms mijn dekbed ondersteboven met mijn voeteneinde bij mijn hoofd...

Ik hoop dat er snel iets anders is en dat dat misschien in kleine stapjes afgebouwd kan worden....
Antwoord


IIk heb met mijn ouders gepraat over ziekenhuis 1984 en ik geloof echt dat er nog wel emotie kan zitten. 

Zelfs toen ze met alle spullen die kant op reden hoopte moeder dat het niet hoefde (die kleine kans was er nog) en ik kan me voorstellen dat die sfeer heel verwarrend is geweest. 

Begeleiding v kinderen was goed maar ouders mochten er niet bij blijven toen ik onder narcose moest. En juist als alles goed besproken wordt en netjes uitgelegd gaat het kind (of iig ik) zich ook volwassener gedragen met minder ruimte voor primaire emotie.

En dus vier weken vast aan een bed. Ik hoop dat we er morgen iets mee kunnen bij de EMDR, dat ik dat gevoel kwijt raak van nog steeds passief ergens te liggen en vast te zijn.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,007 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,693 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)