Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



Ok ik had laatst gezegd dat ik het eens over oma wilde hebben. Zij is begin 2020 overleden, maar het voelde gek. Alsof iedereen deed wat er gebeuren moest (naar de uitvaart komen, kamertje leeg halen) en weer overging tot de orde van de dag. 

Oma was heel aanwezig in ons leven maar ook weer niet. Ze woonde tegenover ons en was er alle verjaardagen/kerst/pasen/oud en nieuw/diploma's etc. Echter nog steeds denk ik: Ik kende oma niet. Ook als ik foto's van opa en oma zie. Bij opa denk ik: ja dat is opa. Bij oma denk ik: Wie is die vrouw? 
Ze zei nooit veel. Spreken is zilver, zwijgen is goud... dat heeft ze heel letterlijk genomen. En iemand die er altijd is maar niks zegt, doet toch iets raars met de sfeer. 

Lang verhaal kort zijn we naar de kerk gelopen, Eva (met wie ik de gesprekken voer) en ik. Eva vroeg of ik een kaarsje wilde aansteken voor oma. Dat deed ik en daarna stak zij een kaarsje aan voor mij. En ik keek naar de kaarsjes en dacht: Er was geen 'oma en Feline'. 

Ik zou opa er bij willen zetten en mijn broertje. Mijn ouders of een tante. Nooit heb ik iets gedaan met oma alleen, nooit heb ik haar zelfs alleen gesproken. Als ik naar 'de overkant' liep, ging ik altijd met broertje of moeder, nooit alleen. Omdat ik me ook geen houding wist te geven als ze niks zei. 

Het was mooi, die kaarsjes, maar het riep juist meer vragen op bij me. Want ze is er altijd geweest, in hoogte- en dieptepunten, bij feesten en partijen, maar altijd zwijgend. En iemand kan er zwijgend zijn maar er wel voor je ZIJN, maar bij oma voelde dat anders. Alsof ze alleen maar met opa mee was, oid. Alsof we eigenlijk opa's familie waren en zij erbij zat. 

Ik heb wel eens een familieopstelling gedaan en zou dat best weer willen doen. Hoewel ik wel bezig blijf zo, met therapie en alles. Als ik aan opa denk, of aan de andere opa, dan is het goed. Ik heb ze lang gekend en dat was mooi. Bij oma voel ik een soort knoop: Wie was ze, wat dacht ze?
Antwoord


(05-01-2021, 18:33)Feline schreef: Ok ik had laatst gezegd dat ik het eens over oma wilde hebben. Zij is begin 2020 overleden, maar het voelde gek. Alsof iedereen deed wat er gebeuren moest (naar de uitvaart komen, kamertje leeg halen) en weer overging tot de orde van de dag. 

Oma was heel aanwezig in ons leven maar ook weer niet. Ze woonde tegenover ons en was er alle verjaardagen/kerst/pasen/oud en nieuw/diploma's etc. Echter nog steeds denk ik: Ik kende oma niet. Ook als ik foto's van opa en oma zie. Bij opa denk ik: ja dat is opa. Bij oma denk ik: Wie is die vrouw? 
Ze zei nooit veel. Spreken is zilver, zwijgen is goud... dat heeft ze heel letterlijk genomen. En iemand die er altijd is maar niks zegt, doet toch iets raars met de sfeer. 

Lang verhaal kort zijn we naar de kerk gelopen, Eva (met wie ik de gesprekken voer) en ik. Eva vroeg of ik een kaarsje wilde aansteken voor oma. Dat deed ik en daarna stak zij een kaarsje aan voor mij. En ik keek naar de kaarsjes en dacht: Er was geen 'oma en Feline'. 

Ik zou opa er bij willen zetten en mijn broertje. Mijn ouders of een tante. Nooit heb ik iets gedaan met oma alleen, nooit heb ik haar zelfs alleen gesproken. Als ik naar 'de overkant' liep, ging ik altijd met broertje of moeder, nooit alleen. Omdat ik me ook geen houding wist te geven als ze niks zei. 

Het was mooi, die kaarsjes, maar het riep juist meer vragen op bij me. Want ze is er altijd geweest, in hoogte- en dieptepunten, bij feesten en partijen, maar altijd zwijgend. En iemand kan er zwijgend zijn maar er wel voor je ZIJN, maar bij oma voelde dat anders. Alsof ze alleen maar met opa mee was, oid. Alsof we eigenlijk opa's familie waren en zij erbij zat. 

Ik heb wel eens een familieopstelling gedaan en zou dat best weer willen doen. Hoewel ik wel bezig blijf zo, met therapie en alles. Als ik aan opa denk, of aan de andere opa, dan is het goed. Ik heb ze lang gekend en dat was mooi. Bij oma voel ik een soort knoop: Wie was ze, wat dacht ze?

Hoi Feline,

Ik werk met veel ouderen op een dagcentrum, bijna allemaal hebben ze dezelfde manier van denken wat problemen betreft "niet zeuren, gewoon doorgaan".
Denk dat het bij die generatie hoort, als ik het verhaal zo lees klinkt het alsof je oma ergens mee rond liep en anderen er niet mee wou belasten.
Ken mensen die zelf problemen hebben, maar er zelden over praten en wel altijd naar anderen luisteren en zichzelf compleet wegcijferen tot het ze teveel wordt en hun gevoel ze dwingt.

Desireless
Antwoord


Dank je Desireless. Mijn opa (van dezelfde kant) was wel een prater en daardoor sneeuwde oma ook wel onder. 

En dan nog heb ik sommige verhalen elk jaar wel twee keer gehoord, en andere verhalen heb ik nooit van opa een oma zelf gehoord, maar alleen van mijn moeder. En ik kan me ook voorstellen dat je bepaalde dingen niet met je kleinkinderen deelt. 

Ik weet wel dat oma een aantal vervelende dingen heeft meegemaakt die ze niet goed heeft kunnen verwerken. Misschien was ze daarom zoals ze was, ze had het nog zwaar met haar eigenlijk verhaal.
Antwoord


De foto waar oma zo goed op staat, is van een gelegenheid waar de kinderen en kleinkinderen niet waren. Misschien vond ze het niet makkelijk om moeder/oma te zijn en genoot ze er wel van om met opa alleen op stap te zijn. Vroeger koos je niet voor kinderen, ze kreeg ze. 

Ik weet nog niet of ik het nu moet laten rusten, of juist er nog mee bezig zijn. 

Eerst maar eens slapen, hopelijk gaat het vandaag wat makkelijker.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-01-2021, 03:27 door desireless.)

(05-01-2021, 22:31)Feline schreef: De foto waar oma zo goed op staat, is van een gelegenheid waar de kinderen en kleinkinderen niet waren. Misschien vond ze het niet makkelijk om moeder/oma te zijn en genoot ze er wel van om met opa alleen op stap te zijn. Vroeger koos je niet voor kinderen, ze kreeg ze. 

Ik weet nog niet of ik het nu moet laten rusten, of juist er nog mee bezig zijn. 

Eerst maar eens slapen, hopelijk gaat het vandaag wat makkelijker.

Hoi Feline,

Als het je rust geeft om dit te delen is het altijd prima.
Hoop dat je een goede nachtrust krijgt.

Sterkte he,

Desireless
Antwoord


Dank je desireless. Ik heb een aantal uur achter elkaar door geslapen gelukkig.

Straks mijn praatgroep van ggz. Niet echt veel zin maar toch wel blij dat ik daar even onder de mensen ben.

Jij een goede dag gewenst.
Antwoord


Bij de zelfhulpgroep van GGZ kwamen de medicijnen ter sprake. Ik gaf aan dat als ik mijn Seroquel inneem en toch niet in slaap val, het een soort ´night ilke hell´ wordt. 

Sommigen hebben zelf seroquel geslikt maar zijn er weer van af. Ze vonden het heel heftig spul. Eén groepsgenote zei dat er een tijdje een trend was dat ze makkelijk Seroquel voorschreven aan de mensen omdat ze hoge verwachtingen hadden ervan. Ik vroeg welk jaar dat was. 2012/2013 zei ze. En ja, dat is precies wanneer ik het gekregen heb. 

Vanmiddag belt het UWV en ik ben opeens zo verschrikkelijk moe. Ze bellen pas 14 uur, ik ga maar even liggen...
Antwoord


Het gesprek met het UWV was prettig. 

Ik heb vannacht bijna 12 uur geslapen, heel diep, met medicatie. Mijn wereld ziet er meteen weer zo anders uit. Het is jammer dat je dat niet kunt instellen he. Met een knopje, ik wil van 23 uur tot 11 uur slapen.
Antwoord


Ik heb in mijn leven best veel vrijwilligerswerk gedaan en er ook veel van geleerd.

Gisteren besprak ik bij mijn zelfhulpgroep het theaterproject waar ik in mei mee begonnen ben. Ik heb dit nooit opgenoemd bij hun omdat er altijd wel belangrijker dingen te bespreken waren.
Nu ik het hardop uitsprak en zij het PRECIES begrepen, zie ik dat dit geen goed project voor mij geweest is. Natuurlijk wilde ik graag meedoen omdat het in de lockdown was en ik weer iets te doen wilde hebben. Ze vroegen me voor PR, maar later kwam er ook bij dat ik een scene heb geschreven en daarin ook gespeeld heb.

En eigenlijk vanaf dat ik mee ging spelen, kon ik ook niet meer uit het project stappen. Want het eerste stuk was al opgenomen en in de laatste scene zou ik ook voorkomen.

Maar wat een chaos. Steeds afspraken die verschoven waren of dagen die ik vrij hield waarbij ik toch niet hoefde te komen. En als je dan een afspraak had eindeloos ge-app over waar, uurtje eerder, uurtje later, pietje moet eerder weg dus dan gooien we het om, etc etc. Ik kan daar niet goed tegen.
De scene waarin ik de hoofdrol had is ook een paar keer verzet en moest uiteindelijk om 8.30 worden opgenomen ergens. Je kunt aan de beelden zien dat dit te vroeg voor mij was Undecided 

Ook is het niet duidelijk hoe we de dingen afspreken met elkaar. Soms denk ik dat je iets democratisch besluit (wat over de app al een heel gedoe is) maar dan opeens roept iemand: Ja maar dit project was mijn idee dus ik bepaal.

En het meest aparte is dat ze mij voor PR vroegen maar nu eigenlijk geen PR willen omdat ze het eindresultaat niet goed genoeg vinden.

Het is een project met amateurs die nog niet eerder zo als groep gewerkt hadden en er is niet 1 duidelijke leider. En sommigen kunnen prima werken zo. Voor hun kost het niet zoveel energie, die gaan na een werkdag nog 2 uurtjes ermee bezig en vinden dat prima.

Vandaag ook weer een appje of de naam (in juni of juli....) wel democratisch gekozen is en of dat niet anders had gemoeten. Grrr... dat hebben we heel netjes samen bepaald maar het is ook gewoon te laat om daar nu weer een discussie over te starten.

Echt... sommige mensen....

Hier hangen mijn stemmingswisselingen wel een beetje mee samen. Ik had het zo graag goed willen doen maar er was niet een 'goed'. Want iedereen wil iets anders.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-01-2021, 19:37 door desireless.)

(07-01-2021, 15:18)Feline schreef: Ik heb in mijn leven best veel vrijwilligerswerk gedaan en er ook veel van geleerd.

Gisteren besprak ik bij mijn zelfhulpgroep het theaterproject waar ik in mei mee begonnen ben. Ik heb dit nooit opgenoemd bij hun omdat er altijd wel belangrijker dingen te bespreken waren.
Nu ik het hardop uitsprak en zij het PRECIES begrepen, zie ik dat dit geen goed project voor mij geweest is. Natuurlijk wilde ik graag meedoen omdat het in de lockdown was en ik weer iets te doen wilde hebben. Ze vroegen me voor PR, maar later kwam er ook bij dat ik een scene heb geschreven en daarin ook gespeeld heb.

En eigenlijk vanaf dat ik mee ging spelen, kon ik ook niet meer uit het project stappen. Want het eerste stuk was al opgenomen en in de laatste scene zou ik ook voorkomen.

Maar wat een chaos. Steeds afspraken die verschoven waren of dagen die ik vrij hield waarbij ik toch niet hoefde te komen. En als je dan een afspraak had eindeloos ge-app over waar, uurtje eerder, uurtje later, pietje moet eerder weg dus dan gooien we het om, etc etc. Ik kan daar niet goed tegen.
De scene waarin ik de hoofdrol had is ook een paar keer verzet en moest uiteindelijk om 8.30 worden opgenomen ergens. Je kunt aan de beelden zien dat dit te vroeg voor mij was Undecided 

Ook is het niet duidelijk hoe we de dingen afspreken met elkaar. Soms denk ik dat je iets democratisch besluit (wat over de app al een heel gedoe is) maar dan opeens roept iemand: Ja maar dit project was mijn idee dus ik bepaal.

En het meest aparte is dat ze mij voor PR vroegen maar nu eigenlijk geen PR willen omdat ze het eindresultaat niet goed genoeg vinden.

Het is een project met amateurs die nog niet eerder zo als groep gewerkt hadden en er is niet 1 duidelijke leider. En sommigen kunnen prima werken zo. Voor hun kost het niet zoveel energie, die gaan na een werkdag nog 2 uurtjes ermee bezig en vinden dat prima.

Vandaag ook weer een appje of de naam (in juni of juli....) wel democratisch gekozen is en of dat niet anders had gemoeten. Grrr... dat hebben we heel netjes samen bepaald maar het is ook gewoon te laat om daar nu weer een discussie over te starten.

Echt... sommige mensen....

Hier hangen mijn stemmingswisselingen wel een beetje mee samen. Ik had het zo graag goed willen doen maar er was niet een 'goed'. Want iedereen wil iets anders.

Hoi Feline,

Kan goed begrijpen dat steeds die onregelmatige afspraken veel onrust kunnen geven.
Bij mij werden vroeger alle verantwoordelijkheden uit handen genomen en heb daar nu nog steeds last van, afspraken en verantwoordelijkheden geven me stress.
Goed en knap van je dat je toch bezig blijft en zelfs een hoofdrol in een stuk speelt.
Iedereen wil wat anders en tegelijk willen ze allemaal hetzelfde, tevreden zijn en dat gaat soms ten koste van anderen.

Desireless
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 168,992 Views
Gisteren, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,669 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 555 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 415 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,301 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)