Hoi Charlene,
 
Het is even opnieuw zoeken en aftasten in een nieuwe situatie hè. Ik herken het, belangrijk om ritme te houden anders zak ik zo weer weg in depressie. Doordat de sportlessen en werk wegvallen wel moeilijker vol te houden.

Mijn Ervaring met Corona zover

Geen buitenbeentje meer
Toen de 'intelligente lockdown' van start ging, voelde ik mij eigenlijk in eerste instantie opgelucht. Waar ik vanwege mijn gezondheid altijd al een beetje een 'lockdown' geval ben geweest namelijk, was ik ineens niet meer de uitzondering op de regel. Maar werd mijn normaal, het nieuwe normaal. De gedachte was prettig, nu was ik niet meer het buitenbeentje en een euforisch gevoel van saamhorigheid nam tijdelijk plaats in mijn normaal gesproken 'ik moet bijdragen aan de maatschappij' gevoel. Ik zat niet meer alleen thuis want mijn partner kwam thuis werken. Leuk! Dacht ik dan kunnen we wat meer tijd samen doorbrengen. Uhuh... nee zo werkte dat dus niet.
Mijn partner moet namelijk daadwerkelijk gewoon werken, documenten schrijven, informatie bij mekaar verzamelen, vergaderen... oh god dat vergaderen de hele dag door... Na 1 week werd ik er al stapel gek van. Ik kan niet meer rustig stofzuigen, want de stofzuiger maakt teveel lawaai als er vergaderd moet worden. Mijn complete schoonmaak schema is van de streep en mijn motivatie om überhaupt huishouden te doen tussen al deze hectiek door kelderde van 0 naar -40.
Nou ben ik zelf een persoon die houd van rust en stilte om haar heen tijdens het ontbijt, mijn partner daarintegen is iemand die 24/7 muziek aan heeft. Dus hij is een vroege vogel, ik iets minder. Als ik dan 3 uurtjes na hem wakker word en naar beneden kom staat de muziek alweer aan. De vergaderingen zijn in volle gang. En er is ZO VEEL geluid ineens thuis. Dat ik na de 1ste week een enorme jank bui kreeg puur omdat ik overprikkeld was.
Wij hebben afspraken gemaakt over de muziek en gebruiken nu wat vaker koptelefoons. Niet zo gezellig als je samen in huis zit, want je kan niet echt met mekaar praten dan. Maar het was beter dan telkens overprikkeld te worden door alle geluiden.  Daarnaast ben ik ook een persoon die structuur en regelmaat nodig is omdat ik anders depressief word. En deze is zo ontzettend moeilijk aan te houden als je huishouden maar ook je hoofd voortdurend piekert. En toen kwamen de Covidioten en maakte dat laatste beetje 'saamhorigheidsgevoel' ook nog eens stuk.

Covidioten
Wat ik ervaren heb met Corona is dat het virus zowel het beste, als ook het slechtste in mensen naar boven brengt. In de eerste 2 weken van Corona virus volgde ik door mijn onzekerheid het live blog op hartvannederland.nl, het nieuws op rivm.nl en op who.int op de voet. Ik wilde precies weten wat er allemaal gebeurde. Dit sloeg al vrij snel om naar een obsessief gedrag, 5 keer per minuut de pagina refreshen in de hoop dat er iets nieuws opstond. Facebook de hele dag openstaan etc.
Terwijl ik anders zo onder mijn eigen steentje leef, bedolf ik mezelf in negatieve nieuwsberichten. En zoals stond te verwachten deed me dat geen goed.
Naast de angst om mijn familie, zag ik berichten van mensen die agenten bespugen. Mensen die over toiletpapierrollen aan het vechten waren in de winkels. Mijn buren kregen zelfs nog gewoon visite en zaten dan gezellig met zijn allen in de tuin. Nou die onrust die ik al had, die werd daardoor groter. Onbegrip heerste in mijn hoofd en hart, hoe luchtig andere mensen met deze situatie omgingen. Ik had het gevoel dat ik de enige leek te zijn die zich aan de maatregelen hield. Natuurlijk weet ik rationeel wel dat dat niet zo is, maar gevoelsmatig voelde dat wel zo.
En langzaam maar zeker werd ik steeds bozer, steeds sneller geirriteerd aan andere mensen. Tot dat ik 2 dagen geleden enorm uitviel tegen mijn familie via whatsapp omdat ook zij, risico's namen die in mijn ogen totaal onredelijk waren. Wat ons brengt bij het volgende onderdeel, angst om familie leden omdat er gewoon niet getest word.


Geen tot slechte testen
Toen corona in Nederland insloeg, kwam de schrik wel even om het hart. Omdat ikzelf, door mijn EDS hart en vaatziekte, bij de zwakkere behoor. En de rest van mijn familie ook.
Corona kwam ook al erg snel erg dichtbij, mijn vader werkt in Hoogeveen namelijk bij een bedrijf waar 1 van de eerste positief geteste mensen in Drenthe werd vastgesteld.
En ja hoor, ook daar kreeg ik al snel angst om mijn moeder die 4 jaar terug een hartinfarct heeft gehad en daar nog steeds van aan het herstellen was. Want als mijn vader het had, dan was de kans ook groot dat ie het meenam naar huis naar mijn moeder. Nog geen 2 weken later werd mijn moeder inderdaad goed ziek. Ze belde de huisarts legde de situatie uit, en de HA zei gewoon... bel maar terug als je koorts krijgt!?
Hier begon de paniek in te slaan, waarom werd er niet getest? Waarom werd het gevaar niet serieus genomen? Mijn moeder kon wel dood gaan aan covid-19.
Ook mijn jongste zusje die nog thuis woonde kreeg symptomen, maar geen koorts en ook die kreeg te horen van dezelfde huisarts. Sorry gaan we niet testen zolang je geen koorts hebt.
Mijn angst begon langzaam om te veranderen in woede, woede t.o.v het naar mijn inzicht al waardeloze zorgsysteem hier in Nederland.
Mijn oudere zusje woont namelijk in Duitsland, en via whatsapp gesprekken kreeg ik van mijn zusje mee dat in Duitsland vastgesteld was dat maar 30% van de positief besmette mensen koorts kreeg. Ik hield mijn hart vast, als dit maar goed ging. Na 2 weken vertelde mijn moeder dat ze zich inmiddels gelukkig weer beter begon te voelen. Ondanks het feit dat ze ook nadat de symptomen verdwenen, nog steeds een branderig gevoel in haar longen behield als ze bijvoorbeeld even een iets intensievere bezigheid ging doen. Dat heeft ze nu nog steeds.
Mijn zusje uit duitsland however zat inmiddels in een heel andere panarie, zij heeft namelijk een zorgkindje. Dat zorgkindje gaat normaal gesproken een halve dag naar school. Waardoor mijn zusje dan rust had en tijd om haar huishouden te onderhouden en even te ontspannen. Dat ritme is compleet weggevallen nadat de scholen weg gingen, en het zorgkindje, zo lief als ze ook is... kost 24/7 energie en tijd. In de 5de week werd het daardoor me zusje te veel. En tegen het corona advies in heeft ze daarom mijn ouders om hulp moeten vragen. Die natuurlijk geen nee zeggen tegen hun kleindochter, logisch maar wellicht niet de meeste verstandigste keuze. Maar wat moet je anders?
Dit is het moment dat mijn angst mijn verstand overnam, als mijn moeder al ziek was, al corona had (want ja zonder test weet je dat niet) hoe onverstandig was het dan om haar ook nog eens op te zadelen met een zorgkindje! Ik ben enorm uit mijn slof geschoten, ben heel boos op zowel mijn zusje (die bij nader inzien weinig keuze had)  en op mijn vader. Hoe durfden zij mijn moeder zo in gevaar te brengen?! Was de gedachte die door mijn hoofd bleef galmen. Ik heb daarna de hele dag zitten huilen.
Pas de volgende dag had ik weer de rust om over de gehele situatie na te denken en te kijken naar mijzelf, naar mijn gevoelens en waarom ik zo explodeerde.

Overprikkeling
Nou die reden was eigenlijk niet het feit dat mijn ouders voor hun kleinkind gingen zorgen, niet het feit dat mijn zusje het niet meer zag zitten en er helemaal doorheen zat, zelfs niet de covidioten die zich totaal #schijtaancorona gedragen. Nee het was gewoon omdat ik mijzelf overprikkeld had.
Ik had mijn angst de overhand laten nemen, daarbij was ik mijn complete dagritme kwijt geraakt, en was ik teleurgesteld in mezelf geraakt omdat ik toch blijkbaar meer moeite met 'mijn nieuwe normaal' had dan ik had verwacht. Thuiszitten uit eigen keuze is toch heel anders als wanneer het moet.
Ik heb mijn facebook account inmiddels gedeactiveerd en ben uit de groepsgesprekken van whatsapp gegaan om de prikkels van buitenaf te beperken. Ik hou 1 op 1 contact met familie leden nu. Daarmee kan ik de informatie namelijk wat beter sturen en beperken. Al die negatieve berichten hebben me namelijk niet goed gedaan.
Ook het 'ik moet beter dan de rest wezen en verplicht thuis blijven' gedachte heb ik gecorrigeerd. Ik hoef niet verplicht thuis te blijven als ik maar afstand bewaar van de mensen om me heen. Een wandeling maken kan dus best wel. Ik ben nu sinds deze week weer 2 keer 30+ minuutjes gaan wandelen in de avond en ik voel me direct al zoveel beter weer.
En in plaatst van de hele dag voor de TV/Computer te zitten ben ik bezig gegaan om mijn tuin een ombouw te geven. Met een stuk minder prikkels daardoor kijk ik af en toe 1 keer in de week ofzo, nog eens op hart van nederland naar het verloop van de maatschappij, nieuwe maatregels, en ander niewtjes maar ik lees alleen de koptitels. Dingen over de covidioten sla ik gewoon over.

Normaal dagritme
Dit weekend doe ik nog rustig aan en ga gewoon lekker afwisselen tussen tuinwerk en ontspanning. Vanaf maandag wil ik toch weer gaan proberen om te werken aan mijn normale dag ritme. Dingen doen zoals de wasgoed, stofzuigen, afwassen etc. Dingen die ik normaal gesproken dagelijks deed voordat alles hectisch werd. Want een normaal dagritme is bij een depressie zo ontzettend belangerijk heb ik gemerkt. En als je ook maar even toegeeft aan dat nare stemme in je achterhoofd dat zegt 'ben ik te moe voor' of 'heb geen zin erin' dan zak je zo weer terug in dat lamlendige ellendige gevoel van nutteloos wezen. Dus ook aan de andere mensen hier het advies, blijf sterk, blijf jezelf en geef niet toe aan de paniek en hectiek die deze tijd met zich mee brengt. Probeer waar mogelijk zoveel mogelijk je normale dag ritme aan te houden. Ga op tijd slapen, blijf op tijd opstaan, blijf voor jezelf zorgen en ga niet in je pyjama de hele dag zitten want dat is zo slecht voor de motivatie he... Kleed je aan, tot aan je schoenen alsof je de deur uit zou willen gaan die dag en iedere dag. Maybe op lazy sunday een uitzondering, maar dat is voor ieder zijn eigen keuze. Maar vergeet gewoon vooral niet voor jezelf te zorgen. Want al lijkt het dat de wereld stil staat om ons heen door de rust op straat en de vele winkels die gesloten zijn, ons leven staat niet stil. Thuis word nog steeds volop geleefd.

Zo dat wou ik toch even kwijt, mijn ervaringen en mijn advies ::)

Ik hoop dat er iemand wat aan heeft.

harstikke goed gehanteerd die situatie uiteindelijk denk ik. Je kan jezelf managen, niet allle anderen. Maar als je zelfzorg doet voel je je ook een stuk beter, heb je weer grip op de zaak. Mooi voorbeeld, dankjewel

Gisteren in de bouwmarkt. Ik was de laatste die op dat moment naar binnen mocht. Achter mij was een zestiger die door dacht te lopen. Hij werd tegengehouden. Wachten tot de eerste heeft afgerekend. U kunt dan naar binnen. Doe niet zo raar man brieste hij Maar moest echt even wachten. De man maakte een hoop theater en liep scheldend de zaak uit. 
Weinig verstand en fatsoen heeft die man in al die jaren opgebouwd.

Wat absurd eigenlijk he, dat mensen zelfs nu dat de hele wereld in slow motion lijkt te werken gewoon nog steeds haast hebben. Je zou toch denken dat door de quarantaine mensen tijd zat hebben, dus even wachten niet zo'n probleem zou moeten zijn. Ik merk hier gelukkig dat het merendeel van de mensen WEL fatsoen heeft opgebouwd. Veel mensen maken zelfs gebruik van het wachten om even een praatje met mekaar te maken, gelukkig wel met bijpassende afstand. Dus ik moet zeggen ik ben door mijn directe omgeving positief verrast. In het begin waren er veel meer covidioten, nu begint het echt rustiger te worden.

Proberen hier nieuw leven in te blazen want de pandemie is immers nog niet voorbij.
Mijn indruk is al een tijd dat veel mensen zich minder aan de maatregelen houden.
Begrijpelijk dat men het beu is maar zolang er nog dagelijks slachtoffers zijn .....
De logica van de maatregelen begrijp ik vaak niet. Een lijnbus mag slechts 30 reizigers maar een touringcar mag vol.
Ik heb wat heimwee naar de rust in het verkeer. Dat vond ik het enige positieve van alles. Het is nu weer druk en iedereen jakkert weer als vanouds.

Ik heb veel moeite met de tegenstrijdigheden qua maatregelen. Ik word daar opstandig van en heb meer moeite mij aan regels te houden die ik niet logisch vind. Aan de andere kant wil ik niet op mijn geweten hebben dat ik zou bijdragen aan besmetting. Ja die rust, ik vond het heerlijk. Vind het echt weer druk op de weg! En in de stad wil ik eigenlijk niet zijn. Ik vond winkelen altijd al vermoeiend door de hoeveelheid prikkels, maar nu moet ik echt weer wennen.
Ik denk dat het voor veel mensen lastig is iets vol te houden als ze niet direct zien dat het ergens toe leidt. Het gevaar lijkt nu niet aanwezig (was het er überhaupt ooit??) en we zijn zo gewend aan onze vrijheden.

Hallo, 
Ik mis de rust ook, op straat en nu ook op voorheen rustige plekken  . Mijn favoriete zwemspot word soms door de politie leeggeveegd! Nou ik vond het juist nou fijn dat het niet zo druk was.
Al die mensen gaan niet meer naar hun activiteiten e.d. Niet op vakantie en bezoek . In het bos gaat t nog wel,  t was erger.

Ja , het gejakker en gedoe overal is weer begonnen.  Er zijn teveel mensen op te weinig oppervlak. 
Doe mij maar de lege straten...

Groetjes, Mabel

Een poging hier nieuw leven in te blazen en het forum levend te houden.
De Corona steekt de kop weer op.
De laatste week zijn er bijna 1000 besmettingen vastgesteld.ik kijk er eigenlijk niet van op. Afstand houden lijkt uit de mode. Ondanks dat overal op het wegdek is aangegeven blijken er toch veel analfabeten rond te lopen.

De mensen lijken weer gehaast zoals vroeger en het is overal weer erg druk. 
Hebben anderen ook deze ervaring?
Ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden. Ik sport voorlopig in de buitenlucht. Dat lijkt mij het allerveiligst.In de laatste week regent het hier ook besmettingen. Er worden illegale feesten gehouden alsof er niets aan de hand is.
Ik vrees dat het opnieuw fout gaat. Ben ik de enige?

Ha Spruitje,

Goed dat je hier weer wat leven in schopt. Ik moet eerlijk zeggen dat dat virus een beetje langs me heen gaat. Ik kom eigenlijk nergens behalve in de supermarkt. Ik merk wel dat men daar slordiger is. Niet zeker of dat erger is dan voorheen.
Ik probeer wel bij contact met mensen in de privesfeer om de regels in acht te nemen, hoe moeilijk dat ook is. Soms wil je gewoon echt iemand omhelzen of zo. Voor jezelf of voor die ander. Hoe lang kun je mensen dat onthouden? Ik vind dat erg moeilijk.

Groetjes,
Alais

Hallo ,

Ben zelf een beetje klaar met corona, ik word er gewoon simpel van.  Nou snap ik ook wel dat dat niet zo werkt. Tja, mischien moet de boel maar weer meer lockdown . Ik vond de rust overal wel prettig.  Maar voor mij vergt t dan ook weinig aanpassing, ik ben niet gericht op druk sociaal verkeer zeg maar... alleen liever geen beeldbellen voor mij meer...

Groetjes!

als ik dan toch wordt doodgezwegen dan maar verwijderen..

------

Tijdje geleden dat hier is geschreven. In het begin voelde ik s avonds vaak vage dingen zoals pijn bij de longen, slijm in mijn keel etc.

Hele tijd niet meer gehad, het was ook geen Corona. Vanavond voel ik weer slijm in mijn keel, hoesten etc. Hopelijk is het niks...