Hi allen,

Ik heb aan mijzelf beloofd dat ik mijn verhaal met anderen zou delen wanneer ik weer hersteld zou zijn. Helaas heb ik dit lang niet gedaan, maar vanochtend kwam het ineens in me op en dacht ik onderneem gelijk actie. Heb zojuist een account aangemaakt om dit met jullie te delen. 

Voor nu houd ik het even kort. Ongeveer 7 jaar geleden begon ik mij niet goed te voelen. Eerst kon ik niet precies plaatsen wat het was. Wanneer ik alleen was voelde ik mij slecht en kreeg een apart gevoel. Nooit eerder heb ik dit gevoel gehad. Ineens werd ik onzeker. Zo vond ik het bijvoorbeeld lastig om een whatsapp bericht te sturen in een groepsapp met vrienden, omdat ik bang was dat mijn grap niet goed zou zijn. Nooit had ik dit eerder gehad. Langzamerhand namen negatieve gedachtes toe. Een moment is mij heel goed bijgebleven. Ik vroeg een vriend van mij om af te spreken, maar hij gaf aan dat die al plannen had met zijn vriendin. Ik voelde me er zo rot over. De gedachte die in mijn hoofd rondging was: "Oh, hij hij wilt vast niet met mij wat doen". Achteraf kan ik er nuchter naar kijken en besef ik mij dat dit puur door de depressie kwam. 

In het begin was het de ontkenningsfase. Na verloop van tijd kon ik het niet meer aan. Ik begon me meer rot te voelen. Wellicht het ergste was dat ik totaal geen plezier meer had in activiteiten waarvan ik die eerst wel had. Eerst met mijn ouders gepraat na lang uitstel, omdat ik me ervoor schaamde. Uiteraard begrepen die me niet. Woorden als "oh, komt wel goed" of "probeer positief te denken" vielen enorm verkeerd. Nu begrijp ik natuurlijk dat mijn ouders het beste probeerden, maar niet wisten hoe. Uiteindelijk heb ik met de psycholoog een aantal keren gepraat. Dit hielp om alles eruit te gooien. 


Nu kwam een belangrijk moment: de keuze maken of ik mijn wereldreis ging maken of niet. Ik had het jaar ervoor als doel gesteld om te gaan backpacken. Op dit moment durfde ik bijna niet te gaan. Gelukkig ging een vriend van mij aan wie ik mijn situatie ook openhartig heb verteld. Hij had hier begrip voor. Gek genoeg was dit de beste keuze die ik heb gemaakt. In het begin van de reis voelde ik me niet top. In vlagen kwamen de negatieve gedachten, maar ik probeerde hier niet al te veel aandacht aan te besteden. Ik zal nooit weten wat de aanleiding was dat het wegging. Mijn theorie is dat door juist in een andere omgeving te zijn en compleet andere dingen te doen (de zon ook natuurlijk) dit mij heeft geholpen. Uiteindelijk keerde de vriend naar huis en heb ik nog enkele maanden alleen doorgereisd. Ook het feit dat je nieuwe mensen ontmoet en je snel vrienden werd hielp heel goed. 

Toen ik terugkwam in Nederland heb ik besloten om mijn laatste studiejaar af te ronden. Inmiddels is het ongeveer 5 jaar geleden. Ik heb gelukkig nooit meer dat akelige gevoel gehad. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen door: gezond te eten, sporten, vrienden & familie en aan zaken te werken die mij een doel geven. Ik weet natuurlijk niet wat de toekomst zal brengen, maar ik wil met dit verhaal iedereen hoop geven dat het niet altijd hoeft te duren. In mijn geval duurde het ongeveer één jaar vanaf het moment dat ik de eerste signalen zag totdat het weg was. Natuurlijk is het voor iedereen anders. 

Belangrijkste punten die ik wil meegeven:
- de gedachtes zoals boven zijn niet wie jij bent 
- probeer ondanks alles een ritme aan te houden, gezond te eten en te sporten. Al mijn motivatie was weg, maar ik forceerde mijzelf zoveel mogelijk.
- praat erover met een goede vriend(in) waar je je prettig bij voelt, maar durf ook anderen aan te spreken. Ik heb dit verhaal aan mij vrienden vorig jaar pas verteld en zij zeiden direct: dit had je moeten vertellen en natuurlijk waren we er voor je. Maar mijn gedachte was: ik durf het niet te vertellen, ze zullen waarschijnlijk niks erom geven. 
- doe eens compleet wat anders: andere omgeving of even tussenuit

Ik besef mij dat anderen het wellicht zwaarder hebben gehad dan ik, dus ik probeer enkel wat voor mij werkte mee te geven. Mijn doel is niet om te zeggen wat je moet doen. Ik vind het lastig om het juiste te zeggen, omdat het soms verkeerd opgevat kan worden (dit ligt niet aan jou, maar aan de depressie zelf!!). 

Belangrijk: Probeer ook het volgende te beseffen: vaak delen mensen niet wanneer het goed gaat. Waardoor het soms lijkt alsof herstel niet mogelijk is. In mijn geval 'vergeet' je het na verloop van tijd. Zolang het goed gaat denk je er niet aan. Daarom zal je vaak minder veel verhalen van herstel zien of mensen die zeggen dat het goed gaat vergeleken met de minder goede verhalen. Net als het nieuws: we zien alleen de slechte dingen. De goede zaken horen we niemand over. Als dit het enige is dat je zou kijken, dan zou je denken dat de hele wereld complete chaos is. Maar er zijn ook mooie dingen als je goed kijkt. 

Ik weet niet of dit bij de juiste rubriek staat. Ik zag dat deze over het algemeen het meest bezochte item is, dus ik hoop op deze manier dan ook meer mensen te bereiken. 

Mijn verhaal werd toch langer dan verwacht. Ik wens jullie allen een mooie dag toe. Mocht je vragen hebben of de behoefte hebben om je hart te luchten, dan mag je me gerust een bericht sturen. 

Zen89

Dank je wel Zen voor jouw mooie verhaal.

Groet, Bert

Hallo Zen, 

Wat fijn dat er ook mensen bestaan die zich gewoon het labeltje  "hersteld" kunnen geven.
Fijn dat je je verhaal deelt en wat geweldig dat je een wereldreis hebt kunnen maken.

Liefs