Langzaam word ik wakker uit een droom en doe mijn uiterste best om er weer in te verdwijnen. In mijn droom is alles fijn, ben ik onder de mensen, is het gezellig. Vaak ben ik op een boot (ik heb vroeger veel gezeild), maar soms in een vliegtuig of een trein. Altijd fijn, hoewel ik de afgelopen tijd wel eens hele nare dingen droom van zwaar gewonde mensen, geen idee waar dat vandaan komt.

Ik wil niet weten hoe laat het is, maar kijk toch maar. Elf uur. Nog veel te vroeg om op te staan, dan is de dag te lang. Ik val weer in slaap, word weer wakker uit een droom en dan is het twee uur of zo. Met veel moeite stap ik uit bed, trek iets aan, neem mijn pillen en loop naar de keuken en maak koffie. Plof dan op de bank, steek een sigaret op en zet de machinekamer aan. Dat zijn radio, laptop en mobiel.

Eerst de radio, die speel ik via de tv. Zachtjes, zodat ik het gepraat niet kan verstaan, maar wel een beetje geluid op de achtergrond, voelt toch iets minder eenzaam. Ik wissel af tussen radio1 en radio 5. Op één zijn wel eens goede gesprekken. Op vijf muziek en praatjes die passen bij mijn leeftijd.

Dan de mobiel, zijn er appjes, telefoontjes die ik heb gemist? Zo ja, zijn dat berichten waar ik bang voor ben? Is er iets met moeder van 93? Is iemand ergens boos over? Nee, vandaag niet. Maar ook geen fijne berichten, iemand die aan me denkt en even iets laat horen. Het is mooi weer, iedereen is er ongetwijfeld op uit.

Dan de laptop. Eerst op het depressieforum inloggen en de laatste posts lezen. Ik wil meer reageren maar het lukt niet goed. Wat kan ik zeggen? Wat heeft iemand daaraan? Ben wel heel blij met de pb’tjes, kijk daar altijd naar uit. Dan inloggen op de website van mijn oude moeder in het verzorgingshuis. Dat is wel mooi dat je daar kunt volgen hoe het met haar gaat. De afgelopen dagen was het niet best maar nu gaat het weer wat beter met haar.

Ik voel me schuldig omdat ik haar niet vaker bezoek. Een keer in de week lukt het. Dan is ze heel blij dat ik er ben maar verzucht ook dat het voor haar allemaal niet meer hoeft. Tja, dat gevoel ken ik wel. En weer, wat kan ik zeggen? Kop op, het wordt wel weer beter? Dat kan ik echt niet over mijn lippen krijgen. Na een uur wil ik al weer weg. Niet om haar, maar omdat ik nou niet bepaald gezellig ben. Ik hou het nog een half uur vol, bekijk wat oude foto’s met haar.

Volgende actie is Wordfeud. Ik heb altijd zo’n 7 spelletjes te doen met bekenden. Het is belangrijk (in mijn hoofd) dat ik dat doe want dan weten ze dat ik er nog ben. En vervolgens Block Puzzle op mijn mobiel. Een heel suf spelletje maar het leidt me af van mijn sombere en paniekerige gedachten. Tussendoor nog meer koffie en sigaretten. Zo wordt het langzaam half vijf. Happy hour!

Niets happy aan, maar het verdooft, zo simpel is het. Wat nu nog? Vooral niet denken: je moet naar buiten, het is mooi weer! Je moet ophouden met drinken. Je kunt zo niet doorgaan. Je bent een slappe hap en een egoïst. Het komt nooit meer goed.

Ik moet door, hoe dan ook. Gewoon blijven ademen. Hemelvaart, vandaag nog maar niet.

Hallo Alais, 

Wat een mooie bescrijving van een  dag - uit het leven van een depressief mens  helaas. 


Ik denk ook wel eens  , als de dag nou ern uur of 5  zou duren,  ik 5 uur op een dag zou bestaan en ik de rest zou kunnen slapen/ er niet ben , zou ik het prima vinden. Behapbaar, overzichtelijk  een oplossing zelfs.  Zou me denk ikvaak  beter erbij voelen.   
Wat moet je met al die tijd als je je te ellendig voelt  om  wat uit te halen ?   
In dit jaargetijde  begin ik al om 5/6 uur wakker te worden . Das niet fijn als het allemaal n kwestie is van maar door zien te komen .Het valt  me ook op dat na ingang zomertijd mezelf een maand of 2/3 een stuk slechter voel.  Das al voor het zoveelste jaar zo. Wat dat betreft doe ik het n stuk beter in de winter.  Minder licht, meer slaap , en  terugtrekking voelt veel natuurlijker. 

Liefs van Mabel

Hoi Alias,

Heel duidelijk uitgelegd hoe het is om depressief te zijn.
Vrijwel dezelfde manier van mijn dagindeling in dezelfde volgorde.
Vooral dat niet moeten vind ik belangrijk om de stress te verlagen en tegelijk bang dat je het daarmee verergert of opgeeft.
"Vooral niet denken: je moet naar buiten, het is mooi weer! Je moet ophouden met drinken. Je kunt zo niet doorgaan. Je bent een slappe hap en een egoïst. Het komt nooit meer goed.".
Ben het daar helemaal mee eens, zo verlaag je de stress en krijg je meer controle, als het je lukt erin te geloven wat je zegt.


Desireless

Dat klopt wel wat je zegt desireless , 

Het jezelf dwingen om naar buiten te gaan omdat het mooi weer is etc 
Het werkt soms beter te denken , ik hoef,  moet, wil helemaal niets en dat maakt ook helemaal  niet uit. En stel dat ik plotseling nou toch opeens   iets ga doen dan is dat mooi meegenomen.
Want zonder druk is het al  n stukje beter , binnen of  buiten  .

Liefs! Mabel

Heel herkenbaar. Ik loop ook vaak tegen het 'mooie weer' aan. Heb geen tuin, balkon wordt snel warm en ik heb niet altijd zin om de drukte op te zoeken. Soms geen energie ook en soms wil ik me gewoon even niet laten zien aan de wereld. En als ik zelf dan vrede heb met een dagje op mijn koele slaapkamer, beginnen anderen er over dat ik van het weer moet genieten.

Het is hier nu weer wat drukker met appjes maar de afgelopen anderhalf jaar waren regelmatig zoals jij schrijft. Vooral het wakker worden en het eigenlijk nog te vroeg vinden (maakt dan ook niet echt uit hoe laat, ik wil dan liever door slapen). Ik ben wel blij met hoe je het verwoordt.

Lieve mensen,

Veel dank voor jullie reacties. Het is fijn om gehoord te worden. Het is nu laat en ik zie al weer op tegen morgen, het wakker worden. Dat is echt het moeilijkste moment van de dag. Ik zou er meteen uit moeten gaan en die orkaan van opkomende gedachten geen kans geven. Ik snap zelf niet waarom ik ze die kans geef door maar te blijven liggen. Het is een gevecht, elke dag weer, maar uiteindelijk wint mijn gezonde verstand of zoiets. Sta nou maar gewoon op, wie weet wat de dag brengt. Elke dag kan een nieuw begin zijn. Daar houd ik me maar aan vast.

Lieve groet,
Alais

Zo mooi en pakkend geschreven! En ik herken het ook heel erg.

Liefs