Ik heb het idee dat je dochter een soort van ADHD heeft  ook zie ik dat  haar oma veel rust en Zekerheid kan bieden ligt herken je dit je kan contact opnemen met mij op kees6389462536453 @ gmail.com

Hallo,

ik ben een vader van een dochter van 12 bij wie een dystymie stoornis is geconstateerd en ben vooral op zoek naar mensen die me uit eigen ervaring kunnen vertellen hoe haar moeder en ik  er het beste voor onze dochter kunnen zijn. Het breekt elke dag opnieuw mijn hart als ik zie dat mijn schat somber is, ze zichzelf 's avonds in bed in slaap huilt, niet goed kan slapen omdat ze constant loopt te piekeren en ik maar niet kan begrijpen hoe het bij haar bovenin werkt en niets lijk te kunnen doen om haar beter over zichzelf te laten voelen en haar leven een stuk draaglijker te maken.

Laat ik beginnen met wat achtergrond : onze dochter werd 12 jaar geleden geboren en niets kan beschrijven hoe gelukkig haar moeder en ik met haar komst waren. Ze groeide op tot een levenslustige prachtige meid, uitermate slim, altijd vrolijk, erg sociaal en had nooit moeite in het leggen van contacten met  en omgang met anderen.  Ergens, achteraf moeilijk om te zeggen wanneer dit is gebeurd, is daar echter verandering in gekomen. Terugdenkend lijken de eerste symptomen zich voor te hebben gedaan als we op vakantie gingen en we met zijn 3-en op 1 kamer sliepen en onze dochter voor het eerst liet blijken dat ze zich niet lekker voelde. Niet zozeer lichamelijk, maar geestelijk.

Wellicht een fout die we toen gemaakt hebben is geweest om te denken dat het het zoveelste "sprongetje" bij het opgroeien was waar ze mee te maken had, of te denken dat het wel over zou waaien. Pas in de laatste jaren van de lagere school, achteraf terugkijkend denken we zelf dat het moet zijn gebeurd op het moment dat de school waar ze op zat werd samengevoegd met een andere school en ze bij een aantal nieuwe kinderen in de klas kwam, leek er een omslag te zijn geweest. Onze dochter probeerde aansluiting te vinden bij laten we zeggen "de populaire" kinderen uit haar deels nieuwe klas, maar die stonden daar niet voor open. Het gevolg was dat ze regelmatig 's avonds uit bed kwam en huilend vertelde dat ze vond dat die kinderen zo gemeen tegen haar deden en haar buitensloten. Veel meer als luisteren, en proberen advies te geven dat het dan misschien een beter idee was om om te gaan met kinderen die haar wel leuk vonden konden we op dat moment ook niet doen. Een moment in het bijzonder is me tot op de dag van vandaag enorm helder bij gebleven en dat was een ouderavond in dat jaar. Waarom leraren dit doen weet ik niet, maar een week voor de ouderavond had de leraar aan iedereen gevraagd om een op een briefje te schrijven wie zijn of haar beste vrienden waren. Tijdens de ouderavond bracht de leraar dit onderwerp ter sprake en vroeg mijn dochter "niemand heeft jou opgeschreven als zijn/haar beste vriend, wat vind je daar van". Los van de schok die ik als ouder ervoer, mijn dochter gaat met heel veel kinderen uit haar klas om, spreekt met ze af, maar vindt dan echt helemaal niemand de dochter waar ik zoveel van houd leuk, was ik met stomheid geslagen dat een leraar een dergelijke vraag aan een kind van 10 kan stellen.

Ook vanaf die tijd vertelde ze regelmatig dat ze gepest werd op school. Niet dat ik dingen af wil zwakken, want ik weet zeker dat het voor haar voelde als pesten en zeker niet als plagen, maar als we om voorbeelden vroegen dan kon je bijna niet tot een andere conclusie komen dan dat het ging om de gewone plagerijtjes waar alle kinderen wel eens mee te maken hadden. Op haar had het echter een veel grotere impact.

Ook bij de overgang naar de middelbare school vorig jaar zagen we een herhaling van zetten. Graag bij een bepaald groepje meiden willen horen, daar op basis van wat ze ons vertelde ook zonder meer aansluiting bij had gekregen, maar toch iedere dag twijfels hebben over of die meiden haar wel leuk vinden, en vaak te horen gekregen dat ze het gevoel had dat die meiden haar bij vlagen negeerde. Ook het pesten kwam weer aan de orde, en nogmaals niet om zaken te bagatelliseren, veel meer als geplaag van opgroeiende puber jongens uit haar klas leek er in onze ogen niet aan de hand te zijn, maar voor onze dochter zeer zeker wel. Daarnaast wordt het negatieve zelfbeeld wat ze van zichzelf heeft ook iedere dag opnieuw door haar bewezen. 

Een half jaar geleden zijn we met onze dochter naar de huisarts gegaan en die vermoedde dat er sprake kon zijn van een angststoornis waarop we in eerste aanleg doorverwezen zijn naar Bureau Jeugd van de gemeente waar we in wonen. Na een aantal weken de wekelijkse belletjes tussen onze dochter en de hulpverleenster te hebben gevolgd kwamen we allemaal tot de conclusie dat ook dit niet het gewenste effect sorteerde, waarop we gelukkig werden doorverwezen naar een zogenaamde hoog-specialistische GGZ instelling alwaar na een uitgebreide intake we de mededeling kregen dat onze dochter een dystymische stoornis heeft.

Volledig onbekend met deze term zijn we vervolgens gaan googlen natuurlijk, maar na hier het een ander over gelezen te hebben leeft bij ons de overtuiging dat alleen diegene die hetzelfde heeft meegemaakt daadwerkelijk meer inzicht kan geven in wat onze dochter op dit moment moet doormaken en hoe wij haar hierbij kunnen steunen en helpen.

Afgelopen week was het zo ver dat we voor de eerste keer een gesprek hadden met de beide behandelaars die met onze dochter en ons gaan werken, waarvan ik had gehoopt dat dit bij mijn dochter tijdelijk wat rust zou brengen omdat ze weet dat er nu echt iets aan gedaan gaat worden, maar dat lijkt toch niet het geval te zijn. Als ervaringsdeskundige met een burnout weet ik dat het begin van een behandeling inderdaad niet meteen hoeft te betekenen dat je je beter hoeft gaan te voelen, maar had er toch op gehoopt. Waar het op neerkomt is dat onze dochter wekelijks een 1 op 1 gesprek gaat hebben met een psycholoog en om de andere week wij als gezin ook een gesprek met een psycholoog gaan hebben.

Ik begrijp dat mensen denken dat ik als vader een gekleurde bril op heb en vaders in het algemeen al snel denken dat ze de knapste, slimste, leukste en liefste dochter ter wereld hebben, maar zelfs als ik die gekleurde bril afzet dan kan ik niet anders concluderen dat dat mijn lieve schat alles, maar dan ook alles in huis heeft om een fantastisch maar bovenal gelukkig leven te leiden en vraag me iedere minuut van de dag af waarom het niet zo mag zijn op dit moment.

Ik probeer te accepteren hoe de situatie is, wat me overigens niet zo heel goed afgaat, maar wat me vooral dwars zit is dat ik schijnbaar niet de gave heb om te begrijpen wat er met mijn dochter aan de hand is, en erger, dat ik niet weet wat ik kan doen om haar hier bij te helpen. Om die reden roep ik dan ook een ieder op dit forum op, ouders die zich in een zelfde situatie bevinden of ervaringsdeskundigen, om met mij en mijn vrouw te delen hoe jullie dit ervaren/ervaren hebben en ieder advies over hoe wij er voor onze dochter kunnen zijn is van harte welkom.

Dankjewel,

een verdrietige vader

---

dag vader van...,

welkom op het forum. Ik zelf heb een zoon met een dysthyme stoornis en heb het zelf ook. Het valt niet mee daar goed mee om te gaan. Ik leef een beetje in mijn eigen wereld, en dat zie ik ook bij mijn zoon, het valt niet mee daar doorheen te breken. Niet dat er nooit gelukkige momenten zijn, maar die zijn spaarzaam. Mijn zoon begon zichzelf ook te beschadigen, gelukkig is dat nu over. Mijn zoon uitte zijn dysthymie vooral in boos worden, hij kon dan flink tekeer gaan en was moeilijk te bereiken. Hij heeft meerdere gesprekken gehad met een GGZpsycholoog, daar had hij wel een hekel aan, maar heeft deels wel geholpen, hij heeft ook creatieve therpie gehad, daar had hij heel veel aan. Toen kwam er uit waar hij lst van had en hoe daar mee om te gaan. Het gaat nu goed met hem. Ik hoop zo, dat jullie dat ook binnenkort kunnen zeggen. Niks zo erg als hopeloos toekijken hoe je nergens komt en je kind van je afdrijft. IK wens je heel veel sterkte en ik denk dat het een goed idee is die psycholoog. Dat je al die moeite doet voor je kind, krijgt ze ook mee en voelt goed, als ik voor mezelf mag spreken. Serieus genomen worden is heel belangrijk en dat doen jullie.

groet,
Run

 Ik heb het idee dat je dochter een soort van ADHD heeft  ook zie ik dat  haar oma veel rust en Zekerheid kan bieden ligt herken je dit je kan contact opnemen met mij op kees6389462536453 @ gmail.com

ik heb het idee dat jij in een sprookjeswereld leeft......

---

Hallo vader73,

Ik herken mijzelf eigenlijk 1 op 1 in het verhaal van jouw dochter. Wat niet wil zeggen dat de aanleiding voor het probleem hetzelfde is, maar wie weet hebben jullie iets aan mijn inzichten.

Buitensluiten kan minstens zo schadelijk zijn als pesten in de zin van schelden of fysiek geweld.
Het samenvoegen van een klas kan zeker zorgen voor het opnieuw zoeken naar onderlinge verhoudingen binnen zo'n klas, waardoor je dochter ineens buiten de boot viel. Dit kan een mens erg onzeker maken en het gevoel geven dat er iets mis is met hem of haar. Zeker als dit zich herhaalt in een andere groep en situatie.
Hierdoor wordt een gevoeligheid ontwikkeld voor signalen van afwijzing. Ze kan al gauw iets als kritiek of afwijzing opvatten, ook als dit helemaal niet het geval is.

Waarom de één wel bij de groep hoort en de ander niet, is niet altijd helemaal duidelijk. 
Wat mij opviel is het verschil in hoe ik omging met de afwijzing en mijn reactie naar de groep in vergelijking met de reactie van een klasgenoot toen zij genegeerd werd. De klasgenoot zei duidelijk tegen haar vriendinnen dat ze het niet leuk vond wat ze deden en het haar erg verdrietig maakte. Daarna was het gelijk over.
Ik heb nooit rechtstreeks iets durven zeggen erover.
Ik wist destijds niet hoe ik het aan kon geven indien
ik iets niet leuk vond. 
Ik was een gevoel kind, intelligent, maar veel te meegaand en lief. Als iemand vervelend tegen mij deed, ging ik diegene later gerust helpen met z'n huiswerk.

Het is belangrijk dat je dochter leert dat mensen allemaal verschillend zijn. De een extravert en de ander introvert of combi, verschillende interesses en verschillende manieren van doen. Dat mensen elkaar daarom soms niet begrijpen of minder goed bij elkaar passen. Dat ze leert wie zij is en wat bij haar past en het helemaal oké is wie ze is.
Hierdoor groeit het zelfvertrouwen en zal ze ook makkelijker mensen vinden die bij haar passen en grenzen kunnen aangeven.
Heeft ze hobbies die bij haar karakter passen? Wellicht vindt ze hier wel aansluiting bij leeftijdsgenoten? Uit zo'n vriendschap kan dan ook weer zelfvertrouwen ontstaan.

Het traject via GGZ en het stellen van diagnoses kan trouwens ook het tegenovergestelde effect bereiken, doordat het bevestigd dat er iets mis is met haar. 

Ik kan nog meer vertellen, maar de concentratie is op. Indien er nog vragen zijn, ik beantwoord ze graag!

Dank voor je uitgebreide reactie Jorin.

Ik wil hier geen klaagzang houden maar het wordt voor haar moeder en mij met de dag moeilijker om met de situatie om te gaan. De sessies bij de GGZ instelling ervaart mijn dochter als positief, waar we heel blij om zijn natuurlijk, maar het lijkt vooralsnog niets te verbeteren. Ik begrijp heel goed dat dergelijke dingen niet in weken of maanden opgelost zijn, maar frustrerend blijft dat wel.

Een ander onderwerp wat me meer en meer zorgen baart is haar slaapgedrag. Ze geeft heel vaak aan dat ze uren en uren wakker ligt voor ze in slaap valt, dat is ook echt zo denk ik omdat ik zelf vaak na 00.00 of later naar bed ga en ze dan de volgende dag weet te melden hoe laat ik naar boven kwam. Ze zegt dat ze niet ligt te piekeren maar gewoon niet in in slaap valt. Ook vertelt ze dat ze zichzelf regelmatig in slaap huilt, ik hoef denk ik niemand uit te leggen hoe hartverscheurend ik dat vind.

Omdat we er nu een aantal maanden echt intensief mee bezig zijn beginnen me steeds meer dingen aan haar op te vallen die ik niet goed kan plaatsen. Zo vindt ze bijvoorbeeld onverwachte aanrakingen niet prettig, kan ze van wat wij hele normale dingen vinden ineens helemaal in paniek raken en in huilen uitbarsten en merken we ook dat ze zelf echt bijna continu bezig met de gedachte hoe anderen haar ervaren.

Ik ben geen deskundige maar bij mij begint steeds meer de angst te leven dat er ooit iets met haar gebeurd is, iemand aan haar heeft gezeten, waar ze niets over wil zeggen. Ik heb haar dat al een paar keer gevraagd, maar telkens probeert ze me gerust te stellen door te zeggen dat er echt niemand aan haar heeft gezeten. Omdat ze weet dat mocht dat het geval zijn er twee dingen gebeuren, diegene heeft nooit een prettig leven meer en ik mag een poosje op vakantie bij de overheid, heb ik haar toen ik er naar vroeg met de hand op mijn hart beloofd dat ik geen gekke dingen zou doen, maar ook dan blijft ze zeggen dat er nooit zoiets is voorgevallen. Ik probeer haar te geloven, maar toch komt heel af en toe die twijfel opzetten.

Het allervreemdste vind ik nog wel dat als je mijn dochter zou zien en kennen dat 99,999% van de mensen zullen zeggen "wat een leuke, slimme, lieve en knappe meid is dat zeg", ze goed aansluiting lijkt te hebben bij de andere meiden uit haar klas, een paar ervan ziet ze ook echt als vriendinnen, daarnaast heeft ze uit haar oude klas nog 2 echte hartsvriendinnen, maar toch blijft ze ongelukkig....... Om gek van te worden.

Is er iets meer wat haar moeder en ik kunnen doen dan er voor haar zijn? We proberen haar te begrijpen, maar dat is verdomd moeilijk af en toe moet ik bekennen.

Ik heb vast makkelijk praten hoor want ik heb geen kinderen maar als ik dit dan lees vind ik je dochters gedrag niet zo apart in dit huidige systeem waarin wij leven.
Zoveel druk op mensen (bijvoorbeeld dat je gelukkig en zelfverzekererd moet zijn)
Niet iedereen is dat... Ik ben er dus ook zo iemand die dat niet is en de ggz zal me dat ook niet kunnen geven... Heb er hoogstens wat tools geleerd om om te gaan met dat ik me mentaal vaak niet goed voel. 
Mijn ouders hebben me vroeger ook naar allerlei hulpverleners gestuurd...uit liefde en ik snap het ook wel maar het is jammer dat ze me nooit konden vertellen dat je ongelukkig en onzeker voelen ook wel bij dit leven en bij opgroeien hoort.
Het leven Is ook onzeker en grimmig. 


Ik ben nu het boek Borderline Times aan het lezen van Dirk de Wachter...misschien is het ook een interessant boek voor jou. 

En de bezorgde focus die je (heel goedbedoeld) op je dochter hebt kan ook weer voor extra druk zorgen. 
Zorg in ieder geval goed voor je eigen gezondheid dan kun je er ook het beste voor haar zijn. 
Wees een voorbeeld van een evenwichtig persoon. 
Daar help je kinderen al echt enorm mee.

Dag Run,

ik was hier even niet meer geweest maar door de recente "ontdekkingen" die we hebben gedaan sprong jouw post er het meeste uit. Afgelopen vrijdag was mijn vrouw mijn dochters kamer aan het opruimen en dat heeft tot erg veel opschudding gezorgd. We wisten al dat ze haar vlucht lijkt te zoeken in snoepen, chips eten en maar zoveel mogelijk frisdrank drinken als ze ongezien mee naar boven kan smokkelen, deze keer kwam haar moeder geld tegen wat ze uit onze portemonnee heeft gepikt tegen, maar erger nog een mes.

Op de rustigste manier die ik nog in me had heb ik haar gevraagd waarom ze een mes op haar kamer verstopt en uiteindelijk kwam eruit dat zich hiermee krast. Ik heb haar gevraagd waarom, en als antwoord gaf ze aan dat ze op sommige momenten zichzelf zo haat dat ze die pijn verdient. Ik kan met geen pen beschrijven welke impact dit op haar moeder en mij heeft gehad, en geprobeerd af te spreken dat ze dit nooit meer zal doen. Maar ik twijfel.

De gesprekken bij de GGZ instellingen hebben we in goed overleg inmiddels stopgezet. Mijn dochter gaf aan zich niet goed te voelen bij hun aanpak, veel diepgravende vragen waar ze niet op wil antwoorden, en we zijn bij een ander alternatief terecht gekomen waar we nu mee aan de slag willen gaan. Maar het voelt zo nutteloos voor me als ik zie dat de enige vooruitgang die ze in het afgelopen half jaar heeft geboekt is om zichzelf met een mes te bewerken.

Ik heb het een paar dagen niet op kunnen brengen om ook maar iets tegen haar te zeggen, zo ontzettend teleurgesteld en verraden voel ik me door haar. Ik heb er lang over nagedacht en gisteren uitvoerig met haar gesproken en haar uitgelegd dat het voor mij voelt alsof ze het mooiste en meest waardevolle wat ik in mijn leven heb kunnen maken bewust probeert kapot te maken en te vernietigen. Vast helemaal fout om dit zo te zeggen, maar het is zoals ik het voel.

Waar we vroeger altijd twee handen op een buik waren, heb ik het gevoel dat verloren te zijn. Ik vertrouw haar niet meer en ben zo verdrietig dat niemand haar schijnbaar kan helpen met de hel waar ze in zit en ben zo ontzettend bang voor wat ze zichzelf nog allemaal aan zal gaan doen. Hoop dat we snel bij het nieuwe alternatief terecht kunnen en dat dat haar gaat helpen.....

He wat naar allemaal vader, 

Het helpt dus niet zo, en ze krast. Dat doen best veel meiden in die leeftijd helaas, meestal tijdelijk. 

Mischien helpt het volgende;
Haal de druk van het kind af , de druk om gelukkig te moeten zijn, blij te zijn met wat ze heeft etc.  
De druk om leuk, blij, en sociaal ,knap en leergierig te moeten zijn met n mooi toekomstbeeld wat ze ziet zitten.   Ze voelt zich zoals ze voelt,  plus de afwijzing dat ze niet aan het voorgaande kan voldoen ,  Wil ze hulp kan ze dit aangeven. Ze kan ook op internet zelf s kijken wat haar wat lijkt,  als ze behandeling nog wil. 
Al te heftige emoties  vanuit jezelf  een beetje bij haar weghouden. 

Troep eten prima, van je zakgeld . Jatten doen we niet, maar bied ook geen  gelegenheid hier toe. 
Praat over krassen alsof het de normaalste zaak van de wereld is, lading en mysterie weghalen , en vraag s vrijblijfend of ze wat beters kan verzinnen. 

Ik vrees dat je dochter n zware puberteit heeft ,  met stemmingsproblemen , maar laat t haar puberteit zijn, stel regels, bied structuur , maar geef haar ruimte, .trek je handen er n beetje van af.  Het is is n langdurige periode , je hoeft jezelf zeker niets te verwijten , zorg liever ook  goed voor jezelf en je vrouw. 

Veel sterkte, Mabel