Hallo,

ik ben een vader van een dochter van 12 bij wie een dystymie stoornis is geconstateerd en ben vooral op zoek naar mensen die me uit eigen ervaring kunnen vertellen hoe haar moeder en ik  er het beste voor onze dochter kunnen zijn. Het breekt elke dag opnieuw mijn hart als ik zie dat mijn schat somber is, ze zichzelf 's avonds in bed in slaap huilt, niet goed kan slapen omdat ze constant loopt te piekeren en ik maar niet kan begrijpen hoe het bij haar bovenin werkt en niets lijk te kunnen doen om haar beter over zichzelf te laten voelen en haar leven een stuk draaglijker te maken.

Laat ik beginnen met wat achtergrond : onze dochter werd 12 jaar geleden geboren en niets kan beschrijven hoe gelukkig haar moeder en ik met haar komst waren. Ze groeide op tot een levenslustige prachtige meid, uitermate slim, altijd vrolijk, erg sociaal en had nooit moeite in het leggen van contacten met  en omgang met anderen.  Ergens, achteraf moeilijk om te zeggen wanneer dit is gebeurd, is daar echter verandering in gekomen. Terugdenkend lijken de eerste symptomen zich voor te hebben gedaan als we op vakantie gingen en we met zijn 3-en op 1 kamer sliepen en onze dochter voor het eerst liet blijken dat ze zich niet lekker voelde. Niet zozeer lichamelijk, maar geestelijk.

Wellicht een fout die we toen gemaakt hebben is geweest om te denken dat het het zoveelste "sprongetje" bij het opgroeien was waar ze mee te maken had, of te denken dat het wel over zou waaien. Pas in de laatste jaren van de lagere school, achteraf terugkijkend denken we zelf dat het moet zijn gebeurd op het moment dat de school waar ze op zat werd samengevoegd met een andere school en ze bij een aantal nieuwe kinderen in de klas kwam, leek er een omslag te zijn geweest. Onze dochter probeerde aansluiting te vinden bij laten we zeggen "de populaire" kinderen uit haar deels nieuwe klas, maar die stonden daar niet voor open. Het gevolg was dat ze regelmatig 's avonds uit bed kwam en huilend vertelde dat ze vond dat die kinderen zo gemeen tegen haar deden en haar buitensloten. Veel meer als luisteren, en proberen advies te geven dat het dan misschien een beter idee was om om te gaan met kinderen die haar wel leuk vonden konden we op dat moment ook niet doen. Een moment in het bijzonder is me tot op de dag van vandaag enorm helder bij gebleven en dat was een ouderavond in dat jaar. Waarom leraren dit doen weet ik niet, maar een week voor de ouderavond had de leraar aan iedereen gevraagd om een op een briefje te schrijven wie zijn of haar beste vrienden waren. Tijdens de ouderavond bracht de leraar dit onderwerp ter sprake en vroeg mijn dochter "niemand heeft jou opgeschreven als zijn/haar beste vriend, wat vind je daar van". Los van de schok die ik als ouder ervoer, mijn dochter gaat met heel veel kinderen uit haar klas om, spreekt met ze af, maar vindt dan echt helemaal niemand de dochter waar ik zoveel van houd leuk, was ik met stomheid geslagen dat een leraar een dergelijke vraag aan een kind van 10 kan stellen.

Ook vanaf die tijd vertelde ze regelmatig dat ze gepest werd op school. Niet dat ik dingen af wil zwakken, want ik weet zeker dat het voor haar voelde als pesten en zeker niet als plagen, maar als we om voorbeelden vroegen dan kon je bijna niet tot een andere conclusie komen dan dat het ging om de gewone plagerijtjes waar alle kinderen wel eens mee te maken hadden. Op haar had het echter een veel grotere impact.

Ook bij de overgang naar de middelbare school vorig jaar zagen we een herhaling van zetten. Graag bij een bepaald groepje meiden willen horen, daar op basis van wat ze ons vertelde ook zonder meer aansluiting bij had gekregen, maar toch iedere dag twijfels hebben over of die meiden haar wel leuk vinden, en vaak te horen gekregen dat ze het gevoel had dat die meiden haar bij vlagen negeerde. Ook het pesten kwam weer aan de orde, en nogmaals niet om zaken te bagatelliseren, veel meer als geplaag van opgroeiende puber jongens uit haar klas leek er in onze ogen niet aan de hand te zijn, maar voor onze dochter zeer zeker wel. Daarnaast wordt het negatieve zelfbeeld wat ze van zichzelf heeft ook iedere dag opnieuw door haar bewezen. 

Een half jaar geleden zijn we met onze dochter naar de huisarts gegaan en die vermoedde dat er sprake kon zijn van een angststoornis waarop we in eerste aanleg doorverwezen zijn naar Bureau Jeugd van de gemeente waar we in wonen. Na een aantal weken de wekelijkse belletjes tussen onze dochter en de hulpverleenster te hebben gevolgd kwamen we allemaal tot de conclusie dat ook dit niet het gewenste effect sorteerde, waarop we gelukkig werden doorverwezen naar een zogenaamde hoog-specialistische GGZ instelling alwaar na een uitgebreide intake we de mededeling kregen dat onze dochter een dystymische stoornis heeft.

Volledig onbekend met deze term zijn we vervolgens gaan googlen natuurlijk, maar na hier het een ander over gelezen te hebben leeft bij ons de overtuiging dat alleen diegene die hetzelfde heeft meegemaakt daadwerkelijk meer inzicht kan geven in wat onze dochter op dit moment moet doormaken en hoe wij haar hierbij kunnen steunen en helpen.

Afgelopen week was het zo ver dat we voor de eerste keer een gesprek hadden met de beide behandelaars die met onze dochter en ons gaan werken, waarvan ik had gehoopt dat dit bij mijn dochter tijdelijk wat rust zou brengen omdat ze weet dat er nu echt iets aan gedaan gaat worden, maar dat lijkt toch niet het geval te zijn. Als ervaringsdeskundige met een burnout weet ik dat het begin van een behandeling inderdaad niet meteen hoeft te betekenen dat je je beter hoeft gaan te voelen, maar had er toch op gehoopt. Waar het op neerkomt is dat onze dochter wekelijks een 1 op 1 gesprek gaat hebben met een psycholoog en om de andere week wij als gezin ook een gesprek met een psycholoog gaan hebben.

Ik begrijp dat mensen denken dat ik als vader een gekleurde bril op heb en vaders in het algemeen al snel denken dat ze de knapste, slimste, leukste en liefste dochter ter wereld hebben, maar zelfs als ik die gekleurde bril afzet dan kan ik niet anders concluderen dat dat mijn lieve schat alles, maar dan ook alles in huis heeft om een fantastisch maar bovenal gelukkig leven te leiden en vraag me iedere minuut van de dag af waarom het niet zo mag zijn op dit moment.

Ik probeer te accepteren hoe de situatie is, wat me overigens niet zo heel goed afgaat, maar wat me vooral dwars zit is dat ik schijnbaar niet de gave heb om te begrijpen wat er met mijn dochter aan de hand is, en erger, dat ik niet weet wat ik kan doen om haar hier bij te helpen. Om die reden roep ik dan ook een ieder op dit forum op, ouders die zich in een zelfde situatie bevinden of ervaringsdeskundigen, om met mij en mijn vrouw te delen hoe jullie dit ervaren/ervaren hebben en ieder advies over hoe wij er voor onze dochter kunnen zijn is van harte welkom.

Dankjewel,

een verdrietige vader

---

Beste vader, allereerst welkom op het forum waar je eigenlijk liever niet wilt zijn. Ik schrijf hier als "partner van". Ik ben 5 jaar partner geweest van een man met depressie, veroorzaakt door PTSS. En ik moet zeggen: depressie is voor buitenstaanders nooit helemaal te begrijpen. Door mijn ervaring zie ik nu bepaalde dingen wel eerder en herken ik valkuilen, maar het blijft moeilijk. Als ik het goed heb is een dysthyme stoornis toch een chronische depressie? Heeft ze al zo lang klachten dan? Dat kan ik niet echt uit het verhaal halen. 
Heb je ook eens gegoogled op HSP?  Niet dat ik de diagnose in twijfel wil trekken natuurlijk, maar ik hou nog even alle opties open.
Wat ik wel heb geleerd de afgelopen jaren is dat je nooit over een gebeurtenis kunt zeggen: zo erg is dat toch niet? Blijkbaar komt het bij toch harder binnen als bij "ons". En het gaat er uiteindelijk om dat ze er een slecht gevoel aan overhouden. Dus is het zo. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Natuurlijk moet ze wel weerbaarder worden.
Verder kan ik nog zeggen: neem jezelf niet kwalijk als je dingen niet begrijpt. Dat kan ook niet. Zeg dat je het niet kunt begrijpen. Vraag hoe het voelt. Reageer niet te snel. Misschien wil ze schrijven, tekenen? Ik praatte met mijn partner vaak in het donker. Dan kon hij zich beter uiten. Dat vond hij makkelijker. 

Beste vader, allereerst welkom op het forum waar je eigenlijk liever niet wilt zijn. Ik schrijf hier als "partner van". Ik ben 5 jaar partner geweest van een man met depressie, veroorzaakt door PTSS. En ik moet zeggen: depressie is voor buitenstaanders nooit helemaal te begrijpen. Door mijn ervaring zie ik nu bepaalde dingen wel eerder en herken ik valkuilen, maar het blijft moeilijk. Als ik het goed heb is een dysthyme stoornis toch een chronische depressie? Heeft ze al zo lang klachten dan? Dat kan ik niet echt uit het verhaal halen. 
Heb je ook eens gegoogled op HSP?  Niet dat ik de diagnose in twijfel wil trekken natuurlijk, maar ik hou nog even alle opties open.
Wat ik wel heb geleerd de afgelopen jaren is dat je nooit over een gebeurtenis kunt zeggen: zo erg is dat toch niet? Blijkbaar komt het bij toch harder binnen als bij "ons". En het gaat er uiteindelijk om dat ze er een slecht gevoel aan overhouden. Dus is het zo. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Natuurlijk moet ze wel weerbaarder worden.
Verder kan ik nog zeggen: neem jezelf niet kwalijk als je dingen niet begrijpt. Dat kan ook niet. Zeg dat je het niet kunt begrijpen. Vraag hoe het voelt. Reageer niet te snel. Misschien wil ze schrijven, tekenen? Ik praatte met mijn partner vaak in het donker. Dan kon hij zich beter uiten. Dat vond hij makkelijker. 

Beste Positiva,

dank voor je bericht. Ik heb op HSP gegoogled en herken daar inderdaad heel veel van mijn dochter in, met name het gedeelte over wat zo iemand denkt dat anderen over haar denken. Wat ik alleen bij haar niet kan inschatten is wat haar precies drijft daarbij : wil ze graag door anderen aardig gevonden worden, of wil ze anderen graag tevreden stellen door zo te acteren dat ze denkt dat te bereiken, oftewel wil ze niemand kwetsen?

Ik kan daar van hieruit natuurlijk ook geen antwoord op geven, maar waarom vraag je het haar niet? Feit is wel dat een HSP vaak stemmingen aanvoelt, en dus graag alles in harmonie wil houden. Ze denken eerder aan een ander dan aan zichzelf, dus misschien niet direct dat ze door anderen aardig gevonden wil worden, maar wél dat de ander zich prettig voelt. En de lijn daartussen is natuurlijk heel dun. Maar ik ben geen professional. Misschien kun je het er eens met de huisarts over hebben.

vader73Hallo,

ik ben een vader van een dochter van 12 bij wie een dystymie stoornis is geconstateerd en ben vooral op zoek naar mensen die me uit eigen ervaring kunnen vertellen hoe haar moeder en ik  er het beste voor onze dochter kunnen zijn. Het breekt elke dag opnieuw mijn hart als ik zie dat mijn schat somber is, ze zichzelf 's avonds in bed in slaap huilt, niet goed kan slapen omdat ze constant loopt te piekeren en ik maar niet kan begrijpen hoe het bij haar bovenin werkt en niets lijk te kunnen doen om haar beter over zichzelf te laten voelen en haar leven een stuk draaglijker te maken.

Laat ik beginnen met wat achtergrond : onze dochter werd 12 jaar geleden geboren en niets kan beschrijven hoe gelukkig haar moeder en ik met haar komst waren. Ze groeide op tot een levenslustige prachtige meid, uitermate slim, altijd vrolijk, erg sociaal en had nooit moeite in het leggen van contacten met  en omgang met anderen.  Ergens, achteraf moeilijk om te zeggen wanneer dit is gebeurd, is daar echter verandering in gekomen. Terugdenkend lijken de eerste symptomen zich voor te hebben gedaan als we op vakantie gingen en we met zijn 3-en op 1 kamer sliepen en onze dochter voor het eerst liet blijken dat ze zich niet lekker voelde. Niet zozeer lichamelijk, maar geestelijk.

Wellicht een fout die we toen gemaakt hebben is geweest om te denken dat het het zoveelste "sprongetje" bij het opgroeien was waar ze mee te maken had, of te denken dat het wel over zou waaien. Pas in de laatste jaren van de lagere school, achteraf terugkijkend denken we zelf dat het moet zijn gebeurd op het moment dat de school waar ze op zat werd samengevoegd met een andere school en ze bij een aantal nieuwe kinderen in de klas kwam, leek er een omslag te zijn geweest. Onze dochter probeerde aansluiting te vinden bij laten we zeggen "de populaire" kinderen uit haar deels nieuwe klas, maar die stonden daar niet voor open. Het gevolg was dat ze regelmatig 's avonds uit bed kwam en huilend vertelde dat ze vond dat die kinderen zo gemeen tegen haar deden en haar buitensloten. Veel meer als luisteren, en proberen advies te geven dat het dan misschien een beter idee was om om te gaan met kinderen die haar wel leuk vonden konden we op dat moment ook niet doen. Een moment in het bijzonder is me tot op de dag van vandaag enorm helder bij gebleven en dat was een ouderavond in dat jaar. Waarom leraren dit doen weet ik niet, maar een week voor de ouderavond had de leraar aan iedereen gevraagd om een op een briefje te schrijven wie zijn of haar beste vrienden waren. Tijdens de ouderavond bracht de leraar dit onderwerp ter sprake en vroeg mijn dochter "niemand heeft jou opgeschreven als zijn/haar beste vriend, wat vind je daar van". Los van de schok die ik als ouder ervoer, mijn dochter gaat met heel veel kinderen uit haar klas om, spreekt met ze af, maar vindt dan echt helemaal niemand de dochter waar ik zoveel van houd leuk, was ik met stomheid geslagen dat een leraar een dergelijke vraag aan een kind van 10 kan stellen.

Ook vanaf die tijd vertelde ze regelmatig dat ze gepest werd op school. Niet dat ik dingen af wil zwakken, want ik weet zeker dat het voor haar voelde als pesten en zeker niet als plagen, maar als we om voorbeelden vroegen dan kon je bijna niet tot een andere conclusie komen dan dat het ging om de gewone plagerijtjes waar alle kinderen wel eens mee te maken hadden. Op haar had het echter een veel grotere impact.

Ook bij de overgang naar de middelbare school vorig jaar zagen we een herhaling van zetten. Graag bij een bepaald groepje meiden willen horen, daar op basis van wat ze ons vertelde ook zonder meer aansluiting bij had gekregen, maar toch iedere dag twijfels hebben over of die meiden haar wel leuk vinden, en vaak te horen gekregen dat ze het gevoel had dat die meiden haar bij vlagen negeerde. Ook het pesten kwam weer aan de orde, en nogmaals niet om zaken te bagatelliseren, veel meer als geplaag van opgroeiende puber jongens uit haar klas leek er in onze ogen niet aan de hand te zijn, maar voor onze dochter zeer zeker wel. Daarnaast wordt het negatieve zelfbeeld wat ze van zichzelf heeft ook iedere dag opnieuw door haar bewezen. 

Een half jaar geleden zijn we met onze dochter naar de huisarts gegaan en die vermoedde dat er sprake kon zijn van een angststoornis waarop we in eerste aanleg doorverwezen zijn naar Bureau Jeugd van de gemeente waar we in wonen. Na een aantal weken de wekelijkse belletjes tussen onze dochter en de hulpverleenster te hebben gevolgd kwamen we allemaal tot de conclusie dat ook dit niet het gewenste effect sorteerde, waarop we gelukkig werden doorverwezen naar een zogenaamde hoog-specialistische GGZ instelling alwaar na een uitgebreide intake we de mededeling kregen dat onze dochter een dystymische stoornis heeft.

Volledig onbekend met deze term zijn we vervolgens gaan googlen natuurlijk, maar na hier het een ander over gelezen te hebben leeft bij ons de overtuiging dat alleen diegene die hetzelfde heeft meegemaakt daadwerkelijk meer inzicht kan geven in wat onze dochter op dit moment moet doormaken en hoe wij haar hierbij kunnen steunen en helpen.

Afgelopen week was het zo ver dat we voor de eerste keer een gesprek hadden met de beide behandelaars die met onze dochter en ons gaan werken, waarvan ik had gehoopt dat dit bij mijn dochter tijdelijk wat rust zou brengen omdat ze weet dat er nu echt iets aan gedaan gaat worden, maar dat lijkt toch niet het geval te zijn. Als ervaringsdeskundige met een burnout weet ik dat het begin van een behandeling inderdaad niet meteen hoeft te betekenen dat je je beter hoeft gaan te voelen, maar had er toch op gehoopt. Waar het op neerkomt is dat onze dochter wekelijks een 1 op 1 gesprek gaat hebben met een psycholoog en om de andere week wij als gezin ook een gesprek met een psycholoog gaan hebben.

Ik begrijp dat mensen denken dat ik als vader een gekleurde bril op heb en vaders in het algemeen al snel denken dat ze de knapste, slimste, leukste en liefste dochter ter wereld hebben, maar zelfs als ik die gekleurde bril afzet dan kan ik niet anders concluderen dat dat mijn lieve schat alles, maar dan ook alles in huis heeft om een fantastisch maar bovenal gelukkig leven te leiden en vraag me iedere minuut van de dag af waarom het niet zo mag zijn op dit moment.

Ik probeer te accepteren hoe de situatie is, wat me overigens niet zo heel goed afgaat, maar wat me vooral dwars zit is dat ik schijnbaar niet de gave heb om te begrijpen wat er met mijn dochter aan de hand is, en erger, dat ik niet weet wat ik kan doen om haar hier bij te helpen. Om die reden roep ik dan ook een ieder op dit forum op, ouders die zich in een zelfde situatie bevinden of ervaringsdeskundigen, om met mij en mijn vrouw te delen hoe jullie dit ervaren/ervaren hebben en ieder advies over hoe wij er voor onze dochter kunnen zijn is van harte welkom.

Dankjewel,

een verdrietige vader

---

Och vader 73,

Ik kan je verdriet en onmacht goed voorstellen. Ik was ook zo een soort kind.
Ik had het erg fijn gevonden als mijn ouders het hadden gezien. Ik begreep als kind ook niet waarom ik zo lastig aansluiting vond, hoe dat nou  werkte tussen mensen . Ik schaamde me ervoor en concludeerde dat er aan mij wel iets niet goed zou zijn.  Ook tegenover mn ouders. 

Maar jij ziet je dochter wel , je probeert haar te helpen.  Dat is al heel wat, misschien al voldoende zelfs. Ze staat er niet alleen voor. 
Ze heeft de leeftijd en de tijd  om zich erdoorheen te ontwikkelen en er is hulp. Ik zie het niet zo somber in.  Maar uiteraard begrijp ik de zorgen.

Ik sluit me ook aan bij de gedachtengang, hsp, van positiva. Een persoonlijkheidstype wat mooie maar ook heel lastige kanten heeft. 

Wat zo een leraar bezield om zo een vraag te stellen, daar begrijp ik weinig van. Die informatie kun je heel anders  krijgen .

Veel sterkte,
Mabel

Hallo vader73,

Ik herken mijzelf eigenlijk 1 op 1 in het verhaal van jouw dochter. Wat niet wil zeggen dat de aanleiding voor het probleem hetzelfde is, maar wie weet hebben jullie iets aan mijn inzichten.

Buitensluiten kan minstens zo schadelijk zijn als pesten in de zin van schelden of fysiek geweld.
Het samenvoegen van een klas kan zeker zorgen voor het opnieuw zoeken naar onderlinge verhoudingen binnen zo'n klas, waardoor je dochter ineens buiten de boot viel. Dit kan een mens erg onzeker maken en het gevoel geven dat er iets mis is met hem of haar. Zeker als dit zich herhaalt in een andere groep en situatie.
Hierdoor wordt een gevoeligheid ontwikkeld voor signalen van afwijzing. Ze kan al gauw iets als kritiek of afwijzing opvatten, ook als dit helemaal niet het geval is.

Waarom de één wel bij de groep hoort en de ander niet, is niet altijd helemaal duidelijk. 
Wat mij opviel is het verschil in hoe ik omging met de afwijzing en mijn reactie naar de groep in vergelijking met de reactie van een klasgenoot toen zij genegeerd werd. De klasgenoot zei duidelijk tegen haar vriendinnen dat ze het niet leuk vond wat ze deden en het haar erg verdrietig maakte. Daarna was het gelijk over.
Ik heb nooit rechtstreeks iets durven zeggen erover.
Ik wist destijds niet hoe ik het aan kon geven indien
ik iets niet leuk vond. 
Ik was een gevoel kind, intelligent, maar veel te meegaand en lief. Als iemand vervelend tegen mij deed, ging ik diegene later gerust helpen met z'n huiswerk.

Het is belangrijk dat je dochter leert dat mensen allemaal verschillend zijn. De een extravert en de ander introvert of combi, verschillende interesses en verschillende manieren van doen. Dat mensen elkaar daarom soms niet begrijpen of minder goed bij elkaar passen. Dat ze leert wie zij is en wat bij haar past en het helemaal oké is wie ze is.
Hierdoor groeit het zelfvertrouwen en zal ze ook makkelijker mensen vinden die bij haar passen en grenzen kunnen aangeven.
Heeft ze hobbies die bij haar karakter passen? Wellicht vindt ze hier wel aansluiting bij leeftijdsgenoten? Uit zo'n vriendschap kan dan ook weer zelfvertrouwen ontstaan.

Het traject via GGZ en het stellen van diagnoses kan trouwens ook het tegenovergestelde effect bereiken, doordat het bevestigd dat er iets mis is met haar. 

Ik kan nog meer vertellen, maar de concentratie is op. Indien er nog vragen zijn, ik beantwoord ze graag!

Jorin,
Dat heb je ontzettend mooi beschreven! Sluit ik me geheel bij aan. 
Ik had destijds ook niet geleerd om er woorden aan te verbinden,  als mensen lelijk tegen me deden, ging ik dat ook weer rechtbreien door bijv te helpen.  Gewoon niet geleerd , geen voorbeelden gezien  en lelijk doen was ook 'normaal', eigenlijk.

Liefs, Mabel

Och vader 73,

Ik kan je verdriet en onmacht goed voorstellen. Ik was ook zo een soort kind.
Ik had het erg fijn gevonden als mijn ouders het hadden gezien. Ik begreep als kind ook niet waarom ik zo lastig aansluiting vond, hoe dat nou  werkte tussen mensen . Ik schaamde me ervoor en concludeerde dat er aan mij wel iets niet goed zou zijn.  Ook tegenover mn ouders. 

Maar jij ziet je dochter wel , je probeert haar te helpen.  Dat is al heel wat, misschien al voldoende zelfs. Ze staat er niet alleen voor. 
Ze heeft de leeftijd en de tijd  om zich erdoorheen te ontwikkelen en er is hulp. Ik zie het niet zo somber in.  Maar uiteraard begrijp ik de zorgen.

Ik sluit me ook aan bij de gedachtengang, hsp, van positiva. Een persoonlijkheidstype wat mooie maar ook heel lastige kanten heeft. 

Wat zo een leraar bezield om zo een vraag te stellen, daar begrijp ik weinig van. Die informatie kun je heel anders  krijgen .

Veel sterkte,
Mabel

Dank je Mabel, je kan je niet voorstellen hoe prettig het voelt dat iemand die schijnbaar iets soortgelijks heeft meegemaakt eea toch positief kan inzien. Ze staat er inderdaad niet alleen voor, haar moeder en ik zullen alles doen om haar te helpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het af en toe het bijzonder moeilijk vind om kalm te blijven als ze voor de zoveelste keer weer minachtend over zichzelf praat, en in mijn optiek althans, gedragingen van andere kinderen beduidend anders interpreteert als ik dat doe. Het feit dat iemand een stoel verzet geeft haar al het gevoel dat ze buitengesloten wordt bijvoorbeeld.

De tijd zal het leren hoe eea zich gaat ontwikkelen, hoop zo voor haar dat we dit onder controle krijgen en ze weer een gelukkig leven kan leiden.

Hoi Vader73,

Vreselijk voor jullie en je dochter, het zal wel vaak een machteloos gevoel geven.
Ik ben zelf chronisch depressief en weet dat ik vaak negatieve dingen als een spons absorbeer en complimenten me amper raken.
Er valt bijna niet tegen te praten je wordt er bijtijds moedeloos van...zeker als iemand zich keer op keer naar beneden haalt.
Het is eigenlijk jezelf hersenspoelen tot je zelf compleet je gedachten als waarheid ervaart al is het rationeel voor jezelf vaak niet te onderbouwen.
Uiteraard is hoe je je voelt vaak ook sterk van invloed op hoe je denkt en met steeds herhalende negatieve gedachten maak je de cirkel rond.
Aangezien je dochter nog heel jong is zijn is er nog genoeg tijd om haar manier van denken te veranderen.
Ik zou jullie aanraden informatie op het internet te zoeken hoe om te gaan met jullie dochter haar situatie, dit is het enige wat mij ooit geholpen heeft om anders te gaan denken.
Veel sterkte in jullie strijd.