Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Heb ik een depressie?


#1

Hoi allemaal,

Ik ben FV, 22 jaar oud en weet nog niet zeker of ik depressie heb. Dit omdat ik pas net langs de huisarts ben gegaan om het te laten checken. 
Toch wil ik graag even mijn levens verhaal kwijt omdat ik hier erg mee zit. 

Het begon (mogelijk) allemaal toen ik ongeveer 5 jaar oud was, op deze leeftijd is mijn moeder overleden. Natuurlijk weet ik hier niet veel meer van, maar toch heeft dit een grote impact gehad op mijn leven en mogelijk toen al depressief gemaakt. Mijn vader is altijd een persoon geweest die niet goed met gevoelens kan omgaan, waardoor ik nooit echt goed kon vertellen hoe ik me voelde, dit maakte het extra moeilijk. Gelukkig wel wat steun gehad bij andere familie leden.

Op mijn 14de begon ik mijn beste vrienden te verliezen omdat we andere interesses kregen.
Hierna leerde ik ook een meisje kennen; SH, ik heb heel erg veel steun en leuke tijd met haar gehad, waarnaar ik ook een relatie kreeg met haar.
Ik kon alles met haar delen en altijd mijn verhaal kwijt, iets wat ik toen ontzettend fijn aan haar vond. 

Toen ik 15 jaar was leerde ik nieuwe vrienden kennen, deze nieuwe vrienden waren druk bezig met fouten dingen zoals roken. 
In het begin wou ik daar nooit aan beginnen, maar na een tijdje werd ik toch nieuwsgierig, hierna ging het snel berg afwaarts. binnen een half jaar zat ik al aan de alcohol en wiet. Na ongeveer een jaar zat ik al aan de hard drugs(coke, xtc, speed etc.).

Dit is door gegaan tot mijn 17e, waarna ik toch echt begon in te zien dat als ik langer zou door gaan er niet veel meer van mij over zou blijven. Hiernaast was mijn vriendin(SH) ook helemaal klaar met mijn vrienden, en ook met mij, wat ik ook wel begreep.. Daarom koos ik ervoor om grootste gedeelte van mijn vrienden vaarwel te zeggen en door te gaan met mijn vriendin. 
Helaas heeft ze het uitgemaakt, en kreeg ze een ander vriendje.
Dit was denk ik  de zwaarste tijden uit mijn leven, net afgekickt van drugs, relatie kapot, bijna geen vrienden, en een slechte relatie met familie.
Toen heb ik ook aantal keer nagedacht over zelfmoord. 

Na twee maanden is SH terug gekomen, waarna wij weer een relatie hadden.
Hierna had ik een lange rustige periode waarin ik veel tijd heb besteed in me eentje(en met mijn vriendin) en weinig met de kennissen die ik nog had. 

nu zijn we een paar jaar verder en is het helaas weer uit gegaan een week geleden. ditmaal omdat SH vind dat ik te weinig sociale dingen doe / te weinig onderneem. (ik denk dat dit een stukje depressie is)

Denken jullie dat ik een depressie zou kunnen hebben, door de dingen die zijn gebeurd?

Als er nog iemand is die een prive gesprek zou willen, hierover of gewoon over wat anders, dan ben ik daar heel benieuwd naar. 

PS. sorry voor de taal  fouten die er waarschijnlijk in zitten, ik heb helaas ook last van dyslexie :$


Ik ben nieuw hier maar voor zover ik heb gezien, vind ik het echt een heel fijn forum!
Bedankt voor het lezen <3
Antwoord

#2

Hoi Red, 

Ten eerste welkom! Ik hoop dat het heeft opgelucht om je verhaal even te doen. Ik herken mezelf in een aantal punten, zoals dat mijn moeder ook jong is overleden. Ik was echter 9 en ik herinner het me nog best goed. Mijn vader is ook slecht met emoties en ik kon mijn verdriet ook niet kwijt bij hem en gelukkig wel met familie. 

Wel fijn dat je uiteindelijk een leuke vriendin kreeg waar je je ei wel kwijt kon, ik had op mijn 15e ook een vriend waarbij ik mijn ei kwijt kon. Dit was heel fijn, ondertussen is de relatie al wat jaren oud, maar hij is nog steeds een hele goede vriend van me. 

Veel jongeren maken een fase door waarin ze nieuwsgierig zijn, jammer dat het fout is gegaan, maar zo te zien heb je er van geleerd. 

Wat ik ondertussen weet is dat een rouwproces raakvlakken heeft met de symptomen van een depressie. Ik kan dus niet zeggen of je een depressie hebt, maar ik ben ook geen psychiater of GGZ-psycholoog dus ik mag geen diagnoses stellen. Wat maakt het eigenlijk dat je zo graag wil weten of het een depressie is of niet? En ben je hiervoor al eens naar de huisarts geweest of heb je hierover wel met mensen in je omgeving gesproken?

Groetjes Sanne
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanne :   • redubbledD
Antwoord

#3

(15-05-2018, 16:49)Sanne schreef: Hoi Red, 

Ten eerste welkom! Ik hoop dat het heeft opgelucht om je verhaal even te doen. Ik herken mezelf in een aantal punten, zoals dat mijn moeder ook jong is overleden. Ik was echter 9 en ik herinner het me nog best goed. Mijn vader is ook slecht met emoties en ik kon mijn verdriet ook niet kwijt bij hem en gelukkig wel met familie. 

Wel fijn dat je uiteindelijk een leuke vriendin kreeg waar je je ei wel kwijt kon, ik had op mijn 15e ook een vriend waarbij ik mijn ei kwijt kon. Dit was heel fijn, ondertussen is de relatie al wat jaren oud, maar hij is nog steeds een hele goede vriend van me. 

Veel jongeren maken een fase door waarin ze nieuwsgierig zijn, jammer dat het fout is gegaan, maar zo te zien heb je er van geleerd. 

Wat ik ondertussen weet is dat een rouwproces raakvlakken heeft met de symptomen van een depressie. Ik kan dus niet zeggen of je een depressie hebt, maar ik ben ook geen psychiater of GGZ-psycholoog dus ik mag geen diagnoses stellen. Wat maakt het eigenlijk dat je zo graag wil weten of het een depressie is of niet? En ben je hiervoor al eens naar de huisarts geweest of heb je hierover wel met mensen in je omgeving gesproken?

Groetjes Sanne

Hoi Sanne, ik ben vandaag langs de huisarts gegaan voor een eerste afspraak, en donderdag weet ik hopenlijk meer. ene kant hoop ik juist dat het depressie is, want in dat geval is er volgens mij nog een kans dat het verholpen kan worden dacht ik zo?

ps ben jij nu nog samen met je vriend? of is het inmiddels gewoon een vriend? heb belangstelling hierna omdat ik zelf gewoon graag bevriend wil blijven met mn ex vriendin alleen weet niet zo goed of dat mogelijk is.. we proberen het wel in iedergeval

bedankt voor jou fijne berichtje Smile
Antwoord

#4

Hallo Red, 

Knap van je, de stap naar je huisarts zetten. Heb je het gevoel als je de diagnose niet krijgt dat je er niets aan kan doen (als in genezen)? Wat denk je dat er gedaan kan worden als je de diagnose wel krijgt?

Ik ben al sinds 2011 niet meer met hem samen, we zijn op dit moment goede vrienden, maar dat heeft ook echt wel een jaar of 2 geduurd (nadat de relatie over was). Vriendschap moet je niet forceren, je moet echt niet meer op de manier van elkaar houden zoals in een relatie. Anders gaat het echt niet werken, één van de twee wordt dan sowieso gekwetst. 

Groetjes Sanne
Antwoord

#5

(15-05-2018, 17:47)Sanne schreef: Hallo Red, 

Knap van je, de stap naar je huisarts zetten. Heb je het gevoel als je de diagnose niet krijgt dat je er niets aan kan doen (als in genezen)? Wat denk je dat er gedaan kan worden als je de diagnose wel krijgt?

Ik ben al sinds 2011 niet meer met hem samen, we zijn op dit moment goede vrienden, maar dat heeft ook echt wel een jaar of 2 geduurd (nadat de relatie over was). Vriendschap moet je niet forceren, je moet echt niet meer op de manier van elkaar houden zoals in een relatie. Anders gaat het echt niet werken, één van de twee wordt dan sowieso gekwetst. 

Groetjes Sanne
Hoi Sanne,

ik denk inderdaad dat ik minder zal bereiken als het niet depressie is, bijvoorbeeld als ik uit mijzelf gewoon niet sociaal ben.

Verder heb ik gehoord/gelezen dat er manieren zijn om je beter te laten voelen, zoals medicatie, therapie etc.
waar ik op hoop is dat ik weer wat meer zin krijg/heeft om dingen te gaan ondernemen/. hiernaast hoop ik ook dat ik makkelijker vrienden maak / onderhou en dat het makkelijker word om mij zelf bloot te geven aan vrienden. in de zin van emotie en gevoelens. want momenteel kan ik dat niet, mischien hier wel.. maar in het echt ben ik daar niet goed in.

wat fijn dat julle dat konden.. ik hoop dat dat bij ons ook lukt. en dat dat hopenlijk iets minder lang hoeft te duren...
we zijn nu wel soort van vrienden, maar ik heb nog steeds gevoelens voor haar, en zij niet voor mij wat het wat lastiger maakt momenteel. 
hopelijk lukt het bij ons uiteindelijk ook.
Groetjes frank
Antwoord

#6

Hallo Frank,

Ook van mij een hartelijk welkom op dit forum.

Ik wil je graag heel summier mijn verhaal voorleggen, misschien dat je er iets in herkend.

Ik heb in mijn leven verschillende depressies doorgemaakt. Een jaar of vier geleden heb ik ontdekt dat mijn depressie een overduidelijk signaal was. Zo van "Stop". "Stop zo kun je niet langer in het leven staan".
Ik heb toen ontdekt dat mijn opvoeding bepaald niet geweldig verlopen is. Geen misstanden of agressie, maar wel situaties die mij een onveilig en onzeker gevoel gaven. Ik werk weinig gesteund, gevoelens bespreken was nogal een taboe. Emoties uiten ook. Dit alles heeft mijn groei naar volwassenheid behoorlijk beïnvloed. Ik heb mij mijn hele volwassen leven nogal onzeker en wat angstig gevoeld. Vond het altijd erg belangrijk wat anderen van mij vonden en verwachtten. Ik had dan ook moeite met het bespreken van gevoelens en het uiten van emoties.
Vanaf dat moment ben ik mijzelf met hulp grondig gaan aanpakken. Ik heb daarna nog een vrij korte depressie doorgemaakt, maar deze was veel milder. Ik vond de diagnose depressie dus niet erg vervelend, omdat ik een vorm van depressie heb waar ik zelf erg veel aan kan doen.

Als je er iets in herkend moet je zoeken op "onveilig gehecht".

Hoop dat je er iets aan hebt Frank.
Hoor het graag.

Groeten,  Bert
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-05-2018, 20:08 door redubbledD.)

(15-05-2018, 18:34)Bert schreef: Hallo Frank,

Ook van mij een hartelijk welkom op dit forum.

Ik wil je graag heel summier mijn verhaal voorleggen, misschien dat je er iets in herkend.

Ik heb in mijn leven verschillende depressies doorgemaakt. Een jaar of vier geleden heb ik ontdekt dat mijn depressie een overduidelijk signaal was. Zo van "Stop". "Stop zo kun je niet langer in het leven staan".
Ik heb toen ontdekt dat mijn opvoeding bepaald niet geweldig verlopen is. Geen misstanden of agressie, maar wel situaties die mij een onveilig en onzeker gevoel gaven. Ik werk weinig gesteund, gevoelens bespreken was nogal een taboe. Emoties uiten ook. Dit alles heeft mijn groei naar volwassenheid behoorlijk beïnvloed. Ik heb mij mijn hele volwassen leven nogal onzeker en wat angstig gevoeld. Vond het altijd erg belangrijk wat anderen van mij vonden en verwachtten. Ik had dan ook moeite met het bespreken van gevoelens en het uiten van emoties.
Vanaf dat moment ben ik mijzelf met hulp grondig gaan aanpakken. Ik heb daarna nog een vrij korte depressie doorgemaakt, maar deze was veel milder. Ik vond de diagnose depressie dus niet erg vervelend, omdat ik een vorm van depressie heb waar ik zelf erg veel aan kan doen.

Als je er iets in herkend moet je zoeken op "onveilig gehecht".

Hoop dat je er iets aan hebt Frank.
Hoor het graag.

Groeten,  Bert
Hoi Bert, 
Bedankt voor hartelijke welkom en bericht.
Ik zie mij zelf hier wel een beetje in terug, alleen heb ik mij(zover ik dat weet) nooit echt onveilig gevoelt, maar wel onzeker en vaak ook angstig. emoties uiten heb ik vooral naar mijn vriendin kunnen doen maar de rest van de mensen om mij heen eigenlijk nauwlijks.

en inderdaad, nu zit ik ook op een moment dat ik stop heb gezegt tegen mij zelf en ook hulp aan het zoeken ben. dit ook omdat ik ook gewoon niet meer verder kan op de manier hoe ik bezig was / ben.

(15-05-2018, 20:07)redubbledD schreef: Hoi Bert, 
Bedankt voor hartelijke welkom en bericht.
Ik zie mij zelf hier wel een beetje in terug, alleen heb ik mij(zover ik dat weet) nooit echt onveilig gevoelt, maar wel onzeker en vaak ook angstig. emoties uiten heb ik vooral naar mijn vriendin kunnen doen maar de rest van de mensen om mij heen eigenlijk nauwlijks.

en inderdaad, nu zit ik ook op een moment dat ik stop heb gezegt tegen mij zelf en ook hulp aan het zoeken ben. dit ook omdat ik ook gewoon niet meer verder kan op de manier hoe ik bezig was / ben.

groetjes frank
Antwoord

#8

Hoi Frank,

Dat je niet depressief bent, dat hoeft niet te betekenen dat je niet te behandelen bent. Het is niet dat je eerst een diagnose of stoornis moet hebben om hulp te krijgen. Wat ik eerder al aangaf is dat de symptomen van rouw en depressie dicht bij elkaar liggen. Dat je nooit de kans hebt gekregen om te rouwen, kan er toe leiden dat jij op latere leeftijd nog steeds in dat proces zit (ik heb dat zelf tenminste). Het kan natuurlijk ook zijn dat ik het totaal mis heb, maar wat ik probeer te zeggen is dat rouwen ook geen stoornis is en dat is wel te behandelen. Geen hopeloze zaak dus  Wink

Wat je hebt gehoord en gelezen klopt zeker, er zijn manieren om je beter te voelen. Medicatie en therapie kun je ook in combinatie gebruiken, ik ben zelf voorstander van eerst therapie en niet meteen aan medicatie, maar dat zijn mijn eigen normen en waarden. Ik weet niet hoe jij hier tegen aan kijkt. 

Heb je op dit moment eigenlijk vrienden? En als je vrienden hebt, wat maakt het dan dat je meer vrienden zou willen hebben (buiten jezelf blootgeven)? Dat je weer graag zin wilt krijgen om dingen te ondernemen dat snap ik, de hele dag niets doen is ook niet bevorderend voor je humeur. 

Ja het is fijn dat wij dat uiteindelijk konden, maar dat was omdat wij niets meer voor elkaar voelden. We houden in zekere zin nog van elkaar, maar alleen op vriendenniveau. Ik snap dat je nu bevriend wilt blijven met je ex, want je wilt haar dichtbij je houden. Alleen moet je je echt afvragen of het realistisch is om op korte termijn al vrienden te worden. Het uitgaan van een relatie is ook iets wat je moet verwerken en degene steeds in je buurt hebben, terwijl je nog gek op diegene bent is echt niet fijn. Ik wil je alleen behoeden op meer pijn dan nodig is.

Groetjes Sanne
Antwoord

#9

(15-05-2018, 21:33)Sanne schreef: Hoi Frank,

Dat je niet depressief bent, dat hoeft niet te betekenen dat je niet te behandelen bent. Het is niet dat je eerst een diagnose of stoornis moet hebben om hulp te krijgen. Wat ik eerder al aangaf is dat de symptomen van rouw en depressie dicht bij elkaar liggen. Dat je nooit de kans hebt gekregen om te rouwen, kan er toe leiden dat jij op latere leeftijd nog steeds in dat proces zit (ik heb dat zelf tenminste). Het kan natuurlijk ook zijn dat ik het totaal mis heb, maar wat ik probeer te zeggen is dat rouwen ook geen stoornis is en dat is wel te behandelen. Geen hopeloze zaak dus  Wink

Wat je hebt gehoord en gelezen klopt zeker, er zijn manieren om je beter te voelen. Medicatie en therapie kun je ook in combinatie gebruiken, ik ben zelf voorstander van eerst therapie en niet meteen aan medicatie, maar dat zijn mijn eigen normen en waarden. Ik weet niet hoe jij hier tegen aan kijkt. 

Heb je op dit moment eigenlijk vrienden? En als je vrienden hebt, wat maakt het dan dat je meer vrienden zou willen hebben (buiten jezelf blootgeven)? Dat je weer graag zin wilt krijgen om dingen te ondernemen dat snap ik, de hele dag niets doen is ook niet bevorderend voor je humeur. 

Ja het is fijn dat wij dat uiteindelijk konden, maar dat was omdat wij niets meer voor elkaar voelden. We houden in zekere zin nog van elkaar, maar alleen op vriendenniveau. Ik snap dat je nu bevriend wilt blijven met je ex, want je wilt haar dichtbij je houden. Alleen moet je je echt afvragen of het realistisch is om op korte termijn al vrienden te worden. Het uitgaan van een relatie is ook iets wat je moet verwerken en degene steeds in je buurt hebben, terwijl je nog gek op diegene bent is echt niet fijn. Ik wil je alleen behoeden op meer pijn dan nodig is.

Groetjes Sanne

Hoi Sanne, 

Ik heb momenteel alleen vrienden die ik maar heel af en toe zie. geen vrienden waar ik altijd bij terecht zou kunnen. en de vrienden die ik heb kan ik niet zo goe dmijn emoties uiten (dat bedoelde mezelf blootgeven) .

Je hebt gelijk dat het moeilijk en zwaar is om gewoon vrienden te zijn met mijn ex momenteel maar ik ben nog veel banger dat ik haar verlies. in zekere zin was zij mijn beste vriend(in) voor een hele lange tijd.. daarom heb ik daar zo'n moeite mee om daar afscheid van te nemen. zij was en is nog steeds degene waar ik gewoon alles aan kan vertellen. 

Groet, 
Frank
Antwoord

#10

Hoi Frank, 

Zou je de vrienden die je hebt vaker willen zien, dus eigenlijk betere vrienden willen worden? Hoe zit het eigenlijk met familie? Je vertelde in je eerste stuk dat je daar wel wat steun hebt ervaren, hoe is het contact daar nu mee?

Groetjes Sanne
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 413 Views
Gisteren, 10:37
Laatste bericht: Sann
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
05-10-2023, 20:47
Laatste bericht: Sander45
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 498 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 416 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar
27-03-2023, 19:03
Laatste bericht: Jarno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)