Heb ik een depressie of niet? En vraag die de hele dag door mijn hoofd gaat. Mijn hoofd vol met negatieve gedachten. Het gevoel dat ik niet meer vanuit mezelf leef, maar alsof ik alles van bovenaf bekijk. Ik zie het nut van het leven echt niet meer in. Ben zo kapot moe de hele dag. Ik heb gewoon echt geen concentratie meer en alles wat ik doe kost moeite. Ik kan niet eens meer onthouden wat ik met boodschappen moest halen. Dan sta ik weer met alles behalve het goede buiten. Als ik mensen op straat zie lachen en echt genieten denk ik, hoe doen ze dat toch? Menen ze dit? Het werk kost zelfs veel moeite, misschien ook wel de reden dat mijn contract niet verlengd wordt (deze week gehoord) ik ben ook nooit tevreden met mijn werk. Haal nergens voldoening uit en het kost mij bakken energie om te werken. Ik werk vaak halve dagen en dan lig ik de hele middag op de bank of bed om bij te komen. Ik heb last van veel vage lichamelijke klachten. Nek/ schouder/ rugpijn. Vaak licht in mijn hoofd. Maar bij huisarts niks lichamelijks uitgekomen. Ik vind het ook heel lastig om bij huisarts over mijn stemming te praten. Het gevoel dat hij het toch niet begrijpt. Ik ben te goed in een masker opzetten voor de buiten wereld. Ik mis mezelf, mijn vrolijke zelfverzekerde ik die van elke zonnestraal kon genieten. Hoe hebben jullie de stap gezet om bij de huisarts ofzo hulp te vragen? In mijn omgeving praten kom ik niet verder mee. Die begrijpen mij totaal niet. Sorry een mooi onsamenhangend verhaal, maar ik moest deze gedachten even kwijt.

Heb ik een depressie of niet? En vraag die de hele dag door mijn hoofd gaat. Mijn hoofd vol met negatieve gedachten. Het gevoel dat ik niet meer vanuit mezelf leef, maar alsof ik alles van bovenaf bekijk. Ik zie het nut van het leven echt niet meer in. Ben zo kapot moe de hele dag. Ik heb gewoon echt geen concentratie meer en alles wat ik doe kost moeite. Ik kan niet eens meer onthouden wat ik met boodschappen moest halen. Dan sta ik weer met alles behalve het goede buiten. Als ik mensen op straat zie lachen en echt genieten denk ik, hoe doen ze dat toch? Menen ze dit? Het werk kost zelfs veel moeite, misschien ook wel de reden dat mijn contract niet verlengd wordt (deze week gehoord) ik ben ook nooit tevreden met mijn werk. Haal nergens voldoening uit en het kost mij bakken energie om te werken. Ik werk vaak halve dagen en dan lig ik de hele middag op de bank of bed om bij te komen. Ik heb last van veel vage lichamelijke klachten. Nek/ schouder/ rugpijn. Vaak licht in mijn hoofd. Maar bij huisarts niks lichamelijks uitgekomen. Ik vind het ook heel lastig om bij huisarts over mijn stemming te praten. Het gevoel dat hij het toch niet begrijpt. Ik ben te goed in een masker opzetten voor de buiten wereld. Ik mis mezelf, mijn vrolijke zelfverzekerde ik die van elke zonnestraal kon genieten. Hoe hebben jullie de stap gezet om bij de huisarts ofzo hulp te vragen? In mijn omgeving praten kom ik niet verder mee. Die begrijpen mij totaal niet. Sorry een mooi onsamenhangend verhaal, maar ik moest deze gedachten even kwijt.

He Loewiese,

Ik herken me heel erg in jouw verhaal hoe je omschrijft hoe het voelt. Het lijkt me duidelijk dat het in ieder geval niet zo goed met je gaat. En dat vind ik heel vervelend voor je. En dat is het waard om geholpen te worden. Jij bent het waard! 
Ik vond het ook heel erg lastig om naar de huisarts te gaan en heb dat lang uitgesteld. Ik vond het doodeng. Uiteindelijk heb ik het toch gewoon gedaan en daar ben ik heel blij om.
Vergeet niet dat je zelf de controle hebt over je leven. Jij bepaalt wat er wel of niet gebeurt en wat je wel of niet fijn vindt. 
Ik heb gebeld en gezegd dat ik een verwijzing wil voor de psycholoog. Bij de huisarts zelf heb ik toen verder uitleg gegeven over mijn klachten. De eerste keer wist ik er nog niet zoveel van en heb ik me laten adviseren. Dat advies heb ik toen gevolgd. De tweede keer heb ik aangedrongen op tweedelijnstherapie en gezegd welke therapie mijn voorkeur naar uit gaat (bij mij was dat EMDR en schematherapie). Met zwetende oksels hoor, maar toch vond ik dat ik het moest doen. Voor mezelf. Want ik wilde me niet meer zo voelen. En er werd naar me geluisterd tot mijn grote verbazing. En nu heb ik hele goede therapie. Wat ik ermee wil zeggen is dat je het heft in eigen handen hebt. 
Het kan zijn dat je natuurlijk nog niet zo goed weet wat voor therapie bij je past, omdat je er nog nieuw mee bent. Dan kun je je ook laten adviseren. 
Ik hoor van anderen dat ze een brief schrijven met alle klachten en wensen en die dan aan de huisarts geven als ze het te moeilijk vinden hardop uit te leggen waar ze last van hebben. Dat is ook een idee.

Heel veel sterkte en groetjes van mij.

Heb ik een depressie of niet? En vraag die de hele dag door mijn hoofd gaat. Mijn hoofd vol met negatieve gedachten. Het gevoel dat ik niet meer vanuit mezelf leef, maar alsof ik alles van bovenaf bekijk. Ik zie het nut van het leven echt niet meer in. Ben zo kapot moe de hele dag. Ik heb gewoon echt geen concentratie meer en alles wat ik doe kost moeite. Ik kan niet eens meer onthouden wat ik met boodschappen moest halen. Dan sta ik weer met alles behalve het goede buiten. Als ik mensen op straat zie lachen en echt genieten denk ik, hoe doen ze dat toch? Menen ze dit? Het werk kost zelfs veel moeite, misschien ook wel de reden dat mijn contract niet verlengd wordt (deze week gehoord) ik ben ook nooit tevreden met mijn werk. Haal nergens voldoening uit en het kost mij bakken energie om te werken. Ik werk vaak halve dagen en dan lig ik de hele middag op de bank of bed om bij te komen. Ik heb last van veel vage lichamelijke klachten. Nek/ schouder/ rugpijn. Vaak licht in mijn hoofd. Maar bij huisarts niks lichamelijks uitgekomen. Ik vind het ook heel lastig om bij huisarts over mijn stemming te praten. Het gevoel dat hij het toch niet begrijpt. Ik ben te goed in een masker opzetten voor de buiten wereld. Ik mis mezelf, mijn vrolijke zelfverzekerde ik die van elke zonnestraal kon genieten. Hoe hebben jullie de stap gezet om bij de huisarts ofzo hulp te vragen? In mijn omgeving praten kom ik niet verder mee. Die begrijpen mij totaal niet. Sorry een mooi onsamenhangend verhaal, maar ik moest deze gedachten even kwijt.

Hallo Loewiese, 

Als ik het zo lees zit je zeker in een enorm dipje, het lijkt wel op een despressie, maar ik ben geen dokter natuurlijk!!
Ik kan alleen spreken uit mijn eigen ervaringen.. 

Ik kan wel begrijpen dat je het erg lastig vindt om dit te bespreken met de huisarts, maar als je geen opties hebt, weet je ook niet hoe je het kunt oplossen. 
Of onderzoeken wat het dan precies is. Probeer de moed te verzamelen om het toch te bespreken, en vertel ook hoe je je erover voelt, hoe je je dagen doorbrengt en hoe deze dagen voor jou zijn, en dat je het niet kunt bespreken in je omgeving. Je huisarts kan je helpen met bijvoorbeeld een doorverwijzing of andere onderzoeken. 

Weet niet of je er wat aan hebt, maar een plan van aanpak is wel handig wanneer je je zo voelt! 
Heel veel sterkte, en succes!

''- When life gives you lemons, you make lemonade. I have several stands around here. -''

Heb ik een depressie of niet? En vraag die de hele dag door mijn hoofd gaat. Mijn hoofd vol met negatieve gedachten. Het gevoel dat ik niet meer vanuit mezelf leef, maar alsof ik alles van bovenaf bekijk. Ik zie het nut van het leven echt niet meer in. Ben zo kapot moe de hele dag. Ik heb gewoon echt geen concentratie meer en alles wat ik doe kost moeite. Ik kan niet eens meer onthouden wat ik met boodschappen moest halen. Dan sta ik weer met alles behalve het goede buiten. Als ik mensen op straat zie lachen en echt genieten denk ik, hoe doen ze dat toch? Menen ze dit? Het werk kost zelfs veel moeite, misschien ook wel de reden dat mijn contract niet verlengd wordt (deze week gehoord) ik ben ook nooit tevreden met mijn werk. Haal nergens voldoening uit en het kost mij bakken energie om te werken. Ik werk vaak halve dagen en dan lig ik de hele middag op de bank of bed om bij te komen. Ik heb last van veel vage lichamelijke klachten. Nek/ schouder/ rugpijn. Vaak licht in mijn hoofd. Maar bij huisarts niks lichamelijks uitgekomen. Ik vind het ook heel lastig om bij huisarts over mijn stemming te praten. Het gevoel dat hij het toch niet begrijpt. Ik ben te goed in een masker opzetten voor de buiten wereld. Ik mis mezelf, mijn vrolijke zelfverzekerde ik die van elke zonnestraal kon genieten. Hoe hebben jullie de stap gezet om bij de huisarts ofzo hulp te vragen? In mijn omgeving praten kom ik niet verder mee. Die begrijpen mij totaal niet. Sorry een mooi onsamenhangend verhaal, maar ik moest deze gedachten even kwijt.

Hoi Loewiese,

De enige manier is om het gewoon te doen en vertrouwen te hebben in de hulpverlening.
Ik vond het ook echt heel erg moeilijk, maar nu ben ik bij een fijne psycholoog terechtgekomen, die me echt wil helpen.
Tegen de huisarts hoef je nog niet veel te vertellen, deze verwijst je waarschijnlijk door naar een praktijkondersteuner die probeert in te schatten hoe ernstig je problemen zijn en waar je het best thuishoort. Ik kon daar ook goed praten over m'n angst om die stap te zetten en ze hielp me erbij.
Daarna moet je echt gewoon vertrouwen hebben in je psycholoog.

Ik hoop dat het je lukt!

Je mag me altijd een bericht sturen

X Sara