Ik ben Delovic (mijn echte naam hou ik maar even anoniem). 

Ik ben een 22 jarig meisje uit het gooi. 
Al jaren lang leef ik met een depressie, het begon zelfs al toen ik 8 jaar was. 
Ik heb geen vrienden, geen familie die mij steunt of waardeert of liefde geeft. 
Jaren lang heb ik hard gewerkt ondanks mijn depressie en lichamelijke ziekte, maar alles was voor niks. Ik heb er niks aan overgehouden behalve veel meer lichamelijke en geestelijke pijn. 
Nou ben ik pas op een rot manier ontslagen, heb ook geen studie na de middelbare school kunnen doen omdat mijn ouders dit niet wouden betalen.

Ik heb mijzelf alleen maar weggecijferd, alles gegeven aan iedereen. Het enige wat mij eigenlijk nog in leven houd is mooie dromen/ideeën in mijn hoofd. Ooit een keer een huisje hebben in Finland, gewoon rust met of zonder iemand naast mijn zijde.. 

Als hobby's luister ik naar muziek zoals Epica & Nightwish. Ik Larpte heel graag, maar mijn larp groep is al jaren gestopt en bij andere groepen werd ik alleen maar gepest. Concerten hou ik niet meer vol, Ik game waaronder: World of Warcraft, Assassin's Creed, Diablo 3, Minecraft, Heroes of the storm en veel meer, maar echt blij word ik er niet meer van, ik doe het alleen nog uit verveling. Ik heb een eigen bedrijfje opgericht die Game spullen en Trading cards verkoopt, maar helaas doordat ik geen baan heb kan ik ook niet meer erin investeren. 

Tja dat ben ik wel een beetje in een nutshell. Als je meer wilt weten of je hebt vragen of je wilt gewoon chatten mag je ook een PB sturen

Wander, there's no return. Keep moving on as the paradise burns

Hey Delovic, welkom hier! Ik hoop dat je hier een beetje zult vinden wat je zoekt. Uit je verhaal blijkt  wel dat je erg met jezelf in de knoop zit. Ik schrijf hier als "partner van", dus kan niet voelen wat een depressie is. Ik weet wel wat het is om samen te leven met een narcist. Dat heb ik namelijk 30 jaar gedaan. Die mensen zuigen je helemaal leeg totdat er niets van je over is. Er is dan maar één advies: afstand nemenen zo weinig mogelijk contact hebben. Dat zou voor jou dan goed het begin van genezing kunnen zijn...

Hey Delovic, welkom hier! Ik hoop dat je hier een beetje zult vinden wat je zoekt. Uit je verhaal blijkt  wel dat je erg met jezelf in de knoop zit. Ik schrijf hier als "partner van", dus kan niet voelen wat een depressie is. Ik weet wel wat het is om samen te leven met een narcist. Dat heb ik namelijk 30 jaar gedaan. Die mensen zuigen je helemaal leeg totdat er niets van je over is. Er is dan maar één advies: afstand nemenen zo weinig mogelijk contact hebben. Dat zou voor jou dan goed het begin van genezing kunnen zijn...

Ja ik zou ook dol graag op mijn zelf willen wonen! Maar helaas ben ik nu te druk met een studie en mijn partner heeft geen hoog inkomen om een huisje te kopen of te huren.. laat staan alle rekeningen die hier bij komen. Ik moet het maar net zo lang vol houden tot mijn studie klaar is en ik een baan heb..    nog 1,5 jaar te gaan... en ik zit er al bijna 15 jaar mee.. Ik hoop maar dat het dan beter gaat als ik mijn eigen huisje heb.. Maar ik word zo geïndoctrineerd  dat de studie die ik nu doe zal volgens mijn narcistische moeder niks voor mij zijn! Nu ben ik bang dat als ik een baan hier in heb dat ik het ook niet leuk zou vinden..

Wander, there's no return. Keep moving on as the paradise burns

Hallo Delovic,

Dat is een moeilijke situatie waar je in zit. Het lijkt zo te zijn dat je al veel hebt meegemaakt in je leven. Pittig.
Heb zelf al vanaf mijn zevende jaar sombere periodes gekend. Ik voelde mij anders dan anderen. Ik heb geen zware trauma's opgelopen maar ben wel opgegroeid in een gezin waar niet geknuffeld werd en over gevoel en emoties niet gepraat kon worden. Dat doet wat met een mens.
Vroeger was er woord voor, tegenwoordig noemen ze dit "je bent onveilig gehecht". Ik vind dat voor mij aardig de lading dekken.
Herken jij hier iets in?
Ook dat pesten herken ik wel, had helaas ook geen vrienden tijdens mijn jeugd. Dit alles heeft mijn volwassen leven nogal bepaald, heb altijd krampachtig in het leven gestaan. Tot drie jaar geleden.
Heb je er wel eens over nagedacht om wat professionele hulp te zoeken? Niet enkel voor depressie maar ook om weer een beetje richting te vinden? Misschien ook om jouw jeugd een plekje te geven?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert