Hey,


Mijn naam is Fedor, 26 jaar en ik zit al enkele dagen op deze site jullie verhalen en eindelijk besloten zelf mijn verhaal te doen. Ik ben aangemoedigd door de aandacht in de media over depressie. Ik voel mij hierdoor gesterkt, net als op dit forum. Ik ben niet alleen in mijn depressie. Ik zal mijn verhaal doen omdat ik hoop dat mensen zich herkennen en met mij erover kunnen praten. Ook vind ik het fijn om mijn verhaal even helemaal open en vrij te kunnen vertellen aan mensen die mij hopelijk kunnen begrijpen.
Ik ben opgegroeid in Baarn, een overwegend welvarend en rijk dorp. Op mijn basis en middelbare school zat ik ook met kinderen van bekende Nederlanders, CEO's en anders rijke types op school. Zelf kom ik uit een van de weinige 'slechte' buurten van Baarn. Mijn ouders en ik hebben het nooit breed gehad. Mijn depressie verhaal (om het zo maar even te noemen) begint op het einde van de middelbare school.
Ik zat in het laatste jaar van het VWO en had eigenlijk geen enkel idee wat ik na mijn studie wilde doen. De meeste van mijn vrienden wisten precies welke studie ze wilden doen of wat ze het jaar erna gingen doen. Sommige gingen geneeskunde net als hun vader doen en werden lid van studentenverenigingen waar hun ouders ook lid waren, andere gingen een jaar reizen. Dit laatste had ik ook graag gedaan maar die mensen kregen het allemaal van hun ouders of andere familie cadeau, ik had die luxe niet. Mijn ouders hebben allebei niet gestudeerd ofzo en mijn vader zit al sinds mijn geboorte in de ziektewet vanwege zijn rug. Hun droom was om hun zoon te laten studeren en dat ging ik dan maar doen. Ik ging bedrijfseconomie studeren in Utrecht omdat dit uit één of andere test kwam. Ik was ook best wel goed in economie dus dat leek een prima idee. Het eerste jaar ging in een roes voorbij, ik zat bij een roeivereniging, was actief in het bestuur daar, speelde op hoog niveau tennis em haalde op goede cijfers op school. Het tweede jaar begon en ik nam nog meer hooi op mijn vork. Ik werd secretaris op de vereniging en omdat ik graag naar China wilde studeerde ik in de avonduren Chinees. Dan wilde ik om een voorsprong te hebben op de rest. Net als dat ik het bestuursjaar deed om op mijn C.V. te hebben staan. Nu staat het op mijn C.V.... gewoon maar te staan. heb er niets an. 
S Avonds in mijn bed begon ik steeds moeilijker in slaap te komen en ik bleef maar piekeren of ik alles wel goed doe en of ik wel voldoende deed (ik weet hoe bizar dit klinkt als ik er nu over nadenk). Ik zie het ook vaak op het forum, ik wilde niet falen, ben een perfectionist dus zag alles wat niet perfect ging ook als falen.  Het werd steeds erger en de doemscenario's in mijn hoofd steeds donkerder. Ik begon mijn activiteiten met steeds meer tegenzin maar met meer inzet te doen. Ook mijn sociale leven was druk, druk, druk, druk en ik kreeg er steeds minder zin in. Soms besloot ik thuis te blijven maar via alle whatsapp groepen en Facebook bezweek ik altijd onder de druk om toch mee te gaan. FOMO noemen de kinderen dit tegenwoordig volgens mij. Fear of losing out. Daar had ik heel veel last van. Tuurlijk zeiden mijn vrienden dat ik moest komen maar ik vond vooral zelf dat ik niets mocht missen. Als ik dan een keer niet ging en de fotos op Facebook zag dan voelde ik mij ook altijd kut.
Ik weet trouwens dat ik nu echt als een zeikerd overkom, dat is ook de reden dat ik al deze shit moeilijk of niet met mijn omgeving bespreek. Ik twijfel ook de hele tijd of ik dit bericht aan jullie moet sturen maar ik ga me er overheen zetten. Het is toch anoniem...
Maargoed...Die stress, faalangst en donkerheid werd steeds erger in mijn hoofd maar onder de mensen had ik mijn vrolijke masker op. Niemand heeft zin in een somber iemand. Mijn ouders waren intens trots op mij en ik wilde hun moeilijke leven niet nog moeilijker maken door mijn gezeik. In theorie ging het ook gewoon prima met me. Nu achteraf realiseer ik mij dat de druk die ik mezelf oplegde, of de druk die mij werd opgelegd door mijn omgeving  eigenlijk niet meer aankon. Geen moment stond ik stil om na te denken over wat ik nou echt aan het doen was. Wel dacht ik na over mijn carrière opties na mijn studies en dan brak het zweet mij uit. Via de huisarts kreeg in antidepressiva voorgeschreven, de laagste dosis en de dokter zei me dit zou helpen om spanningen tegen te gaan. Achteraf snap ik niet zo goed waarom ik dat zonder therapie zomaar kreeg na een gesprekje van tien minuten. Maaroke, toen vond ik het allang best. Na een aanloop periode ging het inderdaad iets beter, ik ging minder opzien tegen dingen en piekerde wat minder in mijn slaap. Na een half jaar werd het wel weer erger. Ik haalde op mijn laatste poten mijn studie. Ik was afgestudeerd en moest gaan solliciteren. Dit is een twee jaar geleden en daar ben ik echt overgegaan van spanningen en lichte depressie (denk ik) naar een leven overheersende depressie.
Ik wilde in de financiële sector solliciteren en dat leverde mij zoveel stress op. Altijd honderden andere mensen om mee te concurreren in mijn hoofd allemaal knapper, slimmer, beter en meer ervaren dan ik. Dit zat allemaal in mijn hoofd want binnen twee maanden had ik een hele goede startersbaan. 60 tot 80 uur werken,  keihard zuipen, coke snuiven en op maandag weer hetzelfde. Op mijn studie voelde ik nog enige verbondenheid met mijn medestudenten. Dit was op werk totaal anders, het was: eten of gegeten worden. De cultuur was volledig individualistisch en gericht op het beter presteren dan je collega's.
Het piekeren en de donkerheid in mijn hoofd werd steeds erger en ik ging weer naar de huisarts (een andere) een andere en kon naar een therapeut op de zuidas. Ik deed mijn verhaal en de therapeut was begripvol. Ik kreeg allerlei oefeningen en tips mee om om te gaan met mijn depressie en hij verhoogde de dosis paroxetine van 10 naar 20 milligram. Hij zei dat ik gewoon iets verkeerds in mijn hersenen heb dat makkelijk is op te lossen met de juiste medicatie. Ik twijfel sinds kort daar heel erg aan. Waarom weet hij dat? Ik had als kind nergens last van en depressie kom ook niet in mijn familie voor. Toen hij het vertelde vond ik het best fijn omdat het mij het idee gaf dat ik mij niet aanstelde, want ik schaam mij altijd omdat ik eigenlijk geen slecht leven heb en niet depressief kan zijn. Tot de laatste weken trouwens, omdat ik erachter kom dat er veel mensen zoals ik zijn. Ik heb er in mijn omgeving nooit over gepraat omdat ik dacht dat mensen het niet zouden begrijpen en mij een aansteller vinden. ik ben nu moet aan het verzamelen om meer te vertellen aan mijn directe omgeving.
Maargoed: terug waar we gebleven waren. De tips die de therapeur gaf gaf gingen over sporten maar ook echte oefeningen zoals het opschrijven van de dingen die goed gaan en je daarop focussen. Dit werkte wel een beetje. Voor mijn bezoeken aan hem stond ik op het punt van instorten en deed ik mijn werk minder goed. Door de nieuwe medicatie en de oefeningen presteerde ik weer naar behoren en piekerde ik iets minder. Nu ik dit zo opschrijf begrijp ik pas echt wat er is gebeurt. Ik werkte helemaal niet aan de oorzaak van mijn depressie, zoals negatieve gevoelens over jezelf of onrealistische doelen die ik niet kon waarmaken: de pillen en oefeningen onderdrukte die gevoelens waardoor ik gewoon lekker productief kon blijven meedraaien in deze drukke kutwereld.
Niet lang daarna stortte ik in. De druppel is even lachwekkend als ernstig. Ik had mij opgegeven omdat een vriend dat voorstelde op de datingapp: inner circle. Dat is een exclusieve datingapp voor hoger opgeleide mensen. Je moet daarvoor worden goedgekeurd. Na mijn aanmelding kreeg ik twee dagen later te horen dat ik niet wordt toegelaten omdat ik niet voldeed aan de eisen van de datingapp. Dit bevestigde voor mij een gevoel wat aan het begin van mijn verhaal begon en steeds erger werd: ik ben niet goed genoeg, ik ben niet knap genoeg, ik ben niet slim genoeg, ik ben niet leuk genoeg, ik kan niet genoeg, niet rijk genoeg en ik presteer niet genoeg. Nu kan ik het iets relativeren maar dit is hoe ik toen dacht. Er knapte iets. Ineens kon ik mezelf niet meer uit bed slepen om eerder naar mijn werk te gaan. Ik kon gewoon niet meer vooruit komen. Daardoor begon ik mij een nog meer een loser te vinden, want ik haalde mijn status uit mijn prestaties. Ik melde mij steeds vaker ziek op mijn werk, voelde mij toen slecht over mijn eigen passiviteit en ging nog negatiever over mijzelf denken. Ik stond stil en ik haatte mezelf daardoor. Mijn contract werd niet verlengd en ineens had ik niets meer. Was er niets meer. Het afgelopen half jaar is tot een paar weken geleden een steile lijn naar beneden geweest. Ik heb zoveel mogelijk proberen te ondernemen en te doen maar de angst om weer te falen verlamd mij. Sinds een paar weken voel ik mij iets beter omdat ik mij meer en meer realiseer dat ik niet de enige ben. Dit is niet mijn hele verhaal maar ben al zo lang en zo warrig aan het schrijven. Dit bevalt mij erg goed, het schrijven, dus er komt nog een vervolg aan. Ik verwacht van niemand dat ze het lezen, ik ben al erg blij om te mogen schrijven. Dank voor degene die helemaal tot het einde is gekomen van mijn verhaal.

Hoi Fedor,

Laat me beginnen met het volgende. Je bent wél goed genoeg, knap genoeg, slim genoeg en leuk genoeg. Je kan meer dan genoeg, presteert genoeg en verdient genoeg en je bent alles behalve een loser of een zeikerd!

Zo, dat was het eerste deel van mijn 'preek'

Een druppel is nooit lachwekkend, want het is niet eentje geweest die voor al deze gevoelens heeft gezorgd. Het is er één van velen, en dat wordt wel eens vergeten. Je hebt al heel wat dingen opgenoemd die er voor zorgen dat een emmertje vol raakt, en die ene druppel kan echt van alles zijn, het gaat echter om het geheel.

Hier en daar zie ik dingen die ik herken. Vooral het continu vergelijken met anderen (zij weten wel wat te doen, maar ik niet etc) en je ouders willen plezieren. En dan de sociale druk van tegenwoordig... Ik begrijp heel goed dat je dan last krijg van 'FOMO' - ik had de term nog nooit gehoord om eerlijk te zijn (en zoveel ouder ben ik toch niet, 'pas' 30 xD) maar het is een groot onderdeel tegenwoordig, mede veroorzaakt door dingen zoals Facebook, twitter, instagram en noem het maar. Als je er niet aan mee doet, dan hoor je er niet bij he? Dat is wat ik ten minste ervaar.
En dan ook nog eens werken in een enorm stressvolle sector - ik vind het bijna logisch dat je daar aan onderdoor bent gegaan...

Ik denk dat je zelf ook wel weet dat je je eigen grenzen meer dan eens hebt gepasseerd. Ik ben het wel met je eens dat je huisarts er in eerste instantie wel heel makkelijk over heeft gedacht. Zomaar pillen voorschrijven is iets wat ik toch niet verwacht van een dokter.
Wel beter dat je naar een therapeut bent gegaan uiteindelijk en je kritisch naar jezelf kijkt. Het duurt bij velen heel erg lang voor ze doorhebben dat er niet naar de kern van de depressie gekeken wordt, maar enkel de symptomen bestreden worden!
Heb je op dit moment nog therapie of zijn er nog veranderingen geweest in je medicatie?

Het is wel ontzettend fijn om te lezen dat het hier zo van je afschrijven goed bevalt. Blijf dat ook zeer zeker doen! Je hoeft je hier ergens voor te schamen, velen hier hebben soortgelijke problemen, dus weten precies wat je bedoelt.
Voel je dus meer dan welkom hier

Heel veel sterkte met alles!

Groetjes,
Sanna

Hallo Fedor,

Dank voor je verhaal. Je schrijft het heel duidelijk op en ik denk dat ik niet de enige ben die dat vindt.
Dus jij bent niet de enige die inzicht krijgt tijdens je handenarbeid. 
Leef je dus gerust verder uit hier. Graag zelfs.

Een paar dingen uit je verhaal: medicatie haalt inderdaad de oorzaak niet weg, maar dat wil je toch ook niet?! De oorzaak zit gebakken in de persoon die je bent geworden. De ene dealt daar beter mee dan de andere.

'Het verkeerde in je hersenen'  heb ik altijd begrepen als het tekort aan neurotransmitters, hetgeen onvoldoende zorgt voor de overdracht van boodschappen tussen beide hersenhelften. De enige helft ervaart paniek o.i.d. en de andere neutraliseert dat/plaatst het in perspectief. Als die overdracht verstoord is, vult men dat aan met een stofje. Simpel gezegd.

De druk die we onszelf opleggen en krijgen opgelegd is gigantisch en je moet heel sterk in je schoenen staan om dat aan te kunnen. Er zijn niet voor niets 4 miljoen NL-ers die daar medicatie bij nodig hebben. De mensheid maakt zichzelf helemaal gek. Ik ben met 55, na 3 burn-outs, met hartklachten afgehaakt en ik dank god op mijn blote knieën dat ik geen 20 meer ben en ik nu rustig van mijn pre-pre-pre-pensioen mag genieten. Ik ben 8 jaar geleden al vanuit die krankzinnige Randstad naar het platteland verhuisd om de drukte achter me te laten.

Voorlopig tot slot: bedenk dat je niets moet. Jij bent de baas over jezelf. Leef niet voor anderen, de waarheid is dat 99,5 % van de mensen alleen maar voor number one leven en zich ook geen ruk van de anderen aantrekken, hoe jij ook je best doet!!!

Sterkte,
Ray

Hallo,

Vannacht bedacht ik me dat mijn verhaal nu niet echt een steun in de rug was voor iemand die aan het begin van zijn leven staat. Sorry daarvoor.
Het feit dat ik blij ben geen 20 meer te zijn, heeft alles te maken met mijn specifieke problemen.

Maar eigenlijk zou ik er veel voor over hebben weer 20 te zijn, maar dan wel met de kennis en het inzicht van nu.
Dus, jongeren van nu, doe er je voordeel mee.

groet,
Ray