Hallo, 

Ik ben Lisa 57 jr en heb al een aantal keer een depressie gehad waar ik telkens redelijk goed ben uitgekomen.
Op dit moment zit ik in de ziektewet, kan helaas niet werken, wil het wel graag maar heb totaal geen energie.
In 2019 ben ik oververmoeid geraakt ivm veel werken en thuis situatie. Ik ben toen thuis moeten blijven met een burn-out, ik was helemaal opgebrand. Mijn berdrijfsarts adviseerde mij om eerst een periode tot rust te komen, ik had ook hele nare gedachtes over mijn leven, en dat ik het niet erg zou vinden als ik de volgende dag er niet meer zou zijn.
Langzamerhand ging het beter en moest ik weer aan het werk, na een half jaar zat ik weer op 32 uur werkrooster.
In April 2020 zou mijn contract worden verlengd, ik scoorde altijd hoge punten en had niet het idee dat ik ontslag zou krijgen.
Mijn contract werd niet verlengd, maar ik had al door dat het te maken had met mijn burn-out, maar ze draaide om de pot heen.
In die periode was net de corona uitgebroken, gelukkig vond ik al meteen een andere baan.
Het was helaas weer van korte duur, werd weer heel erg ziek. Ik zit nu al meer dan 10 mnd ziek thuis.

Ik ben naar mijn huisarts gegaan met mijn depressieve gevoelens, en werd meteen doorverwezen naar een praktijkondersteuner.
Daar zat k dan voor de zoveelste keer, ik was al 2 jr eerder bij een praktijkondersteuner geweest.
Na veel gesprekken liet ze mij weten dat ik werd doorverwezen naar PHI en kreeg meteen 5 intake gesprekken. 
Helaas konden ze mij daar niet helpen omdat ik 1 op 1 moest worden geholpen, werd doorverwezen naar een psychotherapeut.
Ik kan er in Juli terecht, en krijg dan weer intake gesprekken.

Uit de intake gesprekken bij PHI kwamen ze tot de conclusie dat ik depressief ben, en vanaf mijn kindertijd probeer te overleven.
Ik kamp met overlevingsmechanismen, en dit keert zich nu tegen mij. 
Ik ben meestal spontaan, enthousiast, en heb veel humor dat is een mooi karakterdeel van mijzelf.
Maar op dit moment is mijn waakvlam uitgedoofd, elke dag moet ik het met veel moeite zien aan te krijgen.
Uitgeput van oververmoeidheid, op sommige dagen rare gedachten in mijn hoofd dat het mij niets meer interesseert als ik de volgende dag er niet meer ben.
Ik heb best wel veel mooie dingen mogen beleven, en ik heb ook veel nare dingen meegemaakt. Een aantal vrienden waaronder een beste vriend en de vader van mijn zoon zijn overleden, en ik ga door omdat het leven ook heel mooi kan zijn.
Het is heel erg uitputtend, het doemdenken, niets willen, ik wil rust in mijn hoofd.
Ik wil leven omdat het ook mooi kan zijn, ik wil mijn vuur terug, maar anderzijds komen die nare gedachten steeds naar boven.
 
Vrienden en familie zie ik ook bijna niet meer omdat ik meestal moe ben, er is weinig begrip en krijg steeds ongevraagd advies.
Het onbegrip, niet gehoord worden als je het woord depressie laat vallen.


Ik heb nu voor mezelf gekozen, want voorheen stond ik voor veel mensen klaar, hier ben ik nu mee gestopt.
Er is een grote groep die heel graag beter wilt worden en hiervoor ook willen vechten.
Het leven is met vallen en opstaan, en ik wil hier ook niet in blijven hangen.
Helaas kan ik ook niet meer tegen mensen die alsmaar blijven hangen in hun negatieve spiraal, kost mij teveel energie.
Ik ga er het beste van maken en hoop dat ik over een tijdje weer kan genieten van de dingen die ik voorheen altijd heb gedaan. 
Nu eerst de strijd aan gaan met mijn overlevingsmechanismen, opnieuw leren om te gaan met mijn gevoelens.

Liefs Lisa

Hoi Lisa, 

Is dit een voorstel of afscheidsbericht? Het is me niet duidelijk,  dus wens ik je hierbij veel sterkte en alle goeds. 

Groetjes