Hey allemaal,

Sinds ik al een tijdje meelees met alle verhalen heb ik besloten om ook maar iets van me hart te luchten.

Ben een man van 31 en al meerdere malen in me leven een periode gehad van depressie’s maar aan deze lijkt geen eind te komen. Na 2 keer bij een bedrijf te hebben gewerkt dat failliet is gegaan zit ik inmiddels al weer ruime tijd thuis. Dat brengt zoveel stress met zich mee want zou echt niet weten wat ik nou zou moeten gaan doen voor werk en zie ook totaal geen toekomst ergens zo. 

Verder ben ik ook opgenomen in een kliniek voor mijn drugsverslaving een tijdje terug en ook daar heb ik nogal altijd veel schaamte over tegenover mijn ouders en vrienden terwijl de meeste er echt wel stonden voor me in die tijd en daar was ik echt heel blij mee maar heb wel het gevoel dat onze band daardoor is veranderd en daar word ik achterdochtig en wantrouwig van terwijl ik dat helemaal niet wil zijn en misschien verbeeeld ik het me maar. Daardoor merk ik ook dat ik steeds minder met ze wil afspreken en het liefst me gordijnen dicht en heel dag in me bed liggen met een deken over me hoofd zoveel mogelijk probeer te slapen. Maar tegelijkertijd ben ik ook zo bang om me vrienden kwijt te raken en alleen te komen te staan waardoor ik toch meestal wel met ze afspreek een dag maar ben daarna zo moe en het liefste gewoon alleen thuis. Waar ik vroeger echt uitkeek naar dingen om te gaan doen zie ik nou overal als een berg tegenop. Kan ook nergens meer van genieten. 

Heb ook 2 relatie’s met vrouwen gehad maar mede door het drugs gebruik en depressie heb ik die ook verpest terwijl ik niks liever zou willen als “ huisje boompje beestje” en doordat ik het leven echt veel anders had willen zien heb ik het gevoel dat ik gefaald heb en dat ik een loser ben die niks kan. Vooral ook tegenover me ouders. Ben ook alleen maar moe en nergens energie of puf voor. En soms ook de gedachte dat als ik morgen niet meer wakker word het ook niet uitmaakt. Ik heb dit ook opgeschreven na weer een nacht vol gepieker en lang over nagedacht of ik het er wel op moet zetten want vind dat nogal lastig. Maar misschien dat sommige iets van de dingen herkent en er over zou wil praten? Dat vind ik nog altijd makkelijker als met mensen die de beste bedoelingen hebben maar het toch niet echt weten.  

Gr.

Hoi Stimerol,

Heel veel komt mij bekend voor.
Maar het gevoel dat je gefaald hebt en een loser bent, dat ken ik , en ik ben er keihard mee bezig om dat beter te krijgen.
Tevens ga ik naar een psycholoog. Het komt mij heel bekend voor dat je mensen gaat ontlopen en het liefste binnen blijft.
Toch is het nodig om dit te doorbreken. Ik heb de tip gehad om 2x per dag wat leuks te doen en in eerste instantie moet je je er toe zetten, maar er komt verbetering. Afleiding zoeken, bijv puzzel op tafel, muziek zoeken op bijv youtube, die je troost biedt.Probeer het niet alleen in je uppie thuis op te lossen, maar zoek aansluiting. Samen komen we verder.
Ik hoop dat je er iets aan hebt en wens je heel veel sterkte toe. Schrijf gerust.

Groet,

Jean Pierre

Groet,

JeanPierre

Hallo Stimerol,

Natuurlijk wel te begrijpen dat de band tussen jullie is veranderd. Nadat ik 4 jaar geleden werd opgenomen in een kliniek met een alcoholverslaving en een zware depressie, waren het mijn zus en zwager die zich keihard hebben ingezet om een door mij gewenste opname mogelijk te maken. Zij waren zichtbaar zowel boos als verdrietig en maakte zich grote zorgen. Na twee maanden heb ik het punt bereikt om de alcohol vaarwel te zeggen en heb ik de keus gemaakt mijzelf volstrekt eerlijk onder ogen te komen. Kort daarna ben ik het gesprek met hen aan gegaan over mijn schaamte en huiver om een eerlijk gesprek te voeren. We hebben het verschillende keren uitgebreid gehad wat dit alles met hen heeft gedaan. Toch heeft het een paar jaar geduurd voor zij langzaam hun zorgen konden gaan loslaten.  
Doordat ik stukje bij beetje anders in het leven ging staan en een betere versie van mijzelf werd kregen zij er ook meer vertrouwen in.
Het is proces wat iedereen die een verslaving heeft doorgemaakt met zijn dierbaren doormaakt. Een andere band hebben is dus een feit, je verbeeld je dat niet. Het hoort er bij. Ik zou zeggen ga er met ze over in gesprek. Kies er voor dat je in die gesprekken je helemaal richt op de ander. Probeer echt in te voelen wat het voor hen heeft betekend. Ga je niet verdedigen en voer een eerlijk gesprek.
Het is spannend maar het is ook een mooie kans om echt met elkaar in gesprek te gaan. 

Je hebt de bodem hard geraakt en bent nu aan het worstelen met je klachten. Dat is zwaar maar het biedt je ook de mogelijkheid om een positieve doorbraak te gaan mee maken. Bij herstel horen deze fases, niet gemakkelijk maar wel noodzakelijk.
Het is pittig maar als je volstrekt eerlijk naar jezelf gaat kijken kan het ook veel opleveren.
Als ik je een advies mag geven, google eens op fases van herstel en verdiep je daar in.

Hoor het graag.

Groet, Bert
 





Verder ben ik ook opgenomen in een kliniek voor mijn drugsverslaving een tijdje terug en ook daar heb ik nogal altijd veel schaamte over tegenover mijn ouders en vrienden terwijl de meeste er echt wel stonden voor me in die tijd en daar was ik echt heel blij mee maar heb wel het gevoel dat onze band daardoor is veranderd en daar word ik achterdochtig en wantrouwig van terwijl ik dat helemaal niet wil zijn en misschien verbeeeld ik het me maar. Daardoor merk ik ook dat ik steeds minder met ze wil afspreken en het liefst me gordijnen dicht en heel dag in me bed liggen met een deken over me hoofd zoveel mogelijk probeer te slapen. Maar tegelijkertijd ben ik ook zo bang om me vrienden kwijt te raken en alleen te komen te staan waardoor ik toch meestal wel met ze afspreek een dag maar ben daarna zo moe en het liefste gewoon alleen thuis. Waar ik vroeger echt uitkeek naar dingen om te gaan doen zie ik nou overal als een berg tegenop. Kan ook nergens meer van genieten. 

Hey allemaal,

Sinds ik al een tijdje meelees met alle verhalen heb ik besloten om ook maar iets van me hart te luchten.

Ben een man van 31 en al meerdere malen in me leven een periode gehad van depressie’s maar aan deze lijkt geen eind te komen. Na 2 keer bij een bedrijf te hebben gewerkt dat failliet is gegaan zit ik inmiddels al weer ruime tijd thuis. Dat brengt zoveel stress met zich mee want zou echt niet weten wat ik nou zou moeten gaan doen voor werk en zie ook totaal geen toekomst ergens zo. 

Verder ben ik ook opgenomen in een kliniek voor mijn drugsverslaving een tijdje terug en ook daar heb ik nogal altijd veel schaamte over tegenover mijn ouders en vrienden terwijl de meeste er echt wel stonden voor me in die tijd en daar was ik echt heel blij mee maar heb wel het gevoel dat onze band daardoor is veranderd en daar word ik achterdochtig en wantrouwig van terwijl ik dat helemaal niet wil zijn en misschien verbeeeld ik het me maar. Daardoor merk ik ook dat ik steeds minder met ze wil afspreken en het liefst me gordijnen dicht en heel dag in me bed liggen met een deken over me hoofd zoveel mogelijk probeer te slapen. Maar tegelijkertijd ben ik ook zo bang om me vrienden kwijt te raken en alleen te komen te staan waardoor ik toch meestal wel met ze afspreek een dag maar ben daarna zo moe en het liefste gewoon alleen thuis. Waar ik vroeger echt uitkeek naar dingen om te gaan doen zie ik nou overal als een berg tegenop. Kan ook nergens meer van genieten. 

Heb ook 2 relatie’s met vrouwen gehad maar mede door het drugs gebruik en depressie heb ik die ook verpest terwijl ik niks liever zou willen als “ huisje boompje beestje” en doordat ik het leven echt veel anders had willen zien heb ik het gevoel dat ik gefaald heb en dat ik een loser ben die niks kan. Vooral ook tegenover me ouders. Ben ook alleen maar moe en nergens energie of puf voor. En soms ook de gedachte dat als ik morgen niet meer wakker word het ook niet uitmaakt. Ik heb dit ook opgeschreven na weer een nacht vol gepieker en lang over nagedacht of ik het er wel op moet zetten want vind dat nogal lastig. Maar misschien dat sommige iets van de dingen herkent en er over zou wil praten? Dat vind ik nog altijd makkelijker als met mensen die de beste bedoelingen hebben maar het toch niet echt weten.  

Gr.

Knap dat je je ook de stap neemt er over te praten Stimerol, dat helpt zeker en op dit forum krijg je doorgaans erg fijne reacties van lotgenoten en mensen die met iemand leven of hebben geleefd die lijdt aan depressies. Zelf ik heb onlangs ook na een tijdje mijn verhaal hier gedeeld en de reacties zijn erg opbouwend. Ik ben inmiddels 45 jaar, ben 19 jaar getrouwd geweest en ken ook het huisje, boompje beestje allemaal maar dat maakt je leven niet direct beter hoor! Ik heb 19 jaar bij de zelfde baas gewerkt en zit inmiddels bijna 2 jaar in de ziektewet en ontslag komt ook voor mij erg dichtbij, daarnaast ben ik inmiddels gescheiden en woon tijdelijk begeleid omdat ik zelf ook bang was dat meteen op een flatje alleen zou leiden tot oude gewoontes van vroeger met Drugs en alcohol gebruik. Ik weet niet of je inmiddels ook al ergens hulp hebt gezocht maar dit soort dingen kan je niet alleen oplossen. Hiervoor moet je echt hulp zoeken bij professionals die je begeleiden bij herstel. Ik weet dat het niet makkelijk is maar ik merk ook dat ik me nu langzaam aan wat beter mag gaan voelen mede dankzij de de enorm goede hulp van mijn SPV. Dit is niet zo dat hun alles kunnen oplossen voor je maar ze kunnen wel goed helpen om handvaten te krijgen die je vooruit helpen......