Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hallo


#11
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-03-2017, 12:03 door deep_rest.)

Hoi Skanul, veel herkenbare dingen schrijf je. Zowel je weerstand tegen medicatie als de eenzaamheid en vroege oorsprong van je depressie. Ikzelf ben een jongeman van 27 jaar en ben er vorig jaar achter gekomen dat ik ook al jaren depressief ben. Ik ben er laatst achter gekomen dat mijn jeugd misschien toch niet zo goed was als ik zelf altijd dacht, en dat ik een onveilige hechting met mijn ouders heb (gehad). Ik wil zelf ook sterke tegenstander van medicatie. Als het echt niet anders kan dan zal ik er wel aan toe moeten geven, maar voor nu red ik het zonder. Ik heb mezelf altijd erg gepushed en daarbij mijn gevoelens erg onderdrukt. Daardoor voel ik nu vanuit mezelf al erg weinig. Ik ben sowieso bang voor alle vormen van pillen ed. Ik heb ook nog nooit drugs gebruikt. Je schrijft dat je er moedeloos van wordt dat je weer een tegenslag hebt nadat het net een paar weken beter gaat. Ik denk dat je niet moet onderschatten wat er met je aan de hand is. Het genezen van levenslange eenzaamheid is niet iets wat je in een paar maanden doet. Ik denk dat je al een onwijs grote eerste stap hebt gezet door in te gaan zien wat er speelt. Voorheen wist je dit niet. Nu kan je eraan proberen te werken en ervan te herstellen. Hopelijk helpt die gedachte je als je het even niet meer ziet zitten.
Antwoord

#12

(17-03-2017, 12:02)deep_rest schreef: Hoi Skanul, veel herkenbare dingen schrijf je. Zowel je weerstand tegen medicatie als de eenzaamheid en vroege oorsprong van je depressie. Ikzelf ben een jongeman van 27 jaar en ben er vorig jaar achter gekomen dat ik ook al jaren depressief ben. Ik ben er laatst achter gekomen dat mijn jeugd misschien toch niet zo goed was als ik zelf altijd dacht, en dat ik een onveilige hechting met mijn ouders heb (gehad). Ik wil zelf ook sterke tegenstander van medicatie. Als het echt niet anders kan dan zal ik er wel aan toe moeten geven, maar voor nu red ik het zonder. Ik heb mezelf altijd erg gepushed en daarbij mijn gevoelens erg onderdrukt. Daardoor voel ik nu vanuit mezelf al erg weinig. Ik ben sowieso bang voor alle vormen van pillen ed. Ik heb ook nog nooit drugs gebruikt. Je schrijft dat je er moedeloos van wordt dat je weer een tegenslag hebt nadat het net een paar weken beter gaat. Ik denk dat je niet moet onderschatten wat er met je aan de hand is. Het genezen van levenslange eenzaamheid is niet iets wat je in een paar maanden doet. Ik denk dat je al een onwijs grote eerste stap hebt gezet door in te gaan zien wat er speelt. Voorheen wist je dit niet. Nu kan je eraan proberen te werken en ervan te herstellen. Hopelijk helpt die gedachte je als je het even niet meer ziet zitten.

Dankjewel deep_rest voor je antwoord... Het lijkt net mijn verhaal wel. Ook altijd gedacht dat ik uit een redelijk warm nest kwam waarbij nu blijkt dat de hechting niet zo goed was. Ik kom er nu pas op 41jaar achter... Ik hoop dat het herstelt, want nu zie ik alleen een grote diepe afgrond waar ik soms verdomd dichtbij sta... :-(
Antwoord

#13

(17-03-2017, 10:39)Skanul schreef: Ik heb met de therapeut al over medicatie gesproken. Ik weet dat hij de mening deelt van de huisarts en dat beiden vinden dat ik medicatie kan gebruiken. Mijn weerstand tegen medicatie (en dokters) is groot en dat weet hij ook. Het is iets wat ons met de paplepel werd ingegeven thuis... Het zal vast niet rationeel zijn, maar ik kan mij daar echt niet in vinden. 
Wat de openheid bij de therapeut betreft: ik weet dat ik beter alles kan zeggen en dat hij er is om mij te helpen (= rationeel), maar het wantrouwen maakt dat ik telkens dichtklap. Dat heb ik trouwens ook bij de relatietherapeut waar mijn man en ik naar toe gaan. Het blokkeert mij enorm... Ik probeer dit bespreekbaar te maken, maar ik vind soms de moed niet, waardoor ik maar in kringetjes blijf draaien... 
Bedankt voor je woorden van hoop. Het doet deugd om hier wat te kunnen vertellen tegen mensen die weten wat het is. Dat vind ik vaak het moeilijkste. Ik had dat vroeger trouwens ook, als iemand mij vertelde (vaak werkgerelateerd, ik werk in de zorg) over zijn/haar depressie had ik zoiets van: ja, het zal wel allemaal, maar je kan je er niks bij voorstellen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik in een depressie zit. Ik had nooit gedacht dat mij dat zou overkomen... Al zie ik nu wel dat ik dit als tiener ook gehad heb. Wel niet zo diep als nu, ik bleef functioneren, maar het heeft wel heel wat jaren aangesleept. Ik heb altijd gedacht dat dit een stuk van mijzelf was, weet niet goed hoe ik het moet uitleggen... Dat het zo hoorde om je zo rot te voelen. Nu denk ik dat dit toen ook zo iets was...

Als je niet achter medicatie staat dan moet je het ook zeker niet doen. 

Ja openheid is belangrijk bij de therapeut, rationeel gezien weet je dit maar je klapt dicht omdat je wantrouwig bent. Vertrouwen is ook iets wat natuurlijk niet zomaar ontstaat, je moet wel een klik hebben met je therapeut. Misschien krijg je na verloop van tijd alsnog vertrouwen in hem of haar. 

Het is zoals je zegt, mensen snappen vaak niet wat een depressie inhoud en kunnen moeilijk begrijpen wat er in je omgaat. Maar dit is ook moeilijk, om eerlijk te zijn snapte ik vaak zelf nog niet eens wat er nu precies allemaal met me gebeurde. Ik had zelf net zoals jij ook nooit gedacht dat mij zoiets zoiets zou overkomen, dit bleek helaas dus toch het geval te zijn!
Antwoord

#14

(17-03-2017, 19:39)Roy schreef:
(17-03-2017, 10:39)Skanul schreef: Ik heb met de therapeut al over medicatie gesproken. Ik weet dat hij de mening deelt van de huisarts en dat beiden vinden dat ik medicatie kan gebruiken. Mijn weerstand tegen medicatie (en dokters) is groot en dat weet hij ook. Het is iets wat ons met de paplepel werd ingegeven thuis... Het zal vast niet rationeel zijn, maar ik kan mij daar echt niet in vinden. 
Wat de openheid bij de therapeut betreft: ik weet dat ik beter alles kan zeggen en dat hij er is om mij te helpen (= rationeel), maar het wantrouwen maakt dat ik telkens dichtklap. Dat heb ik trouwens ook bij de relatietherapeut waar mijn man en ik naar toe gaan. Het blokkeert mij enorm... Ik probeer dit bespreekbaar te maken, maar ik vind soms de moed niet, waardoor ik maar in kringetjes blijf draaien... 
Bedankt voor je woorden van hoop. Het doet deugd om hier wat te kunnen vertellen tegen mensen die weten wat het is. Dat vind ik vaak het moeilijkste. Ik had dat vroeger trouwens ook, als iemand mij vertelde (vaak werkgerelateerd, ik werk in de zorg) over zijn/haar depressie had ik zoiets van: ja, het zal wel allemaal, maar je kan je er niks bij voorstellen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik in een depressie zit. Ik had nooit gedacht dat mij dat zou overkomen... Al zie ik nu wel dat ik dit als tiener ook gehad heb. Wel niet zo diep als nu, ik bleef functioneren, maar het heeft wel heel wat jaren aangesleept. Ik heb altijd gedacht dat dit een stuk van mijzelf was, weet niet goed hoe ik het moet uitleggen... Dat het zo hoorde om je zo rot te voelen. Nu denk ik dat dit toen ook zo iets was...

Als je niet achter medicatie staat dan moet je het ook zeker niet doen. 

Ja openheid is belangrijk bij de therapeut, rationeel gezien weet je dit maar je klapt dicht omdat je wantrouwig bent. Vertrouwen is ook iets wat natuurlijk niet zomaar ontstaat, je moet wel een klik hebben met je therapeut. Misschien krijg je na verloop van tijd alsnog vertrouwen in hem of haar. 

Het is zoals je zegt, mensen snappen vaak niet wat een depressie inhoud en kunnen moeilijk begrijpen wat er in je omgaat. Maar dit is ook moeilijk, om eerlijk te zijn snapte ik vaak zelf nog niet eens wat er nu precies allemaal met me gebeurde. Ik had zelf net zoals jij ook nooit gedacht dat mij zoiets zoiets zou overkomen, dit bleek helaas dus toch het geval te zijn!
Dag Roy, hoe ging jouw omgeving ermee om, met jouw depressie?  Ik heb het nog steeds niet tegen mijn familie gezegd... Ik ben bang voor hun oordeel. Ook mijn collega's mijd ik (ik ben thuis van het werk sinds het najaar) omdat ik mij hiervoor schaam. Ik ben vooral bang dat ze het niet zouden begrijpen...
Antwoord

#15

(20-03-2017, 13:46)Skanul schreef: Dag Roy, hoe ging jouw omgeving ermee om, met jouw depressie?  Ik heb het nog steeds niet tegen mijn familie gezegd... Ik ben bang voor hun oordeel. Ook mijn collega's mijd ik (ik ben thuis van het werk sinds het najaar) omdat ik mij hiervoor schaam. Ik ben vooral bang dat ze het niet zouden begrijpen...

Hallo Skanul,

Ik ben goed opgevangen door zowel mijn familie, vrienden als werkgever.
Ik hoefde ook niet te vertellen dat er iets met mij aan de hand was want ik kon bijna niet meer functioneren, dus dat was overduidelijk. 

Het is natuurlijk ook niet gemakkelijk om de situatie uit te leggen waar je je in bevind. Het is heel moeilijk voor anderen om voor te stellen en te begrijpen wat er met iemand gebeurd die in een depressie zit. Ikzelf heb altijd duidelijk proberen aan te geven wat er in mij omging.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hallo, ik ben er ook bij! Started by NicoBP2
2 Replies - 104 Views
13-02-2024, 11:02
Laatste bericht: Mabel
  Hallo en help Started by Kippetje
9 Replies - 983 Views
28-01-2024, 18:10
Laatste bericht: Xavier
  hallo ik ben J. Started by Momentoftime
3 Replies - 180 Views
26-12-2023, 15:53
Laatste bericht: Jupiter
14-10-2023, 20:38
Laatste bericht: Ronnie
  Hallo allemaal Started by Mart79
1 Replies - 240 Views
19-09-2023, 12:32
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Hallo allemaal Started by Indra
2 Replies - 279 Views
30-07-2023, 20:18
Laatste bericht: Joy
  Hallo allemaal Started by Speld
4 Replies - 460 Views
05-07-2023, 08:08
Laatste bericht: Mabel
21-02-2023, 22:43
Laatste bericht: Joy
  hallo ik ben Loes Started by Loes010
3 Replies - 839 Views
27-12-2022, 11:38
Laatste bericht: Maarten
  Hallo allemaal Started by Mave
10 Replies - 1,362 Views
05-12-2022, 00:27
Laatste bericht: Vide



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)