Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hallo


#1

Hai allemaal, ik heb een paar maand geleden te horen gekregen van de dokter dat ik een zware depressie heb. Ik neem geen medicatie hiervoor omdat ik daar niet achter sta. Ben sinds juni vorig jaar in therapie maar ik heb het gevoel in kringetjes rond te draaien. Ik voel mij erg eenzaam, vooral in mijn relatie. Dat is al jaren zo, alleen heb ik dat mu pas beseft door er in de therapie over te praten.We zijn al enkele weken in relatietherapie bij een andere therapeut hiervoor. Deze eenzaamheid is er ook al jaren in andere relaties, met mijn ouders en zo. Het komt erop neer dat ik al jarenlang, van mijn tienertijd het gevoel heb dat er niemand is voorij, dat ik er niet toe doe... 
 Afgelopen twee weken had ik het gevoel uit het diepe dal te kruipen, sinds een paar dagen voel ik mij weer wegglijden. Ik weet het allemaal niet meer,  denk er soms,aan er gewoon een einde aan te maken maar mijn kinderen houden mij op de been.
Misschien kan het mij deugd doen hier te praten met lotgenoten...
Antwoord

#2

(13-03-2017, 11:03)Skanul schreef: Hai allemaal, ik heb een paar maand geleden te horen gekregen van de dokter dat ik een zware depressie heb. Ik neem geen medicatie hiervoor omdat ik daar niet achter sta. Ben sinds juni vorig jaar in therapie maar ik heb het gevoel in kringetjes rond te draaien. Ik voel mij erg eenzaam, vooral in mijn relatie. Dat is al jaren zo, alleen heb ik dat mu pas beseft door er in de therapie over te praten.We zijn al enkele weken in relatietherapie bij een andere therapeut hiervoor. Deze eenzaamheid is er ook al jaren in andere relaties, met mijn ouders en zo. Het komt erop neer dat ik al jarenlang, van mijn tienertijd het gevoel heb dat er niemand is voorij, dat ik er niet toe doe... 
 Afgelopen twee weken had ik het gevoel uit het diepe dal te kruipen, sinds een paar dagen voel ik mij weer wegglijden. Ik weet het allemaal niet meer,  denk er soms,aan er gewoon een einde aan te maken maar mijn kinderen houden mij op de been.
Misschien kan het mij deugd doen hier te praten met lotgenoten...

Hallo Skanul,

Heel vervelende situatie maar hou de hoop, ook dit gaat voorbij!

Als ik het goed begrijp weet je zelf dus sinds een paar maanden dat je een zware depressie hebt en volg je hier therapie voor. 
Heb je wel het idee dat je iets aan je therapie hebt? Ikzelf heb hier veel baat bij gehad, in het begin vond ik dit moeilijk en had ik het idee dat het allemaal niet hielp, ik heb dit toen ook aangegeven maar mijn therapeut was standvastig. Ik had gewoon heel veel angst dat ik er niet meer uit zou komen en bleef voor mijn gevoel net zoals jij het beschrijft in kringetjes draaien. Toch ben ik mijn sessies blijven volgen en merkte ik na een tijd dat het stapje voor stapje iets beter ging. 

Mag ik vragen waarom je niet achter eventuele medicatie staat?

Heel veel sterkte en hou vol!
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 13-03-2017, 20:38 door Skanul.)

Hey Roy,

Ik ben zowiezo geen voorstander van medicatie in het algemeen. Met deze medicatie ben ik bang dat alles plat gelegd gaat worden en ik de nood niet meer ga zien om verandering te brengen in mijn situatie. Hoe moet ik het zeggen... Ik heb iets,anders nodig dan medicatie. Het gaat om verbinding vinden met mensen uit mijn omgeving. Ik heb uit het verleden een wantrouwen opgebouwd en heb een muurtje om mij heen gebouwd waar ik niemand in toelaat. De eenzaamheid die daardoor ontstaan is, waarschijnlijk al jaaaaaaaren geleden, heeft nu voir die depressie gezorgd. Dat is wat ik er van maak,in ieder geval... Ik doe al jaren wat van mij verwacht wordt en dat breekt mij nu op. Sinds ik in therapie ben, zie ik mijn leven op alle vlakken als,wen kaartenhuisje in elkaar storten...

(13-03-2017, 20:36)Skanul schreef: Hey Roy,

Ik ben zowiezo geen voorstander van medicatie in het algemeen. Met deze medicatie ben ik bang dat alles plat gelegd gaat worden en ik de nood niet meer ga zien om verandering te brengen in mijn situatie. Hoe moet ik het zeggen... Ik heb iets,anders nodig dan medicatie. Het gaat om verbinding vinden met mensen uit mijn omgeving. Ik heb uit het verleden een wantrouwen opgebouwd en heb een muurtje om mij heen gebouwd waar ik niemand in toelaat. De eenzaamheid die daardoor ontstaan is, waarschijnlijk al jaaaaaaaren geleden, heeft nu voor die depressie gezorgd. Dat is wat ik er van maak,in ieder geval... Ik doe al jaren wat van mij verwacht wordt en dat breekt mij nu op. Sinds ik in therapie ben, zie ik mijn leven op alle vlakken als,wen kaartenhuisje in elkaar storten...

Dankjewel voor je steun! Jij ook veel moed. Je vecht er ook al lamg tegen, zo te lezen... 
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord

#5

(13-03-2017, 20:36)Skanul schreef: Hey Roy,

Ik ben zowiezo geen voorstander van medicatie in het algemeen. Met deze medicatie ben ik bang dat alles plat gelegd gaat worden en ik de nood niet meer ga zien om verandering te brengen in mijn situatie. Hoe moet ik het zeggen... Ik heb iets,anders nodig dan medicatie. Het gaat om verbinding vinden met mensen uit mijn omgeving. Ik heb uit het verleden een wantrouwen opgebouwd en heb een muurtje om mij heen gebouwd waar ik niemand in toelaat. De eenzaamheid die daardoor ontstaan is, waarschijnlijk al jaaaaaaaren geleden, heeft nu voir die depressie gezorgd. Dat is wat ik er van maak,in ieder geval... Ik doe al jaren wat van mij verwacht wordt en dat breekt mij nu op. Sinds ik in therapie ben, zie ik mijn leven op alle vlakken als,wen kaartenhuisje in elkaar storten...

(13-03-2017, 20:36)Skanul schreef: Hey Roy,

Ik ben zowiezo geen voorstander van medicatie in het algemeen. Met deze medicatie ben ik bang dat alles plat gelegd gaat worden en ik de nood niet meer ga zien om verandering te brengen in mijn situatie. Hoe moet ik het zeggen... Ik heb iets,anders nodig dan medicatie. Het gaat om verbinding vinden met mensen uit mijn omgeving. Ik heb uit het verleden een wantrouwen opgebouwd en heb een muurtje om mij heen gebouwd waar ik niemand in toelaat. De eenzaamheid die daardoor ontstaan is, waarschijnlijk al jaaaaaaaren geleden, heeft nu voor die depressie gezorgd. Dat is wat ik er van maak,in ieder geval... Ik doe al jaren wat van mij verwacht wordt en dat breekt mij nu op. Sinds ik in therapie ben, zie ik mijn leven op alle vlakken als,wen kaartenhuisje in elkaar storten...

Dankjewel voor je steun! Jij ook veel moed. Je vecht er ook al lamg tegen, zo te lezen... 

Hallo Skanul, 

Dat is duidelijk, en als het zonder medicatie kan dan is dat natuurlijk alleen maar beter. Mij lukte het echter niet om grip op mezelf te krijgen, ik wilde ook geen medicatie maar uiteindelijk ben ik deze toch moeten gaan gebruiken.

Je zegt dat je door gebeurtenissen in het verleden erg wantrouwend bent geworden en geen mensen meer toelaat in je leven. Ik kan me voorstellen dat je je dan eenzaam gaat voelen. Ik denk overigens wel dat je die gebeurtenissen uit het verleden goed kunt aanpakken met therapie, dit kan je zoals Positiva ook al zei op een ander inzicht brengen zodat je jouw muurtje langzaam ook weer kunt gaan afbreken en na een tijd misschien weer langzaam wat mensen kunt toelaten.
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-03-2017, 14:50 door Skanul.)

Hallo Positiva, Ik reageer even op jouw bericht. Wat je schrijft over het niet buiten sluiten van je partner kan ik volgen, ook dat dit gebeurt door die depressie. Alleen was de verwijdering bij ons al jaren voordien aan de gang en zelfs oorzaak van mijn depressie denk ik... Hij begrijpt mij niet, ik weet niet in hoeverre hij dit kan ( vermoeden van ASS) en dat zorgt voor veel verdriet... Hij doet het af als midlifecrisis die wel zal overgaan (koelen zonder blazen) en waar je niet te flauw over moet doen. Dat onbegrip maakt mij radeloos omdat ik niemand in mijn omgeving heb die mij begrijpt, buiten de huisarts en mijn therapeut. Die zie ik om de twee weken, maar naar mijn gevoel is dit niet genoeg...

Dag Roy,
Ik ben soms bang dat ik toch medicatie zal moeten nemen. Ik verlies ook de grip soms, zoals vandaag een dag is... Ik heb de ganse voormiddag zitten huilen, echt een gevoel van totale radeloosheid... Geen aanleiding, gewoon een gevoel dat over mij komt... Ik hoop dat de therapie verlichting brengt, momenteel ervaar ik het zo niet. Ik ben soms meer bezig met hoe ik volgend gesprek moet zien door te komen dan over de inhoud zelf... Dt weegt zwaar door, zo zwaar dat ik soms denk om met alles te stoppen. Ik weet dat ik dat beter niet doe, want dan heb ik nergens nog een plek om mijn verhaal te vertellen. Maar het steeds afwegen van wat kan, durf en mag ik zeggen, is zwaar. Hoe ervaar jij dat, die gesprekken? Kan/durf jij je daar blootgeven?
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-03-2017, 17:03 door Positiva.)

Register or login to view the content
Antwoord

#8

Nee, zo simpel is het niet, helaas. Met drie kinderen in het spel neem je niet zomaar de beslissing om uit elkaar te gaan en hun wereld op zijn kop te zetten... 
Ik heb deze namiddag mijn gedachten kunnen verzetten door met hen buiten te zijn. Het deed deugd! Ze zijn tegelijkertijd mijn grootste zorg, maar ook hetgeen mij recht houd. Heb er al veel aan gedacht er een eind aan te maken. Hoezeer ik mij daar ook voor schaam, het blijft door mijn hoofd spoken... Soms geeft het zelfs rust, te weten dat ik de pijn kan stoppen... :,-(
Antwoord

#9

(15-03-2017, 14:44)PSkanul schreef: Hallo Positiva, Ik reageer even op jouw bericht. Wat je schrijft over het niet buiten sluiten van je partner kan ik volgen, ook dat dit gebeurt door die depressie. Alleen was de verwijdering bij ons al jaren voordien aan de gang en zelfs oorzaak van mijn depressie denk ik... Hij begrijpt mij niet, ik weet niet in hoeverre hij dit kan ( vermoeden van ASS) en dat zorgt voor veel verdriet... Hij doet het af als midlifecrisis die wel zal overgaan (koelen zonder blazen) en waar je niet te flauw over moet doen. Dat onbegrip maakt mij radeloos omdat ik niemand in mijn omgeving heb die mij begrijpt, buiten de huisarts en mijn therapeut. Die zie ik om de twee weken, maar naar mijn gevoel is dit niet genoeg...

Dag Roy,
Ik ben soms bang dat ik toch medicatie zal moeten nemen. Ik verlies ook de grip soms, zoals vandaag een dag is... Ik heb de ganse voormiddag zitten huilen, echt een gevoel van totale radeloosheid... Geen aanleiding, gewoon een gevoel dat over mij komt... Ik hoop dat de therapie verlichting brengt, momenteel ervaar ik het zo niet. Ik ben soms meer bezig met hoe ik volgend gesprek moet zien door te komen dan over de inhoud zelf... Dt weegt zwaar door, zo zwaar dat ik soms denk om met alles te stoppen. Ik weet dat ik dat beter niet doe, want dan heb ik nergens nog een plek om mijn verhaal te vertellen. Maar het steeds afwegen van wat kan, durf en mag ik zeggen, is zwaar. Hoe ervaar jij dat, die gesprekken? Kan/durf jij je daar blootgeven?

Ik begrijp heel goed wat je bedoeld. Het lijkt dan alsof je de controle over jezelf verliest. Dit kan heel beangstigend werken maar weet dat dit buien zijn, de ene keer zijn ze van korte duur en de andere keer duren ze lang. In het begin had ik hier ook heel veel moeite mee, vooral 's ochtends.

Heb je al eens met je therapeut over medicatie gesproken? Laat het je eens uitleggen, schrijf je op waarom je er bang voor bent en stel vragen hierover, misschien kan dit je angst iets doen afnemen. Jij bent uiteindelijk toch degene die bepaald of je aan de mediatie begint of niet! 

Tsja die gesprekken met de therapeut vielen inderdaad niet mee. Ik vond het heel moeilijk en was eigenlijk iemand die niet over zijn problemen sprak. Toch heb ik ervoor gekozen om vanaf het begin open kaart te spelen en alles op tafel te leggen waar ik mee zat en hoe ik mij voelde. Je mag en kunt alles zeggen, hoe meer je therapeut weet hoe beter hij/zij je kan helpen, daar zijn ze uiteindelijk ook voor! En als je om de week een sessie te weinig dan kun je dit gewoon aangeven.

Hou vol, het wordt weer beter maar het heeft tijd nodig!
Antwoord

#10

(15-03-2017, 22:18)Roy schreef:
(15-03-2017, 14:44)PSkanul schreef: Hallo Positiva, Ik reageer even op jouw bericht. Wat je schrijft over het niet buiten sluiten van je partner kan ik volgen, ook dat dit gebeurt door die depressie. Alleen was de verwijdering bij ons al jaren voordien aan de gang en zelfs oorzaak van mijn depressie denk ik... Hij begrijpt mij niet, ik weet niet in hoeverre hij dit kan ( vermoeden van ASS) en dat zorgt voor veel verdriet... Hij doet het af als midlifecrisis die wel zal overgaan (koelen zonder blazen) en waar je niet te flauw over moet doen. Dat onbegrip maakt mij radeloos omdat ik niemand in mijn omgeving heb die mij begrijpt, buiten de huisarts en mijn therapeut. Die zie ik om de twee weken, maar naar mijn gevoel is dit niet genoeg...

Dag Roy,
Ik ben soms bang dat ik toch medicatie zal moeten nemen. Ik verlies ook de grip soms, zoals vandaag een dag is... Ik heb de ganse voormiddag zitten huilen, echt een gevoel van totale radeloosheid... Geen aanleiding, gewoon een gevoel dat over mij komt... Ik hoop dat de therapie verlichting brengt, momenteel ervaar ik het zo niet. Ik ben soms meer bezig met hoe ik volgend gesprek moet zien door te komen dan over de inhoud zelf... Dt weegt zwaar door, zo zwaar dat ik soms denk om met alles te stoppen. Ik weet dat ik dat beter niet doe, want dan heb ik nergens nog een plek om mijn verhaal te vertellen. Maar het steeds afwegen van wat kan, durf en mag ik zeggen, is zwaar. Hoe ervaar jij dat, die gesprekken? Kan/durf jij je daar blootgeven?

Ik begrijp heel goed wat je bedoeld. Het lijkt dan alsof je de controle over jezelf verliest. Dit kan heel beangstigend werken maar weet dat dit buien zijn, de ene keer zijn ze van korte duur en de andere keer duren ze lang. In het begin had ik hier ook heel veel moeite mee, vooral 's ochtends.

Heb je al eens met je therapeut over medicatie gesproken? Laat het je eens uitleggen, schrijf je op waarom je er bang voor bent en stel vragen hierover, misschien kan dit je angst iets doen afnemen. Jij bent uiteindelijk toch degene die bepaald of je aan de mediatie begint of niet! 

Tsja die gesprekken met de therapeut vielen inderdaad niet mee. Ik vond het heel moeilijk en was eigenlijk iemand die niet over zijn problemen sprak. Toch heb ik ervoor gekozen om vanaf het begin open kaart te spelen en alles op tafel te leggen waar ik mee zat en hoe ik mij voelde. Je mag en kunt alles zeggen, hoe meer je therapeut weet hoe beter hij/zij je kan helpen, daar zijn ze uiteindelijk ook voor! En als je om de week een sessie te weinig dan kun je dit gewoon aangeven.

Hou vol, het wordt weer beter maar het heeft tijd nodig!

Ik heb met de therapeut al over medicatie gesproken. Ik weet dat hij de mening deelt van de huisarts en dat beiden vinden dat ik medicatie kan gebruiken. Mijn weerstand tegen medicatie (en dokters) is groot en dat weet hij ook. Het is iets wat ons met de paplepel werd ingegeven thuis... Het zal vast niet rationeel zijn, maar ik kan mij daar echt niet in vinden. 
Wat de openheid bij de therapeut betreft: ik weet dat ik beter alles kan zeggen en dat hij er is om mij te helpen (= rationeel), maar het wantrouwen maakt dat ik telkens dichtklap. Dat heb ik trouwens ook bij de relatietherapeut waar mijn man en ik naar toe gaan. Het blokkeert mij enorm... Ik probeer dit bespreekbaar te maken, maar ik vind soms de moed niet, waardoor ik maar in kringetjes blijf draaien... 
Bedankt voor je woorden van hoop. Het doet deugd om hier wat te kunnen vertellen tegen mensen die weten wat het is. Dat vind ik vaak het moeilijkste. Ik had dat vroeger trouwens ook, als iemand mij vertelde (vaak werkgerelateerd, ik werk in de zorg) over zijn/haar depressie had ik zoiets van: ja, het zal wel allemaal, maar je kan je er niks bij voorstellen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik in een depressie zit. Ik had nooit gedacht dat mij dat zou overkomen... Al zie ik nu wel dat ik dit als tiener ook gehad heb. Wel niet zo diep als nu, ik bleef functioneren, maar het heeft wel heel wat jaren aangesleept. Ik heb altijd gedacht dat dit een stuk van mijzelf was, weet niet goed hoe ik het moet uitleggen... Dat het zo hoorde om je zo rot te voelen. Nu denk ik dat dit toen ook zo iets was...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hallo, ik ben er ook bij! Started by NicoBP2
2 Replies - 104 Views
13-02-2024, 11:02
Laatste bericht: Mabel
  Hallo en help Started by Kippetje
9 Replies - 983 Views
28-01-2024, 18:10
Laatste bericht: Xavier
  hallo ik ben J. Started by Momentoftime
3 Replies - 180 Views
26-12-2023, 15:53
Laatste bericht: Jupiter
14-10-2023, 20:38
Laatste bericht: Ronnie
  Hallo allemaal Started by Mart79
1 Replies - 240 Views
19-09-2023, 12:32
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Hallo allemaal Started by Indra
2 Replies - 279 Views
30-07-2023, 20:18
Laatste bericht: Joy
  Hallo allemaal Started by Speld
4 Replies - 460 Views
05-07-2023, 08:08
Laatste bericht: Mabel
21-02-2023, 22:43
Laatste bericht: Joy
  hallo ik ben Loes Started by Loes010
3 Replies - 839 Views
27-12-2022, 11:38
Laatste bericht: Maarten
  Hallo allemaal Started by Mave
10 Replies - 1,363 Views
05-12-2022, 00:27
Laatste bericht: Vide



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)