Hallo.
Ik ben 25 jaar. Sinds mijn puberteit vecht ik al tegen een depressie. Ik had deze na jaren overwonnen. Maar helaas zit ik er momenteel weer midden in. Mede doordat ik 5 jaar geleden erge pijn kreeg. Ik werd niet serieus genomen door de artsen en ze gooiden het op aandacht tekort gezien mijn psychische verleden. Een jaar later bleek ik endometriose te hebben en doordat ik te lang van het kastje naar de muur werd gestuurd, zijn mijn eierstokken kapot gedrukt door cystes. Ik leef momenteel op zware morfine.
Door dit alles voel ik mij verschrikkelijk nutteloos. Dat wat een vrouw onderscheidt van een man, functioneert bij mij niet zoals het moet. Dit heeft een grote klap gegeven op mijn vrouwelijkheid. Sinds 5 en een half jaar ben ik samen met mijn vriend. Kort na dat we samen waren, kreeg ik de pijn. Ik vraag me regelmatig af wat hij met mij moet, waarom die in godsnaam met zo'n lastpost opgescheept wil zitten aangezien ik niet de dingen kan die een normale 25-jarige hoort te kunnen. Ik studeer doordeweeks en in het weekend lig ik als een oud wijf bij te komen op de bank. Als het me een keer lukt om naar een feestje of verjaardag te gaan, moet ik na een uur al naar huis. Mensen om mij heen snappen het niet en zeggen regelmatig tegen mijn vriend dat hij onder de duim zit en ik hem van alles en iedereen wil afzonderen. Terwijl hij aangeeft er voor mij te willen zijn. Ik denk dan vaak bij mezelf, als ik er niet was geweest had hij gewoon normaal overal heen kunnen gaan en geen kritiek gekregen van zijn vrienden. Ik voel me waardeloos en een lastpost door alles. Jaren terug heb ik tijdens een groepstherapie geleerd om positief te blijven denken, of te wel het 4G-Model. Gebeurtenis-Gedachte-Gevoel-Gedrag. Toch lukt het me niet meer om positief te denken. Het heeft me een tijd lang geholpen door te denken dat iedereen hier is met een reden. Ik kan goed schrijven en dit heeft mij tijdens de vorige depressie geholpen eruit te komen. Een paar jaar terug werd ik gevraagd om te bloggen samen met een paar lotgenoten over endometriose. Dit werd op een gegeven moment een verplichting en het plezier van het schrijven is mij afgenomen. En dat terwijl dit mij heel erg heeft geholpen. Mensen om mij heen weten niet dat ik momenteel weer depressief ben. Ik wil niet dat mensen denken dat ik aandacht te kort kom of dat ik zielig ben. Financieel zit het allemaal ook niet mee. Mensen om mij heen zie ik allemaal zwanger worden. Wij willen het ivf traject proberen maar onze financiële situatie laat dat momenteel niet toe. Ik voel me dan al helemaal schuldig tegenover mijn vriend omdat ik met mijn rug tegen de muur sta. Soms (nou ja, heel vaak) weet ik gewoon geen uitweg meer en wil ik gewoon rust en stilte.
Ik hoop dat ik hier mijn hart mag luchten en iets heb aan de verhalen van anderen. Ik voel me gewoon niet begrepen en weet ook niet hoe ik sociale contacten moet opbouwen. Het zit gewoon allemaal niet mee.

Ik hoop dat ik hier mijn hart mag luchten en iets heb aan de verhalen van anderen. Ik voel me gewoon niet begrepen en weet ook niet hoe ik sociale contacten moet opbouwen. Het zit gewoon allemaal niet mee.

Hallo Meis,

Welkom! Zo te zien heb je wel een uitlaatklep nodig, dat is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt en nog meemaakt.
Ik hoop dat de verhalen hier je kunnen steunen en dat jouw schrijfsels anderen tot steun zullen zijn.

Zonder betweterig te willen zijn, haal ik even een paar dingen uit je tekst die me opvallen, ook omdat het zaken zijn die je gemeen lijkt te hebben met anderen hier. Het eerste is het denken voor een ander, het invullen voor de reden dat je vriend bij je blijft. Kan het niet gewoon zijn dat hij van je houdt? Dat hij met alles wat hij heeft voor je wil zorgen, zodat het zo goed mogelijk met je gaat, want dat is namelijk wat echte liefde is. Daarmee heb je een groot geluk en hij trouwens ook; jullie hebben elkaar.

En dan 'Mensen om mij heen.' Je gebruikt die term meerdere keren in je bericht en naar mijn mening geeft dat aan hoezeer je met de mening van anderen bezig bent. Zou het kunnen zijn dat je ook hier iets te veel invult, naast het feit dat veel beter van jezelf uit kunt gaan?! Als je teveel naar anderen kijkt en zeker met jouw zienswijze (de 'klap op je vrouwelijkheid' o.a.) doe je jezelf te kort. Het is een ongezonde houding die je nog verder de put in helpt.

Bedenk dat veel 'mensen om jou heen' in de huidige tijd ook niet geweldig in hun vel zitten. Waarom denk je anders dat iedereen op social media zit te pronken met hun perfecte gezinnetjes, hun nieuwste aanwinsten e.d. Goede wijn behoeft geen krans hè, als je begrijpt wat ik bedoel.   

Probeer er het beste van te maken, je hebt al heel wat achter de rug, het lijkt me dat het alleen maar berg op kan van nu af aan.

Sterkte,
Ray

hallo meis

soms moet je niet alles zwart zien. kijk wat je hebt hoe je daar gelukkig mee kan zijn en vanaf daar weer verder uitbreiden. en in die vriend van je heb je al iets heel moois. volgens mij is het een hele lieve vriend en hij is nog steeds bij je na alles omdat ie gewoon helemaal verlieft op je is :
en jij hebt duidelijk genoeg in je waar hij blij mee is. vraag hem gewoon eens wat voor moois hij in jou ziet. ik denk dat je blij verrast wordt.

en liefde hoeft zich niet altijd te uiten in een kind. gelukkig zijn er nog opties voor jullie maar daar hoef je je echt geen haast mee te maken.
eerst zorgen dat alles stabiel is. zo geef je je toekomstige kind ook de beste kans voor een mooi thuis