Dag allemaal..

Ik ben Wendy en 25 jaar.
Ik voel me al een hele tijd ongelukkig en weet niet wat ik er mee aan moet. Ik heb nu 3 jaar een relatie en binnen deze relatie gaat alles goed, op het feit na dat ik niet durf te zeggen hoe slecht het eigenlijk echt met me gaat.

Ik studeer maar ga minstens de helft van de tijd niet naar de lessen. Het liefst lig ik de hele dag in bed met de gordijnen en deur dicht. Sociale contacten negeer ik net zo lang tot ik bang ben dat het op gaat vallen dat het niet goed met me gaat. Dus uit een soort van angst dat ze zich zorgen gaan maken of vragen gaan stellen spreek ik heel soms toch met mensen af. Maar ik ben het liefst de hele dag alleen. 

Het gevoel houdt nu al ongeveer 5 jaar aan, met af en toe een 'goede' periode waarin ik plots zin heb om de grote schoonmaak te doen of uitgebreid te gaan winkelen of iets dergelijks. Ik durf hiermee niet naar de huisarts. Ik denk dat dit komt omdat hij mij jaren terug naar een praatgroep verwees en dit mij ontzettend afschrok.

Sorry voor het lange verhaal. Ik ben hier voornamelijk om mogelijk tips te vinden om hiermee om te gaan. En eigenlijk voelt het schrijven van dit stuk al als een soort van opluchting, omdat ik er niet over wil/kan praten in real life.  

Groetjes Wendy

Dag allemaal..

Ik ben Wendy en 25 jaar.
Ik voel me al een hele tijd ongelukkig en weet niet wat ik er mee aan moet. Ik heb nu 3 jaar een relatie en binnen deze relatie gaat alles goed, op het feit na dat ik niet durf te zeggen hoe slecht het eigenlijk echt met me gaat.

Ik studeer maar ga minstens de helft van de tijd niet naar de lessen. Het liefst lig ik de hele dag in bed met de gordijnen en deur dicht. Sociale contacten negeer ik net zo lang tot ik bang ben dat het op gaat vallen dat het niet goed met me gaat. Dus uit een soort van angst dat ze zich zorgen gaan maken of vragen gaan stellen spreek ik heel soms toch met mensen af. Maar ik ben het liefst de hele dag alleen. 

Het gevoel houdt nu al ongeveer 5 jaar aan, met af en toe een 'goede' periode waarin ik plots zin heb om de grote schoonmaak te doen of uitgebreid te gaan winkelen of iets dergelijks. Ik durf hiermee niet naar de huisarts. Ik denk dat dit komt omdat hij mij jaren terug naar een praatgroep verwees en dit mij ontzettend afschrok.

Sorry voor het lange verhaal. Ik ben hier voornamelijk om mogelijk tips te vinden om hiermee om te gaan. En eigenlijk voelt het schrijven van dit stuk al als een soort van opluchting, omdat ik er niet over wil/kan praten in real life.  

Groetjes Wendy

Register or login to view the content

Dag allemaal..

Ik ben Wendy en 25 jaar.
Ik voel me al een hele tijd ongelukkig en weet niet wat ik er mee aan moet. Ik heb nu 3 jaar een relatie en binnen deze relatie gaat alles goed, op het feit na dat ik niet durf te zeggen hoe slecht het eigenlijk echt met me gaat.

Ik studeer maar ga minstens de helft van de tijd niet naar de lessen. Het liefst lig ik de hele dag in bed met de gordijnen en deur dicht. Sociale contacten negeer ik net zo lang tot ik bang ben dat het op gaat vallen dat het niet goed met me gaat. Dus uit een soort van angst dat ze zich zorgen gaan maken of vragen gaan stellen spreek ik heel soms toch met mensen af. Maar ik ben het liefst de hele dag alleen. 

Het gevoel houdt nu al ongeveer 5 jaar aan, met af en toe een 'goede' periode waarin ik plots zin heb om de grote schoonmaak te doen of uitgebreid te gaan winkelen of iets dergelijks. Ik durf hiermee niet naar de huisarts. Ik denk dat dit komt omdat hij mij jaren terug naar een praatgroep verwees en dit mij ontzettend afschrok.

Sorry voor het lange verhaal. Ik ben hier voornamelijk om mogelijk tips te vinden om hiermee om te gaan. En eigenlijk voelt het schrijven van dit stuk al als een soort van opluchting, omdat ik er niet over wil/kan praten in real life.  

Groetjes Wendy

Hoi Wendy,

Goed dat je de stap hebt gezet om er over te praten op dit forum. Alle kleine stapjes kunnen helpen. 
Dat je er niet over wil of kan praten in real life klinkt heel herkenbaar. Er met je vriend over praten is misschien momenteel nog wel een te grote stap, maar ik raad het je toch echt aan om hulp te gaan zoeken. De huisarts is inderdaad een goede optie. Dat hij/zij je de vorig keer naar een praatgroep verwees kan inderdaad een veel te grote stap zijn geweest. Misschien kun je proberen om er nog eens met de huisarts over te praten en te vragen of je ook eens met de POH ggz mag praten (of misschien is het wel mogelijk om gelijk daarmee een afspreek te maken). De POH ggz is zo ongeveer de psycholoog van de huiartsenpraktijk, nog niet gelijk een officiele psycholoog, maar hij/zij kan je waarschijnlijk wel helpen de situatie wat duidelijker te krijgen en in te zien wat de beste behandelingsmethode is. 
Als je echt niet naar je huidige huisarts durft, kun je ook altijd nog overstappen naar een andere huisarts of desnoods naar de huisartsenpost bij het ziekenhuis gaan, hoewel dat laatste misschien alleen nog maar moeilijker is.

Je schrijft dat je nog studeert. Zijn er bij jou studie misschien vertrouwenspersonen of studieadviseurs waar je naar toe kan gaan als het allemaal wat minder goed gaat of je ergens mee zit? Je kunt er dan heen gaan onder het mom dat het niet goed gaat met je studie (je schrijft dat je lang niet nar alle lessen gaat) en als ze dan vragen waardoor het komt, kun je je verhaal aan hun kwijt en helpen zij je verder. 

Verder heeft het mij toen erg geholpen om een dagboekje bij te houden. Als je je dan niet goed voelt kun je proberen alles er uit te schrijven.

Heel veel succes en ik hoop graag snel weer van je te horen hoe het gaat!

Groetjes, 
Mirte