Hi allemaal,

Ik voel mij momenteel heel eenzaam vandaar dat ik op dit forum terecht ben gekomen. Ik heb het gevoel dat weinig mensen in mijn omgeving mij echt begrijpen en ik merk dat het sowieso lastig is om contact te maken met anderen op het moment. 

Ik zal een beetje achtergrond informatie geven: ik ben een paar maanden geleden in een burn-out terecht gekomen. Ineens kon ik helemaal niets meer. Zelfs een rondje lopen of boodschappen halen was te veel. Ik was volledig uitgeput; lichamelijk en emotioneel. Ik denk dat jarenlang hard werken (eigen bedrijf), een eerdere moeilijke relatie (ex had een cocaïneverslaving), PMS klachten, een verhuizing, een nieuwe relatie die niet altijd lekker ging, de corona crisis enz. enz. enz. zijn tol hebben geeist. Daarnaast heb ik een lastige jeugd gehad en ben ik rond mijn 15e ook volledig ingestort (ik ben nu 33). Ik heb toen jarenlang in de knoop gezeten met mezelf. Heb gesprekken gehad bij een psycholoog en ook verschillende medicatie geslikt zoals anti depressiva. Ik kon niet werken en geen studie volgen. Na een aantal jaar ging het weer iets beter en ben ik weer begonnen met een studie en gelukkig is het gelukt om die af te maken en heb ik uiteindelijk een bedrijf opgezet samen met iemand anders. Het leek dus allemaal beter te gaan. 

Maar bepaalde klachten hebben altijd een rol gespeeld in mijn leven. Zoals bijvoorbeeld verlatingsangst. Altijd de angst om verlaten te worden (in relaties vooral). Hiervan is gezegd dat dit zou kunnen komen door een borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ook heb ik al die jaren periodes gehad waarin ik mij heel depressief voelde en er ook soms aan dacht om er een einde aan te maken. Nu ik in een burn-out zit komen al deze klachten keihard naar boven en inmiddels ben ik nu ook doorverwezen met depressieve klachten naar een psycholoog waar ik over 4 weken een intake heb. Daarnaast loop ik al een tijdje bij een Haptotherapeut (aanrader!) die mij o.a. leert om beter signalen en grenzen aan te voelen in mijn lichaam. Verder probeer ik 3x te wandelen per dag en korte stukjes te lezen en bijv. Een tekening te maken. Ik heb nog steeds weinig energie en zin om heel veel te doen.

Inmiddels voel ik mij dus ook heel eenzaam. Ik heb de afgelopen maanden gemerkt dat veel ‘vrienden’ alleen in het begin nog vroegen hoe het met me ging en daarna niet meer. Ze weten denk ik niet hoe ze er mee om moeten gaan. Ik heb contact met een paar mensen, waaronder familie. Dat is heel fijn maar ik voel me snel tot last en ben bang om mensen op te bellen. Daarnaast heb ik een relatie maar dit gaat de laatste tijd niet goed. Hij is nu een paar dagen weggegaan omdat hij het niet meer trok. We weten niet hoe we verder moeten. 

Al met al hoop ik hier een beetje herkenning te vinden bij anderen en mijn hart te kunnen luchten. Het is sowieso een zware tijd voor iedereen besef ik me ook. Je voelt sowieso al weinig connectie met anderen in deze corona crisis. Daarnaast lijkt het me leuk om een keer  een wandeling te maken met iemand die ook in (omgeving) Rotterdam woont. Als iemand daarvoor openstaat natuurlijk!

Liefs,

Float010

Hi allemaal,

Ik voel mij momenteel heel eenzaam vandaar dat ik op dit forum terecht ben gekomen. Ik heb het gevoel dat weinig mensen in mijn omgeving mij echt begrijpen en ik merk dat het sowieso lastig is om contact te maken met anderen op het moment. 

Ik zal een beetje achtergrond informatie geven: ik ben een paar maanden geleden in een burn-out terecht gekomen. Ineens kon ik helemaal niets meer. Zelfs een rondje lopen of boodschappen halen was te veel. Ik was volledig uitgeput; lichamelijk en emotioneel. Ik denk dat jarenlang hard werken (eigen bedrijf), een eerdere moeilijke relatie (ex had een cocaïneverslaving), PMS klachten, een verhuizing, een nieuwe relatie die niet altijd lekker ging, de corona crisis enz. enz. enz. zijn tol hebben geeist. Daarnaast heb ik een lastige jeugd gehad en ben ik rond mijn 15e ook volledig ingestort (ik ben nu 33). Ik heb toen jarenlang in de knoop gezeten met mezelf. Heb gesprekken gehad bij een psycholoog en ook verschillende medicatie geslikt zoals anti depressiva. Ik kon niet werken en geen studie volgen. Na een aantal jaar ging het weer iets beter en ben ik weer begonnen met een studie en gelukkig is het gelukt om die af te maken en heb ik uiteindelijk een bedrijf opgezet samen met iemand anders. Het leek dus allemaal beter te gaan. 

Maar bepaalde klachten hebben altijd een rol gespeeld in mijn leven. Zoals bijvoorbeeld verlatingsangst. Altijd de angst om verlaten te worden (in relaties vooral). Hiervan is gezegd dat dit zou kunnen komen door een borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ook heb ik al die jaren periodes gehad waarin ik mij heel depressief voelde en er ook soms aan dacht om er een einde aan te maken. Nu ik in een burn-out zit komen al deze klachten keihard naar boven en inmiddels ben ik nu ook doorverwezen met depressieve klachten naar een psycholoog waar ik over 4 weken een intake heb. Daarnaast loop ik al een tijdje bij een Haptotherapeut (aanrader!) die mij o.a. leert om beter signalen en grenzen aan te voelen in mijn lichaam. Verder probeer ik 3x te wandelen per dag en korte stukjes te lezen en bijv. Een tekening te maken. Ik heb nog steeds weinig energie en zin om heel veel te doen.

Inmiddels voel ik mij dus ook heel eenzaam. Ik heb de afgelopen maanden gemerkt dat veel ‘vrienden’ alleen in het begin nog vroegen hoe het met me ging en daarna niet meer. Ze weten denk ik niet hoe ze er mee om moeten gaan. Ik heb contact met een paar mensen, waaronder familie. Dat is heel fijn maar ik voel me snel tot last en ben bang om mensen op te bellen. Daarnaast heb ik een relatie maar dit gaat de laatste tijd niet goed. Hij is nu een paar dagen weggegaan omdat hij het niet meer trok. We weten niet hoe we verder moeten. 

Al met al hoop ik hier een beetje herkenning te vinden bij anderen en mijn hart te kunnen luchten. Het is sowieso een zware tijd voor iedereen besef ik me ook. Je voelt sowieso al weinig connectie met anderen in deze corona crisis. Daarnaast lijkt het me leuk om een keer  een wandeling te maken met iemand die ook in (omgeving) Rotterdam woont. Als iemand daarvoor openstaat natuurlijk!

Liefs,

Float010

Hoi Float,

Helaas heb je een bericht geplaatst op het forum op een moment dat er weinig mensen actief zijn, dus zullen er ook meestal niet veel reacties volgen, dat is dus niks persoonlijks.
Het is vaak moeilijk om exact te achterhalen waar klachten precies vandaan komen, vaak heb je wel een idee, maar de gevoelens en gedachten die er uit voortvloeien zijn vaak erg complex en vaak wil men begrijpen waarom iets zo bij hun functioneert.

Vaak als er hulp wordt gegeven die rationeel logisch klinkt, verzet de aangeleerde manier van denken zich hiertegen en probeert met ondermijnende gedachten het verhaal van de hulpgever te ontkrachten.
Het heeft te maken met zelfbehoud, de rationele oplossing wordt vaak ervaren als het wegnemen van de laatste steunpilaar, de eigen overtuiging die het laatste beetje zelfvertrouwen ondersteunt.

Iemand die depressief is heeft vooral gedachten die enorm negatief zijn en belastend en rationeel ook niet te onderbouwen.
Mensen zonder depressie denken juist vaak in hun eigen voordeel, iets positiefs wat logisch klinkt wordt als waarheid aangenomen zonder verder onderzoek.
De hersens kunnen ook geen onderscheid maken tussen "juiste of onjuiste" informatie, zolang het vaak maar logisch klinkt.
Een compliment geven aan iemand die depressief is wordt eerder door diegene als medeleven ervaren dan compliment, omdat een depressieve geest vrijwel geen positieve gedachten of gevoelens kan vormen.
Dit zegt uiteraard meer over de manier van denken van iemand die depressief is, dan degene die het compliment geeft, die wel in staat is de positieve kant van degene met depressie te zien en voelen.

Bij een diagnose als borderline is er vaak sprake van een conflict tussen wat je nodig hebt en wat je jezelf geeft.
Het zijn eigenlijk 2 personen in 1 lichaam beide met een andere agenda.
Ik ben zelf geen voorstander van medicatie, wil niet zeggen dat het niet behulpzaam kan zijn, heb er zelf alleen maar slechte ervaringen mee.
Er zullen meerdere wegen naar Rome leiden, maar heb er nog maar 1 gevonden die me er bracht.
Heb overigens wel heel veel behandelmethoden ondergaan afgelopen 20 jaar.

Ten eerste is de manier van denken vaak de grote boosdoener bij veel psychische klachten.
De prioriteiten die men stelt passen vaak niet bij de werkelijke behoefte, maar meer bij de aangeleerde manier van denken.
De oplossing hiervoor is in theorie niet heel ingewikkeld, je zult het al veel vaker gehoord hebben.
Het zal niet al je klachten oplossen, maar het zal de stress wel enorm verlagen als je het toepast.

Je prioriteit moet zijn"rust" of meer "vrede hebben met jezelf " geen enkele psychische behandeling die je ondergaat heeft een ander doel.
Om meer rust te ervaren zal je zo weinig mogelijk onnodige eisen moeten proberen te stellen en ook zo weinig mogelijk proberen verwijten te maken.
Ook andere verlangens waarin je voorheen rust in zocht moet je even loslaten, tenzij ze nog makkelijk haalbaar zijn in je situatie.
Alles wat op dit moment niet haalbaar is en de rust verstoord even loslaten tot je hersteld bent.

Het houdt in praktijk in dat je je klachten voor nu probeert te accepteren en je er niet tegen verzet, tevens probeer je te accepteren dat alles wat niet lukt of fout gaat, prima is.
Je blijft toepassen dat je probeert jezelf zo weinig mogelijk te verwijten zelfs als je het jezelf toch verwijt.
Hiermee verander je je manier van denken en je zult nog heel vaak tegen de oude manier van denken aanlopen, maar dat is prima...hoort bij het proces.
Zijn er dingen die je niet begrijpt of die niet haalbaar zijn, laat je het maar weten.

Sterkte,

Desireless

Hoi Float,

Helaas heb je een bericht geplaatst op het forum op een moment dat er weinig mensen actief zijn, dus zullen er ook meestal niet veel reacties volgen, dat is dus niks persoonlijks.
Het is vaak moeilijk om exact te achterhalen waar klachten precies vandaan komen, vaak heb je wel een idee, maar de gevoelens en gedachten die er uit voortvloeien zijn vaak erg complex en vaak wil men begrijpen waarom iets zo bij hun functioneert.

Vaak als er hulp wordt gegeven die rationeel logisch klinkt, verzet de aangeleerde manier van denken zich hiertegen en probeert met ondermijnende gedachten het verhaal van de hulpgever te ontkrachten.
Het heeft te maken met zelfbehoud, de rationele oplossing wordt vaak ervaren als het wegnemen van de laatste steunpilaar, de eigen overtuiging die het laatste beetje zelfvertrouwen ondersteunt.

Iemand die depressief is heeft vooral gedachten die enorm negatief zijn en belastend en rationeel ook niet te onderbouwen.
Mensen zonder depressie denken juist vaak in hun eigen voordeel, iets positiefs wat logisch klinkt wordt als waarheid aangenomen zonder verder onderzoek.
De hersens kunnen ook geen onderscheid maken tussen "juiste of onjuiste" informatie, zolang het vaak maar logisch klinkt.
Een compliment geven aan iemand die depressief is wordt eerder door diegene als medeleven ervaren dan compliment, omdat een depressieve geest vrijwel geen positieve gedachten of gevoelens kan vormen.
Dit zegt uiteraard meer over de manier van denken van iemand die depressief is, dan degene die het compliment geeft, die wel in staat is de positieve kant van degene met depressie te zien en voelen.

Bij een diagnose als borderline is er vaak sprake van een conflict tussen wat je nodig hebt en wat je jezelf geeft.
Het zijn eigenlijk 2 personen in 1 lichaam beide met een andere agenda.
Ik ben zelf geen voorstander van medicatie, wil niet zeggen dat het niet behulpzaam kan zijn, heb er zelf alleen maar slechte ervaringen mee.
Er zullen meerdere wegen naar Rome leiden, maar heb er nog maar 1 gevonden die me er bracht.
Heb overigens wel heel veel behandelmethoden ondergaan afgelopen 20 jaar.

Ten eerste is de manier van denken vaak de grote boosdoener bij veel psychische klachten.
De prioriteiten die men stelt passen vaak niet bij de werkelijke behoefte, maar meer bij de aangeleerde manier van denken.
De oplossing hiervoor is in theorie niet heel ingewikkeld, je zult het al veel vaker gehoord hebben.
Het zal niet al je klachten oplossen, maar het zal de stress wel enorm verlagen als je het toepast.

Je prioriteit moet zijn"rust" of meer "vrede hebben met jezelf " geen enkele psychische behandeling die je ondergaat heeft een ander doel.
Om meer rust te ervaren zal je zo weinig mogelijk onnodige eisen moeten proberen te stellen en ook zo weinig mogelijk proberen verwijten te maken.
Ook andere verlangens waarin je voorheen rust in zocht moet je even loslaten, tenzij ze nog makkelijk haalbaar zijn in je situatie.
Alles wat op dit moment niet haalbaar is en de rust verstoord even loslaten tot je hersteld bent.

Het houdt in praktijk in dat je je klachten voor nu probeert te accepteren en je er niet tegen verzet, tevens probeer je te accepteren dat alles wat niet lukt of fout gaat, prima is.
Je blijft toepassen dat je probeert jezelf zo weinig mogelijk te verwijten zelfs als je het jezelf toch verwijt.
Hiermee verander je je manier van denken en je zult nog heel vaak tegen de oude manier van denken aanlopen, maar dat is prima...hoort bij het proces.
Zijn er dingen die je niet begrijpt of die niet haalbaar zijn, laat je het maar weten.

Sterkte,

Desireless

Bedankt voor het uitgebreide antwoord! Ik dacht inderdaad al dat het aan mij zou liggen. Altijd eng natuurlijk om op een nieuw forum je verhaal te doen   . Ik denk dat ik het hele verhaal nog even moet laten bezinken en nog een paar keer moet lezen (slechte concentratie op het moment) maar ik waardeer de inzichten en heb hier zeker wat aan! Het proces van accepteren is inderdaad een belangrijke. Soms lukt dat (heel soms) en soms totaal niet. Mediteren helpt me daar wel bij. Heb jij nog andere tips, misschien dagelijkse dingen die daar ook bij kunnen helpen?

Welkom F,

op dit forum kun je contact hebben en herkenning en steun vinden. Misschien helpt het iets tegen je eenzaamheid.  Als ik het zo lees staat vooral burn out op de voorgrond, depressieve klachten komen dan ook vaak mee. BPS kenmerken krijgen veel mensen toegeschreven. 
Eerst maar eens goed tot rust komen en stabieler worden zou ik zo denken, dat is ook al n klus , dan maar eens kijken of de andere klachten nog een grote rol spelen. Blijf hier schrijven, er word niet altijd even veel gereageerd , maar geef het een kans.
Groet , Mabel

Bedankt voor het uitgebreide antwoord! Ik dacht inderdaad al dat het aan mij zou liggen. Altijd eng natuurlijk om op een nieuw forum je verhaal te doen   . Ik denk dat ik het hele verhaal nog even moet laten bezinken en nog een paar keer moet lezen (slechte concentratie op het moment) maar ik waardeer de inzichten en heb hier zeker wat aan! Het proces van accepteren is inderdaad een belangrijke. Soms lukt dat (heel soms) en soms totaal niet. Mediteren helpt me daar wel bij. Heb jij nog andere tips, misschien dagelijkse dingen die daar ook bij kunnen helpen?

Hoi Float,

Het ligt niet compleet aan jou hoor, je doet je uiterste best en je omgeving heeft natuurlijk ook invloed op hoe je bent geworden.
Begrijp dat heel goed dat je jezelf niet heel lang kan concentreren, dat heb ik en de meeste forumleden ook.
Probeer gewoon dingen te doen die geen of weinig stress opleveren en probeer in de gaten te houden dat wat er ook gebeurt, je niet in verwijten of eisen terugvalt.
Het zal tijd nodig hebben voordat je oude systeem minder actief wordt, dus probeer vol te houden dat je dingen accepteert zoals ze nu zijn, dan verandert het zich vanzelf.
Hoe meer je dingen van jezelf afkeurt of je er tegen verzet, hoe meer stress het geeft en hoe groter de kans dat het vaker voorkomt of erger wordt.
Laat het maar horen of je nog vragen hebt of tegen dingen aanloopt.

Sterkte,

Desireless