Haai,

Ik ben "Jacob", 42 lentes jong en alleenstaand.
17 jaar geleden een enorme depressieve episode gehad, waar ik in bleef hangen.
Uit pure wanhoop en "geen andere uitweg zien" ben ik aan de antidepressiva gegaan.
Als ik die dag eens overnieuw mocht doen... Pfff...

Twee jaar terug een serieuze poging tot afbouwen gedaan middels "taperingsstrips" en onder begeleiding van een arts binnen een zorginstelling.
Vanaf 20mg Paroxetine, naar 5mg gegaan, binnen 4 maanden tijd.
Toen ging het mis. Wederom een enorme depressieve episode.

Vanaf toen, tot eind november 2018, de Paroxetine weer opgebouwd naar 20mg.
In november 2018 ben ik geswitcht van Paroxetine naar Duloxetine, uiteraard alles in overleg met die arts.
Het ging nog steeds slecht met me en wellicht dat een andere medicatie uitkomst zou bieden.
NOT!

In januari 2019 ben ik gestopt met de Duloxetine, want mét de medicatie ging het ook niet goed.
Ik was er klaar mee.
Op de 3e dag kreeg ik ENORME ontwenningsverschijnselen. Niet normaal!
Elektrische schokjes en andere rare verschijnselen in mijn lijf maakten me letterlijk doodziek.
Na overleg met mijn arts, de Duloxetine weer opgestart. De fysieke sensaties verdwenen gelukkig weer.

Maar ik wilde nog steeds héél graag van die troep af.
Mijn vertrouwen in die zorginstelling opgezegd en ergens anders een second opinion gevraagd, via mijn huisarts.
Bij deze andere instelling besloten we óók te stoppen met de Duloxetine.
In combinatie met het slikken van Oxazepam, dat zou me wat kalmeren en waarschijnlijk helpen bij de ontwenningsverschijnselen.

Ik stopte begin april. En verrek, het werkte!
Ik had nauwelijks tot geen fysieke sensaties. Mooi!
Alleen kreeg ik na drie weken weer mentale klachten.
En die werden elke dag erger.
In plaats van een stijgende lijn was er de neerwaartse lijn.

Vorige week was het zelfs zó erg, dat ik niet meer alleen durfde te zijn.
Gelukkig heb ik een goeie band met mijn ouders en uiteraard mocht ik daar logeren.
Nu kreeg ik in ieder geval op tijd mijn eten en drinken en lag ik niet de hele dag op bed.
Maar functioneren deed ik totaal niet.
Ook bij mijn ouders voel ik me heel akelig. Depressief. Uitzichtloos. Motivatieloos. Krachteloos. Energieloos.

Nu denken mijn ouders én mijn behandelend therapeut dat ik beter weer aan de medicatie kan gaan.
NEEEEEEEE !!! Dat wil ik niet !!!

Dat is mijn situatie nu een beetje.
Uit alle macht probeer ik weer kracht, energie en levensvreugde te krijgen.
Maar het lukt me niet.
Hoe kom ik hier ooit weer uit ???
Wat heb ik nodig?
Wat is mijn sleutel?

Haai,

Ik ben "Jacob", 42 lentes jong en alleenstaand.
17 jaar geleden een enorme depressieve episode gehad, waar ik in bleef hangen.
Uit pure wanhoop en "geen andere uitweg zien" ben ik aan de antidepressiva gegaan.
Als ik die dag eens overnieuw mocht doen... Pfff...

Twee jaar terug een serieuze poging tot afbouwen gedaan middels "taperingsstrips" en onder begeleiding van een arts binnen een zorginstelling.
Vanaf 20mg Paroxetine, naar 5mg gegaan, binnen 4 maanden tijd.
Toen ging het mis. Wederom een enorme depressieve episode.

Vanaf toen, tot eind november 2018, de Paroxetine weer opgebouwd naar 20mg.
In november 2018 ben ik geswitcht van Paroxetine naar Duloxetine, uiteraard alles in overleg met die arts.
Het ging nog steeds slecht met me en wellicht dat een andere medicatie uitkomst zou bieden.
NOT!

In januari 2019 ben ik gestopt met de Duloxetine, want mét de medicatie ging het ook niet goed.
Ik was er klaar mee.
Op de 3e dag kreeg ik ENORME ontwenningsverschijnselen. Niet normaal!
Elektrische schokjes en andere rare verschijnselen in mijn lijf maakten me letterlijk doodziek.
Na overleg met mijn arts, de Duloxetine weer opgestart. De fysieke sensaties verdwenen gelukkig weer.

Maar ik wilde nog steeds héél graag van die troep af.
Mijn vertrouwen in die zorginstelling opgezegd en ergens anders een second opinion gevraagd, via mijn huisarts.
Bij deze andere instelling besloten we óók te stoppen met de Duloxetine.
In combinatie met het slikken van Oxazepam, dat zou me wat kalmeren en waarschijnlijk helpen bij de ontwenningsverschijnselen.

Ik stopte begin april. En verrek, het werkte!
Ik had nauwelijks tot geen fysieke sensaties. Mooi!
Alleen kreeg ik na drie weken weer mentale klachten.
En die werden elke dag erger.
In plaats van een stijgende lijn was er de neerwaartse lijn.

Vorige week was het zelfs zó erg, dat ik niet meer alleen durfde te zijn.
Gelukkig heb ik een goeie band met mijn ouders en uiteraard mocht ik daar logeren.
Nu kreeg ik in ieder geval op tijd mijn eten en drinken en lag ik niet de hele dag op bed.
Maar functioneren deed ik totaal niet.
Ook bij mijn ouders voel ik me heel akelig. Depressief. Uitzichtloos. Motivatieloos. Krachteloos. Energieloos.

Nu denken mijn ouders én mijn behandelend therapeut dat ik beter weer aan de medicatie kan gaan.
NEEEEEEEE !!! Dat wil ik niet !!!

Dat is mijn situatie nu een beetje.
Uit alle macht probeer ik weer kracht, energie en levensvreugde te krijgen.
Maar het lukt me niet.
Hoe kom ik hier ooit weer uit ???
Wat heb ik nodig?
Wat is mijn sleutel?

Hoi Jacob,

Welkom op het forum!
Ik wil echt niet zeggen dat ik nu de oplossing heb voor jouw problemen, maar misschien heb je iets aan mijn gedachtes.
Welke dingen in het leven geven je nog wel vreugde, een beetje blijdschap of zelfs alleen maar wat rust?
Kijk naar kleine dingen, zoals wandelen, schilderen of een andere hobby.
Misschien kun je proberen om je een beetje op die dingen te richten, zodat je wat verlichting hebt.
Gaat natuurlijk niet al je problemen oplossen, maar kan denk ik helpen om het wat draaglijker te maken.
Als je al je energie maar in je problemen blijft steken, raak je denk ik alleen maar gefrustreerd.
Heb zelf ook gemerkt dat in bed blijven je nog veel ongelukkiger maakt. 
Ik zou eerlijk gezegd niet meer aan de medicijnen gaan, vooral omdat het dan heel erg tegen je eigen wil in gaat zijn. Gaat dan niet helpen lijkt me.
Uiteindelijk vind je wel een therapie die bij je past.


Ik hoop dat het beter met je zal gaan en dat je op dit forum wat steun gaat vinden.

Groetjes,
Sara

Hoi Jacob,

Welkom op het forum!
Ik wil echt niet zeggen dat ik nu de oplossing heb voor jouw problemen, maar misschien heb je iets aan mijn gedachtes.
Welke dingen in het leven geven je nog wel vreugde, een beetje blijdschap of zelfs alleen maar wat rust?
Kijk naar kleine dingen, zoals wandelen, schilderen of een andere hobby.
Misschien kun je proberen om je een beetje op die dingen te richten, zodat je wat verlichting hebt.
Gaat natuurlijk niet al je problemen oplossen, maar kan denk ik helpen om het wat draaglijker te maken.
Als je al je energie maar in je problemen blijft steken, raak je denk ik alleen maar gefrustreerd.
Heb zelf ook gemerkt dat in bed blijven je nog veel ongelukkiger maakt. 
Ik zou eerlijk gezegd niet meer aan de medicijnen gaan, vooral omdat het dan heel erg tegen je eigen wil in gaat zijn. Gaat dan niet helpen lijkt me.
Uiteindelijk vind je wel een therapie die bij je past.


Ik hoop dat het beter met je zal gaan en dat je op dit forum wat steun gaat vinden.

Groetjes,
Sara

Hoi Sara,

Bedankt voor je reactie. Lief!

Dát is momenteel dus mijn grote frustratie/probleem:
Ik heb NIKS wat me ook maar een klein beetje vreugde geeft.
De volgende vergelijking is op mij van toepassing:

Ik zit op een stoel.
Volledig vastgeketend met kettingen, touwen en sloten.
Ik weet héél goed dat ik een blokje moet wandelen of fietsen.
Dat zal me afleiden en goed doen.
Dat weet ik heel goed.
Maar ik zit vast, ik kan mezelf niet bevrijden uit die stoel en kettingen/touwen/sloten.
Iemand anders kan mijn hand vastpakken en eraan trekken, maar ik zit vast.
Zo kan ik nóóit opstaan en gaan wandelen.
Laat staan fietsen. Met stoel en al op die fiets?
Praktisch onmogelijk.
Dus de oplossing is om die touwen, kettingen en sloten te verwijderen.
Maar ik heb geen sleutels, geen schaar, geen nijptang, niks!
Waar haal ik die vandaan?
Misschien is er een persoon die het me kan aanreiken?
Maar waar is die persoon?
Waarom duurt het zolang, totdat die persoon mijn leven in wandelt?

Mijn brein weet héél goed wat nodig is maar ik zit vast en zie geen oplossing.

En wat de medicatie betreft, daar zie ik inderdaad 0,0 heil in.
Dus moet ik het ook niet meer gaan slikken, dat zal niks helpen.
Omdat mijn brein er niet in gelooft.

De afgelopen twee jaar een aantal behandelingen gehad, verschillende "professionals" gesproken.
Maar tot op heden nog nooit het gevoel gehad van:
"Ja! Dit is het! Dit helpt me! Hij/zij snapt me! Dit heb ik nodig!

En dat is enorm frustrerend.
Er moet toch ergens iets zijn wat me helpt?
Er moet toch iemand zijn die me kan helpen?

X

Hoi Jacob, ook van mij een welkom op het forum.  Mijn partner wilde 5 jaar geleden ook geen medicijnen toen hij in een depressie belandde. Voor hem was de reden dat hij daar bij zijn vorige depressie aan verslaafd was geraakt, en daardoor alleen maar meer problemen heeft gekregen. Hij is uit de diepste put geraakt door te gaan sporten. Niet in een sportschool, maar keihard fietsen of flink wandelen. Was het weer te slecht, dan trainde hij op de hometrainer. Hij stelde daarbij altijd doelen en probeerde die te verbeteren. Meestal lukte dat en hield hij daar een goed gevoel aan over. Toen hij niet meer helemaal onder in de put zat, is hij een psycholoog gaan bezoeken (met de derde had hij een klik) en werd er besloten EMDR toe te gaan passen. Inmiddels is hij 1.5 jaar depressie-vrij. 
Mijn partner was ook totaal niet sportief. Is nu ook weer op dat niveau terug  . Maar het heeft hem dus wel erg geholpen. Misschien is er bij jou in de gemeente een maatjes-project? Zoiets kan ook helpen om je over de streep te trekken. Of iemand in de familie/vriendenkring die een paar keer mee wil gaan wandelen?

Hoi Jacob, ook van mij een welkom op het forum.  Mijn partner wilde 5 jaar geleden ook geen medicijnen toen hij in een depressie belandde. Voor hem was de reden dat hij daar bij zijn vorige depressie aan verslaafd was geraakt, en daardoor alleen maar meer problemen heeft gekregen. Hij is uit de diepste put geraakt door te gaan sporten. Niet in een sportschool, maar keihard fietsen of flink wandelen. Was het weer te slecht, dan trainde hij op de hometrainer. Hij stelde daarbij altijd doelen en probeerde die te verbeteren. Meestal lukte dat en hield hij daar een goed gevoel aan over. Toen hij niet meer helemaal onder in de put zat, is hij een psycholoog gaan bezoeken (met de derde had hij een klik) en werd er besloten EMDR toe te gaan passen. Inmiddels is hij 1.5 jaar depressie-vrij. 
Mijn partner was ook totaal niet sportief. Is nu ook weer op dat niveau terug  . Maar het heeft hem dus wel erg geholpen. Misschien is er bij jou in de gemeente een maatjes-project? Zoiets kan ook helpen om je over de streep te trekken. Of iemand in de familie/vriendenkring die een paar keer mee wil gaan wandelen?

Hoi!

Bedankt voor de mooie woorden.

Ik ben tijd enorm sportief geweest en al mijn hobby's en interesses hadden met "bewegen" te maken. Na 5 knie-operaties en artrose in de andere knie, doe ik al járen niks meer. Zo nu en dan kan ik het niet laten maar moet dat altijd bekopen met een aantal weken pijn aan de knieën.

Met andere woorden, ik wil héél graag sporten en bewegen. Maar mijn fysieke mankementen én huidige mentale mankementen laten het niet toe.

Ach ja, nóg maar een frustratie erbij. Wat kan het schelen. Haha...

Goed om te horen dat je partner ook struggelde met het vinden van de juiste methode en behandelaar. Ik begin al aan mezelf te twijfelen. Ben ik niet té kritisch? Ben ik niet té achterdochtig? Ben ik niet té paranoia?