Hoi allemaal, ik moet dit gewoon even kwijt dus bij deze: Hoe kan het toch, ik heb geen interesse meer in mezelf en anderen. Als mij iets verteld word, ben ik het zo weer kwijt. Ik word steeds meer onzeker en vind mezelf niks waard. Ik weet niet wat ik wil en krijg nergens energie van. Ik weet dat ik vanalles moet blijven doen om door te bijten en dat doe ik dan ook. Maar in mijn hoofd is er alleen maar negativiteit. Ik zet overal een masker op en doe alsof ik goed in mijn vel zit maar eigenlijk ga ik stuk van binnen. Ik weet het gewoon niet meer, niks is echt leuk. De vorige keer dat ik dit allemaal uitgesproken heb, werd er heel ongeloofwaardig gereageerd. Bij mijn lieve schoonmoeder kreeg ik het idee dat ze vond dat ik mij aanstelde en dit heeft mij veel pijn gedaan. Nu durf ik bij haar ook niet meer mijn echte stemming te vertellen. Mijn vriendinnen weten ook niet wat ze met mij moeten of zeggen zich hetzelfde te voelen. Met mijn ouders kan ik hier helemaal niet over praten. Ik heb het gevoel dat ik niet nodig ben op deze wereld. Met wat voor een doel ben ik hier? Ik ben van baan gewisseld in de hoop dat ik hier weer uitdaging en energie van krijg, maar dat heb ik nog steeds niet gekregen. Het kost alleen maar energie en enthousiasme is tegenwoordig ook ver te zoeken. Alles voelt verplicht en ik  heb niet het idee dat ik echt leef. Als ik in het middelpunt sta krijg ik vaak vlekjes, begin in te trillen en ga ik zweten. En gaat mijn hartslag ver omhoog. Ik kan dan niet bewust nadenken. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik ben 27 heb een lieve vriend, leuke hond, mooi huis en prima baan. Je zou toch denken dat ik meer niet nodig zou hebben en toch voel ik me al 2 jaar kut en waardeloos.

---

Hoi allemaal, ik moet dit gewoon even kwijt dus bij deze: Hoe kan het toch, ik heb geen interesse meer in mezelf en anderen. Als mij iets verteld word, ben ik het zo weer kwijt. Ik word steeds meer onzeker en vind mezelf niks waard. Ik weet niet wat ik wil en krijg nergens energie van. Ik weet dat ik vanalles moet blijven doen om door te bijten en dat doe ik dan ook. Maar in mijn hoofd is er alleen maar negativiteit. Ik zet overal een masker op en doe alsof ik goed in mijn vel zit maar eigenlijk ga ik stuk van binnen. Ik weet het gewoon niet meer, niks is echt leuk. De vorige keer dat ik dit allemaal uitgesproken heb, werd er heel ongeloofwaardig gereageerd. Bij mijn lieve schoonmoeder kreeg ik het idee dat ze vond dat ik mij aanstelde en dit heeft mij veel pijn gedaan. Nu durf ik bij haar ook niet meer mijn echte stemming te vertellen. Mijn vriendinnen weten ook niet wat ze met mij moeten of zeggen zich hetzelfde te voelen. Met mijn ouders kan ik hier helemaal niet over praten. Ik heb het gevoel dat ik niet nodig ben op deze wereld. Met wat voor een doel ben ik hier? Ik ben van baan gewisseld in de hoop dat ik hier weer uitdaging en energie van krijg, maar dat heb ik nog steeds niet gekregen. Het kost alleen maar energie en enthousiasme is tegenwoordig ook ver te zoeken. Alles voelt verplicht en ik  heb niet het idee dat ik echt leef. Als ik in het middelpunt sta krijg ik vaak vlekjes, begin in te trillen en ga ik zweten. En gaat mijn hartslag ver omhoog. Ik kan dan niet bewust nadenken. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik ben 27 heb een lieve vriend, leuke hond, mooi huis en prima baan. Je zou toch denken dat ik meer niet nodig zou hebben en toch voel ik me al 2 jaar kut en waardeloos. Zijn er mensen die tips hebben wat ik het beste kan doen? Ik weet het even echt niet meer. 

Als ik in het middelpunt sta krijg ik vaak vlekjes, begin in te trillen en ga ik zweten. En gaat mijn hartslag ver omhoog. Ik kan dan niet bewust nadenken. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik ben 27 heb een lieve vriend, leuke hond, mooi huis en prima baan. Je zou toch denken dat ik meer niet nodig zou hebben en toch voel ik me al 2 jaar kut en waardeloos.

---

Hallo Wiesjee,

Als iedereen die het materieel goed gaat gevrijwaard zou zijn van wat jij beschrijft, is de gezondheidszorg waarschijnlijk uit de financiële zorgen. Maar je neerslachtige gemoed leeft niet op van huisje, boompje, beestje. Ik denk zelfs dat bezit eerder een negatieve invloed heeft, maar da's mijn mening. Als je moet vechten voor je bestaan heb je minder tijd om stil te staan bij je geestelijke welzijn.

Welkom op het forum.

Mensen die niet voelen wat jij voelt, kunnen het inderdaad vaak niet begrijpen. Zit er niet mee, het ligt niet aan jou. Als ik je verhaal zo lees, heb je de zelfde klachten die ik ooit had: depressie en angstklachten. Jouw vlekjes waren bij mij een kop als een biet en verder complete apathie. De angst daarvoor heeft mijn leven lange tijd lam gelegd. Bovendien was ik constant bezig situaties te sturen, te anticipeerde om uit de 'gevarenzone' te blijven. De bekende angst voor de angst. Het heeft me gesloopt.

Wat mij na jarenlange therapie uiteindelijk geholpen heeft zijn medicijnen. De angst is verdwenen en depressie is hooguit af en toe lastig.
Er is dus hoop. Zoek hulp, je huisarts is een logische stap.

sterkte,
Ray

Hoi allemaal, ik moet dit gewoon even kwijt dus bij deze: Hoe kan het toch, ik heb geen interesse meer in mezelf en anderen. Als mij iets verteld word, ben ik het zo weer kwijt. Ik word steeds meer onzeker en vind mezelf niks waard. Ik weet niet wat ik wil en krijg nergens energie van. Ik weet dat ik vanalles moet blijven doen om door te bijten en dat doe ik dan ook. Maar in mijn hoofd is er alleen maar negativiteit. Ik zet overal een masker op en doe alsof ik goed in mijn vel zit maar eigenlijk ga ik stuk van binnen. Ik weet het gewoon niet meer, niks is echt leuk. De vorige keer dat ik dit allemaal uitgesproken heb, werd er heel ongeloofwaardig gereageerd. Bij mijn lieve schoonmoeder kreeg ik het idee dat ze vond dat ik mij aanstelde en dit heeft mij veel pijn gedaan. Nu durf ik bij haar ook niet meer mijn echte stemming te vertellen. Mijn vriendinnen weten ook niet wat ze met mij moeten of zeggen zich hetzelfde te voelen. Met mijn ouders kan ik hier helemaal niet over praten. Ik heb het gevoel dat ik niet nodig ben op deze wereld. Met wat voor een doel ben ik hier? Ik ben van baan gewisseld in de hoop dat ik hier weer uitdaging en energie van krijg, maar dat heb ik nog steeds niet gekregen. Het kost alleen maar energie en enthousiasme is tegenwoordig ook ver te zoeken. Alles voelt verplicht en ik  heb niet het idee dat ik echt leef. Als ik in het middelpunt sta krijg ik vaak vlekjes, begin in te trillen en ga ik zweten. En gaat mijn hartslag ver omhoog. Ik kan dan niet bewust nadenken. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik ben 27 heb een lieve vriend, leuke hond, mooi huis en prima baan. Je zou toch denken dat ik meer niet nodig zou hebben en toch voel ik me al 2 jaar kut en waardeloos.

Hallo Wiesjee, allereerst lijkt het mij goed en knap dat je je verhaal hier doet op het forum. Wij lotgenoten begrijpen elkaar toch beter. Besef je dat je niet de enige bent met dat soort gevoelens. Sinds kort schrijf ik (meer) op het forum en dat geeft me toch op de een of andere manier het gevoel minder eenzaam te zijn en ik voel me er ook iets sterker door. Ik hoop dat dat jou dat ook gaat geven. Zoveel lieve mensen hier op het forum. Hier vind je hopelijk al wat ondersteuning. Ik denk dat het misschien een idee is om je situatie met een huisarts te bespreken, anders zou ik het even niet weten. Hij of zij kan je vast goede tips geven.
Groetjes J

Bedankt voor jullie reactie, het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze problemen. Ik vind het heel moeilijk om weer naar de huisarts te gaan. Ik ben 2 jaar geleden ook geweest en heb toen ook gesprekken bij een praktijkondersteuner gehad en een paar bij een psycholoog. Maar bij de psycholoog werd ik steeds onzekerder omdat ze mij niet begreep, waardoor ik plotseling gestopt ben uit angst. Bij mijn huisarts vind ik het lastig om weer aan te kloppen juist omdat ik zelf doktersassistente ben en sociaal pedagogisch hulpverlener. Ik weet wat de sociaal wenselijke antwoorden zijn en daardoor hou ik soms ook mezelf voor de gek. Ik durf mijn zwakte dan niet te laten zijn. Zo voelt dat voor mij.

Bij mijn huisarts vind ik het lastig om weer aan te kloppen juist omdat ik zelf doktersassistente ben en sociaal pedagogisch hulpverlener. Ik weet wat de sociaal wenselijke antwoorden zijn en daardoor hou ik soms ook mezelf voor de gek. Ik durf mijn zwakte dan niet te laten zijn. Zo voelt dat voor mij.

Hoi Wiesjee,

Je weet het goed te verwoorden, dus als je nu bij de huisarts/hulpverlener/psycholoog gewoon zegt wat je hier schijft, dan weet die man/vrouw wel wat er gedaan moet worden, denk ik.

groet,
Ray

Hoi wiesjee, 

Wat knap dat je dit zo allemaal al kan benomen, het lijkt mij een ontzettend lastige situatie waarin je zit, en herken mezelf daar ook flink in, zoals het niks waard voelen, een masker opzetten, van baan wisselen en geen enthousiasme meer hebben.

Voor de buiten wereld speel je mooi weer, maar van binnen ga je kapot zo, dat is zo ontzettend zwaar om vol te houden. Maar toch ondanks het lastig is lijkt mij wel het handig om hulp te gaan zoeken. 
Zelf heb ik ook maanden lang ontkent dat het goed met mij gaat en ik het zelf wel op kon lossen, maar helaas werkt dat niet zo als je er te diep in zit, en merk dat therapie op langer termijn wel iets helpt en je je vaak daardoor toch weer wat lichtpuntjes in het leven gaat zien. Alleen zit ik zelf ook weer in een flinke terugval en is het moeilijk om weer op te klimmen en houden we het masker maar weer op voor de buitenwereld.

Er zijn vast wel veel mensen die nog om jou geven, en een doel hebben in het leven, is dat echt nodig om verder te komen? Het lijkt mij niet zolang jij maar kan doen waarin jij je goed voelt 

Misschien er over praten,  wat rust nemen, ontspanningsoefeningen doen, of iets doen waar je blij van word, hobby's of met je hond wandelen ? Zou dat niet misschien een klein beetje helpen om je voor even wat beter te kunnen gaan voelen? Of misschien helpt het voor jou gewoon wel om af en toe even je verhaal hier te doen, dat kan natuurlijk ook. 

Ik hoop dat het je lukt om je weer een beetje beter kan gaan voelen. 

liefs mel