Hallo allemaal,

Sinds kort ben ik met een nieuwe project begonnen. Ik noem het het sociale project, omdat het inhoudt dat ik steeds meer sociale stappen zet.
Toen ik hieraan begon was ik huiverig, angstig en had er eigenlijk neit veel zin in. Nu ik er middenin zit, zijn die gevoelens verdubbelt.


In de maatschappij heb ik het gevoel dat ik onzichtbaar ben voor anderen.  Iedereen kijkt onverschillig langs mij heen, een enkeling groet nog en ik doe altijd mij best om ook te groeten. Ik voel mij zo alleen, nog meer dan toen ik minder sociale dingen deed. En dat is confronterend en pijnlijk. Ik wil graag een sociaal leven opbouwen, maar als ik er steeds zo van slag over raak weet ik niet of dit lukt.
Als ik in de winkel ben en ik voel mij slecht, herhaal ik steeds in mijn hoofd dat wat ik doe goed is. Ik doe sociaal, ik ben er toch maar en dat is voor mij een grote stap. En daar mag ik best trots op zijn, galmt door mijn hoofd. Maar ik zie om mij heen mensen die nergens van opkijken, alleen met hun eigen dingen bezig zijn en het een moeite vinden om even terug te groeten. En dat trek ik mij dan behoorlijk aan.

Ik heb een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis en ben oversensitief, maar kan dit ook relativeren. Soms vind ik dat een depressie of een stoornis niet alleen persoonsgebonden is, maar ook een soort verantwoordelijkheid van de maatschappij. Daar zijn veel boeken over geschreven en ik heb dat antwoord ook niet, maar volgens mij ligt het in het midden. Het is ook gewoon vervelend dat de maatschappij veel minder sociaal is geworden. Ik heb er in ieder geval last van.

Is er enige herkenning, of vinden jullie dit overdreven? Ik ben er benieuwd naar.

Dankjewel voor je reactie!

Liefs van Shalin

Hoi Shalin,

Ik vind het zo dapper dat sociale project van je, ik hoop alleen dat je jezelf er nie gaat frustreren, uitdagen is goed, maar het moet wel uitvoerbaar blijven. Ik ervaar niet zozeer dat de maatschappij alleen met zichzelf bezig is, ik heb regelmatig een praatje met mensen die ik niet ken, gewoon in de winkel of op straat, het lijkt wel of ik daar toe uitnodig. Maar ik rijp je wel, want ik hoor meer mensen over dat iedereen alleen maar op zijn telefoon zit en niet eens meer kan groeten. Beetje dubbel dus. Ik hoop dat jij ook al die gezellige mensen gaat tegenkomen die ik tegen kom.

groet,
Run

Hoi Shalin,

Ik vind het zo dapper dat sociale project van je, ik hoop alleen dat je jezelf er nie gaat frustreren, uitdagen is goed, maar het moet wel uitvoerbaar blijven. Ik ervaar niet zozeer dat de maatschappij alleen met zichzelf bezig is, ik heb regelmatig een praatje met mensen die ik niet ken, gewoon in de winkel of op straat, het lijkt wel of ik daar toe uitnodig. Maar ik rijp je wel, want ik hoor meer mensen over dat iedereen alleen maar op zijn telefoon zit en niet eens meer kan groeten. Beetje dubbel dus. Ik hoop dat jij ook al die gezellige mensen gaat tegenkomen die ik tegen kom.

groet,
Run

Hoi Run,

Bedankt voor je reactie. Ik begrijp wat je bedoelt, maar als ik mezelf niet stimuleer dan komt het nooit voor elkaar. Het is frustrerend maar dat is ook logisch. Fijn dat jij wel sociale mensen om je heen hebt, dan zit je op de goede plek haha. Ik doe altijd mijn best maar ja, misschien eens ergens anders gaan waar het socialer is.

Liefs van Shalin

Hallo allemaal,

Sinds kort ben ik met een nieuwe project begonnen. Ik noem het het sociale project, omdat het inhoudt dat ik steeds meer sociale stappen zet.
Toen ik hieraan begon was ik huiverig, angstig en had er eigenlijk neit veel zin in. Nu ik er middenin zit, zijn die gevoelens verdubbelt.


In de maatschappij heb ik het gevoel dat ik onzichtbaar ben voor anderen.  Iedereen kijkt onverschillig langs mij heen, een enkeling groet nog en ik doe altijd mij best om ook te groeten. Ik voel mij zo alleen, nog meer dan toen ik minder sociale dingen deed. En dat is confronterend en pijnlijk. Ik wil graag een sociaal leven opbouwen, maar als ik er steeds zo van slag over raak weet ik niet of dit lukt.
Als ik in de winkel ben en ik voel mij slecht, herhaal ik steeds in mijn hoofd dat wat ik doe goed is. Ik doe sociaal, ik ben er toch maar en dat is voor mij een grote stap. En daar mag ik best trots op zijn, galmt door mijn hoofd. Maar ik zie om mij heen mensen die nergens van opkijken, alleen met hun eigen dingen bezig zijn en het een moeite vinden om even terug te groeten. En dat trek ik mij dan behoorlijk aan.

Ik heb een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis en ben oversensitief, maar kan dit ook relativeren. Soms vind ik dat een depressie of een stoornis niet alleen persoonsgebonden is, maar ook een soort verantwoordelijkheid van de maatschappij. Daar zijn veel boeken over geschreven en ik heb dat antwoord ook niet, maar volgens mij ligt het in het midden. Het is ook gewoon vervelend dat de maatschappij veel minder sociaal is geworden. Ik heb er in ieder geval last van.

Is er enige herkenning, of vinden jullie dit overdreven? Ik ben er benieuwd naar.

Dankjewel voor je reactie!

Liefs van Shalin

He dag Shalin

Wat goed dat je dit onderneemt. Het zou een betere leercurve opleveren als het succeservarinkjes kon opleveren natuurlijk. Dat kan op twee manieren. Simpeler opdrachten die niet kunnen mislukken.
Zoiets als, naar buiten gaan en kijken naar anderen. En pas later het stapje oogcontact invoeren, weer later een gebaar
Hand opsteken of zo en dan pas een eventuele groet uitspreken of beantwoorden. Het is belangrijk kleine stapjes te maken zodat het bemoedigende ervaringen zijn. Walk before you run. Anders stelt het te leur natuurlijk. Mocht je dat kinderachtig voorkomen; ik heb allerlei mensen gecoacht, artsen directeuren etc.
Heel erg veel mensen hebben moeite met die basale stappen. Het is simpel maar daarom niet makkelijk uit te voeren dus wees vriendelijk voor jezelf dan lukt er meer. En stap een, dat alleen maar kijken, is van groot belang want inderdaad lang niet iedereen wil contact. Je moet inschatten welke mensen er open voor staan. Kijken ze op noch om of op hun mobiel? Lekker met rust laten. Kijken ze om zich heen of nemen ze even pauze? Dan is een groet kansvol. Het ligt dus aan de situatie en het is aan jou die in te schatten. Klopt dat veel mensen geen contact willen inderdaad. Maar je hoeft ook niet iedereen en zeker niet tegen hun zin in te groeten toch?
Gewoon beeetje mee spelen. Het is geen halszaak

He dag Shalin

Wat goed dat je dit onderneemt. Het zou een betere leercurve opleveren als het succeservarinkjes kon opleveren natuurlijk. Dat kan op twee manieren. Simpeler opdrachten die niet kunnen mislukken.
Zoiets als, naar buiten gaan en kijken naar anderen. En pas later het stapje oogcontact invoeren, weer later een gebaar
Hand opsteken of zo en dan pas een eventuele groet uitspreken of beantwoorden. Het is belangrijk kleine stapjes te maken zodat het bemoedigende ervaringen zijn. Walk before you run. Anders stelt het te leur natuurlijk. Mocht je dat kinderachtig voorkomen; ik heb allerlei mensen gecoacht, artsen directeuren etc.
Heel erg veel mensen hebben moeite met die basale stappen. Het is simpel maar daarom niet makkelijk uit te voeren dus wees vriendelijk voor jezelf dan lukt er meer. En stap een, dat alleen maar kijken, is van groot belang want inderdaad lang niet iedereen wil contact. Je moet inschatten welke mensen er open voor staan. Kijken ze op noch om of op hun mobiel? Lekker met rust laten. Kijken ze om zich heen of nemen ze even pauze? Dan is een groet kansvol. Het ligt dus aan de situatie en het is aan jou die in te schatten. Klopt dat veel mensen geen contact willen inderdaad. Maar je hoeft ook niet iedereen en zeker niet tegen hun zin in te groeten toch?
Gewoon beeetje mee spelen. Het is geen halszaak

Hoi Dipjes,

Snap wel wat je bedoelt, maar soms liggen de dingen niet zo simpel. Als ik wel sociaal doe maar een ander niet, kan ik daar niets aan doen. Die afwijzing doet pijn en daar kan ik verder ook niet veel mee. Daar hobbel ik een beetje tegenaan. En ik kan zelf wel goed zien wie er niet of wel zin heeft in een praatje, die radar heb ik wel haha. Maar je kunt je ook wel vergissen natuurlijk. Of het niet meer durven door de afwijzing. Het is een strijd, he..

Hoi Dipjes,

Snap wel wat je bedoelt, maar soms liggen de dingen niet zo simpel. Als ik wel sociaal doe maar een ander niet, kan ik daar niets aan doen. Die afwijzing doet pijn en daar kan ik verder ook niet veel mee. Daar hobbel ik een beetje tegenaan. En ik kan zelf wel goed zien wie er niet of wel zin heeft in een praatje, die radar heb ik wel haha. Maar je kunt je ook wel vergissen natuurlijk. Of het niet meer durven door de afwijzing. Het is een strijd, he..

Mooi dat je die vaardigheid hebt om in te schatten wie er voor open staat. Dat scheelt al heel veel. Dan blijft denk ik alleen over dat je als iemand niet op je ingaat dit persoonlijk als afwijzing opvat ook al weet je dat daar allerlei andere redenen voor kunnen zijn. Ik reageerde op dat je het moeilijker vindt naarmate je het vaker doet. Dat zou je niet verwachten he.
Dus dan zou je het aantal afwijzingen willen beperken. Dat kan misschien door het wat passiever te maken. Door uit te proberen wat er gebeurt als je om je heen kijkt of daar wel eens iemand op reageert.
Ken je de Goldstein methode? Heel simpele prachtig in stukjes opgebroken positieve manier om dit te oefenen zonder faal ervaringen. Ik vind dat zo een goeie!

-bericht verwijdert-

Hoi Shalin,

Ook ik herken er veel in. Die persoonlijkheidsstoornis hebben we gemeen en dat is lastig en vermoeiend. Gevoelig en onzeker ben ik ook.
Door die onzekerheid heb je het gevoel dat iedereen een oordeel over je heeft. In werkelijkheid zijn mensen gewoon met hun eigen sores bezig in hun kop. Die zijn helemaal niet bezig met beleefd zijn, of aardig zijn, die willen gewoon dat brood hebben of in die bus stappen. Ik vind het knap hoe je je schouders eronder zet, maar ik vraag me af of het handig is om bevestiging te willen krijgen van mensen op straat en in de supermarkt. Als het is om jezelf weer te laten wennen aan mensen om je heen bij het boodschappen doen is het wel nuttig. Nu is het nog eng, maar over een paar weken gaat het misschien al makkelijker. Denk maar zo, je bent voor die onverschillige mensen blijkbaar heel gewoon. Jij voelt je minderwaardig, maar die mensen zien geen verschil.   Dat is toch ook prettig om te merken? Stel je voor als mensen je allemaal zouden aanstaren...

Misschien kun je na het coronaverhaal vrijwilligerswerk gaan doen.  Dat kan vaak al met enkele uren in de week. Je hebt ook vrije-tijds-verenigingen. Daar kun je meedoen met actviteiten en tref je mensen die open staan voor contact met nieuwe mensen.

Is groepstherapie voor jou geen optie?

En nog over je onzichtbaar voelen: Ik denk als je jezelf meer gaat waarderen, dat dat gevoel ook minder wordt. Daarvoor is er wel werk aan de winkel. Je hebt jezelf (en misschien anderen ook wel) vast al heel lang naar beneden gehaald. Als dat zo in je systeem zit dan voel je je in het contact met anderen altijd de mindere.

Sterkte en keep up the good work!

Groetjes, Jan