Ik sprong stiekem een gat in de lucht, afgelopen woensdag. Eindelijk kreeg ik groen licht om met mijn anti-depressiva te stoppen. Nu gebruikte ik al niet zoveel (omdat ik principieel tegenstander van chemische zooi ben, heb ik er steeds op gehamerd om de begindosis van 37,5 mg niet te verhogen - en met succes), maar dit laatste stapje voelde als een doorbraak. Yes, eindelijk weer pilloos en normaal door het leven.

Dat moest gevierd worden. Het leek me gepast om op toch al zo'n feestelijke dag (althans dat had het voor mij als jarenlang trouwe Ajax-supporter moeten worden) eens lekker mezelf te trakteren. Lekker ongezond eten, even het patroon van de vitamientjes, groente en healthy food doorbreken. Even gek doen. En dus snelde ik naar de supermarkt en kocht een zak ovenpatat, een doosje frikadellen en als toetje een Bitterkoekjespudding van Mona. Die was toch in de reclame... ;-)

De avond begon met een kleine kater. Daar kon ik weinig aandoen, dat was meer te wijten aan het slechte spel van Ajax. Maar... dat zou niet de enige kater van de avond (en de daaropvolgende uren en dagen) zijn. Want toen ik zwaar teleurgesteld na de nederlaag van mijn favoriete club mijn bed opzocht, kreeg ik een onplezierige verrassing.

Het leek wel alsof er een vuurwerkshow werd afgestoken in mijn hoofd. Alsof mijn hersenen spontaan besloten hadden om de Macarena te dansen, compleet met stroboscooplamp-effecten. Ik was de hele dag al duizelig en kreeg dit er als extraatje bij: een interne licht- en vuurwerkshow. Nu heb ik weleens ervaren hoe het is als ik te moe ben, dat ik dan letterlijk sterretjes zie. Dit was ook zoiets, maar een paar graden erger. Ik probeerde de iets te alerte hersenmassa van mezelf te bedwingen met ademhalings- en meditatieoefeningen, maar dat zette weinig zoden aan de dijk. Zelfs mijn hoofd rustig op het kussen neerleggen en "niets doen" werkte niet echt... De brain zaps, zoals deze verschijnselen schijnen te heten, bleven komen...

Inmiddels ben ik een paar dagen verder. Ik heb van de huisarts begrepen dat dit "feest" nog circa twee weken zal duren. Vergeleken bij de start met de anti-depressiva, waar ik zes weken lang zo'n beetje alle bijwerkingen heb mogen ervaren (...), is dat dus peanuts. Het lijkt - gelukkig - iets minder te worden en gek genoeg lijk ik de slaap ook weer beter te vatten. Ik heb na een periode van enkele maanden van slapeloosheid gisteren voor het eerst bijna 8 uur geslapen.

Ik vier de kleine succesjes. En dat - 8 uur slapen en echt het gevoel van uitgerust zijn - is er een: een succesje. Net als het niet meer hoeven slikken van anti-depressiva. Tja, en dat mijn hersenen dan besluiten een protestmars te organiseren met lichteffecten... tja, dat neem ik dan maar op de koop toe. Het is nu - hopelijk - immers nog maar een kwestie van tijd eer ook dat "feest" voorbij is.

Depressivio

Ik sprong stiekem een gat in de lucht, afgelopen woensdag. Eindelijk kreeg ik groen licht om met mijn anti-depressiva te stoppen. Nu gebruikte ik al niet zoveel (omdat ik principieel tegenstander van chemische zooi ben, heb ik er steeds op gehamerd om de begindosis van 37,5 mg niet te verhogen - en met succes), maar dit laatste stapje voelde als een doorbraak. Yes, eindelijk weer pilloos en normaal door het leven.

Dat moest gevierd worden. Het leek me gepast om op toch al zo'n feestelijke dag (althans dat had het voor mij als jarenlang trouwe Ajax-supporter moeten worden) eens lekker mezelf te trakteren. Lekker ongezond eten, even het patroon van de vitamientjes, groente en healthy food doorbreken. Even gek doen. En dus snelde ik naar de supermarkt en kocht een zak ovenpatat, een doosje frikadellen en als toetje een Bitterkoekjespudding van Mona. Die was toch in de reclame... ;-)

De avond begon met een kleine kater. Daar kon ik weinig aandoen, dat was meer te wijten aan het slechte spel van Ajax. Maar... dat zou niet de enige kater van de avond (en de daaropvolgende uren en dagen) zijn. Want toen ik zwaar teleurgesteld na de nederlaag van mijn favoriete club mijn bed opzocht, kreeg ik een onplezierige verrassing.

Het leek wel alsof er een vuurwerkshow werd afgestoken in mijn hoofd. Alsof mijn hersenen spontaan besloten hadden om de Macarena te dansen, compleet met stroboscooplamp-effecten. Ik was de hele dag al duizelig en kreeg dit er als extraatje bij: een interne licht- en vuurwerkshow. Nu heb ik weleens ervaren hoe het is als ik te moe ben, dat ik dan letterlijk sterretjes zie. Dit was ook zoiets, maar een paar graden erger. Ik probeerde de iets te alerte hersenmassa van mezelf te bedwingen met ademhalings- en meditatieoefeningen, maar dat zette weinig zoden aan de dijk. Zelfs mijn hoofd rustig op het kussen neerleggen en "niets doen" werkte niet echt... De brain zaps, zoals deze verschijnselen schijnen te heten, bleven komen...

Inmiddels ben ik een paar dagen verder. Ik heb van de huisarts begrepen dat dit "feest" nog circa twee weken zal duren. Vergeleken bij de start met de anti-depressiva, waar ik zes weken lang zo'n beetje alle bijwerkingen heb mogen ervaren (...), is dat dus peanuts. Het lijkt - gelukkig - iets minder te worden en gek genoeg lijk ik de slaap ook weer beter te vatten. Ik heb na een periode van enkele maanden van slapeloosheid gisteren voor het eerst bijna 8 uur geslapen.

Ik vier de kleine succesjes. En dat - 8 uur slapen en echt het gevoel van uitgerust zijn - is er een: een succesje. Net als het niet meer hoeven slikken van anti-depressiva. Tja, en dat mijn hersenen dan besluiten een protestmars te organiseren met lichteffecten... tja, dat neem ik dan maar op de koop toe. Het is nu - hopelijk - immers nog maar een kwestie van tijd eer ook dat "feest" voorbij is.

Rayme

Wat goed, Rayme, dat je kan stoppen met AD. Ik ben vorige week moeten starten met Cymbalta omdat de depressie bleef aanslepen en ik steeds dieper afgleed. Voelde (en nog steeds) mij 'gedwongen' om medicatie te nemen omdat noch therapeut, huisarts, crisisdienst of psychiater met een ander alternatief kwam. Ben gisteren verhoogd, na een week van 30mg naar 60mg. De misselijkheid die eindelijk was geweken, is er nu terug al is het iets minder. Darmen liggen compleet overhoop. Slapen lukte zowiezo al driekwart jaar niet meer en is helaad met ad ook niet opgelost. Ik ben aan het wachten tot ik enig effect voel. Weetniet zo goed wat er zou moeten veranderen. Ik sta er heel erg sceptisch tegenover omdat ik het gevoel heb dat medicatie niet hetgeen is,wat ik nodig heb. De hulpverleners lijken mij hierin niet te begrijpen... Ze doen er allemaal nogal licht over vind ik. Dus daar zit ik erg mee te worstelen. Welke meerwaarde gaat deze chemische rotzooi mij bieden? 
Heb jij dit wel als helpend ervaren en hoe dan? Hoe ben je zo vooruit geraakt dat je nu kan stoppen ermee?

Ik hoop dat het lichtspektakel in je hoofd niet al te lang aanhoudt en je niet teveel afkickverschijnselen hebt... Is toch maar eng hé...

Groetjes, Skanul

Hoi Skanul,

Dank je wel voor je reactie en je complimenten. Wat vervelend om te moeten vernemen dat de anti-depressiva bij jou niet goed aanslaat; helaas weet ik uit ervaring hoe rot die bijwerkingen kunnen zijn. Ik heb zo'n beetje alle bijwerkingen van Venlafaxine gehad. Als je de bijsluiter pakt, scoor ik bijna 1 op 1. Gekscherend noem ik dat weleens mijn checklist van ellende.

Ik herken een aantal dingen uit je verhaal. Zo heb ik ook ervaren dat professionals niet altijd begrijpen wat je wilt. Laat ik vooropstellen dat ik geen dokter ben, wel denk ik dat je zelf jouw eigen lichaam het beste kent. Dat is ook waarom ik vanaf het prille begin - toen de plaatsvervangende (vreemde) huisarts mij anti-depressiva voorschreef - erop gehamerd heb dat ik de regie hou over wat voor rotzooi ik toelaat in mijn lichaam. Als ik haar haar zin had gegeven, zat ik binnen twee weken op het 6-voudige.... Daar trapte ik, depressief of niet (maar zeker niet gek!), dus niet in. Het advies dat ik voor je heb, Skanul, is om goed te luisteren naar jouw lichaam en naar wat jij nodig hebt.

Misschien is het beter om een second opinion te raadplegen. Ik heb zelf na een week of zes, zeven mijn psycholoog gedag gezegd. Ik merkte dat ik nauwelijks vooruitgang boekte, dat er na deze termijn geen overdracht had plaatsgevonden (mijn vorige psycholoog ging met pensioen) en dat een behandelingsplan opstellen klaarblijkelijk twee maanden of meer moest kosten. Dat voelde niet goed voor mij en dus ging ik op zoek naar een andere psycholoog. Eentje, die goed naar me luistert en mij echt serieus neemt. Toegegeven, ik heb soms het geval dat ze mij zag als een "casus" ipv als mens, maar dat hebben we kunnen uitspreken. De sessies verlopen nu beter dan ooit.

Nog een punt van herkenning is slapeloosheid. Sinds augustus verleden jaar heb ik hooguit drie of vier nachten langer dan 7 uur geslapen (en slechts een enkele keer had ik het gevoel van uitgerust zijn). Gelukkig heb ik nu twee nachten achter elkaar heel goed geslapen. Ik heb het idee dat die rot AD mij juist belette om goed te slapen (ook al wilden de professionals mij anders doen geloven: het zou de depressie zelf zijn...). Ook hierover zou ik je willen aanraden om een goed gesprek te voeren met je psychiater of behandelaar. Hij of zij heeft ervoor geleerd. Jij bent de cliënt, dus degene die iets voelt. Breng dat goed onder woorden. Hoe specifieker, des te beter.

Je wilt weten hoe ik ertoe gekomen ben om te kunnen stoppen met de AD. Welnu, dat was een flinke strijd met mezelf. Ik heb eerst een fiets aangeschaft (moest mijn auto wegens omstandigheden wegdoen) en heb flink wat kilometers gemaakt. Ook sport ik twee keer per week in een fitnesscentrum. Daar werk ik aan mijn kracht en conditie. Telkens als ik dat doe, voel ik me ook beter "in mijn hoofd". Inmiddels heb ik ook kennisgemaakt met het effect van (kick)boksen. Ik heb een proeftraining gedaan en voelde me na afloop moe, maar uiterst voldaan. Reden waarom ik volgende maand me definitief ga aanmelden bij die sportschool. Kortom: beweging en sporten helpt je om je fysieke en mentale toestand te verbeteren. Dat moet je overigens ervaren, en niet zomaar van iemand (ook niet van mij) aannemen.

Kortom, Skanul, luister naar je lichaam. Praat met je behandelaar. Deel je twijfels en angsten. Hoe beter je dat onder woorden kunt brengen, des te meer ze rekening met je kunnen houden. En verder kan ik je alleen maar zeggen: hou vol... Zoek een vorm van beweging (sporten, wandelen, fietsen, etc.) en - ik moet toegeven dat ik hierover nogal sceptisch was - praat veel over je gevoelens, angsten en gedachten. Neem maar van mij, ervaringsdeskundige en scepticus bij uitstek, dat al die kleine stapjes je vooruit helpen.

Ik hoop dat je hiermee iets kunt. Laat het me gerust weten als ik je verder ergens mee kan helpen. Ok?

Sterkte

Groetjes,

Rayme

P.S. Het lichtspektakel is best raar. De gedachte dat ik kortsluiting zou kunnen krijgen in mijn hersens is eng. Tja en verder... herkader ik het maar... het is eigenlijk net alsof ik 24/7 dronken ben, maar dan zonder een druppel alcohol te hebben gedronken. ;-)

Hoi Rayme,

Helder, jouw verhaal!  Wat goed dat sport je er doorheen helpt. Ik hoor dat dikwijls: in beweging blijven. Ik ben echter geen sportief type, en nu, na maanden niet slapen ben ik zoooo moe dat een tochtje naar de winkel al vermoeiend is. Zal dus op zoek moeten gaan naar andere dingen die mij energie kunnen geven. Vooralsnog hou ik me bezig met mn drie kinderen. Die geven me, naast veel drukte, ook veel afleiding. 
Assertiviteit naar de hulpverlening moet ik nog aanleren. Het gaat ook om vertrouwen kunnen hebben in mensen ed. Laat het daar nu elke keer mislopen bij mij... Mijn verhaal durven vertellen, praten over emoties,... Het is allemaal heel erg beladen. Daardoor ga ik in de therapie heeeeel traag vooruit. Door de depressie die een half jaar geleden werd vast gesteld en het toelaten daarvan, ben ik gestagneerd in mijn eigen proces. Maakt dat ik gigantisch vast zit en geen kant meer op kan. Dus werd het medicatie... Ik moet nog zien hoe het mij kan helpen...

In elk geval bedankt voor je reactie!

Groetjes, Skanul

Hoi Skanul,

Zal ik je iets opbiechten? Ik was tot voor kort ook verre van sportief. Ik heb, geloof ik, op mijn 21e voor het laatst een keer gefietst... Je kunt je misschien voorstellen wat er gebeurde toen ik - ik ben nu 47 - voor het eerst sinds tijden op een fiets klom. Dat was behoorlijk wennen, haha. Wat ik vooral gedaan heb is voor mezelf een weg zoeken om de strijd tegen de demonen te winnen en te leren om te gaan met mijn depressie. Juist dat laatste, leren omgaan met mijn depressie, heeft mij verder geholpen.

Ook ik had - zeker in de eerste weken - weinig energie om ook maar iets te doen. Ik heb mezelf dus maar aangeleerd om kleine stapjes te nemen. Zo stelde ik de drie stapjes-regel in. Ik stond op om 10.30 uur (het uit mijn bed komen was al de eerste kleine stap, maar die telde ik niet mee) om dan mijn ontbijt te nemen, gezicht te wassen en mijn tanden te poetsen. En dan begon ik met drie dingen: een telefoontje plegen naar schuldeisers (als gevolg van mijn depressie moest ik met mijn bedrijf stoppen en bouwde ik schulden op), een mailtje sturen naar iemand en/of iets uitzoeken op het internet. Steeds die kleine stappen nemen en "schoon denken" (als ik een terugval had, begon ik weer even op nul. Keek naar de vraag: wat ging er wel goed? En wat kan ik nu stoppen, zodat ik meer energie overhoudt?) hielpen mij - met vallen en opstaan - vooruit.

Ik kan niet voor jou spreken (of voor iemand anders - immers: elke depressie is anders en elk persoon ervaart het op zijn eigen wijze) en ik denk dat het je helpt als je iets zoekt wat je energie geeft. Ik weet niet hoe oud je kids zijn, maar misschien kun je juist iets ondernemen met hen. Samen naar het bos. Wandelen op het strand. Of iets anders. Geen drie, vijf of tien dingen. Begin met 1. Ga daarmee aan de slag. Zie het als een overwinning op jezelf als je daarmee start en een extra bonus als je het blijft volhouden. En als het even niet gaat... haal jezelf dan niet naar beneden. Dat helpt niets. Ik ken je natuurlijk niet, maar ik ben ervan overtuigd dat je vast wel iets kunt bedenken wat je energie geeft. Zelf heb ik - ook al had ik veel gevoelens van schuld en schaamte - af en toe de stoute schoenen aangetrokken en ben zomaar naar een kerstconcert gegaan in een kerk, waar ik niemand kende. Ik had wel aanspraak, maar kon niet zo goed verbinding met anderen leggen. Maar... het gevoel dat ik overhield hieraan was... een gevoel van kracht. Ik had dit obstakel maar mooi overwonnen. En het concert was nog mooi ook. ;-)

Je schrijft dat je assertiviteit naar de hulpverlening nog moet aanleren. Ik snap dat heel goed en - ik weet niet of je eraan toe bent - maar misschien kun je een assertiviteitstraining/-cursus volgen, in elk geval zodanig dat je kunt aangeven wat je wilt, wat je verlangt, wat je nodig hebt en wat je dwars zit. Ik snap best dat het nu overkomt dat ik het "allemaal" wel weet. Dat is zeker niet zo, hoor. Ik heb dit ook moeten leren. En ik hoop dat ik je enigszins kan inspireren om actie te nemen.

Stap 1 is bewustzijn: ik heb een ziekte en die doet dit met mij... Dat wil ik niet. Ik wil het anders (aan jou om te formuleren hoe dan...). Stap 2 is dat je helder helpt dat je wilt veranderen. Als je weet wat je wilt veranderen, kun je ook ontdekken welke hulp je nodig hebt. Dat kan soms zoiets simpels zijn als een luisterend oor van een vriend(in). Of meer begrip van je behandelaar(s).

Ik lees dat je het vertrouwen in mensen bent kwijtgeraakt. Dat doet die rotziekte helaas ook: je verliest het gevoel van verbinding met jezelf - en dus is het ook lastig om je met anderen te verbinden. Sterker nog, ik weet niet hoe het bij jou is, maar bij mij zijn "vrienden" hard weggelopen. Ze wisten niet hoe ze moesten reageren op mijn ziekte, dus... bleven ze maar weg. Ik heb stiekem weleens gedacht dat ze dachten dat mijn "stoornis" besmettelijk zou zijn. Stel je voor... ! (lol).

Maar goed even terug naar jou: het feit dat je dat inziet, is een heel goed teken. Ik kan me namelijk voorstellen dat dit een ongewenste situatie is (bewustzijn stap 1), die je wilt veranderen (stap 2). Nu kun je - eventueel samen met je vriend(inn)en en/of je behandelaar gaan nadenken over wat je kunt doen om het vertrouwen in mensen te herwinnen. Ik weet zeker dat ze je kunnen helpen. En eigenlijk geldt dat ook voor het zoeken naar iets dat je energie geeft. Nu je weet dat je dingen wilt doen die je energie geven, kun je een lijstje maken. Lekker brainstormen. Er zijn vast genoeg dingen te verzinnen. Of niet? :-)

Als ik het goed begrijp, heb je veel meegemaakt. Logisch, want je krijgt niet voor niets een depressie. Het beste advies dat ik je kan geven is: zoek bondgenoten. Mensen die om je geven en je kunnen helpen. Dat hoeven niet per se vrienden te zijn. Ik heb bijvoorbeeld zelf een buddy gehad van Humanitas, spreek om de drie weken met de dominee (die heb ik gebeld, toen ik hoorde dat ik een zware depressie had met suïcide gevoelens en gedachten - oftewel: bad shit...) en kan gelukkig goed opschieten met mijn huisarts. Juist dat praten helpt je, ook al voelt dat nog niet zo en vind je dat nu nog moeilijk.

Ik hoop dat ik je door een deel van mijn verhaal met je te delen heb mogen inspireren en dat je iets hebt aan mijn tips. Kijk maar of ze voor je werken, proberen kan geen kwaad, toch? En - geloof me, ook al wil ik benadrukken dat ik geen arts ben en dus alleen mijn persoonlijke mening met je deel - ik weet bijna zeker dat deze simpele stappen meer uitrichten dan medicatie.

Ik wens je veel sterkte toe, Skanul.

Zorg goed voor jezelf en je kids.

Warme groet,

Rayme