Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Genoeg


#1

beste allemaal, ik heb er genoeg van , genoeg van alle problemen . Ik vecht al dertig jaar tegen de steeds terug kerende depressieve gevoelens, tegen  het negatieve eigenwaardegevoel, tegen de identiteitsproblemen. Ik heb zoveel problemen met mezelf en dan zijn er ook nog vele problemen rondom mij waarin ik betrokken ben. De zorg voor mijn bejaarde moeder waarin mijn pa geen enkele rol speelt. Mijn pa is heel narcistisch en draagt helemaal niks bij in de zorg omtrent mijn moeder zodat alles voor mij en mijn zus valt. Ik ben elke dag doodmoe en depressief zijn treedt op de voorgrond. Ik denk dat ik niks waard ben ik schat me helemaal niet hoog in, wat een gevolg is van mijn verleden. Het gevolg is dat ik het moe ben, mag ik het moe zijn? Is het aanvaardbaar dat ik niet meer kan? In mijn omgeving zeggen ze dat ik moet verder doen maar zij  voelen niet mijn pijn. Ik begin er sterk aan te twijfelen als het geluk voor me nog is weggelegd. Ik voel me dagelijks doodmoe en ook de medicijnen  spelen daarin een rol. Ik ben nu 52 stilletjesaan tijd om gelukkig te worden maar het leven en zijn problemen vallen me te zwaar ik ben te gevoelig en de problemen spelen een te grote rol het verleden wordt nog dagelijks herbeleeft ik heb er genoeg van waar en met wie kan ik daar over praten met welke instanties wie wil er nu horen dat je er genoeg van hebt? Ik weet het niet meer ...
Antwoord

#2

(19-05-2019, 13:28)cyranno schreef: beste allemaal, ik heb er genoeg van , genoeg van alle problemen . Ik vecht al dertig jaar tegen de steeds terug kerende depressieve gevoelens, tegen  het negatieve eigenwaardegevoel, tegen de identiteitsproblemen. Ik heb zoveel problemen met mezelf en dan zijn er ook nog vele problemen rondom mij waarin ik betrokken ben. De zorg voor mijn bejaarde moeder waarin mijn pa geen enkele rol speelt. Mijn pa is heel narcistisch en draagt helemaal niks bij in de zorg omtrent mijn moeder zodat alles voor mij en mijn zus valt. Ik ben elke dag doodmoe en depressief zijn treedt op de voorgrond. Ik denk dat ik niks waard ben ik schat me helemaal niet hoog in, wat een gevolg is van mijn verleden. Het gevolg is dat ik het moe ben, mag ik het moe zijn? Is het aanvaardbaar dat ik niet meer kan? In mijn omgeving zeggen ze dat ik moet verder doen maar zij  voelen niet mijn pijn. Ik begin er sterk aan te twijfelen als het geluk voor me nog is weggelegd. Ik voel me dagelijks doodmoe en ook de medicijnen  spelen daarin een rol. Ik ben nu 52 stilletjesaan tijd om gelukkig te worden maar het leven en zijn problemen vallen me te zwaar ik ben te gevoelig en de problemen spelen een te grote rol het verleden wordt nog dagelijks herbeleeft ik heb er genoeg van waar en met wie kan ik daar over praten met welke instanties wie wil er nu horen dat je er genoeg van hebt? Ik weet het niet meer ...
Lieve Cyranno,

Wat rot dat je je zo naar en somber voelt, bah.
Je vraagt of je het moe mag zijn, natuurlijk mag dat, daar heb je alle recht op. Als ik het zo bekijk dan heb je zoveel punten aan jezelf, wat begrijpelijk is, dat je daar al genoeg aan hebt. Ik denk dat de zorg die je overneemt dat dat teveel is, je moet wel altijd aan jezelf blijven denken he. Als je jezelf niet goed kunt helpen, op wat voor manier dan ook, dan kun je ook een ander niet helpen. Niemand wilt dat jij jezelf inlevert voor een ander, en dat hoort ook niet zo als je zelf nog dingen aan het ondergaan bent.. Soms zijn dingen gewoon teveel. Je hoeft je er niet schuldig over te voelen, want je voelt zoals je je voelt en dit is voor jou ook geen keuze.

Ik denk dat je voor je trauma's, als je die serieus elke dag herbeleefd, wat mij ontzettend zwaar lijkt, een soort therapie voor moet hebben, hoe sta je daar tegenover? Want dat soort dingen gaan niet vanzelf weg, dat zul je zelf ook wel doorhebben.

Nou meid, we berichten nog en ik wens je alle kracht, steun en good vibes toe. Geef niet op!

Groetjes van Shalin  Heart
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-05-2019, 10:05 door Jorin.)

Hoi Cyranno,

Ja, je mag moe zijn. Luister je daar ook naar? Zorg je goed voor jezelf?
Je kan niet voor een ander zorgen als je zelf een wrak bent hè (wat Shalin ook al zegt)
Dan moet de zorg voor je moeder op een andere manier geregeld worden.

Je geeft aan dat je vader narcistisch is. Daar kan je dan geen hulp van verwachten. Het is zoals het is. Wat je ook zegt of doet, dat gaat niet veranderen. 
Stel dat hij overleden was, dan stonden jullie er ook alleen voor. Het komt vaker voor.

Wie is jouw omgeving? Heb je partner, kinderen, vrienden, andere familie?
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-05-2019, 13:30 door cyranno.)

(19-05-2019, 15:13)Shalin schreef: Lieve Cyranno,

Wat rot dat je je zo naar en somber voelt, bah.
Je vraagt of je het moe mag zijn, natuurlijk mag dat, daar heb je alle recht op. Als ik het zo bekijk dan heb je zoveel punten aan jezelf, wat begrijpelijk is, dat je daar al genoeg aan hebt. Ik denk dat de zorg die je overneemt dat dat teveel is, je moet wel altijd aan jezelf blijven denken he. Als je jezelf niet goed kunt helpen, op wat voor manier dan ook, dan kun je ook een ander niet helpen. Niemand wilt dat jij jezelf inlevert voor een ander, en dat hoort ook niet zo als je zelf nog dingen aan het ondergaan bent.. Soms zijn dingen gewoon teveel. Je hoeft je er niet schuldig over te voelen, want je voelt zoals je je voelt en dit is voor jou ook geen keuze.

Ik denk dat je voor je trauma's, als je die serieus elke dag herbeleefd, wat mij ontzettend zwaar lijkt, een soort therapie voor moet hebben, hoe sta je daar tegenover? Want dat soort dingen gaan niet vanzelf weg, dat zul je zelf ook wel doorhebben.

Nou meid, we berichten nog en ik wens je alle kracht, steun en good vibes toe. Geef niet op!

Groetjes van Shalin  Heart
Beste Shalin, ja ik voel me somber en naar en heb er genoeg van. Met de zorg voor mijn moeder kijken we voor een woonzorgcentrum want mijn pa draagt niks bij en leeft voor zichzelf hij geeft haar nog geen glas water . Alles is voor ons en het personeel daarbij is hij vaak laat thuis voor zijn duiven en dan moeten we daar overnachten en zo. Hij is de reden van het traumatisch ervaren van het verleden want hij is de reden van de ontwrichting van ons gezin . Nu gaan we zondag een spoedvergadering doen en we plaatsen ons ma in een woonzorgcentrum. Hij zal buiten zichzelf zijn van woede maar we zetten door. Het is moeilijk maar het moet. Ja het is teveel omdat ik mezelf ook altijd in de weg sta met mijn laag eigenwaarde gevoel en mijn identiteitsproblemen en stemmingswisselingen. Ik  wil gewoon gelukkig zijn na zo een zwaar verleden is dat hoog tijd. Maar ik heb het gevoel dat ik het leven niet moe mag zijn de psychologe en psychiater kiezen voor het leven en het genezen maar willen niks horen van opgeven dat frustreert me matig. Ik ga mijn best doen bedankt voor jouw reactie en tot hoors shalin.

(20-05-2019, 10:05)Jorin schreef: Hoi Cyranno,

Ja, je mag moe zijn. Luister je daar ook naar? Zorg je goed voor jezelf?
Je kan niet voor een ander zorgen als je zelf een wrak bent hè (wat Shalin ook al zegt)
Dan moet de zorg voor je moeder op een andere manier geregeld worden.

Je geeft aan dat je vader narcistisch is. Daar kan je dan geen hulp van verwachten. Het is zoals het is. Wat je ook zegt of doet, dat gaat niet veranderen. 
Stel dat hij overleden was, dan stonden jullie er ook alleen voor. Het komt vaker voor.

Wie is jouw omgeving? Heb je partner, kinderen, vrienden, andere familie?

Beste Jorin bedankt voor je reactie. Ik heb een partner met wie ik sinds kort samen woon. Ik heb twee goede vriendinnen en een oudere zus. Met mijn vriendinnen heb ik heel goed contact één is zelfs als een zus voor me. Maar ze snappen niet dat ik zo een vader heb en hoe hij ons gezin heeft ontwricht en nog doet elke dag. Zij zelf hadden een vader die zorg droeg voor hun moeder en kunnen het zich niet inbeelden wat een narcist inhoudt. Zelfs mijn psycholoog kan er niet inkomen want die had ook een normale vaderfiguur. We hebben besloten ma naar een woonzorgcentrum te doen want elke dag met ons vader is een waar trauma . We zouden er beiden onderuit gaan mijn zus en ik maar ik nog het meest daar ik borderline heb en depressies heb. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen wandel vaak, neem mijn medicijnen en ga naar de dokter psychiater en osteopaat. Maar ik heb last van zware depressies en stemmingswisselingen . Het dertig  haar vechten tegen mijn ziekte en geen hulp of te laat , het zware verleden en het verlies van bijna alles geen vaste relaties geen huwelijk geen kinderen geen werk veel pijn vele vriendschappen ook verloren, eisen nu zijn  tol. Het leven wordt zwaar en daar wil de psychologe niks van horen zij kiest voor genezing en het leven dat het zwaar is ja daar kunnen ze volgens mij niet inkomen want ze hebben het zelf niet weten niet hoe je kan lijden. Ja mijn pa gaat nooit veranderen dat is waar hij zal alleen achter blijven en dat zal niet lang meer duren , het doet pijn. Bedankt voor je reactie he jorin dat is lief .
Antwoord

#5

Hoi Cyranno, alleen al de omgang met een narcist is doodvermoeiend. Ik ben er 30 jaar jaar mee samen geweest, en nu 5 jaar geleden gescheiden. Pfftt..wat een opluchting. Het is inderdaad bij alles een kwestie van doorzetten. Laat je niet van gedachten veranderen, ook niet door krokodillentranen. Je kent het vast wel.. Van je vader kun je niet scheiden, maar ik zou zeggen: probeer contact met hem zo veel mogelijk te vermijden.
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-05-2019, 21:59 door Jorin.)

Gelukkig heb je ook lieve mensen om je heen. Denk dat jullie er goed aan doen en jullie misschien ook geruster kunnen zijn als zij straks in een woonzorgcentrum zit.
Echt goed van je dat je wel goed voor jezelf blijft zorgen ondanks alles.

Mensen kunnen zich vaak pas iets voorstellen als ze het zelf van dichtbij mee maken. Ik denk dat je hier op het forum wel begrip ontvangt. Van Positiva dus en vast nog wel anderen ook. Ik ken zelf vanuit mijn omgeving verhalen over narcisten en heb zelf genoeg gehoord en meegemaakt om te snappen hoe complex en verdraaid het gezinsleven met een narcistische ouder kan zijn. Dat je daar het een en ander aan overhoudt is niet meer dan logisch.
Het verrotte is dat hij je vader is, dat maakt het lastig en zo pijnlijk. Ergens qua gevoel hoop je nog altijd op een goede band denk ik, ook al weet je dat het niet gaat veranderen.
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-05-2019, 11:11 door cyranno.)

(20-05-2019, 17:02)Positiva schreef: Hoi Cyranno, alleen al de omgang met een narcist is doodvermoeiend. Ik ben er 30 jaar jaar mee samen geweest, en nu 5 jaar geleden gescheiden. Pfftt..wat een opluchting. Het is inderdaad bij alles een kwestie van doorzetten. Laat je niet van gedachten veranderen, ook niet door krokodillentranen. Je kent het vast wel.. Van je vader kun je niet scheiden, maar ik zou zeggen: probeer contact met hem zo veel mogelijk te vermijden.
Beste Positiva, wat erg dat je dit ook heb meegemaakt 30 jaar en wat goed dat je de scheiding hebt kunnen in gang zetten. We gaan doorzetten , we kunnen dit niet meer elke dag weer contact met hem is niet  mogelijk. Hebben al nieuws gehad , vanaf juli zou ma terecht kunnen in een woonzorgcentrum voor kortverblijf en daarna wachten op een plaats voor vast verblijf. We moeten dan wel de confrontatie met hem aangaan voor het te melden dat zal ook heel wat zijn. Ja echt een narcist hij geeft mijn ma nog geen glas water als het nodig is steeds moeten we er zijn en hij gaat weg wanneer hij wil en dan zitten we daar tot s avonds laat of moeten er slapen omdat ma alleen niet kan zijn. Mijn vader heeft altijd voor zichzelf geleefd en voor niemand anders zal alleen eindigen.

(20-05-2019, 21:58)Jorin schreef: Gelukkig heb je ook lieve mensen om je heen. Denk dat jullie er goed aan doen en jullie misschien ook geruster kunnen zijn als zij straks in een woonzorgcentrum zit.
Echt goed van je dat je wel goed voor jezelf blijft zorgen ondanks alles.

Mensen kunnen zich vaak pas iets voorstellen als ze het zelf van dichtbij mee maken. Ik denk dat je hier op het forum wel begrip ontvangt. Van Positiva dus en vast nog wel anderen ook. Ik ken zelf vanuit mijn omgeving verhalen over narcisten en heb zelf genoeg gehoord en meegemaakt om te snappen hoe complex en verdraaid het gezinsleven met een narcistische ouder kan zijn. Dat je daar het een en ander aan overhoudt is niet meer dan logisch.
Het verrotte is dat hij je vader is, dat maakt het lastig en zo pijnlijk. Ergens qua gevoel hoop je nog altijd op een goede band denk ik, ook al weet je dat het niet gaat veranderen.

Beste Jorin ja gelukkig heb ik wel twee goede vriendinnen om me heen. Op het forum heb ik ook veel begrip ben blij hier te mogen zijn is verrijkend en leerrijk en steunend. Ja ik had het hard als kind en als tiener en al vroeg begonnen de depressies en de borderline. Lang heeft het geduurd eer ik enige hulp mocht ontvangen en enige medicijnen . Het was dertig jaar lang overleven . Nu heb ik het gevoel dat het genoeg is geweest ik wil gelukkig zijn en ik kan er geen verdriet of trauma's nog bijnemen. Maar helaas zit het leven zo niet in elkaar leven is veel verdriet en als je gevoelig bent... Ja ik doe mijn best. Hopen op beterschap bedankt cyranno
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  genoeg Started by cyranno
9 Replies - 1,803 Views
21-12-2020, 17:22
Laatste bericht: paulien moesker
  Niet leuk genoeg Started by Heintje1988
10 Replies - 3,811 Views
26-10-2019, 11:43
Laatste bericht: Heintje1988



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)