Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Geloof, hoop en liefde


#11

Deal!!! Smile
Antwoord

#12

Hoi allemaal,

Dank Zip voor dit topic.
En allemaal voor reageren.
Het liedje van de Panters, Sanna, lijkt me ook heel mooi.
Ik ga er nog op een rustig moment wat beter naar luisteren.

Want ik vraag jullie hulp bij dit:

Sinds augustus dit jaar, bijna 3 maanden nu, gaat het Echt Heel Goed met mij.
Ik heb het idee dat ik nu Echt Beter ben. Het voelt - na een IEMT sessie - alsof er in mij iets is opgelost, iets wat mij dwars zat en neerhaalde, mijn energie vrat.

[Ik kan wel vertellen wat, al is het misschien een beetje een zijstraat. In die IEMT sessie, dat is een soort turbo regressie, gaat heel vlug heel diep, duurt maar een uur of miss 1,5 - in die sessie kwam ik bij het moment dat "ik" i.e. mijn ziel ofzo in de baarmoeder van mijn moeder binnenkwam. En hoe ik "uit" mijn "vorige leven" tuimelde. Ik was een soort jonge soldaat, ik had een zandkleurig pak of uniform aan. Ik was een heel verlopen type, geld noch goed op aarde, ik was los, niemand zorgde voor mij en ik hoefde voor niemand te zorgen. Maar: ik was heel gelukkig, een flierefluiter, een levensgenieter. Ik was daar lekker aan het zuipen, kletsen, zingen, flirten (?) kortom genieten zoals ik dat blijkbaar gewoon was. Ik viel haast letterlijk uit dat leven; ik struikelde over de drempel en brak mijn nek, ofzo, of misschien gooiden ze me eruit omdat ik niet kon betalen of had ik iemand beledigd of iets dergelijks. Ik herinner me, voelde heel sterk, voel nog, de verbazing van uit dat leven en in dit leven te vallen, en de blijdschap, de onbezorgdheid, het enorme genieten van dat leven. Wat ik in dit leven altijd zo node heb gemist. Anhedonie was het voornaamste kenmerk van mijn chronische depressie: van niets kunnen genieten.

Sinds die ervaring, die sessie, voel ik die vrolijkheid weer en kan ik weer van het leven genieten.

Ik stel me (ook) voor dat ik in dit leven "te leren" heb/had, om wel verbonden te zijn met anderen, zorg te ontvangen en te geven, verbinding. En iets als verantwoordelijkheid. Nou haha met vlag en wimpel bloody serious braaf stuudje me.]

Dus... het gaat nu goed met me, ik zit lekker in mijn vel.
Ik ben sinds 5 jaar fulltime thuismoeder (central home and child executive haha) omdat ik me tijd en ruimte wilde gunnen voor herstel (weer werken lukte ook gewoon niet, liep elke keer op nieuwe depressie uit). Maar nu wil ik weer eruit. En ik ga ook. Ik zorg ervoor dat het thuis loopt, schoon is, eten op tafel kinderen verzorgd etc., ik sport, en ik wil zelf iets doen, werk dus.

Sinds oktober werk ik een ochtend in de week op de markt, (bio groentekraam), wel vroeg op maar heerlijk ik geniet.

Daarnaast wil ik verder met IEMT, eind deze maand ga ik de cursus volgen zodat ik ook mensen ermee kan helpen (ik was al psycholoog en heb al eerder een eigen praktijk gehad, in ontspanningsbegeleiding, liep totaal niet nul betalende klanten, OK twee in een half jaar, maar ik wil maar zeggen, ik zet nu kleine stapjes en ik heb al een en ander in huis).

MAAR het loopt (nog steeds niet echt) goed tussen mijn man en mij.
Toen ik nog depressief was, afgelopen anderhalf jaar, ging het steeds slechter, hij zat er echt door omdat hij veel moest overnemen (boodschappen e.d.). Het was voor hem ook heel zwaar. Hij heeft ergens de hoop opgegeven (op het leven wat hij ooit had gewild, wij allebei flitsende carrieres, vakanties naar de Malediven e.d., 3x per week stomende sex of?).

En nu... hij vertrouwt het niet (denk ik). Ik heb al eerder "goede" periodes gehad... voor mij is het verschil tussen toen en nu heel duidelijk. Nu heb ik de basis rechtgezet, en heb ik toegang tot een soort bron van energie, levensenergie, vreugde... toen leefde ik op "kom op, kop op, doorzetten" - omdat het moest. Terwijl ik inteerde op mijn beperkte energievoorraad.

Ik weet niet of hij het niet vertrouwt, of dat hij de hoop gewoon kwijt is en niet terugkrijgt.

Vrijen wil ik niet... ik vertrouw dat het wel weer komt... maar ik ben gewoon ("") heel druk nu met alle dingen doen die ik altijd al wilde maar waar ik nooit puf, energie, kracht voor had. Inhaalslag. Sex staat bij mij niet bovenaan. Hij voelt zich verwaarloosd. Hij reageert kribbig of cynisch op mij op dingen die ik doe of hoe ik ze doe, zodra het niet volgens zijn wensen, ideeen, verwachtingen is. Hij denkt dat ik dingen stukmaak, verkeerd aanpak, levert kritiek... totaal geen vertrouwen.

Laat staan enthousiasme. Laat staan dat hij deelt in mijn enthousiasme, mijn "levensgeist", mijn blijdschap dat ik daar eindelijk weer op aangesloten ben. Ik ben gestopt met hem erover te vertellen, hij kan het immers moeilijk geloven, en probeer het maar voor te leven... maar niets helpt.

Ik ben daarover teleurgesteld, maar probeer de moed en hoop erin te houden. Lief te doen. Dingen te kopen, maken die hij lekker vindt. Als hij spierpijn heeft (nogal fanatieke sporter) masseer ik hem. Vraag naar zijn (werk)verhalen. Toon interesse. Geef hem ruimte zijn eigen dingen te doen (sport met name). Moedig hem aan met vrienden af te spreken voor andersoortige eieren (die hij bij mij niet kwijt kan).

Maar gisteravond weer... Hij zegt dan soms dingen - als we ruzie krijgen doordat ik het niet blijf pikken, dat kritische gedoe, ik trek wel grenzen - dat we niet bij elkaar passen, dat het nooit meer wat wordt etc. Dat vind ik zo moeilijk en verdrietig. Hij wilde er niet over praten ("dat lost toch niets op" "niet nu, ik moet morgen vroeg op" of de kinderen zijn erbij dan gaat het ook niet)

Ik had zo gehoopt dat het beter zou gaan als het met mij beter gaat... nu hoor ik hem zeggen dat ik zo anders ben, dat hij moet wennen... misschien vindt hij mijn "bevrijde zelf" wel helemaal niet leuk?

Hoe verander ik het verhaal bij anderen, nu het voor mezelf zo duidelijk is veranderd?
Hoe krijg ik mijn partner mee in mijn herstel?
Dit probleem had ik niet voorzien, en heb ik ook nergens over gehoord/gelezen.
Toen ik "ziek en zielig" was, was hij "sterk en nodig"... en nu?

Pfff... bedankt voor het lezen en jullie reacties!!

Hartelijke groet,

Verder vrolijke Vera =)
Antwoord

#13

(14-11-2018, 12:20)Vera_73 schreef: Toen ik "ziek en zielig" was, was hij "sterk en nodig"... en nu?
Hoi Vera,

Welkom terug.

Ik denk dat de crux zit in bovenstaande zin. Ik herken dat bij mezelf. Zolang iemand me nodig heeft, ben ik er helemaal voor diegene. Zodra de persoon het zelf kan, haak ik af. 
En bij jou is het nog wat erger voor de helper, want je draagt je hiep-hiep-hoera gevoel misschien net zo tegen je partner uit als je dat hier doet?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook wat moeite mee heb, zoals jij je uit. Ik denk altijd 'goede wijn behoeft geen krans.' Dus als die krans in hoofdletters wordt geschreven, heb ik mijn twijfels.

Bovendien gaat het wel erg over jou en zien we je nu ineens weer terug, op het moment dat je wat nodig hebt. Als je in je relatie ook zo handelt, kan ik me de ergernis bij je partner wel voorstellen.

Sorry als dit niet de reactie is die je wenst, maar misschien dat het inzicht je kan helpen.

groet,
Ray
Antwoord

#14

Dank voor je reactie Ray.

Het klopt dat mijn man zich af en toe stoort aan mij; "bij jou is ook alles leuk".
Tegelijk roept het bij mij de vraag op: waarom "mag" ik niet juichen als ik me verheug?
Reken er maar op dat ik ook uit mijn vel spring of uit de pan veeg als ik kwaad ben.
Sinds ik me beter voel, leef ik mijn emoties meer uit; ik blijf er niet mee zitten. Misschien gedraag ik me temperamentvoller. Dat is anders dan vroeger en behaagt misschien niet iedereen... ik heb geleerd dat er maar eentje nr. 1 is, en dat is toch echt ik. Dan kan ik ook meer en duurzamer geven en zorgen.

Ik waardeer het dat je je uitspreekt wat betreft dat ik hier alleen kom als ik wat nodig heb.
Het klopt natuurlijk. Dit forum vervult voor mij een specifieke rol; voor bepaalde persoonlijke en depressie gerelateerde vragen, die ik niet zo 123 met mensen in mijn fysieke omgeving kan delen. Waarbij privacy een rol speelt.


Wat zou het alternatief zijn? Een soort rol als moderator?

Hoe blij ik ook ben met dit forum, ik heb in het verleden al vaak meegemaakt dat het voor mij een valkuil is te veel tijd en energie in online communities te steken. Vooral waar het persoonlijke zaken betreft. Dan gaat het lijken of ik meer, "echter", online leef... en dat doet mijn echte offline leven en gevoel, dat ik erin sta, geen goed. Het gaat dan ten koste van de tijd die ik kan besteden aan het zien of spreken van mensen, sporten. En de verbinding met hen.

Maar nu vraag ik me wel af... ben ik degenen die hier wel veel (meer) aanwezig zijn iets verschuldigd?

Je mag me altijd "erbij" roepen, als iemand me iets wil vragen en ik krijg een mention of een bericht, reageer ik. Zodra ik gelegenheid heb. Meer kan ik op dit moment niet betekenen, ook uit zelfbescherming.

Nogmaals Ray, dank voor je reactie. Ik laat het nog op me inwerken, of dit nou hetgeen is, wat mijn partner en onze liefde dwars zit? Andere inzichten en reacties zijn ook van harte welkom.


Hartegroet,

Vera


RayHoi Vera,

Welkom terug.

Ik denk dat de crux zit in bovenstaande zin. Ik herken dat bij mezelf. Zolang iemand me nodig heeft, ben ik er helemaal voor diegene. Zodra de persoon het zelf kan, haak ik af. 
En bij jou is het nog wat erger voor de helper, want je draagt je hiep-hiep-hoera gevoel misschien net zo tegen je partner uit als je dat hier doet?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook wat moeite mee heb, zoals jij je uit. Ik denk altijd 'goede wijn behoeft geen krans.' Dus als die krans in hoofdletters wordt geschreven, heb ik mijn twijfels.

Bovendien gaat het wel erg over jou en zien we je nu ineens weer terug, op het moment dat je wat nodig hebt. Als je in je relatie ook zo handelt, kan ik me de ergernis bij je partner wel voorstellen.

Sorry als dit niet de reactie is die je wenst, maar misschien dat het inzicht je kan helpen.

groet,
Ray
Antwoord

#15

Op het moment dat ik de hoop dreigde ter verliezen, enkele weken terug, en er helemaal onderdoor zou gaan, heb ik me gericht op het geloof.

Op het moment dat je zelf niets meer kunt doen en je de diepte in gaat vallen, is het zo een houvast om te bidden tot God. Te geloven.

Ten eerste zorgt het bidden en gebedjes doen/leren ervoor dat ik wordt afgeleid. Ten tweede voelt het dan alsof je toch iets doet voor het verbeteren van de situatie; The Creator om hulp vragen. Dit zorgt dan ook voor hoop terug...

Liefde, goh ik ben getrouwd dus dat zal wel in orde zijn. Ik lees hier veel dat men niet in de liefde gelooft, dus ik ga ervan uit dat het singles zijn...
Ik vind dat het gezinsleven voor rust zorgt in de geest en harmonie creert, zin geeft aan het leven. Ik ben dan ook van plan een kindje te nemen.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen BenIkDepri :   • Vera_73
Antwoord

#16

(15-11-2018, 09:50)Vera_73 schreef: Wat zou het alternatief zijn? Een soort rol als moderator?
Hoi Vera,

Modereren? Het is een forum en dan is meedoen genoeg. Het hoeft niet per se, maar hoe iemand zich op een forum gedraagt zegt wel iets over diegene, denk ik. Je hoeft je niet te verdedigen voor jouw keuzes.

Je vroeg om hulp en ik heb je mijn visie gegeven.

sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Vera_73
Antwoord

#17

Beste BenIkDepri,

Ook jij hartelijk dank voor je reactie.
Ik vind het fantastisch dat je over het geloof begint.
Eergisteren was ik in de kerk, mee met de klas van onze dochter.
Ik heb een kaarsje aangestoken voor ons huwelijk, voor de verbinding tussen mijn man en mij, en voor zijn geluk, want hij lijkt soms zo ongelukkig of teleurgesteld, en ik gun hem voldoening en geluk.

Volgens de dominee is een kaarsje aansteken net zoiets als bidden. En ook, dat je viert dat je samen bent (de Paaskaars die men in de kerk aansteekt aan het begin van de samenkomst). Prachtig om te horen, ik steek thuis ook graag een kaarsje aan, als we samen in de woonkamer zijn of bij de maaltijd. Gisteravond heb ik het benoemd, dat het kaarsje een manier is om te vieren dat we samenzijn.

Trouwens schrijven (dagboek maar ook op dit forum) is voor mij ook een soort bidden.

Tegelijk is dit een lastig punt tussen mijn man en mij; hij is katholiek, gedoopt en 1e en 2e communie gedaan, maar zelf niet gelovig en heeft een enorme hekel aan het geloof. Vooral het "makkelijke" idee dat een ander (God) zaakjes voor je regelt. Hij is zelf een enorm harde werker, en kan heel kwaad worden over religie. Dit heeft al enige pittige discussies opgeleverd, omdat ik er wat anders insta en ook wel naar het geloof keek om mij steun te geven als ik het zwaar had. Hier werd hij altijd supergeirriteerd van, als hij het merkte. Met als gevolg dat ik het niet met hem deelde. Geen fijn gevoel, daar alleen in te staan. Anderzijds; in elke relatie tussen twee personen zullen er raakvlakken en verschillen zijn... pfff (adem uit). Dit punt hebben we op zich wel achter ons gelaten (dacht ik... hoop ik?).


Citaat:BenIkDepriOp het moment dat ik de hoop dreigde ter verliezen, enkele weken terug, en er helemaal onderdoor zou gaan, heb ik me gericht op het geloof.

Op het moment dat je zelf niets meer kunt doen en je de diepte in gaat vallen, is het zo een houvast om te bidden tot God. Te geloven.

Ten eerste zorgt het bidden en gebedjes doen/leren ervoor dat ik wordt afgeleid. Ten tweede voelt het dan alsof je toch iets doet voor het verbeteren van de situatie; The Creator om hulp vragen. Dit zorgt dan ook voor hoop terug...


Ik geloof zeker in iets groters, en ook in hulp vragen; "turn it over"; dat is makkelijker dan loslaten; het overdragen aan een groter geheel. Het vertrouwen hebben dat als ik het niet kan oplossen, dat er wel een oplossing komen kan.

Het vallen, mooi dat je dat noemt, dat heb ik ook vaak zo ervaren, en het heeft mij enorm geholpen me maar te laten vallen, de diepte in... ergens zal er een bodem zijn, of niet, dan zweef ik, val ik maar en val ik maar... het duister is ook heel mooi, het doet de sterren stralen.

Tegelijk wil ik wel mijn verantwoordelijkheid pakken en niet iets laten liggen, als er iets is, wat ik anders zou kunnen doen.

Verder vroeg ik me af, of anderen dit herkennen, als je herstelt, dat er dan, juist dan, bij/met/tussen je naasten dingen (problemen, miscommunicatie, weerstand) opkomen...?


Citaat:Liefde, goh ik ben getrouwd dus dat zal wel in orde zijn. Ik lees hier veel dat men niet in de liefde gelooft, dus ik ga ervan uit dat het singles zijn...

Haha, tja ik ben (dus ook) getrouwd, maar dat is helaas geen garantie voor succes in de liefde; mijn eigen ouders zijn - tot mijn grote verdriet als kind - gescheiden en de cijfers liegen er niet om: steeds minder huwelijken houden stand. Ook ons huwelijk heeft gekraakt in haar voegen, en ik ben van plan er alles aan te doen om bij elkaar te blijven, en om de liefde te laten groeien en bloeien, niet "alleen voor de kinderen", hoewel ik begrip heb voor de momenten en degenen bij wie dat het is.


Citaat:Ik vind dat het gezinsleven voor rust zorgt in de geest en harmonie creert, zin geeft aan het leven. Ik ben dan ook van plan een kindje te nemen.

Hmm... ok. Dank je dat je dit deelt... misschien wil je mijn ervaringen horen.

Wij hebben twee kinderen... toen onze oudste geboren werd, waren we allebei verbijsterd over hoe veel, hoe diep je liefde kunt voelen. Tegelijk is het omgaan met onze kinderen, mezelf in de rol van ouder ervaren, enorm confronterend. Om over de verantwoordelijkheid niet te spreken... ik heb echt momenten gehad, dat ik zo depressief was, dat ik spijt had dat we aan kinderen waren begonnen. Wat heb ik de kinderen (en mijn man, als vader) aangedaan?

Mijn leven stond totaal op zijn kop door de kinderen, ik was herstellende van een burnout... de rust, ritme en structuur is er wel gekomen, maar ik zou iedereen adviseren dat eerst voor mekaar te krijgen, en niet pas naderhand... dat zou zoveel gemakkelijker zijn geweest. Dit was echt heel zwaar.

Wat betreft de zin van het leven. Dat is nogal wat, wat je daar zegt. Anderzijds, geldt het voor velen verwacht ik. Ook mijn schoonouders bv. vinden dat het deel van hun levensopgave is, er te zijn voor de kleinkinderen, hen bij te staan in het opgroeien. Supermooi en heel fijn. Zelf heb ik het altijd als een last ervaren, dat ik er voor mijn ouders moest zijn; dat ik hun moest opvrolijken (zo voelde dat); dat ik zin aan hun leven moest geven. Ik ben dan ook een KOPP kind (kind van ouder met psychiatrische problemen).

Zo ervaar ik het als mijn verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk te herstellen van mijn depressie, zodat ik mijn kinderen er niet mee opzadel. Zowel aan de kant van mijn vader (inc hijzelf) als aan die van mijn moeder is er depressie in de familie, inc suicide (o.a. haar vader en broer). In mijn idee krijg je in dit leven een pakketje mee, dat je mag uitpakken, gebruiken en de moeilijkheden die er in zitten, probeer je op te lossen; wat niet lukt, geef je door aan je kinderen, of hun kinderen.

Actief aan de slag met een kinderwens... dat is natuurlijk een van de meest persoonlijke beslissingen in je leven... ik wens je er veel wijsheid bij.

Nogmaals veel dank voor je reactie.

Ik lees en schrijf en bid nog even door =)

Vera
Antwoord

#18
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-11-2018, 17:39 door Asus.)

Ik wou dat ik wist wat het leven voorstelde.
Al die pijn, verdriet dat gekwetst van andere.
Het verkracht je geest, en vernietigd je lichaam.

Ik heb elke dag hinder aan me zelf, elke dag zie ik me zelf in de spiegel en die ik die debiel die mongool die niets waard is voor andere.
Wat doe ik fout, hoe kan ik de fout herstellen? Hoe kan ik, zorgen dat mensen me mogen of van me houden?

Andere weten nooit wat ze zeggen, je krijgt alleen van die slappe antwoorden ga zus en zo doen.
Ze verdiepen zich nooit in iemand die zo veel pijn ervaart in het leven.

Toch moet er ergens aan het eind van die tunnel, nieuw leven zijn en een begin.
En ik hoop dat 2019 dat voor mij gaat brengen, dat ik weer terug kan komen en weer kan genieten van alles.
Dat ik van mensen kan gaan houden zoals ik eerder kon, dat ik kan genieten van iemand die naast me lig in bed en die elke ochtend zegt "Schat, jij bent mijn held."

Dit wou ik zeggen, dit zat me dwars en heb het nu gezegd.

Wens jou alle geluk toe Vera. Hoop dat je er uit komt met je man, en kinderen!
Wou dat ik het geluk had gevonden zoals jou dat ik ook kan zeggen dat het al 3 maanden goed gaat met mij.

Groetjes Asus.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Asus :   • Vera_73
Antwoord

#19

Hoi Asus,

Dank je voor het reageren.

(15-11-2018, 17:38)Asus schreef: Ik wou dat ik wist wat het leven voorstelde.
Al die pijn, verdriet dat gekwetst van andere.
Het verkracht je geest, en vernietigd je lichaam.

Wat zit je diep, daar.
Wat veel verdriet kun jij voelen.
Wat is er allemaal met je gebeurd?

Citaat:Ik heb elke dag hinder aan me zelf, elke dag zie ik me zelf in de spiegel en die ik die debiel die mongool die niets waard is voor andere. Wat doe ik fout, hoe kan ik de fout herstellen? Hoe kan ik, zorgen dat mensen me mogen of van me houden?

Wat een haat voor jezelf.
Wie zegt dat je iets fout doet?
Wie zegt, dat je niets waard bent voor anderen?
Waaruit leid je dat af?

Ik weet dat allemaal niet.
Het enige wat ik wel weet, heb ontdekt, en wat jouw tekst hier bij mij oproept: jij bent er voor jezelf. Ook als je niet van jezelf houdt. Ook als je lichaam vernietigd is, je geest verkracht: ze zijn er nog. Je vingers typen je pijn hier. Je geest vormt de woorden. Dat werkt. Ook als ze niet doen waarnaar jij zo verlangt: liefde voelen.

Je bent er.
Je lichaam zorgt voor jou. Het houdt van jou. Het is er voor jou.
Dit is wat ik me gewaar werd begin dit jaar.
Het was nog niet al mijn "oplossing," maar het was een belangrijk begin.
Mijn lichaam is er voor mij: het zorgt voor mij. Het geeft me zuurstof, energie, het verteert mijn eten, mijn hart pompt mijn bloed rond etc. Die organen doen het. Voor "mij," wat dat ook is.

Dat was toen ik naar de sportschool ging en een boek aan het lezen was (van R. Doty, "magisch hart, magisch brein").

Opeens (na 3 weken mezelf met tegenzin naar die k* sportschool slepen) voelde ik: hee... mijn lichaam doet dat voor mij! Het zorgt voor mij... best geweldig eigenlijk. Waarom zou ik niet (supergoed) voor mijn lichaam zorgen?

Opeens liep ik die fitness zaal binnen, met al die intimiderende apparaten en gewichten en mensen in strakke pakjes, en merkte ik: dit is er voor mij. Ik gun mezelf, mijn lichaam deze tijd en aandacht, deze "workout", deze zorg. En ik had er zin in!

Citaat:Andere weten nooit wat ze zeggen, je krijgt alleen van die slappe antwoorden ga zus en zo doen.
Ze verdiepen zich nooit in iemand die zo veel pijn ervaart in het leven.

Ja. Dat deed ik net ook soort van ("ga naar de sportschool, zorg voor je lichaam").
Dus laat ik eens vragen: wat geeft jou zoveel pijn in dit leven?
Ook is mijn ervaring, dat veel mensen bang zijn voor pijn. Ze zijn zo bang voor pijn, omdat ze zelf pijn hebben waar ze niet mee willen dealen. Dus kunnen ze jouw pijn ook niet horen, beluisteren, ruimte geven...
Ik ben niet meer bang voor pijn - hoewel ik niet met mijn neus op een bloederige toestand hoef - ik bedoel emotionele pijn.
Dus kom maar op, als je het kwijt wilt.


Citaat:Toch moet er ergens aan het eind van die tunnel, nieuw leven zijn en een begin.
En ik hoop dat 2019 dat voor mij gaat brengen, dat ik weer terug kan komen en weer kan genieten van alles.

Dat gun ik jou (en iedereen hier) ook van ganser harte.
Misschien brengt morgen of volgende week je zelfs al iets... wat heb je daarvoor nodig?

Citaat:Dat ik van mensen kan gaan houden zoals ik eerder kon, 

... en van jezelf, hoop ik. Gun ik je ook, alle soorten liefde.


Citaat:dat ik kan genieten van iemand die naast me lig in bed en die elke ochtend zegt "Schat, jij bent mijn held."

dit klinkt mooi, ik heb het nog nooit gehad, weet niet of het bestaat... maar er zit wat mij betreft een haakje aan: in mijn ogen ben JIJ degene die jezelf recht in de ogen zou moeten kunnen kijken en dat zeggen.

Of misschien kun je je de vraag stellen: wat is er voor nodig dat IK mezelf mijn held vind?

Ik vind je nu al een held door te delen wat je hier deelt... maar jezelf heb je elke dag bij je.
Het begint bij jezelf. En (dit heb ik geleerd) het is superbelangrijk dat je voor je eigenwaarde niet van anderen afhankelijk bent.


Citaat:Dit wou ik zeggen, dit zat me dwars en heb het nu gezegd.

Dank voor het delen Smile

Citaat:Wens jou alle geluk toe Vera. Hoop dat je er uit komt met je man, en kinderen!

Dank je wel! Het komt vast goed. Links of rechtsom (of middendoor etc.)


Citaat:Wou dat ik het geluk had gevonden zoals jou dat ik ook kan zeggen dat het al 3 maanden goed gaat met mij.

Ik gun jou dat ook van harte! De reden dat ik het hier deel, is om te laten zien dat het kan - na > 30 jaar depressief.


Citaat:Groetjes Asus.

Groetjes Tess
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Vera_73 :   • Asus, Ray
Antwoord

#20

Tess, zou ik je een privebericht mogen sturen?
Omdat het is nogaal veel nu, en wil niet meer alles openbaar delen op het forum.
Als dat mag?

Groetjes, Asus.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hoop Started by Vera_73
0 Replies - 1,334 Views
05-03-2019, 17:48
Laatste bericht: Vera_73
  Hoop en herstel Started by Sarah_
2 Replies - 2,237 Views
20-12-2018, 10:53
Laatste bericht: Sarah_



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)